คู่แค้นแสนรัก

                      เช้าตรู่ของวันใหม่ เรือนร่างของคนทั้งสองยังคงหลับไหลด้วยกันทั้งคู่โดยที่ร่างเล็กอยู่ในอ้อมกอดของคนร่างสูง ภาคินที่เริ่มมีท่าทีขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีแสงตะวันสอดส่องเข้ามาภายในห้อง ชายหนุ่มพยุ่งตัวขึ้นมา มองใบหน้าของหญิงสาวที่ยังคงหลับอยู่เช่นเดิม มือหนาเลือนไปแตะที่หน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

      "  ตัวยังร้อนอยู่อีกหนิ " ชายหนุ่มรีบลุกจากเตียง หาผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้กับหญิงสาว เขาปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน ผิดกับเมื่อสองวันที่แล้ว  เมื่อเช็ดตัวให้กับเธอเสร็จชายหนุ่มก็ลุกออกไปจากห้องทันที  ไม่นานนักร่างเล็กก็เริ่มขยับเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาหลังจากหลับไปหลายชั่วโมง นันทณาพยามพยุงร่างเล็กขึ้นมาอย่างยากลำบาก เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัวหลังจากที่ได้รับโทษจากเขา เธอพยุ่งร่างตัวเองเดินเข้าห้องน้ำ หญิงสาวถอดเสื้อตัวเองออกเพื่อดูร่องรอยที่ภาคินตีตราไว้  มันยังคงหลงเหลืออยู่บนร่างของเธอ น้ำใสๆเริ่มรินไหลออกจากดวงตาหวาน ความเจ็บปวดที่เขามอบให้ เธอคงไม่มีวันลืมมันได้ 

     "  ซัน ซัน !! อยู่ไหน อยู่ในห้องน้ำรึปล่าว !!" ภาคินที่เดินเข้ามาภายในห้องตะโกนเรียกหญิงสาวลั่นเมื่อไม่พบกับร่างเล็กบนเตียงนอน หญิงสาวไม่ตอบแต่เดินออกมาจากห้องน้ำแต่โดยดี

    "  ออกไปกินข้าว " ภาคินออกคำสั่ง  หญิงสาวก้มหน้านิ่งไม่ตอบแต่เดินออกไปอย่างว่าง่าย  เธอเดินไปกินข้าว กินจนเสร็จแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องทันที  ใบหน้าเธออยู่เรียบเฉย เย็นชา ดวงตาดูเศร้าหมอง  ความเงียบของเธอมันทำให้เขาเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาทันที

    "  ทำไมไม่พูดกับชั้ล !" ภาคินเดินตามนันทณาเข้ามาในห้อง เธอไม่ตอบ แต่กำลังจะล้มตัวนอน ภาคินก็คว้าแขนเล็กและกระชากร่างของเธอเข้าสู่อ้อมกอดเขาอย่างแรง หญิงสาวไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจากแรงบีบของเขา 

    "  ชั้ลถามว่าทำไมเธอไม่พูดกับชั้ล !!" ชายหนุ่มเริ่มโมโหกับความเฉยชาของหญิงสาว เธอยังคงนิ่งเงียบไม่โต้ตอบใดๆทั้งสิ้น น้ำตาเริ่มรินไหลออกมาเมื่อแขนเล็กถูกบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ 

    "  พูดสิพูด !!!  ชั้ลบอกให้เธอพูดกับชั้ล !!"  ชายหนุ่มโมโหเขย่าร่างหญิงสาวอย่างแรง เธอร้องไห้หนักแต่ยังคงไม่พูดอะไรกับเขา

    "  เป็นบ้าอะไรอีกวะ !!  ทำไมไม่พูด" ดวงใจของชายหนุ่มร้อนระอุดั่งไฟ เมื่อเห็นเธอยังนิ่งเงียบใส่เขาอยู่แบบนี้

    "  ไม่พูดใช่มั้ย ได้ เดี๋ยวชั้ลจะทำให้เธอพูดเอง " ริมฝีปากหนาของชายหนุ่มบดขยี้กับริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวอย่างร้อนแรง ไม่นานร่างเล็กกถูกผลักลงกับเตียง เธอร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังคงไม่พูดอะไรออกมา ชายหนุ่มเริ่มซุกไซร้ตามต้นคอของเธอ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อหญิงสาวไม่มีกิริยาขัดขืนหรือโต้ตอบใดๆ เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว

   
   "  เธอกำลังทำให้ชั้ลโกรธอยู่นะ !!  พูดกับชั้ลแล้ว ขอร้องชั้ล แล้วชั้ลจะไม่ทำอะไรเธอ" มือเล็กถูกฉุดรั้งไว้เหนือหัวหญิงสาวเบือนหน้าหนีไม่ตอบคำถาม ไม่พูดจาใดๆ เอาแต่นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น

   "  ชั้ลบอกให้เธอพูดกับชั้ล ขอร้องชั้ล แล้วชั้ลจะไม่ทำอะไรเธอ  พูดสิ พูด !!!!" ความเงียบของเธอ ทำให้เขาหมดความอดทน ชายหนุ่มกระชากเสืื้อของหญิงสาวออกทั้งหมด เรือนร่างของเธอเปลือยเปล่าไม่เหลืออะไรเลย หญิงสาวร้องลั่น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ชายหนุ่มเริ่มซุกไซรซอกคอหญิงสาว เธอเบือนหน้าหนีมันอย่างเร็ว เขาใช้ลิ้นสัมผัสกับซอกคอของเธออยู่ครู่หนึ่ง แล้วเริ่มเลือนลงมายังอกอิ่มคู่สวยของเธอ มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มฉุดรั้งแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวที่ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขัดขืนเอาไว้เหนือศรีษะ มืออีกข้างของชายหนุ่มก็บีบเค้นอกสวยอย่างป่าเถื่อน ใบหน้าของเขาเริ่มซุกไซร้และดูดดื่มกับมันอย่างหนำใจ หัวใจของหญิงสาวต้องสลายกับการกระทำของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งนี้เธอจึงยอมจำนนยอมรับชะตากรรมที่เขามอบให้กับเธอ หัวใจที่มันเจ็บซ้ำๆกันหลายครั้งมันเริ่มชินชากับความป่าเถื่อนของเขา ความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ความกลัว ความเสียใจ ทุกอย่างที่เขายัดเยียดมาให้เธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาอยากจะทำอะไรก็ปล่อยให้ทำจนสาแก่ใจ หมดกรรมเมื่อไหร่เขาจะไม่มีวันได้เห็นหน้าเธออีก  ชายหนุ่มเริ่มไล่ลิ้นมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องแบนราบของหญิงสาว ขาทั้งสองข้างถูกแยกออกจากกัน ชายหนุ่มดื่มด่ำกับกลีบกุหลาบของเธอของพอใจ ถึงยัดเยียดความเป็นชายให้กับหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง หญิงสาวจำใจรับมันอย่างไม่ขัดขืนใดๆ ความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหมือนตัวเธอเองไม่เหลืออะไรสักอย่าง ไม่เหลือแม้แค่ค่าของความเป็นคน เธอค่อยๆหลับตาลงยอมจำนนกับสิ่งที่เขามอบให้แต่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดยังคงรินไหลออกมาไม่หยุด  ชายหนุ่มกระทำจนพอใจกับความต้องการของเขา ก็ล้มตัวลงนอนข้างๆเธอจนหลับไป  เหลือไวเพียงหญิงสาวที่ยังคงนอนร้องไห้กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

       ที่บ้านรัตนาพิพัฒน์  หลังจากที่โอนุชิตพยามติดต่อหานันทณาทุกวิธีทางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ารถของอิฐทินนท์ ที่นันทณาขับออกไปนัั้น มีสัญญาณติดอยู่ภายในรถ โอนุชิตขับรถออกมาจากบ้านตามสัญญาณที่แจ้งไว้ยังโทรศัพท์มือถือของเขา  จิตใจของโอนุชิตตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมด ใจหนึ่งก็เป็นห่วงน้องสาว อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วงภรรยา โอนุชิตขับรถไปเรื่อยๆตามสัญญาณ

      บ้านที่หัวหิน  นันทณาที่อยู่ในชุดใหม่นั่งข้างขอบเตียง โดยที่ภาคินยังคงนอนอยู่บนเตียง

      "  ชั้ลอยากกลับบ้าน " หญิงสาวพูดอย่างเฉยชา เธอไม่สามารถออกไปไหนได้เลย เพราะเขาล็อคกรตูอย่างแน่นหนา

     
      "  เธอยังกลับไม่ได้จนกว่าจะเจอตัวอิณ" 

      "  นายมาขังชั้ลไว้แบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร ทำไมเราไม่ออกไปตามหาอิณ" นันทณาเสนอ

      "  ก็เพื่อความสะใจไง เธอจะได้รู้ไงว่าความกลัว ความทรมานมันเป็นยังไง เหมือนที่เธอทำกับอิณตอนนี้" ความโกรธแค้นเริ่มเข้ามาในสมองของเขา

      " ชั้ลไม่ได้รู้ว่าความกลัว ความทรมานมันเป็นอย่างเดียวหรอกนะ แต่ชั้ลรู้ว่าการตายทั้งเป็นมันเป็นยังไงด้วย" ใบหน้าหญิงสาวช่างดูเรียบเฉย แต่เริ่มมีน้ำใสๆรินไหลออกมา

      "  มันก็สมควรแล้วหนิ กับสิ่งที่เธอทำ" ภาคินเริ่มเห็นใจในตัวหญิงสาว หัวใจกับสมองมันสั่งการไม่ตรงกัน หัวใจที่เจ็บปวดไม่แพ้กับหัวใจของหญิงสาว แต่สมองกับบอกกับตัวเขามานันทณาคือคนที่ทำร้ายอิณทินี

     " แล้วชั้ลจะต้องทำยังไงดีหละ หรือชั้ลต้องยอมให้นายข่มเหงชั้ลตลอดชีวิต หรือนายจะฆ่าชั้ลดีหละ ฆ่ายังไงดี เอาปืนมายิง เอาชั้ลไม่ถ่วงน้ำ หรือเอามีดมาแทงให้ตายดี" ปากก็พร่ำพูดไปเรื่อยๆ น้ำตาก็ไหลนองออกมาเรื่อยๆ

     "  ชั้ลจะทำให้เธอเจ็บ เจ็บกว่าที่น้องสาวชั้ลเจ็บ" ความต้องการของหัวใจกับสมอง มันตีกันไปหมด จนตัวเขาเองไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเธอดี

    "  ฮึ  สิ่งที่ทำร้ายชั้ลมากที่สุดทั้งกายและใจ สิ่งที่มันทำให้ชั้ลเหมือนตายทั้งเป็น นายก็ทำมันไปแล้วหนิ นายทำมันสำเร็จแล้วหละ ที่นี้ก็เหลือแต่ชีวิตชั้ล จะเอามันไปเมื่อไหร่ดีหละ" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มอย่างเจ็บปวดอย่างสาหัส  นายหนุ่มหน้าซีดเมือเห็นใบหน้าที่แสนเจ็บปวดกับน้ำตาที่ไหลออกมาแทบเป็นสายธารเขาทำอะไรไม่ถูกจำต้องลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไป

     บริเวณหน้าบ้าน รถหรูคันโปรดของโอนุชิตที่มาถึงพอดี โอนุชิตรีบลงจากรถเมื่อเห็นรถของอิฐทินนท์และรถขงภาคินจอดอยู่  เขาเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อรู้ว่าภาคินอยู่กับนันทณา โอนุชิตรีบวิ่งเข้าไปในบ้านประตูทุกบานถูกล็อคแน่นหนา เปิดออกไม่ได้ เขาเป็นห่วงนันทณาจับใจ

      "  ซัน !! ซัน  !! เปิดประตู  ซัน !!  ซัน !!" โอนุชิตเคาะประตูบ้านอย่างแรง ภายในบ้านภาคินรู้ตัวว่าโอนุชิตอยู่หน้าบ้านกบอกนันทณาอย่าสงเสียงร้อง ตัวเขาเองทำอะไรไม่ถูก  ไม่นานประตูบ้านบานดังกล่าวก็ถูกพังละทาย โดยโอนุชิตที่กระแทกมันจนพัง โอนุชิตวิ่งเข้ามาในตัวบ้านก่อนจะพบกับนั่งคู่ในห้องนอน

      " ซัน !!" โอนุชิตตกใจกับสภาพของน้องสาว ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาบวมกับการร้องไห้อย่างหนัก ต้นคอที่มีรอยตีตราของภาคินฝากไว้ เรือนร่างที่อ่อนแรง ดวงตาโอนุชิตเริ่มแดงขึ้น เขาเดินไปกระชากภาคินมาต่อยอย่างแรง  ภาคินไม่โต้ตอบปล่อยให้โอนุชิตชกต่อยเข้าจนพอใจ  ใบหน้าของภาคินที่เต็มไปด้วยรอยช้ำและมีเลือดไหลออกมา  โอนุชิตเดินเข้าไปหานันทณาที่ยืนร้องไห้หนัก

     " ซันอย่าร้องไห้สิ พี่ใจคอไม่ดีเลยนะ ซัน ซัน พี่อยู่นี่แล้ว ซันไม่เป็นอะไรแล้วนะ" โอนุชิตน้ำตาไหล เมื่อเห็นกับความเจ็บปวดของน้องสาว เหตุการณ์ในอดีตวกเข้ามา นันทราถูกเมฆาจับตัวไป มันพาหญิงสาวเข้าโรงแรมม่านรูดในขณะที่เธอยังอยู่มัธยมปลาย แต่โอนุชิตและอิฐทินนท์ช่วยไว้ได้ทัน นันทณาแทบคลั่งเพราะความกลัว เธอช็อคหลับไปถึงเจ็ดวัน มันเป็นสาเหตุที่ทำให้อิฐทินนท์พาเธอไปอยู่ที่สวิตซ์

     "  ซันไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว พี่โอ  ฮืออ ฮืออ ฮือออ" นันทณากอดโอนุชิตแน่น

     "  มึงก็เอาแต่ห่วงน้องสาวตัวเอง ตอนนี้อิณเป็นอะไรยังไง มึงไม่เคยคิดทำอะไรเลย" ภาคินโมโห

     "  มึงไม่เคยรู้อะไรเลย โง่  มึงรู้มั้ยแพรวาหลอกมึง แพรวาเป็นคนวางแผนและทำเรื่องนี้เองทั้งหมด แล้วดูมึงทำกับน้องกู  มึงทำได้ยังไง !!!!" โอนุชิตโมโห แต่ยังคงกอดนันทณาแน่น หญิงสาวร้องไห้หนัก  ภาคินยังไม่เชื่อ

    "  แล้วตอนนี้อิณอยู่ไหน แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงส่งข้อความมาหาน้องกูได้ " ภาคินชี้หน้านันทณา

    " ครอบครัวของแพรวาเป็นหนี้ราชันย์หลายสิบล้าน เธอไม่มีเงินไปใช้หนี เลยคิดแผนจะให้อิณไปใช้หนี้แทนโดยการไปเป็นเมียราชันย์  ราชันย์รู้จักกับซันตั้งแต่อยู่สวิตซ์เขารู้ความเป็นไปทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องซันทั้งหมดรวมทั้งเรื่องอิณ ราชันย์ยืมมือแพรวาเมื่อจับตัวอิณมาแต่แพรวาไม่รู้ เพื่อแลกกับตัวซัน ตอนนี้อิณปลอดภัยดี กูก็รักอิณไม่น้อยไปกว่ามึง ราชันย์มันรักซัน รักมาก มากกว่ามึงเป็นร้อยเท่า มันไม่เคยทำร้ายซัน ไม่เคยทำร้ายคนที่มันรักและคนที่ซันรักก เพราะอย่างนี่ไงที่กูยอมให้อิณอยู่กับมัน ทีนี้มึงหายโง่แล้วยังไอชาย !!!" โอนุชิตที่วางนันทณาลงบนเตียงเล่าเรื่องราวทั้งหมดใหภาคินฟัง  

   " แล้วกูจะไว้ใจไอราชันย์มันได้ยังไง " ภาคินยังคงไม่เชื่อ

   " ถึงมันจะเป็นมาเฟีย แต่มันเป็นลูกผู้ชายพอ มันเป็นคนรักษาสัญญา กูรู้จักราชันย์ดี กูถึงได้ยอมให้อิณอยู่กับมัน" โอนุชิตพูด 

   " พี่โอ ซันอยากลับบ้าน" นันทณาที่พยุ่งร่างตัวเองมาหาโอนุชิตที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก น้ำเสียงแผ่วเบาของเธอทำให้ชายหนุ่มทั้งสองต้องันไปมองอย่างตกใจ สิ้นเสียงร่างหญิงสาก็ร่วงลงกับพื้น

   " ซัน ซัน !!! ซัน !!!" ทั้งโอนุชิตและภาคินวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวดวงใจชายทั้งสองหายวาบเมื่อร่างหญิงสาวไร้สติ ไม่มีการโต้ตอบใดๆ  โอนุชิตพลักภาคินออก แล้วอุ้มร่างนันทณาขึ้นมา

   " มึงทำเกินไปจริงๆ มึงคอยดูผลที่มึงทำกับซันไว้ แล้วมึงจะเป็นคนที่เสียใจที่สุด " โอนุชิตรีบพานันทณาออกไปทันที 

      ภาคินทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงใจแทบสลาย ความเสียใจ ความปวดร้าว ความรู้สึกที่โกรธและเกลียดตัวเองรวมเข้ามาอยู่ภายในใจของเขาในตอนนี้  ชายหนุ่มร้องไห้อย่างไม่อาย ตอนนี้เขาทั้งเป็น่วงเธอ รู้สึกผิด อยากจะขอโทษ อยากให้เธอให้อภัยเขา ไม่อยากให้เธอเกลียดเขา ทุกๆฉากทุกๆตอนที่เขาทำร้ายเธอ ทุกฉากฉุกตอนที่เธอร้องไห้คร่ำครวญร้องขอความเมตตาจากเขา ทุกๆคำพูดที่เธอระบายความเจ็บปวดของมา มันทิ่มแทงหัวใจของหัวอย่างมาก มันทำให้เขาทั้งโกรธทั้งเกลียดตัวเอง  ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านกระจุยกกระจายตามแรงเหวี่ยงของเขา เขาขว้างปามันอย่างบ้าคลั่ง ฝาผนังบ้านที่มีเลือดของเขาเลอะเปื้อนอยู่จากการที่เขาให้มัดชกมันเพื่อลงโทษตัวเองในสิ่งที่เขากระทำกับเธอ

   " พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ " 

       ภายในห้องพัก ในโรงพยาบาล โอนุชิตยืนคุยกับหมอวิวัฒน์ โดยที่นันทณานอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้

   " ชั้ลกลัวจะเหมือนครั้งก่อน" โอนุชิตสีหน้าไม่ดี เป็นห่วงน้องสาวมาก

  " ต้องรอดูไปก่อน  ตอนนี้จิตใจซันแย่มาก"

  " ชั้ลควรจะทำยังไงดี ไอหมอ ชั้ลกลัว" โอนุชิตตาแดง

   " ยังไงซันก้ฟื้น เชื่อชั้ลเถอะ ครั้งก่อนที่ซันช็อคไปเพราะความกลัว กลัวอย่างมาก"

  " แกกำลังจะบอกอะไร "

   " ชั้ลไม่แน่ใจ ครั้งก่อนที่ซันช็อคไปเพราะกลัว แต่ครั้งนี้ซันไม่ได้ช็อค" 

   " ทำไมวะ ครั้งนี้มันหนักกว่าครั้งที่แล้วมากนะ ไอหมอ ครั้งที่แล้วชั้ลช่วยไว้ได้ทัน  ซันยังหลับไปเป็นอาทิตย์ แต่ครั้งนี้  ชั้ลพลาด" โอนุชิตก้มหน้า น้ำตาไหล หมอวิวัตฒน์ตบบ่าให้กำลังใจ

   " ถ้าความผิดหวัง ความเสียใจที่ถูกคนรักทำร้ายมันมีมากกว่าความกลัวที่ถูกข่มขืน ซันจะฟื้นภายใน 2 วัน แต่ถ้าสาเหตุที่เป็นเกิดจากความกลัว เราคงต้องรอดูอาการต่อไป " หมอวิวัฒน์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที โอนุชิตเข้ามานั่งใกล้เตียงน้องสาว มือของเขากุมมือนันทณาไวแน่น

   " อย่าทำให้พี่ขาดใจตายเลยนะซัน ตื่นขึ้นมาเถอะนะ อย่าทรมานใจพี่เลย พี่อยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีซัน พี่รักซันมากนะ" โอนุชิตจูบหน้าผากนันทณาอย่างแผ่วเบา