คู่แค้นแสนรัก

     " นายครับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ " 
 
     " ดี ขอบใจมาก พรุ่งนี้ชั้ลจะถึงไปเที่ยงๆ อย่าให้มีอะไรผิดพลาด " ราชันย์ หนุ่มหล่อร่างสูง ที่ยืนคุยโทรศัพท์สั่งงานลูกน้องอยู่ริมทะเล โดนมีนันทณา ยืนอยู่เคียงข้าง
 
     " พี่จะไปไหน "
 
     " พรุ่งนี้จะมีงานใหญ่ ซันต้องไปกับพี่ "
 
 
     " งานอะไรค่ะ ทำไมซันต้องไป"
 
     " งานครบรอบบ่อนคาสิโน ซันต้องไป "
 
     " ไปทำไม ซันไม่ได้เป็นหุ่นส่วนในบ่อนสักหน่อย "
 
     " งานนี้มีแต่คนสำคัญที่ไป สำคัญในทุกๆอย่าง "
 
     " ซันสำคัญขนาดนั่นเลย " หญิงสาวเริ่มกวนๆ เพื่อเป็นการเปลี่ยนเรื่อง
 
     " ตอนนี้ก็สำคัญที่สุดในชีวิต "  ชายหนุ่มพูดอย่างจริงจัง
 
     " พี่ชาน " หญิงสาวเองก็ปลื้มใจไม่น้อย
 
     " ทำไมคนที่ซันรักไม่เป็นพี่ "
 
     " เดี๋ยวพี่ก็รู้ว่าทำไมซันถึงเป็นแบบนี้ อีกไม่นานหรอกค่ะ "
 
     " มันคงไม่มีวันนั้น "
 
     " มีสิ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นคนที่เหมาะสมกับพี่ที่สุด และพี่ก็จะรักเธอมากที่สุด ถึงวันนั้นพี่ก็จะรู้ว่าทำไมซันถึงเป็นแบบนี้ "
 
     " ซันรักพี่มากมั้ย "
 
     " รักมากสิ รักเท่าพี่โอกับพี่อิฐเลยนะ ทั้งรักทั้งห่วง ซันอยากให้พี่มีความสุข ซันชอบเวลาที่พี่ยิ้ม เพราะมันทำให้ซันมีความสุข ซันชอบเวลาที่พี่หัวเราะเพราะมันทำให้คนที่ได้ยินหัวใจพองโต "
 
     " ทำไม ต้องพองโต "
 
      " ก็ปีนึงพี่หัวเราะไม่ถึงสิบครั้ง 555"
 
     " พี่หัวเราะก็ตอนอยู่กับเรานี่แหละ " ราชันย์บีบจมูกหญิงสาวอย่างหมั่นไส้
 
      " ซันพี่ถามอะไรหน่อยสิ " หญิงสาวหันไปมองอย่างสงสัย
 
    " ตอบพี่ตรงๆนะ  ซันรักภาคินใช่มั้ย " หญิงสาวอึ้งกับคำถามตรงเด่งของราชันย
 
    " ซันจะรักไม่รักไม่สำคัญหรอกค่ะเพราะยังไงเค้าก้ไม่ได้รักซันอยู่ดี" นันทณาพูดจบก้เดินเลี่ยงออกไปทันที ราชันยยืนมองหญิงสาวที่เดินไกลออกไป
 
    " รักสิ พี่รุ้ว่าซันรัก "
 
     
 
       
       ไร่ส้ม โอนุชิตและอิณทินีมาถึงที่ไร่ได้พักใหญ่แล้ว
 
   " คุณหนูครับ ลูกค้าโทรมายกเลิกของที่สั่งทุกรายเลยครับ "
 
   " ทำไมหละ ส้มของเราก็คุณภาพดีหนิ หรือว่าส่งช้าไป "
 
   " เอ่อ คือ นายใหญ่จะเป็นคนดูแลเรื่องส่งของเองทั้งหมดครับ หรือไม่ก็จะโทรมาบอกให้ผมส่งให้เป็นรายๆไปครับ แต่นี่ผมไม่เห็นนายใหญ่เป็นอาทิตย์แล้วครับ ลูกค้าประจำก็โทรมาโวยวายแล้วก็ไม่ยอมรับของไปหลายรายแล้วครับ"
 
    " ขอบใจมากเดี๋ยวชั้ลจัดการเอง " อิณทินีเครียมจัดกับปัญหาที่เกิดขึ้น โอนุชิตไม่ค่อยพอใจภาคิน
 
    " อิณจะไปหาพี่ชาย พี่โอรออยู่นี่ก่อนนะค่ะ " อิณทินีพูดจบก็เดินออกไปทันที
    
    " พี่ชาย !! เปิดประตูเดี๋ยวนี้ บอกให้เปิด !!! พี่ชาย !!! อิณบอกให้เปิดประตู "เสียง เรียกอิณทินีดังสนั่นไปทั่วบ้าน ทำเอาชายร่างสูงที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟาถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา แต่ก็ยังไม่สร่างจากเมา เดินมาเปิดประตูให้แก่หญิงสาว ทันทีที่ประตูเปิดออก อิณทินีน้ำตาไหลกับสภาพโทรมๆของภาคิน ขอบตาที่คล้ำ หนวดเครารุ่งรัง ผมที่ยุ่งเป็นกระเซิง กับสภาพห้องที่ราวกับกองขยะเต็มไปด้วยขวดเหล้าเบียร์และกองเสื้อผ้าที่ถูกโยนทิ้งกระจัดกระจาย
 
     " ทำไมพี่ทำตัวแบบนี้ " อิณทินีโวยวายทั้งน้ำตา
 
     " พี่รู้มั้ยว่าไร่เสียหายแค่ไหน พี่หยุดสักทีเถอักับนิสัยแบบนี้ พี่ไปทำกับซันขนาดนั้นมันก็สมควรแล้วที่เค้าจะไม่รักพี่   เป็นอิณ อิณก็ไม่รัก ทีแรกอิณก็หลงคิดว่าพี่รักซันแต่ที่ไหนได้อิณคิดผิด
 
   " พี่ไม่รู้ พี่ผิดไปแล้ว พี่ก้โกรธเกลียดตัวเองเหมือนกัน พี่ไม่รู้จำทำยังไงแล้ว เค้าไม่ได้รักพี่ เข้าใจมั้ยว่าเค้าไม่ว่ารักพี่  เค้ารักคนอื่น อิณจะให้พี่ทำยังไง  ตอนนี้พี่แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว พี่ไม่อยากเสียเค้าไป พี่รักซัน พี่ขาดเค้าไม่ได้ " ความอัดอั้นภายในหัวใจถูกรับายออกมาจนหมดสิ้น
 
   " ถ้ารักเค้าก้ไปตามเค้ากลับมาสิ ไปตามหัวใจตัวเองกลับมา ไม่ใช่มาเมาอยู่แบบนี้มันไม่ได้มีประโยชนอะไรเลย "
 
   " มันไม่มีประโยชน์หรอก ซันไม่ได้รักพี่ที่สำคัญสิ่งที่พี่ทำ มันก้เลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัย "
 
   " อิณตอบไม่ได้หรอกนะว่าซันรักพี่รึป่าว แต่อิณอยากให้พี่ทำตามสิ่งที่ใจพี่ต้องการ รักเค้าแล้วก้ต้องไปตามเค้ากับมา ขโทษเค้า อิณรู้ว่าพี่ไม่อยากให้ซันจากไปเป็นรอบที่สองอีก เลิกได้แล้วไอนิสัยใจร้อน ขี้โมโห ปากอย่างใจอย่าง ถ้าเลิกได้อิณจะช่วยให้พี่ดีกับซัน "
 
   " อิณ " ภาคินเข้ากอดน้องสาวแน่น เธอเปนเหมือนแสงสว่างนำทางให้ไปสู่จุดหมาย