คู่แค้นแสนรัก

      1 วันเต็มๆ ผ่านไป หญิงสาวร่างเล็กก็ยังคงนอนหลับไหล ไร้สติ อยู่บนเตียงภายในห้องของโรงพยาบาล โอนุชิต หมอวิวัฒน์ นมแจ่มก็คงเฝ้าดูอาการของนันทณาอย่างไม่ห่างหาย โดยเฉพาะโอนุชิตที่นั่งอยู่ข้างขอบเตียงและยังคงกุมมือน้องสาวไม่ห่งไปไหน  บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ 

    " แกจะบอกเรื่องนี้กับพี่อิฐ รึป่าว" หมอวิวัฒน์เอ่ยถาม

    "  รอไปก่อนอีกสักอาทิตย์ ถ้ายีงไม่ฟื้น ชั้ลคงต้องบอกพี่อิฐ" โอนุชิตตอบ มือยังคงกุมมือนันทณาไว้แน่น

    " แล้วเมียแกหละ"

    "  ชั้ลอยากให้วันฟื้นก่อน  ราชันย์ไม่ทำอะไรอิณแน่  ตอนนี้ชั้ลเป็นห่วงซัน เป็นห่วงมาก แล้วก็กลัวมาก ชั้ลทำอะไรไม่ถูกแล้ววะไอหมอ" โอนุชิตสีหน้าเศร้าหมองและเครียดจัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น

    "  แกคิดว่าราชันย์จะรู้เรื่องนี้รึป่าว"

    "  ชั้ลไม่แน่ใจ ชั้ลคิดอะไรไม่ออกแล้วไอหมอ ชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้ว" 

    "  ใจเย็นๆค่ะ นมเชื่อว่ายังไงคุณหนูก็ต้องฟื้นขึนมา" นมแจ่มปลอบ

    "  ผมกลัวครับนม ผมกลัว นมรู้มั้ยตอนผมเป็นสภาพซันเมื่อวาน ผมแทบคลั่ง ผมสงสารน้อง ผมอยากจะฆ่าไอชาย ให้มันตายๆไปซะ " ดวงตาเหงความโกรธแค้นของโอนุชิต เริ่มแดงขึ้นพร้อมกับมีหยดน้ำตาไหลออกมา

    "  คุณโอ อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะ ใจเย็นๆก่อน ยังไงคุณหนูก็ต้องฟื้น" นมแจ่มเดินมาลูบหลังโอนุชิต หมายบรรเทาความโกรธแค้น

    "  ชั้ลว่าแกทำใจให้สบายก่อนเถอะไอโอ นี่แกก็ไม่ได้พักมาหลายวันแล้ว พักผ่อนสะบ้างเถอะ " หมอวิวัฒน์เสริม

    "  นมครับ เดี๋ยวผมไปซื้อของกินมาให้นะครับ " นมแจ่มยิ้ม พยักหน้า หมอวิวัฒน์เดินอกจากห้องไป

     บริเวณหน้าของพักของนันทณา เมื่อประตูห้องเปิดออก ภาคินที่แอบอยู่บริเวณนั้น รีบหลบเข้ามุมทันที ภาคินเองก็เป็นห่วงนันทณาไม่แพ้ใคร เพียงแต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปในห้องเพื่อเจอกับหญิงสาว ทั้งๆที่ใจของเขาอยากจะเขาไปใจจะขาด แต่ความผิดที่เขากระทำกับเธอมันเป็นเหมือนกำแพงหนาที่กั้นขวางตัวเขาไว้ 1 วันเต็มๆที่ตัวเขาเองยังไม่ได้หลับไม่ได้นอน เอาแค่ชะเง้อมองหญิงสาวผ่านทางกระจกเล็กที่ประตูหน้าห้องอยู่ตลอด และยังต้องแอบหลบซ่อนตัวเมื่อมีใครเดินออกจากห้อง สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้ ทำเพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมานในใจของเขาได้เพียงเล็กน้อย คือการแอบมองหญิงสวผ่านทางกระจกเล็ก

     "  ตื่นขึ้นมาเถอะซัน อย่าทำให้พี่ตองขาดใจตายเลย" ภาคินเดินกลับมานั่งยังที่เดิม เมื่อรู้ว่านันทณายังคงหลับอยู่เช่นเดิม เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนล้า ล้าทั้งกาย ทั้งใจ เขารู้สึกเกลียดตัวเองไม่น้อย ความรู้สึกผิด ความเสียใจ ความห่วงใย ความห่วงหาอาธร ความกลัว มันปนเปสู่หัวใจของเขาจนตัวเขาเองแทบจะรับมันไม่ไหวอยู่แล้ว

   เช้าตรู่ของวันใหม่ โอนุชิตที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียงนันทณา งัวเงียตื่นขึ้นมา ตามเสียงปลุกของนมแจ่ม 

    "  คุณโอ กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ เดี๋ยวนมจะดู คุณหนูเอง" นมแจ่มสะกิดเรียกโอนุชิต

    "  ผมอยากอยู่กับน้อง ผมไม่อยากปไหนเลย" โอนุชิตตอบ ใบหน้าหล่อเหลที่เต็มไปดวยความเศร้าหมองของเขา ยังคงมองใบหน้าน้องสาวที่ยังคงนอนหลับอยู่ มือหนาเลื่อนไปลูบศรีษะของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

    "  กลับบ้านก่อนเถอะนะค่ะ เดี๋ยวคุณจะป่วยไปอีกคน เชื่อป้าเถอะนะ" มือนมแจ่มแตะบ่าโอนุชิตในเชิงออกคำสั่งเล็กน้อย ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ

    "  พี่กลับไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมาใหม่  รีบๆตื่นขึ้นมาได้แล้วคนดีของพี่" โอนุชิต จูบหน้าผากหญิงสาวก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

         ภาคินที่แอบมองผ่านทางกระจกอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นโอนุชิตก็รีบหาที่ซ่อนทันที เขามองดูโอนุชิตอยู่นานจนโอนุชิตออกจากโรงพยาบาลไป จึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนันทณา

     "  คุณ !!  มาทำไม" นมแจ่มตกใจที่เห็นภาคิน

     "  ผมอยากมาหาซัน ผมอยากเจอเค้า" ภาคินรู้สึกผิด

 
     "   กลับไปเถอะค่ะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก" 

     "  แต่ผมอยากเจอซัน ผมขอเวลาไม่นาน ได้มั้ยครับ" ภาคินอ้อนวอด มือของเขาจับมือนมแจ่มเพื่อขอความเห็นใจ แต่นมแจ่มดึงมือกลับ

     " คุณจะทำอะไรอีกค่ะ  นี้ยังไม่พออีกหรอ ทำไมคุณต้องคอยแกลง คอยทำร้ายคุณหนูตลอด คุณมีความสุขมากนักหรอค่ะ แล้วดูสภาพคุณหนูตอนนี้ คงจะสะใจมากใช่มั้ยค่ะ " 

 
     "  ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมเข้าใจเค้าผิด ผมอยากให้นมรู้ว่าผมไม่ได้เกลียดเค้า แล้วผมก็รู้สึกผิดไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมแค่อยากขอโทษ"

    " พอเถอะค่ะ พูดไปก็ไร้ประโชน์ ในเมื่อคุณทำลงไปแล้ว ยังไงมันก็เปลี่ยนแปลงให้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วค่ะ  เชิญคุณกลับไปได้แล้ว" 

    " นมครับ ผมขอร้อง ผมอยากอยู่กับซัน ผมอยากเห็หน้าเค้า ผมขอโทษเค้า ขอเวลานิดนึงนะครับ  ผมทรมานเหลือเกิน ช่วยผมหน่อยเถอะนะ " ภาคินทรุดตัวลงนั่งอยากหมดแรง ใบหน้ของเขามองดูเรือนร่างเล็กของหญิงสาวที่นิ่ง ไร้สติ อย่างทรมานใจ เขาอยากเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ อยากกอดเธอ อยากจับมือเธอ แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลยสักย่าง

    "  กลับไปเถอะค่ะ อย่าให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้เลย กลับไปซะ " นมแจ่มไล่ ภาคินออกไปอย่างเย็นชา นมแจ่มเองก็โกรธเขาไม่น้อยกว่าใคร เด็กผู้หญิงที่หล่อนเลี้ยงมากับมือ อย่างทะนุถนอม เขาให้ทั้งความรัก ความอบอุ่นและทุกอย่างกับเธอ เธอเองก็เป็นเหมือนสิ่งที่มาเติมเต็มชีวิตของหล่อน แต่ภาคินกลับมาทำร้ายดวงใจของหล่อนอย่างสาหัสนัก แล้วอย่างนี้หล่อนจะให้อภัยเขาได้อย่างไร

       สิ้นเสียงนมแจ่ม ภาคินเดินกลับออกไปจากห้องอย่างไม่มีความหวัง  

      บ้านรัตนาพิพัฒน์  โอนุชิตอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว กำลังเก็บข้าวของเครื่องใช้ใส่รถอยู่  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มาดูก็อึ้งทันที 

   " ฮัลโหล" เสียงโอนุชิตระแวง

   "  ทำไมซันถึงอยู่โรพยาบาล ทำไมไม่โทรมาบอกชั้ล" ราชันย์เสียงดุ เอาเรื่อง

   "  เอ่อ ซันประสบอุบัติเหตุนิดหน่อยไม่กี่วันก็กลับบ้านได้แล้ว ไม่เป็นอะไรมาก" 

   "  อย่าโกหกชั้ล " น้ำเสียงเรียบเฉยที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว ของราชันย์ มันทำให้โอนุชิตผวาไม่น้อย

   " ซันไม่ได้เป็นอะไรมาก" โอนุชิตพูดไม่ทันจบก็ถูกตัดบททันที

   "  ชั้ลจะไปโรงพยาบาล เราจะเจอกันที่นั้น อีก 2 ชั่วโมง" ราชันย์พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที โอนุชิตรีบขับรถออกไปทันที

     หน้าโรงพยาบาล ราชัลย์อยู่ในชุดสูทหรูสีครีม โดยมีมือซ้าย มือขวา ตามมาสองคนในชุดสูท สีดำ เขาเดินเขามาในโรงพยาบาลอย่างสง่างาม เต็มไปด้วยสายตาของผู้คนใบบริเวณนั้นที่หันมามองอย่างไม่ขาดสาย จนถึงหน้าห้องนันทณา รวมทั้งภาคินเองก็ยังหันมองตามหลังเขาด้วย  ลูกน้องคนสนิทของราชันย์เปิดประตูออก

    " ราชันย์"  โอนุชิตเอ่ยทัก 

    "  ทำไมอยู่ในสภาพนี้ " ราชันย์หลังจากมองนันทณาก็เอ่ยถามโอนุิตอย่างไม่พอใจหนัก 

    " ซันไม่สบาย" 

    " แน่ใจหรอ " ราชันย์มองอย่างจับผิด   ภาคินที่แอบฟังอยู่หน้าห้องเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เดินเข้ามาคือ ราชันย์ ก็รีบเดินเข้ามาในห้องทันที โดยมีคนสนิทของราชันย์ที่พยามขวางกั้นไว้

     "  ปล่อยสิวะ  กูบอกให้ปล่อย !!!" ภาคินที่ถูกฉุดกระชาก ร้องเอะอะโวยวาย

     "  ให้เขาเข้ามา" สิ้นเสียงราชันย์ ภาคินก็เดินเข้ามาให้ห้องทันที

     "  มึงเอาน้องสาวกูไปไว้ที่ไหน"  ภาคินเดินเข้ามาหาราชันย์อย่างเอาเรื่อง แต่จำตองหยุดชะงักเมื่อ 2 คนในสูทสีดำ ดึงปืนออกมาจ่อหัว

     "  อิณทินีนะหรอ  เธอยังสบายดี ตอนนี้อยู่ที่บ้านชั้ล" ราชันย์พูดอย่างเรียบเฉย

     "  แล้วมึงจะเสนอหน้ามาทำไมอีก  ออกไปซะ"  โอนุชิตเมื่อเห็นหน้าภาคินก็แค้นใจ อีกใจนึงก็กลัวว่าราชันย์จะรู้เรื่องและทำร้ายภาคิน

     "  กูไม่ไป จนกว่าจะได้เจออิณ" ภาคินยังคงบ้าคลั่ง

     "  รอให้ซันฟื้นขึ้นมาก่อน เดี๋ยวก็ได้เจอ" ราชันย์ตอบ

     "  มึงหมายความว่ายังไง !!" 

     " แลกตัวไง " ราชันย์หันมามองหน้าภาคินอย่างเหนือชั้น

     " ไม่ได้ !!!"  ภาคินพูดเสียงหนัก

     "  ผู้หญิงของกู ทำไมกูจะเอาไปไม่ได้ หรือมึงไม่อยากเห็นหน้าน้องสาวมึงอีก " ราชันย์มองหน้าเอาเรื่อง

    "  ไอชาย มึงพอได้แล้ว  กลับไปก่อน" โอนุชิตระแวงกลัวภาคินถูกทำร้าย

    " มึงเป็นอะไรกับซัน " ราชันย์เอ่ยถามเสียงหนักแน่น

    " เป็นผัว !!" สิ้นเสียงภาคิน ราชันย์ฟาดมัดหนักลงบนใบหน้าของเขาอย่างแรง

    "  แต่มึงจะเอาก็เอาไปสิ เอาของเหลือเดนจากกูไป แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ กูใช้งานไม่กี่ครั้ง เด็กมันก็เคยผ่านแค่กูคนเดียว " ภาคินพูดยังไม่จบประโยค ราชันย์ก็ฟาดหมัดลงบนปากเขาอีก สามสี่ครั้ง โดยมีโอนุชิตเข้ามาฟาดด้วยอีกสองสามครั้ง

     "  ตกลงซันจะไปอยู่กับพี่ราชันย์ค่ะ ! " นันทณาที่ตื่นขึ้นมาสักใหญ่ เห็นเหตุการณ์ที่อย่าง และได้ยินทุกคำพูดที่ภาคินพูดออกมา เธอร้องไห้หนักกับความเสียใจอีกครั้งที่เขามอบให้ ใจเธอมอบช้ำเหลือเกิน

     " ซัน !" ภาคิน โอนุชิต ราชันย์  โอนุชิตวิ่งเข้าไปกอดน้องสาวย่างดีใจ  ราชันย์ยิ้มดีใจที่นันทณาฟื้นขึ้นมา แต่ภาคินหน้าเสียที่พูดไม่คิด  นันทณามองหน้าภาคินด้วยดวงตาที่ผิดหวัง เสียใจ น้อยใจกับสิ่งที่ได้ยิน ภาคินเองก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่พูดไป

     "  พรุ่งนี้พี่ราชันย์มารับซันที่บ้านนะค่ะ  วันนี้ซันอยากพักผ่อน  อยากอยู่คนเดียว ขอเชิญทุกคน ทั้งหมด กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนค่ะ" นันทณาพูดแน่นทุกคำ ก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหังให้กับทุกคนในห้องและร้องไห้ออกมา 

    คำพูดของเขามันเหมือนเข็มทิ่มแทงหัวใจของเธอ '  ชั้ลรักพี่ไปได้ยังไงกัน'