คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
18) เปิดทาง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าตรู่ของวันใหม่ รถหรูสีดำของโอนุชิตแล่นมาจอดยังหน้าบ้านหลังใหญ่อธิพัฒน์ธนากร หญิงสาวที่นั่งข้างคนขับ รีบเปิดประตูลงมาจากรถเมื่อเป็นหญิงร่างท้วม 2 คนยืนตอนรับตนอยู่ที่หน้าบ้าน เธอรีบวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของหญิงทั้งสอง
" ป้าอร ป้าอ้อม คิดถึงจังเลยค่ะ สบายดีมั้ยค่ะ" อิณทินียิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอกับหญิงอันเป็นที่รัก " สบายดีค่ะ คุณหนูหละค่ะเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย" ป้าอรพูดพร้อมกับเลื่อนมือมาจับยังใบหน้าของหญิงสาว
" สบายดีค่ะ " ทั้งสามเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกันอีกครั้ง ระหว่างนั้นโอนุชิตลงจากรถพร้อมกับถือกระเป๋าใบเลกมา 2 ใบ
" คุณโอ สวัสดีค่ะ" ป้าอรและป้าอ้อมทักทายเมื่อเห็นโอนุชิตเดินเข้ามา
' สวัสดีครับ 2 ป้าผู้น่ารัก" โอนุชิตยิ้มหวานใส่หญิงสูงวัยทั้งสอง
" เชิญเข้าข้างในก่อนค่ะ ป้าเตรียมของว่างไว้ให้แล้ว "
" เดี่ยวผมแวะไปดูยัยซันก่อนดีกว่าครับ ไม่เห็นหน้าหลายวันแล้ว" โอนุชิตพูดพร้อมกับยื่นกระเป๋านำกระเป๋าไปเก็บในห้อง
" เอ่อ คุณโอค่ะ มาเหนื่อยๆ พักก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าไปตามให้ดีกว่านะ" ป้าอรรีบอาสา เพราะหากโอนุชิตรู้ว่านันทณาอยู่กับภาคินคงจะเป็นเรื่องอีกแน่
" ก็ได้ครับ" โอนุชิตรับคำ ป้าอรก็รีบเดินออกไปทันที
" ป้าอ้อมค่ะ แล้วพี่ชายอยู่ไหน" อิณทินีที่มอหาภาคินอยู่พักใหญ่เอ่ยถาม
" อ่อ นายใหญ่คงจะเข้าไปดูงานในไร่ตามเคยแหละค่ะ" ป้าอ้อมตอบพร้อมวางของว่างลงบนโต๊ะรับแขก
บ้านท้ายไร่ หญิงสาวร่างเล็กกำลังเก็บเสื้อผ้า สัมภาระต่างๆ ขณะนั้นเสียงประตูดังขึ้น หญิงสาวเดินไปเปิดประตู
" ป้าอร "
" คุณหนู คุณโอมาถึงแล้วค่ะ เธอจะมาตามคุณหนูเองมาเลยรีบมาก่อน เดี๋ยวจะมีเรื่องกันอีก"
หญิงสาวรีบเก็บข้าวของและรีบบเดินตามป้าอ้อมไปทันที
บ้านใหญ่อธิพัฒน์ธนากร
" พี่โอ" โอนุชิตที่นั่งอยู่ในห้องโถงของบ้านเมื่อได้ยินเสียงน้องสาวก็วิ่งเข้าหาเธอในทันที โอนุชิตกอดน้องสาวแน่น
" นี้ๆ ปล่อยก่อนๆ หายใจไม่ออก" โอนชุดผละออกจากร่างของน้องสาวตัวดี
"ไหนว่าไม่สบาย ยังซ่เหมือนเดิมนิ" โอนุชิตพูดพร้อมกับเลื่อนมือมาจับหน้าผากของน้องสาว
"หายแล้ว ไปกลับบ้านกัน"
"อีกสองวันนะ อิณอยากผักพ่อนหนะ โอเครึป่าว" โอนุชิตส่งสายตาอ้อนๆมายังน้องสาว
"อือๆ งั้นเดี๋ยวกลับบ้านพักก่อนนะ เอาของไปเก็บก่อน" หญิงสวพูดเสร็จก็เดินออกไปทันที
มื้อเที่ยงของวันนี้ทุกคนพร้อมหน้าร่วมกันรับประทานอาหารที่บ้านใหญ่ เว้นแต่นันทณาที่ตอนนี้นั่งซึมอยู่ใต้ร่มไม้ริมน้ำตกท้ายสวน
ภาพเก่าๆระหว่างเธอกับพี่ชายหวนกลับมาในความคิดของเธอ ภาพที่เธอกับพี่ชายไปไหนมาไหนตลอด ภาพที่พี่ชายเคยเอาอกเอาใจซื้อทุกอย่าให้เธอ ภาพที่พี่ชายนอนกอดเธอทุกคืน ภาพที่พี่ชายคอยดูแลเธอในเวลาที่เธอเจ็บไข้ และภาพที่พี่ชายเธอคอยดุด่าเธอเวลาที่เธอแกล้งหญิงสาวที่ขึ้นชื่ว่าเป็นภรรยาของเขา
หญิงสาวได้เพียงแต่นึกในใจ ' ต่อไปนี้เราคงไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันอีก พี่ไม่ตามใจซัน พี่ไม่นอนกับซัน พี่ไม่ดูแลซัน พี่ดุด่าซัน พี่ไม่รักซัน ถึงตอนนี้ซันพอจะรู้แล้วว่าพี่รักเขา ยู่ไปก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว พี่อิฐ พี่ฟ้า เจ้าตัวแสบก็อยู่สวิต ซันน่าจะไปอยู่ในที่ที่ซันมีตัวตนดีกว่า ' น้ำใสๆค่อยๆรินไหลออกมาจากดวงตาหญิงสาว แววตาเธอชั่งดูเหม่อลอยนัก
" ซัน !!" ใครคนนึงเรียกชื่อของเธอ ทำเอาเธอสะดุ้งเฮือก รีบเช็ดน้ำตาปกปิดความรู้สึกของเธอเอาไว้ หญิงสาวหันหน้าไปหาเเจ้าของเสียง
"พี่ภูผา มาได้ยังไง" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง
" มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้ "
" วันนี้ว่างมั้ย"
" ว่างสิ ทำไมหรอ"
" ไปเที่ยวกัน"
" ที่ไหน เอาจริงหรอ"
" จริงสิ ไปสวนสนุกกัน เร็วๆ" หญิงสาวพูดเสร็จก็เดินนำหน้าภูผาไป
บริเวณไร่ส้มอธิพัฒน์ธนากรในช่วงพลบค่ำ ผู้คนในไร่วิ่งตามหาใครบางคนอยู่อย่างจ้าละหวั่น
" เจอคุณซันมัั้ย" โอนุชิตถามคนงานในไร่คนนึงที่วิ่งมาเจอกัน
" ไม่เจอครับ"
" ลุงเจอคุณซันมั้ยค่ะ" อิณทินีที่วิ่งหอบถามคนงานในไร่ที่สวนทางมา
" ไม่เจอเลยครับ"
" ไม่เจอเหมือนกันค่ะ" ป้าอร ป้าอ้อมที่วิ่งมาสมทบที่หลัง
ทางด้านภาคินที่วิ่งไปมาอยู่นาน ความหงุดหงิดที่อยู่ในใจเริ่มแสดงออกมา
" หายหัวไปไหนวะ !!!"
" นายใหญ่ๆ คนไร่นู้นบอกวาคุณซันออกไปกับนายภูผาตั้งแต่บ่ายแล้วครับ" คนงานคนหนึ่วิ่งมาบอกชาหนุ่มร่างสูง ชายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนจะเรียกทุกคนกลับเข้าบ้าน
" ไม่ต้องไปหาแล้ว เค้าไปกับภูผาทั้งแต่เมื่อบ่าย" ภาคินพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แสดงออกชัดถึงความไม่พอใจ
" นี้มันก็มืดมากแล้ว ทำไมยังไม่กลับ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ " โอนุชิตที่อยู่ไม่ค่อยเป็นสุข เพราะเป็นห่วงน้องสาวมาก
ในขณะนั้นไฟจากรถคันหนึ่งส่องสว่างมาหน้าบ้าน และรถคันดังกล่าวก้แล่นมาจอดยังประตูทางเข้า ภูผาลงมาเปิดประตูให้หญิงสาวที่อยู่ในอาการเพิ่งตื่นจากนอนให้ลงจากรถ
" ยัยซันไปไหนมา " โอนุชิตถามเสียงดุ
" ไปเที่ยวมาค่ะ" ใบหน้าเธอดูเมินเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" แล้วทำไมติดต่อไม่ได้"
" โทรศัพท์แบตหมดค่ะ"
" ทำไมกลับกันดึกขนาดนี้"
" ที่เที่ยวอยู่ไกลค่ะ"
" พี่ภูผากลับก่อนเถอะ เดี๋ยวซันค่อยโทรไปนะ" หญิงสาวรีบตัดบทโดยให้ภูผากลับบ้านไปก่อน ก่อนที่เธอจะเดินไปยังบ้านพักของตนเอง โอนุชิตรีบจ้ำฝีเท้าตามไป หญิงสาวรีบวิ่งเข้าบ้านและปิดประตูแน่น ปล่อยให้โอนุชิตยืนเคาะประตูอยู่หน้าบ้าน
" ซันเปิดประตู เปิดเดียวนี้ ออกมาเปิดประตู"
" นันทณาชั้ลบอกให้ออกมาเปิดประตู" ชื่อจริงของเธอจะถูกเรียงจากพี่ชายทั้งสองก็ต่อเมื่อเค้าโกรธมากเท่านั้น หญิงสาวเดินไปเดินประตูให้กับคนที่เป็นพี่ชาย
" ทำไมทำตัวแบบนี้ " โอนุชิตคว้าแขนน้องสาวกระชากร่างของเธอให้มาอยู่ต่อหน้าอย่างแรง ทำเอาหญิงสาวร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ
" วันนี้ไปไหนกับมันมา ทำไมต้องกลับบ้านดึกๆดื่นๆ รู้มั้ยวันอันตราย" โอนุชิตเมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้ ก็พูดเสียงอ่อนลง เธอยังคงไม่หยุดร้อง
" นี้อย่าร้องสิ หยุดร้องได้แล้ว" โอนุชิตพูดพร้อมกับคว้าร่างของน้องสาวเข้ามากอด
" พี่กลับไปเถอะ ซันจะนอนแล้ว" สิ้นคำพูดหญิงสาวก็เดินไปยังห้องนอนทันที
" ดีเลยพี่ก็่วงเหมือนกัน งั้นไปนอน" โอนุชิตรีบเดินเข้าห้องไปก่อน
" ซันอยากอยู่คนเดียว พี่ไปนอนที่บ้านใหญ่เถอะ" หญิงสาวพูดในเชิงขับไล่ แต่โอนุชิตลงไปนอนราบอยู่กับเตียงเรียบร้อยแล้ว เขาผายมือออกเป็นการยียวนให้น้องสาวกลับคืนสู้อ้อมกอดอันแสนนอบอุ่นของตน
" ซันบอกใหกลับไปไง" หญิงสาวยังคงยืนยันคำเดิม โอนุชิตดึงร่าของน้องสาวเข้าสู้อ้อมกอดของเข้า ช่างเป็นอะไรที่อบอุ่นเหลือเกิด พี่ชายที่โอบกอดน้องสาวที่นอนสะอื้นให้จากด้านหลัง หยิงสาวที่เก็บความรู้สึกน้อยใจมานาน ตอนนี้ถูกระบายออมาเป็นหยดน้ำตาที่นองอยู่เต็มใบหน้า
" อย่าร้องไห้สิ พี่อยู่นี้แล้วไง" โอนุชิตพยุงร่างขึ้นมาเล็กน้อย จูบยังแก้มนุ่มๆของน้องสาว
" พี่เอาแต่ว่าซัน ฮืออๆๆ พี่ไม่รักซันแล้วนิ พี่รักอิณ ฮืออ ฮืออ ฮืออ พี่ไม่เคยไปไหนมาไหนกับซันเหมือนเมื่ก่อน พี่ไม่ตามใจซันเหมือนเมื่อก่อน พี่ไม่ดูแลวันเหมือนเมื่อก่อน พี่ไม่นอนกับซันเหมือนเมื่อก่อน พี่เอาแต่ด่าว่าซัน ซันทำอะไรก็ผิดไปหมด ไปเที่ยวก็ยังจะผิดอีก ฮืออ ฮือ ฮือ คอยดูนะ ซันจะไปอยู่ที่อื่นได้ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลย ฮือ ๆ ๆ " หญิงสาวระบายความในใจออกมาทั้งหมด ทำเาคนเป็นพี่น้ำตาซึม โอนุชิต หอมแก้มนวลของน้องสาวอีกครั้ง เขาผลิกร่างน้องสาวให้มามองหน้าเขา
" จำไวนะเด็กน้อย เธอคือชีวิตของพี่ ไม่มีวันไหนที่พี่ไม่รัก ไม่เป็นห่วง คิดดูดีๆสิ พักหลังๆ พี่ชวนน้องไปไหนน้องก็ไม่ไปกับพี่ พี่ชวนไปเที่ยวน้องก็ไม่ไป พี่ขอไปนอนด้วยน้องก็ไม่ให้นอน ไม่เอาอะไรสักอย่าง แล้วจะมีเวลาไหนที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน เวลาไหนที่พี่จะตามใจซัน น่าจะเป็นพี่มากกว่านะที่ต้องน้อยใจ แล้วอีกอย่างเวลาที่เราไปแกล้งอิณเค้า เราก็โดยทำร้ายกลับมาทุกครั้ง และส่วนมากพี่ก็ไม่สามารถอยู่ปกป้องเราได้ พี่เลยต้องดุต้องด่าไงเวลาที่ซันไปแกล้งคเค้า พี่ไม่อยากให้น้องของพี่เจ็บตัว" โอนุชิตพูดไปก็ลูบหัวน้องสาวไปอย่างเอ็นดู
" พี่จะรักซันน้อยลงมั้ย"
" มันจะไม่มีวันนั้นนะนันทณา" โอนุชิตพูดพร้อมกับจูบหน้าผากของน้องสาวอย่างอ่อนโยน
" พี่รักอิณรึป่าว"
" ไม่ได้รัก" โอนุชิตตอบแต่ไม่มองตาน้องสาว
" โกหก พี่แอบรักเค้าตั้งแต่เด็ก ซันจำได้ ถ้าเค้าดีจริงซันจะหลีกทางให้เพื่อความสุขของพี่ แต่พี่ต้องห้ามรักซันน้อยลง พี่ต้องเอาใจซันเหมือนเดิม พี่ต้องมานอนกับซัน"
" ผีเข้าหรอ หรือกินยาผิดมา" โอนุชิตถามอย่างงง
" วันนี้ซันไปเที่ยวสวนสนุกมา ตอนนั่งรถกลับพี่ฟ้าโทรมาหาซัน ซันเลยเล่าให้พี่ฟ้าฟังว่าพี่ ไม่รักซันแล้ว พี่ฟ้าก็เลยให้ขอคิดอะไรบางอย่าง"
" อะไรหรอเล่าหน่อยสิ "
" พี่ฟ้าบอกว่า อิณทินีนะเป็นคนที่ซันรู้จักมาตั้งแต่เด็กแล้ว ย่อมรู้นิสัยใจคอของเค้าดี แตกต่างจากคนอื่นที่ซันเพิ่งรู้จัก ซันไม่สามารถรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเค้าได้ และพี่ฟ้าก็บอกว่าทุกคนต้องแต่งงาน ซันไม่สามารถอยู่กับพี่แค่สองคนได้ตลอด ตอไปซันก็ต้องแต่งงาน ต้องแยกไปอยู่กับครอบครัว พี่ฟ้าบอกให้ซันเปิดใจ คอยสังเกตุดูว่าอิณ เค้าเป็นคนยังไง เค้าหวังอะไรจากเรารึป่าว เค้ารักพี่โอมากรึป่าว แล้วก็เอามาเปรียบเทียบกับคนที่ซันจะเลือกให้พี่โอ ว่าใครเหมาะสมที่จะมาดุแลคนที่ซันรักได้ดีที่สุด แค่เนี๋ย"
"เจ๋ง พูดดีตลอดเลย นางฟ้าประจำบ้าน" โอนุชิตยิ้มแฉ่ง ชื้นในตัวพี่สะใภ้
"แหม ยินออกเลยนะ พอได้ยินแบบนี้" หญิงสาวแขวะ
" พี่แต่งได้ แต่ซันห้ามแต่ง"
" ซันจะแต่ง แต่งตามพี่โอไง ซันจะได้ไม่เหงา ไม่ต้องนอนคนเดียว"
" ถ้าจะแต่งเดี๋ยวพี่หาให้เอง เออ นิ เรากับภูผาเป็นอะไรกัน"
" ก็เป็พี่เป็นน้องกันไง จะใหเป็นอะไรหละ"
" ไม่ใช่มันจะมาจีบเรานะ"
" ไม่หรอก นอนได้แล้ว ง่วง " หญิงสาวหอมแก้มพี่ชายก่อนจะหลับตาลง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ