คู่แค้นแสนรัก

        เช้าวันใหม่ ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหาร  รอเพียงนันทณาที่กำลังเดินลงมาจากบันได แล้วเดินมายังโต๊ะอาหารทันที เธอเหลือบมองภาคิน ที่ยังอยููู่ โอนุชิตกับอิณทินีพยามจัดแจงให้ทั้งคู่นั่งใกล้กัน แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะนันทณาเลือกจะนั่งหัวโต๊ะ

 

  " ทำไมไม่กลับๆไปซะที " นันทณาเอ่ยขึ้นลอยๆก่อนจะช้อนข้าวใส่ปาก ภาคินหน้าถอดสี พูดอะไรไม่ออก

 

  " กับข้าวอร่อยมั้ย " อิณทินีถาม รอลุ้นคำตอบ

  " อร่อยสิ ไปซื้อมาจากไหน มีร้านแถวนี้ขายอาหารรสชาตแบบนี้ด้วยหรอ ชั้ลเคยกินอยู่สองสามครั้ง กับ " นันทณาหันมามองหน้าภาคินแต่ไม่พูดต่อ

  " กับใครหรอซัน "  โอนุชิตแกล้งถาม ทั้งที่รู้คำตอบ

  "  ชั่งเถอะ แต่กับข้าวอร่อยมากเลยนะ ซันช๊อบชอบ นอกจากนมแจ่มแล้วเนี้ย ก็มีอาหารรสชาตนี้แหละที่ซันชอบกิน ปูนิ่มทอดกระเทียมก็อร่อยนะพี่โอ กลมกล่อมพอดีเลย" นันทณาพูดพร้อมตักอาหารให้โอนุชิต ทุกคนหันมายิ้มกับภาคิน นันทณางง

  " ยิ้มอะไรกัน มีอะไรรึป่าว"

  " ป่าวไม่มีอะไร กินต่อๆ " โอนุชิตตัดบท

  "  กินเสร็จแล้ว ก็ให้คนนอกกลับไปได้แล้วนะ บ้านเราไม่ใช่ร้านค้า ที่จะให้ใครมากินได้ตามใจชอบ"

  " ซัน !" โอนุชิตดุๆ

  " อาหารมันอร่อยนะ แต่คนร่วมโต๊ะเป็นคนที่ซันไม่อยากเห็นหน้า มันทำให้กินข้าวไม่ลง " นันทณาพูดจบก็เดินออกไปทันที ภาคินเสียใจก็ต้องยอม 

 

                            ......................................................

 

        สวนหย่อมหน้าบ้าน

  " ซัน คุยด้วยหน่อยสิ "  ภาคินเดินเข้ามาหาหญิงสามที่นั่งไกล่เปลอยู่

  " ชั้ลไม่อยากคุย ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านาย นายยกชั้ลให้พี่เชนแล้วนิ นายจะมาเรียกร้องหาอะไรอีก"

  " ชั้ลไม่ได้หมายความยังงั้น"

 
  " หรอ แล้วจะให้ชั้ลเข้าใจยังไงดีหละ ชั้ลถามจริงๆเถอะ นายต้องการอะไรจากชั้ลกันแน่ หรือนายยังกลัวชั้ลทำร้ายอิณอีก ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ทุกอย่างมันจบแล้ว ชั้ลยอมรับอิณเป็นพี่สะใภ้ แพรวาก็อยู่ต่างประเทศ เมธินีก็มีสามีแต่งงานไปแล้ว มันไม่น่าจะมีอะไรที่นายจะต้องกังวลอีก "

  " ชั้ลไม่อยากให้เธอเกลียดชั้ล  ยกโทษให้ชั้ลได้มั้ย"

  " ทำร้ายชั้ลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข่มเหงชั้ล แล้วมาพูดใส่หน้าชั้ลว่านายสะใจ แล้วยังบอกว่าชั้ลเป็นเศษเดน ยกชั้ลให้กับคนอื่นเหมือนชั้ลเป็นสิ่งของไร้ค่า ไหนๆนายก็เกลียดชั้ลมากอยู่แล้วนิ ที่จริงนายไม่ต้องมาขอโทษอะไรให้มันดูดีแบบนี้หรอกนะ อย่าทำอะไรที่มันฝืนใจตัวเองเลย" ดวงตาหานเริ่มแดง มีน้ำใสๆเอ่อเต็มดวงตาทั้งสองข้าง

  " ชั้ลไม่ได้เกลียดเธอ แต่ชั้ล " เขายังไม่กล้าพอที่จะเผยความในใจออกมา

 
  " กลับไปซะเถอะ ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านายอีก" นันทณาเดินออกมาโดยเร็ว ก่อนจะรีบขับรถอกไปข้างนอก ใจหนึ่งก็อยากให้เขาอยู่อีกใจหนึ่งก็เจ็บปวดกับการกระทำของเขามามาก

 
  "  พี่จะมาวนเวียนอยู่ในชีวิตซันอีกทำไม  ไม่รักกันก็ไปให้พ้นๆสักที"

 

 

                      ........................................................

    "  เป็นอยู่แบบนี้ไม่คืบหน้าแน่" โอนุชิต อิณทินี ภาคิน นั่งคุยกันในห้องโถง ของบ้าน โดยมีนมแจ่มนำของว่างมาเสริม

    " ถ้าจัดการกันเองไม่ได้ก็หาตัวช่วยสิค่ะ" นมแจ่มเสนอ หญิงสูงวัยยอมรับในตัวภาคินเมื่อรู่เรื่องเหตุการณ์ทุกอย่างเมื่อวานที่ภาคินยอมเสี่ยงชีวิตไปช่วยนันทณา และเช้าของวันนี้ที่ตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้ง้อหญิงสาว ทุกคนรู้ ยกเว้นนันทณา

   " ใครหรอค่ะ" อิณทินีถามอย่างสงสัย

   "  คุณอิฐ คุณปลายฟ้า แล้วก็ตาหนูไงค่ะ"

   "  เออใช่ ไอตัวแสบ ยัยซันไม่เคยขัดใจอะไรเลย พี่ฟ้า พูดอะไรก็เชื่อฟังสะทุกอย่าง ดีๆ "  โอนุชิต หยิบโทรศัพท์ต่อสายถึงอิฐทินนท์ทันที

    " ฮัลโหล พี่อิฐ "

    " ชั้ลว่าจะโทรไปหาแกพอดีไอโอ ชั้ลจะกลับบ้านพรุ่งนี้ พาฟ้ากับภูมินทร์กลับไปด้วย มารับชั้ลด้วยนะ"

  
   "  จริงรึป่าวพี่อิฐ"

   " เออ ไปพักผ่อนสักสองสามอาทิตย์แล้วค่อยกลับ ชั้ลคิดถึงยัยซัน น้องเป็นไงบ้าง"

  "  สบายดีครับ ขี้วีน เหมือนเดิม"

  "  แล้วเมียแกหละ ลงเอยกับยัยวันแล้วใช่มั้ย เห็นฟ้าบอกชั้ล"

  "  นานแล้วพี่อิฐ ตั้งแต่พี่ฟ้าคุยกับยัยซันวันนั้นทุกอย่างก็ไปได้สวย"

  "  เออ แค่นี้แหละ พรุ่งนี้ชั้ลถึงไปเที่ยงๆหน่อย ตรงเวลาด้วยนะ แค่นี้ก่อน ชั้ลต้องประชุม"

 

   "  เยสสส  ลงล็อคทุกอย่าง พรุ่งนี้พี่อิฐจะกลับมา ดีนะที่ชั้ลไม่ต้องโกหก แต่ห้ามทุกคนหลุดปากเรื่องนั้นนะ "

   "  อื้มๆ"

   " ทำไมแกถึงยอมให้ชั้ลมาง้อน้องสาวแก" ภาคินเอ่ยถาม

   "  ทีแรกชั้ลก็โกรธมากนะ ที่แกทำกับซันแบบนั้น ชั้ลบอกตรงๆชั้ลอยากจะฆ่าแกให้ตายๆไปเลย ชั้ลกลัวซันไม่ตื่น ครั้งก่อนที่เจอเรื่องแบบนีขนาดชั้ลไปช่วยไว้ได้ทัน ซันเล่นหลับไปเป็นอาทิตย์ เพราะช็อค ไอหมอบอกว่าสาเหตุที่หลับไปครั้งที่แล้วเพราะกลัวมาก แต่ครั้งนี้ซันฟื้นขึ้นมาภายในสองสามวัน ตามที่มันบอก"

   " ยังไง" อิณทินีสงสัย

  "  มันบอกว่าซันกลัว แต่เสียใจ ผิดหวังมากกว่ากลัว เลยไม่ได้ช็อคไป ที่หลับไปเพราะร่างกายอ่อนแอ  ชั้ลเองก็ไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่มันพูด แต่พอชั้ลเรียบเรียงเรื่องทุกอย่างจากที่อิณเล่าและที่เจอกับตัวเอง ชั้ลก็เข้าใจว่าเพราะอะไร "

 

   " เพราะรักรึป่าว" อิณทินีเอ่ย

  "  น่าจะใช่  ซันไม่เคยสนใจใครเลย ชั้ลก็มีส่วนนะกีดขวางทุกอย่าง ไม่ให้ผู้ชายมาจีบไม่ให้คุยโทรศัพทืกับใคร แต่เท่าทีชั้ลสังเกต ซันเองก็ไม่มีท่าทีจะชอบใครสักคนที่เข้ามา ขนาดราชันย์ ทั้งหล่อทั้งรวย เป็นสุภาพบุรุษ ดีทุกอย่าง แต่ก็ได้แค่พี่ชาย แล้วยิ่งตอนที่ต้องจากไร่ไปใหม่ๆนะ ซัน ร้องไห้อยู่เป็นเดือนกว่าจะกลับมาพูดจาปกติ ซึมอยู่นานมาก พออยู่ไร่ก็บ่นบอกอยากไปอยุ่ที่อื่น อยู่ไร่มีแต่ภาคินแกล้ง พอจากกัน แหม ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน พอตอนที่อิณเล่าว่า ซันไปอยู่ที่บ้านท้ายไร่ของแก ชั้ลก็ยิ่งมั่นใจ เด็กคนนี้ถ้าเกลียดตามปากว่าจริงๆ ไม่มีทางจะยอมอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเด็ดขาด แล้วท่ายัยซันมันยอมนอนเตียงเดียวกับแกนะ มั่นใจได้เลยว่ามันรักแกไอชาย"

  " แต่เค้ามากว่าไม่ได้รักชั้ล"

  " เชื่อชั้ลเถอะ ตอนนี้ซันยังโกรธอยู่ พูดไปได้ทั้งนั้นแหละ แล้วดูแม่งพูดแต่ละคำ เศษเดน จะเอาก็เอาไป มึงคิดได้ยังไงวะ พอดีเลย ซันมันก็ประเภทคิดมากอยู่แล้ว มันคงจะคิดว่าแกไม่ได้รักมัน "

  "  เออใช่ ทำไมพี่ชายพูดแบบนั้น"

  " ชั้ลประชด ชั้ลแอบฟังแกกับซันคุยกันเมื่อวันก่อน ชั้ลคิดว่าราชันย์เป็นคนรักของซัน พอเจอตัวจริง เหอะๆ หล่อก็หล่อกว่า รวยก็รวยๆ แล้วยิ่งชั้ลเพิ่งทำเรื่องเลวๆมาอีก ชั้ลคิดว่าซันคงไปกันมันแน่ๆชั้ลโมโห กลัว สมองมันวุ่นวายไปหมด ชั้ลเลยพูดไม่ทันคิด แล้วซันก็ได้ยินพอดี  "

  " เออ เสือกโง่เอง บุญเท่าไหร่แล้วที่ไอราชันย์มันไม่ยิงกระบาน นี่ถ้ามันรู้ว่าแกไปข่มเหงซัน ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต "

  " เออ แกจะเอาปืนมายิงชั้ลแก้แค้นก่อนก็ได้นะ"

  " ยิงบ้าบอ อะไร ขนาดชั้ลไม่ยอมให้แกไปง้อซันนะ นี่ๆ แม่คนนี้ ขู่คับผม บอกชั้ลพรุงนี้ไปเจอกันที่อำเภอ เธอจะหย่าขาด น้องก็น้อง เมียก็เมีย นี้ถ้าซันมันไม่ได้มีใจให้แกนะ หย่าก็หย่า" โอนุชิตหันมาทำหน้าหมั่นไส้ใส่อิณทินี

  "  ทำเป็นปากดี มันนั้นยังเครียด ไม่ยอมหลับยอมนอนอยู่เลย " อิณทินีแขวะ

 

    บทสนทณาระหว่างทั้งสามคนจบลง เมื่อนันทณาเดินเข้ามาในบ้าน

  "  ไปไหนมากลับซะค่ำมืด" โอนุชิตเอ่ยถาม

  "  เบื่อ ไม่อยากอยู่บ้าน" 

  " ซันจะไปผับกับเพื่อน เดี๋ยวเพื่อนมารับ"

  "  ไม่ได้ !!" ภาคิน / โอนุชิต

  "  ก็ซันจะไป นัดเพื่อนไว้แล้ว "

  "  มีแต่พวกเสือผู้หญิง พี่ไม่ให้ไป เหล้าก็ไม่เคยกิน เดี๋ยวก็โดนมอมเหล้าพาเข้าม่านรูดหรอก"

  " ก็ไปหัดๆไว้ไง จะได้ชิน" นันทณาพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปทันที ภาคินเดินถามไป โดยความยินยอมของโอนุชิต

  " อย่าเกินเลยนะมึง !" ภาคินหนัมายักคิ้วเชิงคำตอบ

  " โอ้ย !" นันทณาถูกผลักเข้าไปในห้อง ภาคินรีบปิดประตูห้องและล็อคกรทันที

  " เข้ามาทำไม ออกไปนะ " นันทณาผวา เหตุการณ์ครั้งนั้น เธอยังไม่เคยลืม

  " ชั้ลไม่อยากให้เธออกไปไหนกลางคืน ชั้ลไม่ชอบ" ภาคินเดินเข้ามาใกล้นันทณาเรื่อยๆ

  "  มันเรื่องของชั้ลไม่เกี่ยวกับนาย ออกไป !!"  นันทณากลัวถอยหลังหนี

 
  "  แน่ใจหรอ ว่าชั้ลไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ" ภาคินต้อนนันทณาจนมุม เขายื่นมือมาพิงฝาผนังห้องและค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ

  " ออกไปนะ ออกไปไกลๆสิ" นันทณาพยามหนีก็ก็หนีไปไหนไม่ได้

  ภาคินกระซิบแผ่วเบา ข้างหู หญิงสาวหลับตาปี๋ " ไปอาบน้ำ อย่าคิดจะหนี ไม่นั้นเธอจะเจอกับสิ่งที่เจอไม่คาดคิด"

  " ชั้ลเดาใจนายไม่ถูกจริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นี่นายคิดจะทำอะไรของนายอีก " หญิงสาวเริ่มโมโห

  " ไปอาบน้ำ ! จะไปอาบเองหรือจะให้ชั้ลอาบให้ "

 

  "  อาบเองสิ " หญิงสาวพลักชายหนุ่มออกแล้วรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ

  " อย่าช้า ไม่นั้นชั้ลจะพังประตูเข้าไป" หญิงสาวไม่ค่อยพอใจกับการถุกบังคับแต่ก็ยอมเข้าไปแต่โดยดี  ไม่นานนักเธอก็ออกมาพร้อมกับชุดนอนที่แสนจะมิดชิดแน่นหนา เสื้อแขนยาวตัวใหญ่ใส่ทับกันสองตัว กางเกงยีนขายาว ทำเอาภาคินที่นอนอยู่บนเตียงหัวเราะไม่หยุด

   "  ชุดอะไรขอเธอ 555 " 

   "  ชั้ลอาบน้ำเสร็จแล้ว ชั้ลสัญญาว่าชั้ลจะไม่ไปไหน นายออกไปได้แล้วนะ " หญิงสาวอ้อนวอน เธอยังคงยืนอยู่ห่างจากเขา เพราะความหวั่นกลัว

  " ชั้ลคิดถึงเธอ ชั้ลอยากอยู่กับเธอ " ภาคินพูดอย่างจริงจัง ดวงตาของเขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ ความจริงที่เขาอยากบอกเธอนับจากนี้ เขาจะพยามรวบรวมความกล้าบอกกับเธอเรื่อยๆ
นันทณาเองก็ไม่แพ้กัน ใจเธอเต้นแรงทันทีที่ได้ยินกับประโยคที่เธออยากได้ยินมานาน และเธอเองก็ิดว่าคงจะไม่ได้ยินมันเลยเสียด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่าผู้หญิงมักจะปากไม่ตรงกับใจ

 

  " แต่ชั้ลไม่อยากอยู่กับนาย ชั้ลไม่ไวใจนาย "

 

  " ชั้ลสัญญาว่าชั้ลจะนอนเฉยๆ ไม่ทำอะไร ชั้ลสัญญา"

  " นายสัญญาทุกครั้ง นายก็ผิดสัญญาทุกครั้ง ยังไงชั้ลก็ไม่ไว้ใจนาย ออกไป"

  " ต้องทำอย่างไงเธอจึงจะยอมหายโกรธ ต้องทำอย่างไงเธอจึงจะยกโทษให้ชั้ล อย่าทรมานโดยการไม่มองหน้ากัน นึงว่าสงสาร คนรักกัน ชั้ลขอโทษ" เขาส่งความรู้สึกผ่านเสียงเพลง ดวงตาคมมองดวงตาหวานอย่างจริงใจ หญิงสาวเองก็เคลิ้มกับเสียงเพลงของเขาแต่ก็ยังคงฟอร์ม

  "  ออกไป " เธอจะคงขับไล่เขา แต่เขาดันแกล้งหลับใส่เธอซะงั้น นันทณาเดินไปที่หน้าประตู แต่ต้องหันหลังกลับมาด้วยความโมโห เพราะประตูโดยล็อคด้วยกุญแจยูที่ใช้ล็อคบ้าน

 " เอากุญแจมาเดี๋ยวนี่นะ ซันไม่ใช่นักโทษนะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ " หญิงสาวโวยวายใหญ่

 " ไม่ให้ " นายหนุ่มยังคงนอนกระดิกเท้าสบายตัวอยู่บนเตียง

 " บอกให้เอามาไง " หญิงสาวเดินไปยังเตียงพยามค้นตัวชายหนุ่มเพื่อหากุญแจ แต่มือของเธอทั้งสงข้างถูกรวบพร้อมกับร่างเล็กที่ถูกพลิกมานอนอยู่บนเตียงโดยร่างใหญ่คร่อม 

  " บอกให้มานอนดีๆไม่มา คงต้องเหนื่อยจนหลับซะแล้วงานนี้ " ภาคินแกล้งทำเป็นจะซุกไซ้คอหญิงสาว แต่ต้องชะงักเมื่อเธอร้องไห้ออกมา เขาตกใจลุกหนีอย่างเร็ว

  " พี่ไม่ได้จะทำจริงๆ พี่แค่แกล้งเฉยๆ อย่าโกรธพี่นะ พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะ "

  " พี่มันเอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่น พี่มันใจร้ายใจดำ ฮือ ฮือ ฮือ"

  " ก็คนมันคิดถึง อยากอยู่ใกล้ๆ ทำไม ไม่ได้เลยหรอ " ภาคินน้อยใจ

  " ซันไม่อยากอยู่ใกล้พี่ ซันไม่อยากเห็นหน้าพี่ออกไป !!" 

  "  ทีไอราชันย์ อยากอยู่ใกล้มันจนตัวสั่น พอตอนมันจากไปก็ร้องไห้ยังกับมันตาย พอผัวตัวเองแล้วทำเป็นรังเกียจไม่อยากเข้าใกล้" เขาเริ่มน้อยใจ เสียใจ จนกลายเป็นความหึงหวงและโกรธ

  " พี่ชาย !! ทำไมพูดแบบนี้ !! ฮืออ ฮืออ ฮืออ" เธอเองก็น้อยใจไม่แพ้กัน เขาไม่เคยรู้่ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน แล้วยังจะมาพูดทำร้ายจิตใจเธออีก

  " แล้วที่หายไปกับมันเป็นอาทิตย์ ไปนอนกันกี่รอบแล้วหละ " ภาคินเข้าไปกระชากร่างหญิงสาวเข้ามาใกล้ตัว

  " นับไม่ถ้วน !!" คำพูดของเธอมันบาดลึกหัวใจของเขา เธอเองก็เสียใจไม่แพ้กันกับคำถามที่ได้ยิน ภาคินบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างป่าเถื่อน เพื่อลงโทษกับสิ่งที่เธอพูดกับเขา รหญิงสาวพยามผลักนายหนุ่มออก น้ำตาเธอไหลนองเต็มใบหน้า

  " ทำแบบนี้อีกแล้ว ฮืออ ฮืออ ยังเห็นชั้ลเป็นคนอยู่หรือป่าว ชั้ลก็มีหัวใจเหมือนกันนะ ทำไมไม่คิดถึงใจชั้ลบ้าง ฮือ ถ้าไม่รักกัน ก็อย่าว่าทำแบบนี้ อย่ามายุ่งกับชั้ล ออกไปเลย ออกไป ออกไปจากชีวิตชั้ลสักที ฮืออ ฮืออ ฮืออ"

  " แล้วใครบอกว่าชั้ลไม่รักเธอ !!!" ทำไมเธอไม่ฟังเสียงหัวใจชั้ลบ้างนะนันทณา

 " นายพูดอะไร " หญิงสาวอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน น้ำตาเธอหยุดไหลทันที หัวใจเต้นแรไม่เป็นจังหวะ

 

 " ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เธอไปยุ่งกับคนอื่น ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เธอไปกอดกับคนอื่น ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เห็นคนอื่นมาหอมแก้มเธอ มายุ่งวุ่นวายกับร่างกายของเธอ ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เห็นเธอเป็นห่วงคนอื่น คิดถึงคนอื่่น ร้องไห้เพราะคนอื่น คนอื่นที่ไม่ใช่ชั้ล ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เธอออกห่างจากชั้ล ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เราต้องห่างกัน ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เธอบอกว่าเธอเกลียดชั้ล และชั้ลก็ไม่ชอบเวลาที่เธอบอกว่าเธอไม่ได้รักชั้ล !!!!" ภาคินระบายความในใจออกมาเกือบหมด ทำเอาหญิงสาวนิ่งอึ้ง รับแทบไม่ทัน

  " แล้วทำไมต้องทำร้ายชั้ลสารพัด ต้องทำให้ชั้ลเสียใจตลอด ทำไมต้องพูดร้ายกับชั้ล ทำร้ายจิตใจชั้ล "

  " ชั้ลไม่รู้จะเข้าหาเธอยังไง ชั้ลพูดดีๆกับเธอไม่เป็น ชั้ลพยายามแล้ว แต่ชั้ลต้องโมโหทุกครั้งที่ชั้ลอยู่กับเธอ"

  " แล้วชั้ลไปทำอะไรให้นายนักหนา นายถึงได้ร้ายใส่ชั้ลตลอด "

  " แต่ก่อนก็เพราะเธอทำร้ายอิณ แต่ตอนนี้เพราะชั้ลหึงเธอ " หญิงสาวหัวใจเต้นแรงกับคำสารภาพของเขา ภาคินเองก็เขินอายที่พูดออกไปอย่างไม่ทันรู้ตัว ครั้งแรกที่ปากของเขาพูดตามที่ใจสั่ง

  " มานอน !!" ภาคินพูดจบก็เดินไปนอนที่เตียง แต่นันทณายังคงยืนอึ้งกับคำพุดของเขา

   " ชะชั้ลจะไว้ใจนายได้มั้ย " หัวใจเธอยังคงเต้นแรง สมองเบลอ สลึมสะลือ พูดอะไรไม่ค่อยถูก 

  " อื้อ มานอนได้แล้วง่วง " ภาคินตีเบาะนุ่มเป็นการเชิญชวน นันทณาค่อยๆเดินมายังเตียงอย่างมึนๆ

 

  " เป็นอะไร ทำไมหน้าแดงๆ ตาลอยๆ ดูมึนๆยังไงไม่รู้ ไม่สบายหรอ " ภาคินที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนไม่ได้พูดอะไร เอามือมาแตะหน้าผากหญิงสาวที่นั่งอยู่ขอบเตียง

 

  " ปะป่าวๆ ไม่ได้เป็นอะไร " เธอพยามหนีเพราะกลัวห้ามหัวใจหัวเองไม่อยู่ แต่ก็โดยดึงไปรวบกอดอย่างง่ายๆ

 

  " ทำไมใจเต้นแรงจัง ^^" ภาคินให้หูแนบอกของเธอเพื่ฟังเสียงหัวใจของเธอ ทำเอาหญิงสาวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ 

 

  " ปล่อยก่อน หายใจไม่ทัน จะช็อคอยูแล้วเนี่ย " หญิงสาวพลักตัวชายหนุ่มให้ออกห่าง เธอนั่งหายใจหอบๆ มือเล็กจับอกซ้ายเพื่อฟังเสียงหัวใจของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆควบคุมการเต้นของหัวใจให้มันปกติ

 

   " เดี๋ยวชั้ลจะไปนอนที่โซฟานะ " 

 

   " ไม่ไว้ใจชั้ลอีกหรอ "

 

   " ชั้ลขอเวลาอีกหน่อย นอนเถอะดึกมากแล้ว " 

 

    ' ชั้ลก็บอกเธอไปหมดทุกอย่างแล้วนะว่าชั้ลรู้สึกยังไง ทำไมเธอยังไม่หายโกรธชั้ลอีก ชั้ลต้องทำยังไงเราเธอถึงจะรักชั้ล  ชั้ลอยากนอนกอดเธอ ชั้ลอยากจูบเธอ ชั้ลอยากหอมแก้มเธอ ชั้ลอยากแต่งงานกับเธอ ชั้ลอยากพี่ลูกกับเธอ ซัน ' ภาคินนอนมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนโซฟาใหญ่ภายในห้อง เขาได้แต่คิดในใจ

 

    ' ชั้ลกลัวเหลือเกิน กลัวว่าชั้ลจะห้ามใจตัวเองไม่ได้เมื่ออยู่ใกล้พี่ ชั้ลกลัวว่ามันเป็นแค่ฝัน เป็นแค่การหลอกลวง ชั้ลกลัวจะผิดหวัง ชั้ลกลัวเสียใจอีก สมองของชั้ลมันค้านกับหัวใจตลอดเวลา ชั้ลจะมั่นใจในตัวพี่ได้ยังไง ชั้ลจะมั่นใจได้ยังไงว่ามันคือความจริง ว่าพี่รักชั้ลจริงๆ '  นันทณานอนกอดตัวเองใต้ผ้าห่มผืนหน้า ใจหนึ่งก็โหยหา อีกใจหนึ่งก็คอยยับยั้ง มันสวนทางกันเหลือเกิน