คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
36) หนีใจตัวเอง 2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความช่วงสายของวันใหม่ ราชันย์ที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินเข้ามายังเตียงที่ยังคงมีเพียงร่างของหญิงสาวที่นั่งนอนหลับสนิทอยู่ ไม่นานนัก ผ้าห่มที่คลุมร่างของเธอไว้ก็ถูกดึงออก พร้อมกับผมของหญิงสาวที่ยุ่งเหยิงจากการโดนขยี้ผมของราชันย์
" ตื่น ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " ปากก็พูดไป มือก็ขยี้ผมนันทณาต่อไป
" ตื่นแล้วๆๆๆ หยุดๆ หยุดก่อนพี่ราชานนนนนน" นันทณาลุกย่างเร็วทันทีกับการปลุกของราชันย์
" 5555 หน้าเอ๋อมากอะ 5555" ราชันย์ยืนขำกลิ้งกับใบหน้าหญิงสาวที่บูดบึ้ง
" ยังง่วงอยู่เลย รีบไปไหนเนี่ย"
" ปีนหน้าผา ไปมั้ย ?"
" O-O ไปๆๆๆๆ เดี๋ยวอาบน้ำก่อน รอแปบนึงนะ" นันทณารีบลุกจากเตียงและเข้าห้องน้ำทันที
" 15 นาทีนะ รีบๆ" ราชันย์เดินออกปนอกบ้านเพื่อขนสัมภาระขึ้นรถ ไม่นานนันทณาก็เดินออกมาจากบ้านในชุดทะมัดทะแมงพร้อมลุยเต็มที
" เร็วดี ขึ้นรถเลย" รถหรูของราชันย์ ขับไปถึงจุดหมายปลายทาง ทั้งคู่ลงจากรถและเตรียมลุยกับความสนุกในทางข้างหน้าอย่างเต็มที่ ใบหน้าของทั้งสองเต็มเปี่ยมไปด้วยร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะ ความคล่องแคล่วในการปีนผาของทั้งคู่ ทำให้รู้ว่า มันไม่ใช่ครั้งแรกของเขาทั้งสองเลย
" นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้มา"
" ก็พี่มัวแต่ไปเล่นตามล่าหากระสุนปืนกับศัตรูอยู่นิ" นันทณาพูดพลางปีนขึ้นไปเรื่อยๆ
" ทำยังกับว่าพี่ชอบยังงั้นแหละ "
" นั้นนะสิ แต่ก็หลายปีจริงๆนะ ที่เราไม่ได้ปีนผาแบบนี้ "
" ใช่ นานมาก " ทั้งคู่หันมาสบตากัน อดีตที่เขาและเธอเคยทำอะไรแบบนี้ด้วยกัน ก่อนที่จะต้องแยกจากกันหลายปี
" ตอนเราห่างกัน ซันคิดถึงพี่รึป่าว"
" คิดถึงซิ เป็นห่วงมากด้วยนะ ซันติดต่อหาพี่ตลอดแต่ก็ติดต่อไม่ได้ แล้วพี่คิดถึงซันมั้ย"
" ไม่คิด 5555" ราชันย์ตอบกวนๆ ก่อนจะรีบปีนขึ้นไปแซงหน้านันทณา
" ให้มันได้อย่างนี้สิ !" ทั้งคู่ปีนป่ายจนถึงจุดสูงสุด ก่อนจะค่อยๆปล่อยตัวเองลงมายังพื้นดิน
" สนุกมั้ย"
" สนุกมากกก ไปเล่นน้ำตกกันต่อนะ เอาให้ลืมความเศร้าไปเลย" ราชันย์ชะงักกับคำพูดของนันทณา
" เศร้าอะไร ! ??"
" อ่อ เอ่ออ ก็เศร้าที่พี่จะแต่งงานไง "
" โกหก" ราชันย์พูดจบก็เดินมาเชือกพยุงตัวให้หญิงสาว
" ตกลงจะไปเล่นน้ำตกมั้ยค่ะ" เธอเริ่มใช้ลูกไม้การอ้อนวอดจากเขาเหมือนเช่นเคย
" อีกแล้ว มาไม้นี้อีกแล้ว อ้อนได้อ้อนดีจริงๆ หอมก่อนเดี๋ยวพาไป" ราชันย์ยื่นหน้ามาใกล้นันทณา
" พี่เชน นี่เราอยู่เมืองไทยนะ ไม่ได้ๆ ไม่เอา "
" ทำไม น้องหอมพี่ มันผิดตรงไหน ไม่หอมก็ไม่ไป" ราชันย์จะเดินหนี
" โอเคๆ ครั้งเดียวนะ " ราชันย์ยักคิ้ว นันทณาหอมแก้มราชันย์
" ก็แค่เนี๊ยย" ความสุขเล็กๆที่เขาได้รับจากเธอเป็นประจำ เมื่อเธอต้องการอะไรจากเขา ทั้งคู่เดินขึ้นรถ แล้วขับออกไปยังน้ำตกในบริเวณใกล้เคียงกัน ทริปครั้งนี้ มันทำให้ทั้งคู่มีความสุขมาก หลังจากที่เขาและเธอไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันมานานมาก รถหรูจอดอยู่ที่หน้าทางเข้าน้ำตก นันทณารีบลงจากรถและวิ่งไปที่น้ำตกอย่างเร็ว ราชันย์ส่ายหน้าขำๆกับการทำตัวเป็นเด็กๆของนันทณา
" เร็วสิพี่เชน รีบๆหน่อยนี่ก็จะค่ำแล้ว เดี๋ยวได้เล่นไม่นาน " หญิงสาวที่กระโดดลงไปในน้ำเหมือนเด็กๆ หันมาชวนชายหนุ่มที่ยังคงเดินช้าๆ
" เล่นเถอะ เดี๋ยวพี่รอตรงนี้"
" ไม่เอาลงมาเล่นด้วยกัน เร็วๆสิ" นันทณาขึ้นจากน้ำ ลงไปอ้อนราชันย์ให้มาเล่นกับเธอ
" ไม่เอาขี้เกียจเปลี่ยนเสื้ออีก ไปเล่นคนเดียวเลยไป"
" ไม่มาดีๆ ก็ต้องมีใช้กำลังกันบ้างหละ " หญิงสาวพยามลากชายหนุ่มร่างสูงลงน้ำ แต่ตัวเธอเองกลับโดดอุ้มและถูกโยนลงน้ำในที่สุด
" 5555 สมน้ำหน้า ..... อ้าว เห้ย หายไปไหน ซัน !! ซัน !! ซัน !! อย่าเล่นแบบนี้สิ ซัน !! ขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ซัน !!" ชายหนุ่มตกใจ เมื่อหลังจากที่เขาโยนเธอลไปในน้ำ เธอยังไม่โผล่ขึ้นมาอีกเลย เขาตัดสินใจกระโดลงไปในน้ำทันที ชายหนุ่มดำน้ำ อยู่นาน แต่ก็ไม่เจอกับหญิงสาว ใจคอเขาเริ่มไม่ดี เรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตอบรับสักที
" จ๊เอ๋ ^^" หญิงสาวที่แอบอยู่หลังโขดหิน เมื่อแกล้งเขาจนสมใจก็ยอมปรากฎตัวออกมา แต่หารู้มั้ยว่าสิ่งที่เธอทำ มันทำให้เขาโกรธเธอ ราชันย์ขึ้นจากน้ำและเดินไปยังรถทันที หญิงสาวหน้าจ๊อย
" ซันขอโทษ ซันแค่อยากเอาคืนที่พี่โยนซันลงน้ำก็แค่นั้น ที่หลัซันจะไม่ทำอีก ยกโทษให้ซันน๊าาา" นันทณาเดินไปออดอ้อนราชันย์ มือเล็กสะกิดแขนขอเขาเป็นการง้องอน
" ขอโทษจริงๆนะ ซันจะไม่ทำอีก สัญญา" หญิงสาวชูนิ้วก้อยขึ้น
" เล่นไม่รู้เรื่องเลย "
" แหมทีตัวเองโยนคนอื่นลงน้ำ เล่นรู้เรื่อง ว่างั้นเถอะ"
" เอ้า กวนตีนนิ " ราชันย์ขำๆ ก่อนจะดึงร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอด
" เอ้าแต๊ะอั๋งหนิ"
" เอ้า แล้วจะทำไม"
" เอ้า ก็โดนหยิกนะสิ" มือเล็กหยิกหน้าท้องแข็งของราชันย์
" เจ็บๆๆๆ ปล่อยก่อนๆๆๆ เจ็บบบ โอ้ยยยย ไม่ปล่อยใช่มั้ย " แก้มหญิงสาวถูกหอมเป็นการรับโทษ
" แต๊ะอั๋งอีกแล้ว ผู้ชายนี่ไวจริงๆ "
" โกรธหรอ "
" โด่เอ้ยย ทำเป็นจ๋อยย พี่หอมจนซันชินไปแล้ว ซันจะโกรธทำไม ทำมาเป็นรู้สึกผิด หล่อนะเรา 5555"
" ก็เห็นเหมือนจะโกรธ ไอเราก็ตกใจ"
" โกรธคนอื่น ไม่ได้โกรธพี่สักหน่อย กลับดีกว่า มืดแล้วเนี่ย" ใบหน้าของเขาล่องลอยเรามาในใจของเธอตลอดเวลา จะสุขก็ไม่สุข จะทุกข์ก็ไม่ทุกข์ มันคือความรู้สึกของเธอในตอนนี้
บ้านรัตนาพิพัฒน์ อิณทินีกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ภายในห้องนอน โดยที่โอนุชิต พยามขัดขวาง
" อิณจะไปทำไม ให้มันจัดการเองบ้างสิ มันเป็นคนสร้างปัญหาทุกอย่างขึ้นมาเอง มันก็ต้องแก้เอง"
" อิณรู้ดีว่าพี่ชายเป็นคนยังไง อิณเลยต้องไปแก้ปัญหาเองไงค่ะ"
" ก็ปล่อยให้มันกินเหล้า ไปจนตาย ถ้ามันคิดได้อยู่แค่นั้น"
" พี่โอ !!"
" พี่ไม่ให้ไป !"
" อิณจะไป อิณตัดสินใจแล้วค่ะ "
" จะไปกี่วัน"
" จนกว่างานที่ไร่จะเรียบร้อยค่ะ"
" งั้นก็ไป พี่ไปด้วย" โอนุชิตเดินไปเปิดตู้เสือผ้าทันทีที่พูดจบ
" อิณจัดการเอง พี่ไม่ต้องไป"
" พี่ตัดสินใจแล้ว ! ดูจากสภาพไอายตอนนี้ อิณคนเดียวรับมือกับมันไม่ไหวหรอก ต้องรอคนกว่าซันจะกลับมา"
ภาคินที่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านท้ายไร่ ขวดเหล้าภายในบ้านวางเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด เสื้อผ้าที่ใช้แล้ววางอยู่เต็มห้องอยากกระจัดกระจาย สภาพบ้านเละเทะดูแทบไม่ได้ บนโซฟา มีร่างชายหนุ่มที่แทบจะไม่มีสติเพราะริษเหล้า ใบหน้าหมองคล้ำจากการไม่หลับไม่นอน ในมือ ถือขวดเหล้า และยกขึ้นมาดื่มเรื่อยๆ
" คงมาจะความสุขกันมากสินะ หายไปสามวันสามคืนแบบนี้ กลับมาคงจะได้ลูกมาด้วย " น้ำเสียงคนเมาที่แบจะฟังไม่รู้เรื่อง คำประชดประชันของเขาที่พูดออกเพื่อระบายคววามในใจกับสิ่งที่เขารู้สึก
" ใช่สิ ชั้ลมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง ชั้ลมันสู้มันไม่ได้สักอย่างง"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ