คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
38) ตามหาหัวใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เช้าตรู่ของวันใหม่ นันทณาและราชันย์ออกเดินทางเพื่อลงไปยังเกาะแห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่เปิดบ่อนคาสิโน ทั้งคู่ขึ้นเรือสปีดโบ๊ท โดยที่มีคนสนิทของราชันย์มารับ ไปยังเกาะ ไม่นานนักก็ถึงเกาะแห่งนั้น บนเกาะถูกจัดเตรียมงานอย่างหรูหราแต่เป็นงานเล็ก เชิญแขกประมาณ สามถึงสี่ร้อยคน
" งานจะเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม เย็นๆจะมีช่างแต่งหน้ามานะ ซันไปพักผ่อนก่อนไดเลย เดี๋ยวพี่จะไปดูความเรียบร้อยของงานก่อน เฮียหนึ่งผมฝากด้วยนะครับ" ราชันย์หันไปพูดกับนันทณาและคนสนิทของเขา นันทณาพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินตามคนสนิทของราชันย์ไปในบ้าน
" โอ ตกลงจะมาหรือป่าว ชั้ลจะได้ให้คนไปรับ" ราชันย์คุยโทรศัพท์อยู่ริมหาด ปลายสายคือโอนุชิต
" ไปสิ อิณทินีไปด้วยนะ ภาคินด้วย" โอนุชิตที่คุยโทรศัพท์อยู่ภายในบ้านอธิพัฒน์ธนากร โดยที่อิณทินีและภาคินรอฟัคำตอบ
" ไอภาคินจะมาทำไม " ราชันย์ถามเสียงแข็ง
" นะค่ะ คุณราชันย์ให้พี่ชายไปด้วยนะค่ะ" อิณทินีแย่งโทรศัพท์จากโอนุชิตมาคุย
" แต่..."
" นะค่ะคุณราชันย์ ถือว่าอิณขอร้องนะค่ะ"
" ครับ ถึงมาที่ท่าเรือเมื่อไหร่ โทรหาผมนะครับ เดี่ยวผมจะให้คนไปรับ"
" ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ"
" ครั้งสุดท้ายนะ ที่กูจะช่วยมึง ถ้ามึงยังทำร้ายซันอีก อย่าหวังว่ามึงจะได้เจอซันอีก อิณก็เหมือนกัน ครั้งต่อไปพี่จะไม่ใจอ่อนอีก " โอนุชิตพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะเดินออกไปอยากเสียอารมณ์
เหตุการณ์เมื่อคืนที่อิณทินีจำต้องงัดได้เด็ดออกมา เพื่อช่วยพี่ชาย หลังจากที่เธอไปคุยกับภาคินที่บ้านท้ายไร่แล้า ภาคินระบายความในใจออกมาจนหมดและขอความช่วยเหลือจากอิณทินี เพื่อที่จะขอคืนดีกับนันทณา แต่ต้องถูกขัดขว้างเพราะโอนุชิตไม่ยินยอม เสียงแข็ง เธอเองพูดเท่าไหร่โอนุชิตก็ไม่ยอมฟัง ไม่ยอมให้อภัยภาคิน
" มันทำกับซันขนาดนั้นแล้ว อิณจะให้พี่ให้อภัยมันงั้นหรอ" ภาพในอดีตที่โอนุชิตเถียงกับอิณทินีอย่างหนัก
" ก็พี่ชายสำนึกผิดแล้ว พี่ชายรักซัน รักมาก อิณอยากให้พี่โอให้โอกาสพี่ชายอีกสักครั้ง"
" แต่มันทำมากเกินไป มันทำร้ายซันมากเกินไป อิณไม่รู้หรอกหัวอกคนเป็นพี่มันเป็นยังไง มันรู้สึกยังไง"
" พี่โอ แต่พี่ชายไม่ได้ตั้งใจ พี่ชายก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าพี่โอหรอก "
" นี่ขนาดมันไม่ได้ตั้งใจ ถ้ามันตั้งใจมันไม่ฆ่ายัยซันเลยหรอ"
" ไม่มีใครอยากทำร้ายหัวใจตัวเองหรอกนะค่ะ แต่ก่อนพี่ก็แกล้งอิณ ทำร้ายอิณ แล้วพี่ก็บอกบอกว่าพี่รักอิณ รักอิณมาก จนต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้อิณ อิณว่าพี่น่าจะเข้าใจพี่ชายดีกว่าอิณนะค่ะ"
" แต่พี่ไม่ได้ข่มขืนอิณ แต่มันทำ"
" หรือพี่ต้องข่มขืนอิณก่อนค่ะ พี่ถึงจะให้อภัยพี่ชาย"
" อิณ !"
" ถ้าพี่ไม่เปิดโอกาสให้สองคนนั้นดีกัน เราก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ ยังไงอิณก็ไม่ทิ้งพี่ชายให้อยู่ที่นี่คนเดียว แล้วพี่โอก็เตรียมตัวไปหย่ากับอิณที่อำเภอพรุ่งนี้เลยนะค่ะ เรื่องมันจะได้จบๆ พี่ชายกับอิณจะได้ไปต้องไปยุ่งเกี่ยวกับซันกับพี่อีก" อิณทินีหน้างอน จะเดินออกจากห้อง โอนุชิตคว้ามือไว้
" มันจะไปกันใหญ่แล้วนะอิณ มันสร้างปัญหา ก็ให้มันแก้เองสิ"
" อิณให้เลือกแค่สองอย่างค่ะ พี่ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง จะทำตามคำขอของอิณ หรือจะไปหย่า"
" โธ่เว้ย !! เออๆ ครั้งสุดท้ายเท่านั้นนะ ถ้ามีครั้งหน้า หย่าก็หย่า" โอนุิตหัวเสียเดินออกจากห้อง อิณทินีก็ลำบากใจเหมือนกัน
ปัจจุบัน ณ เวลานี้ โอนุชิต อิณทินี และภาคิน รออยู่บริเวณท่าเรือ เพื่อลงไปยังเกาะ ไม่นานนักก็มีคนมารับ
ภายในห้องนอนของราชันย์ นันทณาที่ถูกจับให้อยู่ในชุดราตรียาวที่น้ำเงิน เกาะอก คอเว้ารูปหัวใจ แต่งคาดเอว อย่างหรู ที่ราชันย์เป็นเลือกมาให้ นันทณายืนหนุนรอบตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ เพื่อสำรวจความเรียบร้อยทั้งเรือนร่าง เสียงเคาะประตูดังขึ้น
" ซัน พี่เข้าไปได้มั้ย "
" เชิญค่ะ พี่เชน" สิ้นเสียงนันทณาประตูห้องก็ถูกเปิดออก ราชันย์ยืนมองนันทณา อย่างตะลึง เขาหยุดยิ่งอยู่กับที่ไม่พูดจาใดๆ ใบหน้าของเขามองดูใบหน้าเธอและเรือนร่างอย่างพอใจ
" อย่ามองนานสิ" หญิงสาวเริ่มมีท่าทีเขิลอาย กับดวงตาคมคู่นั้น ที่ยังคงจ้องมองเธอไม่เลิก
" วันนี้ซันสวยมาก" ราชันย์ยังคงยิ้มไม่หุบ
" ก็ดูชุดสิ หรูซะขนาดนี้ ช่างแต่งหน้าก็คงจะหาที่ได้รางวัลระดับโลกมามั้ง ถึงได้ออกมาดูดีขนาดนี้ บางทีซันก็คิดว่าที่ให้ซันไปประกวดนางงามจักรวาลหรือปล่าว ถึงได้โอเว่อ ซะขนาดนี้"
" เดี๋ยวเราออกไปคงจะมีแต่คนอิจฉาพี่ "
" แต่ซันอายเค้า"
" ไม่ต้องอาย ไปกันได้แล้ว " ราชันย์คว้ามือนันทณามาค้องแขนอย่างภูมิใจ แต่ต้องชะงักเมื่อหญิงสาวไม่ยอมเดิน ราชันย์มามองหน้านันทณา ก่อนจะรู้ว่าเธอยังไม่ใส่รองเท้า ราชันย์เดินไปหยิบกล่องรองเท้าและหยิบรองเท้าคู่สวยที่บรรจุในกล่องออกมาสมใส่มันไว้กับเธอ
" พี่ทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นหรือปล่าว"
" นอกจากแม่ ก็ซันนิแหละ"
" อนุญาตให้ทำได้กับอีกคนนึงนะ แม่ น้อง เมีย ^^"
" ยังหาเมียไม่ได้ครับ" ราชันย์บีบจมูกนันทณาอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะบรรจงจูบลงบนแก้มนวลทั้งสองข้างของหญิงสาว แต่พาเธอเดินออกจากห้องไป
แขกในงานอยู่มากันจนครบ รวมทั้งโอนุชิต อิณทินี และภาคินที่รออยู่ภายในงาน ราชันย์และนันทณา เดินเข้ามาในงานอย่างสง่า และเด่นที่สุดในงาน ผิวขาวนวลของนันทณาที่ตัดกับชุดราตรียาวหรูสีน้ำเงิน มันทำให้เธอยิ่งดูขาวผ่องมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนราชันย์เอง นอกจากเขาจะมีใบหน้าที่หล่อเหลา เป็นที่หมายปองของผู้หญิงหลายคน ยังคงมีรูปร่างที่สูงสง่า วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทธหรูสีขวา ราชันย์พานันทณาไปแนะนำกับหุ่นส่วนที่มาร่วมงานในวันนี้ ภาคินยังคงมองดูนันทณาตลอด ใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยพอใจกับการที่นันทณามาออกงานคู่กับราชันย์แบบนี้
" พี่โอ อิณ ตามสบายเลยนะครับ" ราชันย์กับนันทณามาทักทาย โอนุชิต อิณทินี และภาคิน ภาคินและนันทณามองตากันอยู่ครู่หนึ่ง นันทณาก็เบือนหน้าหนี
" วันนี้ซันสวยมากเลยนะ ^^" อิณทินีเอ่ยทัก
" พี่เชนนะสิ พาช่างแต่งหน้าระดับโลกมาแต่งให้ซัน "
" ไม่เห็นหน้าเป็นอาทิตย์ ไม่คิดถึงพี่บางหรอ"
" พี่โอยังไมคิดจะโทรมาหาซันเลย ซันจะคิดถึงพี่โอทำไม" นันทณาทำเป็นน้อยใจ โอนุชิตก็เดินเข้ามาสวมกอด
" นายผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอครับ" หุ้นส่วนคนนึงเดินมากระซิบถามราชันย์ เขาเลยถือโอกาสแนะนำนันทณาอย่างเป็นทางการ
" ทุกคนเชิญฟังทางนี้หน่อยครับ" ราชันย์เอ่ยเสียงดัง แขกในงานทุกคนหันมาตามเสียงเรียก
" ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสำคัญของผม เธอถือหุ้นสวนร่วมกับผมนับแต่นี้ไป ผมอยากให้ทุกคนให้เกียรติเธอ เหมือนกับให้เกียรติผม ปฏิบัติต่อเธอเหมือนกับผม " ราชันย์ยังพูดไม่จบ ภาคินก็เดินออกไปจากตรงนั้น โดยมีอิณทินีตามไป นันทณามองตามภาคินไป
" ว่าที่นายหญิงหรอครับ" แขกคนนึงเอ่ยถาม
" ปล่าวหรอก เธอคือน้องสาวคนเดียวของผม คนที่ผมรักมากที่สุด " ราชันย์และนันทณามองหน้ากัน ก่อนจะยิ้มให้แก่กัน
" แล้วเมื่อไหร่จะหานายหญิงหละครับ "
ปัง ปัง ปัง ปัง !!! เสียงปืนดังมาจากริมหาดทราย แขกในงานวิ่งกันจ้าละหวั่น ราชันย์โอบกอดนันทณามาหลบยังมุมหนึ่งของงาน
" ไหนพี่บอกว่าเรื่องมันจบแล้วไง ทำไมยังไล่ฆ่ากันแบบนี้อีก" นันทณาที่อยู่ในอาการกลัวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
" พี่ก็คิดว่ามันจะจบแล้ว แต่มันยังกัดไม่ปล่อย" ราชันย์หยิบดึงปืนออกมา
" นาย หนีก่อนเร็ว ไอป้อง เตรียมเรือไว้แล้ว" เอียหนึ่งคนสนิทของราชันย์ที่วิ่งถือปืนมาตาม เสียงปืนยังคงดังสนั่น ภาคินที่วิ่งเขามาในงานเพื่อมาตามหานันทณา เขายังคงวิ่งไปมาอย่างบ้าบิ่นไม่กลัวแม้แต่กระสุนปืนที่ยังดังสนั่น
" พี่ชาย !!!" นันทณาร้องลั่นเมื่อเห็นภาคินที่อยู่ที่โล่งแจ้ง ไม่มีกำบังอะไรขวางกันไว้ เธอพยามออกไปแต่ถูกราชันย์ฉุดรั้งไว้ ภาคินได้ยินเสียงจึงวิ่งเข้ามาหา
" เป็นอะไรรึป่าว " ภาคินถามอย่างเป็นห่วง
" ไม่กลัวตายหรือไง วิ่งกลับมาทำไมอีก"
" ก้มาตามใจตัวเองไง " ภาคินเผลอหลุดปากออกมา
" เสียงปืนดังอนาถแบบนี้ยังจะมาทำซึ้ง เดี๋ยวแกพาซันหลบไปทางหลังเกาะ ชั้ลจะล่อพวกมันออกไปที่อื่น ดูแลหัวใจแกให้ดีๆ ไอชาย" ราชันย์แตะบ่าภาคิน ก่อนจะวิ่งออกไปยังเรือ พร้อมกับเฮียหนึ่ง < เหตุการณ์เรื่องของราชันย์จะถูกกล่าวอีกครั้ง ในเรื่อง เส้นทางแห่งรัก >
" พี่เชน !! พี่เชน !! " นันทณาพยามที่จะตามราชันย์ไปแต่ถูกฉุดรั้งโดยภาคิน
" หนีก่อน !" ภาคินพยุงร่างหญิงสาวพาหนี กระสุนปืนดังสนั่นเป็นระยะๆ แต่น้อยลงกว่าเมื่อครู่ เพราะส่วนใหญ่ได้วิ่งไล่ตามราชันย์ไป ภาคินพานันทณามาหลบที่ท้ายเกาะ
" พี่โอ กับอิณหละ"
" คนของสุดที่รักเธอ พาหนีไปตั้งนานแล้ว"
" แล้วนายจะกลับมาอีกทำไม"
" ชั้ลลืมของ ต้องกลับมาเอา"
" ลืมอะไร " ภาคินไม่ตอบ แต่กลับ จับใบหน้าของนันทณามาใกล้ๆ และบรรจงจูบเธออย่างอ่อนโยน หญิงสาวเองก็ไม่ขัดขืนอะไร เขาถอนจูบออกอย่างแผ่วเบา นันทณาผลักภาคินออกอย่างแรงทันทีที่เรียกสติกลับคืนมาได้
" ฉวยโอกาส !! ออกไปห่างๆ ชั้ลเลยนะ ชั้ลไม่อยากอยู่ใกล้คนอย่างนาย"
" ยังไม่หายโกรธชั้ลอีกหรอ " ภาคินเสียใจกับท่าทีรังเกียจของเธอที่มีต่อเขา
" นายน่าจะถามว่ายังไม่หายเกลียดชั้ลอีกหรอมากกว่านะ " เขาใจหายวาบกับคำพูดของเธอ มันเหมือนมีดคมบอดลงบนหัวใจของเขา ภาคินจำต้องเดินออกมานั่งห่างๆจากเธอ เขารู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายกับเธอมาก แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะโกรธเกลียดเขาได้มากขนาดนี้
หญิงสาวนั่งโอบกอดตัวเอง เมื่อลมหนาวพัดผ่านมา ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวอยู่ห่างๆแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ เขามองดูเธออยู่สักนึง เรือนร่างเล็กเริ่มสั่นสะท้านขึ้นเรื่อยๆ เขาตัดสินใจถอดเสื้อสูทธ มาปกคลุมร่างของเธอไว้ แต่ก็ถูกปัดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี
" ชั้ลไม่ต้องการ เอาของนายคืนไป "
" แต่มันหนาวมาก เอาไปใส่ซะ " ภาคินหยิบเสื้อสูทรและยื่นให้เธออีกครั้ง
" ชั้ลไม่ต้องการของๆนาย " นันทณายังคงนั่งโอบกอดตัวเองแน่น ยิ่งดึกมากก็ยิ่งหนาวมาก แต่ก็ยังไม่ยอมรับเสื้อจากเขา
" ดื้อไม่รู้เวลาเลยจริงๆ " ภาคินอุ้มนันทณามาอยู่ในอ้อมกอดของตนและใส่เสื้อของเขาให้เธออย่างเร็ว โดยที่เธอเองก็พยามขัดขืน
" ปล่อยนะ ! ปล่อยสิ ปล่อย !" นันทณาพยามดิ้นออกจากอ้อมกอดขอภาคิน
" อุ๊บบ อ่อย อ่อย อิ อ่อย" เสียงพูดที่ฟังไม่รู้เรื่อง เพราะถูกมือใหญ่ปิดปากไว้
" เงียบๆ มีคนเดินมาทางนี้" ภาคินที่พยามมองผู้ชายสองสามคนที่เดินมาทางที่เขาและเธอหลบซ่อนอยู่ แต่ชายทั้งสามก็เดินจากไป
" เราคงต้องนอนค้างที่นี้จนกว่าจะเช้า"
" ไม่มีทาง ชั้ลจะไปหาพี่เชน" นันทณาพูดเสียงแข็ง
" เธอรักมันมากเลยหรอ" ดวงตาชายหนุ่มที่เต็มไม่ด้วยความหวัง หวังว่าคำตอบของเธอมันจะไม่ทำให้เขาต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้
"ใช่ ! รักมาก"
" เธอเกลียดชั้ลมากมั้ย "
" ทำกับชั้ลขนาดนั้น ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะ"
" ถ้าชั้ลตายเธอจะเสียใจมั้ย"
" นายพูดบ้าอะไร " หญิงสาวอึ้งกับคำพูดของเขา คำพูดไม่มีคำของเขา มันทำให้หัวใจของเธอแทบดับสนิท อย่าว่าแต่ตายเลย ตอนนี้แต่เธอไม่ได้เจอหน้าเขามาเปนอาทิตย์ เธอเองก็แทบจะเป็นจะตายอยู่แล้ว
" ก็เธอบอกว่าเธอเกลียดชั้ลมากไง ถ้าชั้ลตายเพื่อชดใช้ความผิดกับสิ่งที่ชั้ลได้ทำ มันก็น่าจะดีกว่าที่เธอว่าทำท่าทีรักเกียจชั้ลแบบนี้"
" ตอนทำทำไมไม่คิด !!"
" ซัน พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย อย่าเกลียดพี่ได้มั้ย อย่าทำเหมือนรังเกียจพี่ได้มั้ย"
" หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ชั้ลไม่อยากพูดถึงมันอีก ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับ ไม่ต้องมาเจอกัน ไม่ต้องมาพูดกัน"
" ทนได้หรอ" ภาคินเอ่ยถาม แม่ในใจจะสิ้นหวัง นันทณาไม่ตอบคำถาม เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอหลับตาลง แม้ภายในใจตอนนี้จะทุกข์ทรมานเหลือเกิน ใจหนึ่งก็รักอีกใจหนึ่งก็เจ็บ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ