คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
34) แลกตัว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตะวันลับขอบฟ้า ดวงจันทราผ่านข้ามาแทนที่ ภายในห้องพักหรู ในโรงพยาบาล นันทณายังคงนั่งเหม่อลอยมองดวงดาวอยูริมระเบียงหน้าห้องเพียงผู้เดียว สมองคิดวกวนกลับไปกลับมา กับเรื่องระหว่างเธอและเขา เรื่องราวทุกฉากทุกตอนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันวกวนเข้ามาในสมองของเธอ ผู้ชายหนึ่งที่ทำให้เธอต้องมอบหัวใจในเขาหมดทั้งใจตั้งแต่เด็ก ผู้ชายที่เธอทำให้เธอจมปักอยู่กับเขาเกือบทั้งชีวิต ผู้ชายที่ทำให้เธอไม่เคยหมายมองชายคนใดอีก ผู้ชายที่ทำให้เธอทั้งสุขและทุกข์ยิ่งนัก
" ทำไมพี่ถึงไม่รักซันบางนะ ทำไมถึงได้เกลียดซันขนาดนี้ " นันทณายังคงนั่งมองดาวที่สองแส่งริบหรี่ยามคำคืนเพียงลำพังต่อไป
เสียงประตูห้องพักของนันทณา เริ่มเปิดอย่างช้าๆ โดยมีชายผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาอย่างช้า และเงียบที่สุด เขาหันมองรอบห้อง เมื่อไม่เห็นใครจึงรีบจ้ำฝีเท้าเข้าหาหญิงสาวที่ระเบียงทันที
" โอ้ย !" มือเล็กของนันทณาถูกคว้าให้ลุกขึ้นตามแรงกระชากอย่างแรง
" ไปกับชั้ล " ภาคินพยามลากนันทณาให้เดินตามเขาไป
" ปล่อย ชั้ลเจ็บ ชั้ลไม่ไปไหนทั้งนั้น ปล่อย !! " หญิงสาวพยามแกะมือใหญ่ของชายหนุ่มออก
" ไปกับชั้ล !!!" ภาคินเสียงดุ ดวงตาเขาเริ่มเกรี้ยวกราด
" ชั้ลไม่ไป !! ไม่ไปไหนทั้งนั้น " นันทณาก็เริ่มมีดวงตาเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน
" เธอจะอยู่รอให้ไอราชันย์มันมารับหรือไง !"
" ใช่ !! "
" นี่เธอเต็มใจไปอยู่กับมันหรอ !"
" ใช่ !! "
" ชั้ลไม่ให้ไป !!"
" นั้นมันเป็นเรื่องที่ชั้ลต้องตัดสินใจเองไม่เกี่ยวกับนาย ออกไปได้แล้ว"
" เกี่ยวสิ เมียจะไปกับชู้ ผัวจะอยู่เฉยได้ยังไง " ภาคินคว้าตัวนันทณามาอยู่ในอ้อมกอด
" เมียหรอ ฟังดูมีค่าเกินไปนะสำหรับชั้ล ชั้ลมันก็แค่เศษเดนที่นายโยนให้พี่ราชันย์ไง โยนมันไปแล้วหนิ แล้วนี่จะมาตามหาเศษเดนอย่างชั้ลอีกทำไม" ความเสียใจเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆโดนผ่านสายธารที่ไหลรินจากดวงตาหวานคู่นั้น
" ยังไงเธอก็เป็นของชั้ลแล้ว ชั้ลไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร " ภาคินเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นหยดน้ำตาของนันทณา
" หึ ! กลับไปเถอะ พรุ่งนี้อิณก็กลับมาแล้ว นายน่าจะดีใจนะ " นันทณาพูดพร้อมกับหันหลังเดินไปยังเตียงคนไข้
" เธอรักมันรึป่าว !" ภาคินกระวนกระวายใจหนักเมื่อคำได้ที่ได้จากเธอที่เป็นเสมือนคำยืนยันว่าจะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น เขาทั้งหึง ทั้งหวง ทั้งกลัวว่าเธอจะมอบดวงใจที่เขาโหยหาให้กับราชันย์ ผู้ชายที่ดีพร้อมทุกอย่าง ดีกว่าเขาในทุกด้าน เขากระชากร่างเธอให้หันมาตอบคำถามของเขา
" รัก " นันทณาแกะมือภาคินออก ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วหันหลังให้กับเขา เธอไม่รู่เลยว่าในเวลานี้ไม่ใช่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ปวดใจ แต่คำตอบของเธอมันก็ทำให้เขาปวดใจไม่แพ้กัน ภาคินจำต้องเดินออกจากห้อง อย่างผิดหวังกับคำตอบที่ได้ยิน ประตูห้องถูกเปิดออก และปิดลงในเวลาไล่เลี่ยกัน นันทณาหันไปมองยังประตูห้อง
" แต่รักแบบพี่ ไม่ใช่แบบคนรัก"
รถหรูสีดำ จอดอยู่ภายในบ้านรัตนาพิพัฒน์ ราชันย์ ที่อยู่ในชุดสูทหรูสีขาวสง่าและอิณทินีเดินลงมาจากรถคันดังกล่าว นมแจ่มวิ่งเข้าสวมกอดอิณทินีด้วยความเป็นห่วงและคิดถึง
" คุณอิณเป็นยังไงบางค่ะ มีใครทำอะไรคุณรึป่าว" นมแจ่มสำรวจเรือนร่าอิณทินี
" อิณสบายดีค่ะ กินอิ่ม นอนหลับสบาย คุณราชันย์ ดูแลดีมากเลยค่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง" อิณทินียิ้ม
" ขอบคุณมากนะค่ะ คุณราชันย์ที่รักษาคำพูด "
" ครับ แล้วซันกลับมายังครับ"
" ใกล้จะถึงแล้วอะ นั้นไงมาพอดีเลย" นมแจ่มมองตามเสียงรถ ที่มีโอนุชิตขับมาจอดอยู่บริเวณใกล้ๆ โอนุชิตและนันทณาเดินลงจากรถ
" อิณ / พี่โอ" คู่สามีภรรยา วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกัน ก่อนจะผละออกจากกันเมื่อมีรถอีกคันหนึ่งขับมาจอดต่อจากรถของโอนุชิต
" มึงมาทำไม !!" โอนุชิตมองหนเาภาคินอย่างเอาเรื่อง
" ไม่ใช่เรื่องของมึง !!" ภาคินมองอย่างท้าทาย ก่อนจะเดินเข้าไปหาอิณทินี
" มันทำอะไรอิณรึป่าว" ภาคินสำรวจร่างกายน้องสาว ก่อนจะมองหน้าราชันย์อย่างหาเรื่อง
" อิณไม่ได้เป็นอะไรค่ะ อิณสบายดี" อิณทินีเงยหน้ามองภาคินที่เอาแต่จ้องราชันย์อย่างงง
" พี่ชายค่ะ พี่ชาย" อิณทินีเขย่าแขนภาคิน
" ซัน พร้อมแล้วยัง" ราชันย์ตัดบทหันมาถามนันทณา
" พร้อมค่ะ " นันทณายิ้ม ก่อนจะหันมองภาคิน โดยที่ภาคินเองก็แอบมองเธออยู่
" ซัน จะไปไหน " อิณทินีเดินมาหานันทณา
" ไปอยู่กับพี่ราชันย์ อิณ ชั้ลขอโทษนะ ชั้ลไม่รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น "
" อะไรกัน มันไม่เกี่ยวกับซันเลย อย่าคิดแบบนั้นสิ " อิณทินีจับมอนันทณาไว้
" ชั้ลไม่อยู่สักคน ต่อไปคงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก "
" นี่ๆ ไปไม่กี่วัน เดี๋ยวก็กลับมา จะพูดแบบนั้นทำไม" โอนุชิต กอดปลอบนันทณา ภาคินเองก็ใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน
" ซันเต็มใจไปกับพี่รึป่าว" ราชันย์เอ่ยถามอย่างหนักแน่น
" ไปอยู่กับคนหล่อๆ รวยๆ อย่างพี่ ใครจะไม่อยากไป"
" ปากเก่งให้ตลอดนะเรา" ราชันย์ลูบศรีษะนันทณาก่อนจะเดินขึ้นรถด้านคนขับ ภาคินมองอย่างไม่พอใจ
" ไปก่อนนะอิณ พี่โอ นมแจ่ม แล้วจะแวะมาเยี่ยมนะ " นันทณาหันไปยิ้มให้ทุกคนก่อนขึ้นรถ ยกเว้น ภาคิน รถหรูของราชันย์ออกจากบ้านไป
" ทำไมแกปล่อยให้ซันไปกับมัน ไหนบอกรักนักรักหนาไงวะ" ภาคินถามอย่างไม่เข้าใจ
" พีชาย คุณราชันย์เข้าเป็นคนดีนะ ไว้ใจได้ เป็นสุภาพบุรุษมากด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงเลย "
" ยังไงมันก็เป็นผู้ชาย "
" ราชันย์มันรักซัน รักมาก ตอนนี้ก็อยู่ที่ว่าซันรักมันรึป่าว ถ้ายังข้องกับไอเรื่องเลวๆที่ผู้ชายเลวๆมันทำ หยุดคิดไปได้เลย เพราะกูเชื่อใจ และไว้ใจราชันย์" โอนุชิตพูดเน้นทุกคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ภาคินแค้นใจ
" พี่ชาย มันไม่มีอะไรหรอกนะ เชื่ออิณเถอะ" อิณทินีมองสีหน้าภาคินก็รู้ใจทันที
" ไม่แน่เสมอไปหรอกอิณ "
" เชื่ออิณเบอะ อิณพูดไปตอนนี้พี่ก็ไม่เข้าใจ สักวันพี่จะรู้เอง " มือเล็กแตะบ่าหนาของพี่ชายเบาๆเป็นการให้กำลังใจก่อนจะเดินจากไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ