คู่แค้นแสนรัก

           บ้านรัตนาพิพัฒน์ บ้านหรูใหญ่โตที่ตอนนี้มีเพียงนมแจ่ม กับคนงานในบ้าน 4-5 คนที่คอยดูแลบ้านอยู่ ซึ่งเจ้าของบ้านทั้ง 2 ยังคงไม่กลับบ้าน ในขณะที่นมแจ่มกำลังทำอาหารมื้อค่ำให้คนงานในบ้านอยู่นั้น เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น เธอจึงรีบเดินออกไปเปิดประตูเล้ก
     " คุณแพรวา "
     " พี่โอกับซันอยู่มั้ย" แพรวาที่อยู่ในชุดเซ็กซี่ถอดแว่นตาออกเผยให้เห็นถึงความดุดันทางแว่วตาเอ่ยถาม
     " ไม่อยู่ค่ะ"
     "  ไม่ไหนกัน แล้วนังอิณอยู่มั้ย"
     " ไม่ทราบค่ะ คุณอิณก็ไม่อยู่ค่ะ"
     " ไม่ทราบ ไม่ทราบอะไรสักอย่าง เจ้านายไม่อยู่ทั้งคน ขี้ข้าอย่างแกไม่รู้อะไรบ้างเลยหรอ" แพรวาใสท่าทีโกรธจัด ผลักนมแจ่มล้มลงก่อนจะรีบเดินเข้าไปในตัวบ้าน ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หญิงสาวรีบรับโทรศัพท์แต่ไม่ได้พูดอะไร
    " นม นี้โอเอนะ โอเจอซันอล้ว ตนนี้เราอยู่ที่ไร่ส้ม อีก 2 วันกว่าจะกลับนมไม่ต้อเป็นห่วงนะ" แพรวาตัดสายทิ้ก่อนที่จะรีบออกจากบ้านไป
     " ดี ถ้าแกคิดจะทิ้งเพื่อนของแก ชั้ลก็ไม่มีอะไรที่จะต้องไปเกรงใจเพื่อนทรยศอย่างแกแล้วนังนันทณา"
  นมแจ่มที่อยู่ในเหตุการณ์ รีบโทรศัพท์ไปบอกโอนุชิตแต่ก็ไม่มีคนรับสาย ได้เพียงแค่ส่งข้อความไปบอกเหตุแค่นั้น
 
           เช้าวันใหม่ที่บ้านใหญ่อธิพัฒน์ธนากร ในห้องรับประทานอาหาร ทุกคนรับประทานอาหารร่วมกันอย่างพร้อมหน้า ทั้อิณทินี โอนุชิต ภาคินและนันทณา  ภาคินมีท่าทีแปลก ทำเอาทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะ มองดูพฤติการณ์ของเขาอย่างงุนงง ชายหนุ่มรีบทานอาหารอย่างไปมองหน้าใคร ไม่พูดจากับใคร ทานเสร็จก็ลุกขึ้นของไปจากโต๊ะทันที
 
       "  เข้าเป็นอะไรของเค้านะ รีบผิดปกติ เมื่อวานพอภูผามาส่งคุณซันก็หายตัวไปเลย บ้านก็ไม่ยอมกลับ แล้วนี้จะรีบไปไหนอีก" อิณทินีบ่นๆ 
       ' ก็รีบไปหาแฟนเค้าไง ถามมาได้  " นันทณาที่นั่งทานข้าวอยู่พูดไปทานไป 
       " แฟน ใครหรอค่ะ" อิณทินี้หน้างหนัก
       "   ก็คนในรูปไง " นันทณาตอบโดยไม่มองหน้าเจ้าของคำถาม
       "  รูป รูปไหนค่ะ" อิณทินียังคงงงอยู่
       "  ก็ผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายๆชั้ลอะ ที่อยู่ในรูป รูปที่อยู่ในบ้านของนายภาคินไง " เธอพูดพร้อมกับหันหน้ามามองอิณทินี
      "  คุณซันเคยไปบ้านหลังนั้นแล้วหรอค่ะ"
      "  ใช่  "  หญิงสาวตอบอย่างลืมตัวและยังคงใจจดใจจ่ออยู่กับของกินบนโต๊ะ
      " นอนด้วยรึป่าวค่ะ" อิณทินีที่ยังคงถามต่อไป ด้วยสีหน้าที่ตกใจหนัก
      " นอน " เธอยังคงไม่คิดอะไรมากกับคำถาม ก่อนจะหันหน้ามามองอิณทินี
       " เออ นี้ รู้มัยชั้ลฝันถึงผู้หญิงในรูปด้วยนะ "
       " ฝันว่าอะไรค่ะ" อิณทินีหน้าซีดเผือด
        " ก็ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะเดินมาหาชั้ล เธอใส่ชุดราตรียาว สีขาว ยิ้มให้ชั้ล แล้วก็บอกว่า ชั้ลฝากดูแลภาคินด้วยนะ แล้วชั้ลก็ตื่น แต่ไม่รู้จะฝากทำไม โตเท่าควายแล้วเนอะ" นันทณาเล่าอย่างตั้งใจ กอนจะหันมาทานอาหารต่อ
        " ผู้หญิงคนนั้นตายไปนานแล้วค่ะ" เพล็งง เสียงช้อนกระทบจาน นันทณาถึงกับอึ้งกับข่าวที่ได้ยิน
       " เออนิซันว่าแต่น้องไปนอนในบ้านนั้นได้ยังไง มันทำอะไรเธอรึป่าว" ดอนุชิตถามอย่างสงสัย
       " ซันอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะ" หญิงสาวคว้าแก้วน้ำมาดื่มก่อนจะเดินออกจากโต๊ะไปในทันที โดยมีอิณทินีที่เดินตาม
      " คุณหยุดก่อน ชั้ลมีเรื่องจะคุยด้วย" อิณทินีส่งเสียงเรียกแต่นันทณายังคงไม่หยุดเดิน
      " หยุดก่อนค่ะ หยุดก่อน" อิณทินียังคงตามไป
     " นี้ หยุดตามมาสักทีได้มั้ย ชั้ลรำคาญ" นันทณาหันไปด่าอิณทินี แต่สีหน้าแววตาอิณทินีเหมือนกำลังมองอะไรบางอย่าง อย่างตกใจ  นันทณาหันไปก็เห็นมีรถคันหนึ่งกำลังขับมาด้วยความเร็วสูงและใกล้จะถึงที่ที่เธอและอิณทินียืนอยู่
     " ระวัง !!!" อิณทินีกระชากร่างนันทณาให้หลบจากทางถนนที่รถวิ่งมา ทังร่างล้มลงข้างทาง
     "ใครกันวะ !!" นันทณาพยามมองหาคนที่ขับรถ และคนขับรถคันดังกล่าวก็เปิดประตูลงมาจากรถคันนั้น
     " เมธินี" นันทณาอุทานเบาๆก่อนจะพยุงร่างของตนเองและอิณทินีขึ้นมา
     " เป็นไงบ้างจ๊ะ น้องซันโทษทีนะ พี่ไม่ทันได้มอง" เมธีนี สาวเปรี้ยวเดินเข้ามาอย่างมั่นอกมั่นใจในความเหนือกว่า
    " เธอมาได้ยังไง หรือว่าแพรวาบอกเธอ แต่แพรวาไม่รู้นิว่าชั้ลอยู่ที่นี้ อีกอย่างเธอก็เป็นศัตรูกันด้วย" นันทณาถามอย่างงง
   "ศัตรูนั้นแหละคือมิตรที่แท้จริง ในเมื่อเธอไม่ช่วยเพื่อนของเธอ ชั้ลก็ต้องอาสามาช่วยเอง" เมธินีพูดจบก็กระชากร่างของอิณทินีไปตบอย่างไม่ยั้งมือ
   " หยุดเดี๋ยวนี้นะ  หยุดสิ ชั้ลบอกให้หยุด !!!" เมธินียังตบอย่างต่อเนื่องและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
   " ไม่หยุดใช่มั้ย ได้งั้นมาเจอกับชั้ล" นันทณาวิ่งเข้าไปกระชากตัวเมธทินีออกจากอิณทินี ทั้งสองแลกมือกันอย่างไม่คิดชีวิต ก่อนจะมีคนงานผู้ชายสามคนออกมาช่วยห้าม สงครามประลองมือจึสิ้นสุดลง  เมธินีขับรถออกไปในทันที
   " โอ้ยย หน้าพังหมด " นันทณาที่ยืนจับจ้องหน้าตัวเอง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วนร้อยนิ้วมือของเมธินี ริมฝีปากของเธอมีเลือดของซิบ
   " นี่ที่หลังก็หัดตบคนซะบ้างนะ มารมาเล่นงานถึงถิ่น ยังก็ยืนนิ่งให้มันตบอีก รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น" เธอหันไปด่าอิณทินีที่เอาแต่ร้องไห้
   " นี่แล้วหยุดร้องได้แล้ว ที่หลังถ้าเธอใครมาตบอีกนะ หักแขนมันเลยนี้ทำแบบนี้" นันทณาเข้าไปสอนอิณทินีโดยการจับมืออิณทินีมาไขว่หลังไว้ โดยไม่ทันสังเกตโอนุชิตและภาคินที่วิ่งเข้ามา
  " ทำบ้าอะไร !!!" ภาคินกระชากร่างนันทณาที่ยังคงจับมือน้องสาวของเข้าและเหวี่ยงเธอออกไปจนล้ม ศรีษะของเธอกระแทกกับหินก่อนใหญ่
  " ซัน !!!" โอนุชิตที่วิ่งตามหลังมาเข้าไปดูอาการน้องสาวที่นอนไร้สติ ศรีษะที่เลือดมาไม่หยุด เขารีบพาน้องสาวไปโรงพยาบาลทันที
 
   " พี่ชายทำอะไรลงไป คุณซันมช่วยอิณไว้นะ เข้าไม่ได้ทำร้ายอิณ" อิณทินีที่ยืนโกรธอยู่กับการกระทำของพี่ชายตน ทำเอาชายหนุ่มหน้าเสียในทันที 
  " แต่เมื่อกี้ที่พี่เห็น..."
   " เค้ามาสอนอิณป้องกันตัว พี่ก็สู้ว่าอิณไม่สู้คน ถ้าเค้าไม่อยู่ด้วยเมื่อกี้อิณไมรู้จะเป็นยังไงบ้าง " อิณทินีพูดอธิบายให้พี่ชายเข้าใจในขณะที่ภาคินกำลังอุ้มเธออยู่
   " แล้วหน้านันทณาโดนอะไร" เขายังคงหน้านิ่งเหมือนเดิม
   " ก็โนเมธินีตบไง เค้าเป็นว่าอิณทำอะไรไม่ได้เยลากเมธินีไปตบแทน"  ภาคินยังคงนิ่งไม่พูดอะไร
   " ทำร้ายคนอื่นหนะมันไม่เจ็บเท่าทำร้ายหัวใจตัวเองหรอกนะพี่ชาย " 
   " ชั้ลไม่เข้าใจ"
   " พี่พาคุณซันไปบ้านท้ายสวน บ้านที่มีแต่คนที่พี่รักเท่านั้นจะไปอยู่ได้ แลวที่มีคอยแกล้งเค้าสารพัดเพราะพี่อยากใกล้ชิดเค้า แล้วเมื่อวานที่พี่หายไปตอนที่พี่ภูพามาส่งคุณซัน ก็เพราะพี่หึงเค้า และที่พี่คบกับแฟนเก่าพี่ก็เพราะพี่คิดถึงเค้า ในตอนที่เค้าจากพี่ไป ตอนนี้เค้าอยู่นี้แล้วไง ไปบอกเค้าสิว่าคิดยังไงกับเค้า " อิณทินีพูดในสิ่งที่ตนเองรู้มาโดยตลอด หลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่คราวยังเด็ก และหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนที่ครอบครัวรัตนาพิพัฒน์ไม่จากที่นี้ พฤติกรรมของพี่ชายคนเดียวของเธอทำไมเธอจะดูไม่ออก
   
   " ชั้ลไม่ได้รักเค้า หยุดพูดเรื่องปัญหาอ่อนนี้สักทีได้แล้ว รำคาญ" ภาคินวางร่างน้องสาวลงบนโซฟาภายในบ้านก่อนที่ตนเองจะออกจากบ้านไปโดยเร็ว
 
    
       ณ โรงพยาบาล โอนุชิตที่ยังอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน สีหน้าของเขาดูกังวลและเป็นห่วงของสาวมาก เขาลุกขึ้นเดินไปเดินมาอยู่หลายครั้ง ทางด้านภาคินที่ขับรถเข้ามาในโณงพยาบาล รีบลงจากรถและวิ่งเข้ามาในตัวอาคารโรงพยาบาลอย่างเร็ว เขาแอบดูอยู่มุมๆหนึ่งใกล้กับห้องฉุกเฉิน
ขณะนั้นประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
  "  หมอๆ น้องสาวผมเป็นยังไงบ้าง " โอนุชิตรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที และขณะเดียวกันกับภาคินที่พยายามแอบฟังคำพูดของหมออยู่
   "  ปลอดภัยแล้วครับ หมอให้นอนโรงพยาบาล 1 คืนนะ เพื่อรอดูอาการ" โอนุชิตและภาคินถอนหายใจโล่ง บุรุษพยาบาลพารางหญิงสาวที่ไร้สติออกมาจากห้องฉุกเฉิน เพื่อพาไปยังห้องพัง โดยมีโอนุชิตที่เดินตามไป  ไม่นานนักนันทณาก็ฟื้นขึ้นมา
 
    "  พี่โอ" หญิงสาวลืมตาขึ้นมาหันมองรอบๆห้องก่อนจะเรียกพี่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆ
    "  ยัยซันฟื้นแล้วหรอ เป็นไงบ้างยังเจ็บอยู่รึป่าว"
    "  มันหัวจัง  " หญิงสาวเลื่อนมือมาจับที่ศรีษะตนเองที่มีผ้าก็อตปิดแผลอยู่
    "  ดื่มน้ำก่อนนะ  หิวมั้ยเดี๋ยวพี่ไปซื้ออะไรให้" 
    "  ยังไม่หิวเลย ซันอยากกลับบ้านไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว" หญิงสาวอ้อนวอดพี่ชาย
    "   ไม่ได้ หมอให้นอนดูอาการหนึ่งคืนก่อน"
    "  พี่อยู่กับซันนะ"
    " ได้สิ แต่ต้องกลับไปเอาของก่อนนะ น้องอยู่คนเดียวได้มั้ย"
    " ได้ๆงั้นพี่ไปเลยนะ จะได้รีบกลับมา" สิ้นคำหญิงสาวโอนุชิตรีบออกจากห้องกลับบ้านทันที
 
     บ้านอธิพัฒน์ธนากร 
    " คุณซันเป็นยังไงบ้างค่ะ" อิณทินีถามอย่างเป็นห่วง
    "  ไม่เปนไรแล้ว แต่หมอให้นอนดูอาการหนึ่งคืน ผมไปเฝ้าน้องนะ" โอนุชิตพูดพร้อมกับเก็บเสื้อผ้า
    " พี่โอไม่ต้องไปหรอก อิณว่ามีคนเฝ้าไข้คุณซันแล้วหละ"
    " ใคร !" โอนุชิตทำหน้างง
    " พี่ชายค่ะ"
    " ไม่ได้ เพื่อเช้ามันยังผลักให้ยัยซันหัวฝาดพื้นเลย ถ้าอยู่ลำพังมันจะไม่ฆ่าเลยหรอ"
    " ไม่มีใครทำร้ายหัวใจตัวเองหรอกค่ะ ชั้ลขอให้คุณเชื่อชั้ลสักครั้งจะได้มั้ย ชั้ลรับประกันความปลอดภัยของน้องสาวคุณ"  โอนุชิตคิดหนัก
    " เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง "
    " สักวันคุณจะเข้าใจ ถ้าคุณไว้ใจชั้ล เชื่อใจชั้ล ขอให้คุณทำตามที่ชั้บอก" 
    " นายใหญ่ไม่ทำร้ายคุณหนูหรอกค่ะ เชื่อป้าสิ" ป้าอรเสริม
    " ผมจะแน่ใจไม่ยังไงว่ามันจะไม่ทิ้งน้งสาวผมให้อยู่ลำพัง" 
    " ชั้ลบอกแล้วไงไม่มีใครทำร้ายหัวใจตัวเองหรอก"
    " โอเคได้ ผมเชื่อใจคุณ" อิณทินี เอาโทรศัพท์มาโทรหาภาคิน
   
        ภาคินที่ยืนแอบมองนันทณาผ่านกระจกเลกหน้าประตูอยู่อย่างเป็นห่วงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
 
   " พี่ชายอยู่ไหนค่ะ"
   " โรง เอ่ย ไร่ส้มสิ อยู่ไร่ ชั้ลจะไปอยู่ไหนอีกหละชั้ลก็ต้องอยู่ไร่สิ ถามแปลกๆ" ภาคินพูดอย่างตะกุกตะกัก
   " หรอค่ะ  อิณแค่จะโทรมาบอกว่าคนนี้คุณโอจะนอนที่บ้านนะค่ะ"
   " เห้ยมันจะนอนที่บ้านได้ยังไง ใครจะอยู่เป็นเพื่อนซันหละ ไม่ได้ๆ บอกใหมันมานอนที่โรงพยาบาล"
   " ก็พี่ไง อยู่ที่นั้นแล้วนิ มัวแต่แอบมองอยู่ได้เข้าไปเลยใจกล้าหน่อย  แค่นี้นะ " โทรศัพท์ถูกตัดสายไป ภาคินยังคงเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้งไม่รู้จะเข้าไปดีรึป่าว แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไป
   " พี่โอ ทำไมมาเร็วจัง" หญิงสาวที่ๆด้ยินเสีียงเปิดประตู อุทานเบาๆ
   " นายภาคิน มาทำไม" สีหน้าเธอเปลี่ยนเป็นโกรธทันทีที่เห็นหน้าเขา
   " ยังปวดหัวอยู่รึป่าว " เขาถามด้วยความเป็นห่วง ดวงตาของเขามองไปยังแผลที่ศรีษะของเธอ
   " สะใจนายแล้วสินะ" แต่เธอกลับมองเขาด้วยสายตาที่ดุดัน
   " ชั้ลไม่ได้ตั้งใจ"
   " ถ้าตั้งใจชั้ลคงจะตายไปแล้วป่านนี้"
   " ขอโทษ"
   " ไม่ต้องมาขอโทษชั้ล"
   " นี้จะโกรธอะไรนักหนาฮะ !" เขาเริ่มรำคาญ
   " ออกไปให้พ้นๆไป จะไปไหนก็ไป" น้ำตาของเธอรินไหลออกมาทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้น
   " ชั้ลขอโทษ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจ ที่หลังชั้ลจะไม่ทำอะไรเธออีก ถ้าเธอไม่ทำอะไรน้องสาวชั้ล"
   " ออกไป ออกไป !" หญิงสาวยังคงร้องไห้เช่นเดิม
   " คืนนี้ชั้ลจะอยู่เฝ้าเธอที่นี้ ชั้ลจะไม่ไปไหนจนกว่าเธอจะหายโกรธ"
   " นายต้องการอะไรของนาย เดี๋ยวดีเดียวร้าย เดี๋ยวทำร้าย  เดี๋ยวดูแล  นายบ้าไปแล้วหรอ"
   " ชั้ลขอโทษ ที่หลังชั้ลจะไม่ทำแบบนี้อีก ชั้ลสัญญา" เขาเดินไปใกล้เธอและพูดด้วยความจริงจัง
   " อย่ามาพูดเลยตั้งแต่เล็กจนโตนายก็เป็นแบบนี้ตลอด"
   " ชั้ลพูดจริงๆ เธอจะให้ชั้ลทำอะไรไถ่โทษก็ได้ ชั้ลยอม"
   " ดีงั้นไปวิ่งรอบตึก50 รอบแล้วก็ขึ้นมาหาชั้ล"
   " ได้สิ" ภาคินวิ่งออกไปทันที นันทณาที่ยืนดูอยู่ริมหน้าต่า ชายหนุ่มวิ่งวนรบตึกใหญ่โดยไม่หยุดเลย
   " เป็นเอามาก" เธอยังคงยืนดูเข้าวิ่งอยู่ ' ครบ 50 รอบแล้ว จะตายไม่เนี่ย' ครบ 50 รอบเขากำลังขึ้นมาหาเธอ แต่รีบเดินขึ้นเตียงทำเหมือนไม่มีอะไร  เสียงประตูเปิดออก 
   "  ครบแล้ว หายโกรธได้แล้วนะ" ภาคินพูดไปหอบไป เหงือเต็มตัว เสื้อผ้าของเขาเหมือนคนตกน้ำ
   " ปัญญาอ่อนไปนะ"
   " เธอหายโกรธชั้ลแล้วใช่มั้ย" ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาหญิงสาวย่างดีใจ
   " อือ ไปอาบน้ำได้แล้วไป" ชายหนุ่มลงไปเอาเสื้อในรถพร้อมกับซื้ออาหารและเคื่องดื่มมามากมาย
   " ชั้ลซื้อของกินมาเต็มเลยเดี๋ยวรอชั้ลอาบน้ำแปบนึงนะ" ภาคินเข้าไปอาบน้ำ เสร็จแล้วจึงออกมาในสภาพที่นุงผ้าเช็ดตัวผืนเดี๋ยว ทำเอาหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับหน้เหวอไปเลย
   " ดูอะไร "  ภาคินที่ยืนอายถามหญิงสาวที่จ้องมองเรือนร่างของเขา
   " ปะไป ใส่เสื้อได้ล้ว ชั้ลหิวจะตายอยู่แล้ว" หญิงสาวเมื่อถูกทักจึงรีบหันหน้ากับมาทันที
   " หลงเสน่ห์ร่างชั้ลหละสิ อุ้ยๆ หน้าแดงด้วย" ชายหนุ่มแซวหญิงสาวที่นอนเอามือปิดหน้าอยู่
   " พูดมากจริงๆเลย จัดขงใส่จานได้แล้ว ชั้ลหิว"
 
         ทั้งคู่นั่งกินอาหารกันจนอิ่มก่อนจะแยกย้านกันไปนอน