คู่แค้นแสนรัก

                          บ้านอธิพัฒน์ธนากร รถหรูคันสีดำมาจอดอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับสมาชิกในบ้านทุกคนออกมายืนต้อนรับการกับมาของหญิงสาวร่างเล็ก ภาคินเดินมาเปิดประตูให้กับหญิงสาวก่อนจะพยุงเธออกมาจากรถ

    " นี่ไอนายใหญ่ ชั้ลเดินเองได้ ชั้ลถูกตบที่หน้านะ ไม่ได้ถูกตบที่ขาถึงจะได้พิการเดินไม่ได้เนี่ย" หญิงสาวที่อยู่ในการประคับประคองของเขาบ่นอย่างอายสายตาผู้คนที่มองมา

    โครม ! ร่างเล็กเซไปกระแทกกับขางรถหรู ทำเอาโอนุชิตที่ยืนตาลุกวาว กำลังจะก้าวเข้าไปหาน้องแต่ต้องถูกสกัดกั้นด้วยภรรยาสาว

    " ปล่อยทำไมเนี่ย โอ้ยย เจ็บ" หญิงสาวหันไปด่าชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนทำหน้ากวนๆใส่เธออยู่

    " อ้าวตกลงโดนตบที่ขาด้วยหรอ นึกวาโดนตบหน้าอย่างเดียว" ชายหนุ่มพูดจบก็เก็บข้าวของทายรถเดินเข้าบ้านไปทันทีปล่อยให้หญิงสาวยืนพยุ่งร่างตัวเองคนเดียว

    " ไอบ้าเอ้ย !" หญิงสาวบ่นๆก่อนจะเดินเข้าบ้าน โดยมีแขกไม่ได้รับเชิญตามเข้ามาติดๆ ภูผาเดินมาสะกิดหญิงสาวที่กำลังเดินอยู่ในบ้าน 

    " พี่ภูผา แหมเพิ่งจะได้เสร็จมานะ นานไปป่าว"

    " ก็ไม่เห็นมีใครบอกหนิ ซันเข้าโรงพยาบาล" ภูผาแกล้งทำเป็นน้อยใจ

    " ขอโทษๆ แหม  ทำเป็นน้อยใจ ที่จริงก็แค่นอนคืนเดียวเองไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก" 

    " แล้วไปโดนอะไรมา" ภูผาพูดพร้อมกับเลื่อนมือไปแตะแผลที่หน้าผากหญิงสาว 

    " หมามันอาละวาด ซันเลยหกล้ม " หญิงสาวพูดพร้อมกับเหล่ตามองภาคินที่เดินผ่านมา ภาคินหยุดฟังและหันหน้ามามองหญิงสาวและเหลือบไปมองภูผา อย่างไม่พอใจก่อนจะเดินออกไป

    " ไปหาเรื่องมันอีกแล้ว" ภูผารู้ทัน

    " ซันอยากขี่ม้า สอนหน่อยสิ " หญิงสาวพูดอย่างอ้อนวอน

    " เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล อย่าไปเลยนะ" 

    " ก็หายแล้ว แข็งแรงสมบูรณ์แล้วก็สวยเหมือนเดิมแล้ว " หญิงสาวพูดพร้อมกับลุกขึ้นหมุนตัวโชว์ภูผา

    กริ๊งง  กริ๊งงง  เสียงโทรศัพท์ภูผาดังขึ้น ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก

   " ครับๆ ผมจะกลับเดี๋ยวนี้เลย " 

   " ซันพี่กลับก่อนนะ มีธุระด้วยเลย ไปแล้ว" ภูผาพูดจบก็วิ่งขึ้นรถขับกลับบ้านไปทันที หญิงสาวหน้าจ๋อย

   " ไม่มีใครสอน ก็สอนตัวเองซะเลย"  หญิงสาเดินไปยังคอกม้า ใบหน้าเธอหันซ้าหันขวากลัวว่าจะมีใครเห็น เธอเปิดประตูเข้าไปในคอกม้า เดินหาม้าตัวโปรดของเธอเอง

   " ม้าเยอะขนาดนี้ ใครจะไปหาเจอวะเนี๊ย สีหมอกสีหมอก อยู่ไหน ส่งเสียงหน่อย" หญิงสาวพูดเบาๆ  

    ภาคินยืนมองกิริยาของหญิงสาวอย่างขำๆ ท่าทางของเธอ ที่เดินหมอบๆ ก้มๆเงยๆ หันซ้ายหันขวา

   " ปัญญาอ่อนจริงๆ  555+" เขามองเธออย่างเอ็นดู

   " เห้ยเจอแล้ว ! ^^"  ม้าสีหมอกที่มีเชือกผูกมัดไว้ถูกแกะออกมาโดยหญิงสาว เธอจูงมาออกมาจากคอกของมัน

   " ทำอะไร !!"

   " O_O นายภาคิน !" หญิงสาวตกใจกับเสียงทักทายของชายหนุ่ม

   " เอ่อ คือ ชั้ล  อ่อ ชั้ลเห็นตัวมันสกปรก ชั้ลว่จะพามันไปอาบน้ำ" 

   " ชั้ลเพิ่งอาบน้ำให้มันเมื่อเช้านี้" ชายหนุ่มยืนกอดอกพิงเสา ถามหญิงสาวอยากคาดคั้นเอาความจริง

   "  ชั้ลอยากขี่ม้า !!!!" 

   " แต่เธอไม่เคยขี่มันหนิ"

   " แต่วันนี้ั้ลอยากขี่"

   " ทำไมไม่ขออนุญาตเจ้าของมันก่อน"

   " เออ งั้นขออนุญาต"

   " แล้วขี่เป็นหรอ"

   " ก็ลองดูไง เดี๋ยวก็เป็นเอง" เธอยังคงดื้อรั้น ชายหนุ่มเดินมาจูงม้าไปข้างหน้า

   " จะพามันไปไหน" หญิงสาวถามอยากไม่พอใจ

   " จะขี้ก็ตามมาสิ เร็วๆ" ชายหนุ่มเดินจูงมาโดยมีหญิงสาวที่เดินตามมาอยางติดๆ บริเวณทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ใบหญ้าสีเขียวชะอุ่มกับท้องฟ้าที่สว่างสดใส บรรยากาศช่างดีเหลือเกิน หญิงสาวยืนสูดลมหายใจเข้าออกอย่างเต็มปอด ใบหน้าของเธอดูสดใสและมีความสุข ร้อยยิ้มที่แสนหวานของเธอทำให้ชายหนุ่มที่แอบมองอยู่เพลอยิ้มตามไปด้วย

   " นิตกลงจะพาม้ามาเก็บอากาศบริสุทธิ์ หรอ" ชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่นานเอ่ยขึ้น

   " บรรยากาศดีมากเลยนะ แต่พอนายเปล่งเสียงเถื่อนๆออกมา มันทำให้อากาศแปรปรวนไปหมด โธ่ อนิจจัง ไม่น่าเป็นเช่นนี้เลย" หญิงสาวพูดพร้อมกับเอามือสองข้างมากำไว้แล้วเลื่อนมาเสมออกและส่ายหัวไปมาแล้วทำตาปริบๆ มันช่างเป็นภาพที่กวนประสาทชายหมุ่นอย่างไม่น้อย

   " กวนตีนจริงๆ" ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวและพยุงตัวขึ้นหลังม้า แล้วเดินจูงม้าไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ ใบหน้างดงามของหญิงสาว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข มองไปรอบๆ ริบีปากอวบอิ่มยิ้มแป้น เธอมองมายังเขาที่ตอนนี้เดินจูงม้าพาเธอไปอย่างช้าๆ ' โหมดดีก็ดีซะจนชั้ลใจหายเลยนะ'  หญิงสาวยิ้มให้กับชายหนุ่ม ล้วชายหนุ่มก้หันมา ทำเอาเธอหุบยิ้มแทบไม่ทัน เธอทำเป็นหันไปมองทางอื่น โดยไม่รู้ว่ามีใครอีกคนที่แอบมองเธออยู่ เขายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ' เวลานี้เธอน่ารักชะมัดเลย ' หญิงสาวเหล่ตากับมาชายหนุ่มจำต้องรีบเบือนหน้าหนีกลับทันที

    ปั๊ง ปั๊ง ปั๊ง เสียงปืนที่ดังมาจากทางท้ายไร่ทำให้ม้าสีหมอกที่นันทณานั่งอยู่ ตกใจ วิ่งออกไปอย่างเร็ว เชือกที่ผูกไว้กับตัวม้าหลุดออกจากมือชายหนุ่ม 

  " ภาคินช่วยด้วย ช่วยชั้ลด้วย!!" หญิงสาวที่ยังนั่งอยู่บนหลังม้าพยศ ตกใจอย่างสุดขีดรีบร้องขอความช่วยเหลืออย่างเร็ว

  " ซัน เกาะม้าให้แน่นๆ จับเชือกไว้แล้วทรงตัวให้ดี!! " ชายหนุ่มที่วิ่งตามไปอยากเร็วรีบตะโกนบอกหญิงสาว

  " ชั้ลกลัว ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!" เธอเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

  " เรียกชื่อมัน เรียกชื่อมันเร็วๆ" เขายังคงวิ่งตามเธอไปอย่างไม่หยุด

  " สีหมอก สีหมอกหยุด สีหมอก" ม้าพยศวิ่งเข้าไปในป่าลึก ระยะทางระหว่างเธอกับเขาเริ่มห่างกันมากขึ้น

  " ภาคินอยู่ไหน ภาคินช่วยด้วย" ม้าสีหมอกพลางเขาและเธอออกจากกัน ตอนนี้มันกลับเป็นปกติแล้ว แต่ในเวลานี้ หญิงสาวกลับร้องไห้หนักขึ้น เธออยู่กลางป่าลึก ป่าที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ มองไม่ทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ เม็ดฝนเริ่มโปรยปลายลงมาเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันกับที่ภาคินยังร้องเรียกชื่อเธอไม่ขาด เขาเริ่มโมโหตัวเองที่ตามเธอไปไม่ทัน เขายังคงเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย นี้ก็มืดมากแล้วฝนก็ตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ เขายังไม่เห็นหนทางที่จะเจอเธอเลย .... ม้าสีหมอกเริ่มเดินออกห่างจากตัวหญิงสาวที่นั่งหันซ้ายหันขวาเดินไปไหนมาไหนไม่ได้ เพราะตกลงจากหลังของม้า

  " สีหมอก อย่าทิ้งชั้ลไปอีกคนสิ กลับมาหาชั้ล ฮือ ฮือ" เรือนร่างของหญิงสาวเปียกปอนไปด้วยฝนที่ยังคงตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอยังคงนั่งสะอื้นไห้อยู่ที่เดิม

  " นี้หยุดร้องได้แล้ว ชั้ลมาแล้ว" เสียงของใครคนนึงดังขึ้นมาจากที่ไกลๆโดยมีเจ้าสีหมอกที่เดินตามมา มันคงไปตามเจ้านายมันมาช่วยเธอสินะ หญิงสาวพยุงร่างเล็กของตัวเอง เธอพยายามเดินไปหาชายหนุ่มคนที่เธอรอมานาน  ภาคินวิ่งเข้าหาหญิงสาวและคว้าร่างของเธอมากอดไว้แน่น

   " ไปไหนมา ฮืออ ฮืออ ชั้ลคิดว่าชั้ลต้องตายอยู่ในป่านี่ซะแล้ว ฮืออ ฮืออ" เธอกอดเขาแน่น

   " ชั้ลไม่ทิ้งเธอหรอกน๊าา" เขาบูบหัวเธอเบาๆ ทั้งคู่ผละออกจากกันอย่างช้าๆ เขาเลื่อนมือมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา

   " นี้น้ำตาว่าน้ำฝนวะ  555"

   " ไอบ้านี้นิ เราจะออกไปจากที่นี้ยังไงดี"

   " ต้องรอพรุ่งนี้เช้า ตอนนี้หาที่นอนก่อนเถอะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับอุ้มร่างหญิงสาวไว้บนหลังม้า ก่อนที่เขาจะขึ้นตามไป 

   " ถ้าหนาวกอดพี่ก็ได้นะน้อง" 

   " ไอบ้า" ตอนนี้ก็เหมือนเธออยู่ในอ้อมกอดของเขานั้นแหละ ม้าสีหมอกหยุดเดินทันทีที่มาถึงปากถ้ำ ถ่ำที่สามารถเป็นที่พักหลับนอนของเขาและเธอได้ ชายหนุ่มกระโดดลงจากหลังมาก่อนที่จะอุ้มเธอ เขาไปในถ้ำ

   " นอนกันที่นี่แหละ" เขามาเธอลงอย่างช้าๆ

   " มันมืดนะ " หญิงสาวระแวง หันไปดูรอบๆถ้ำอย่างไม่ค่อยไว้วางใจนัก

   " เดี๋ยวชั้ลจะเดินเข้าไปข้งในไปหาไม้มาก่อกองไฟ เธอรอชั้ลที่นี้แหละ" 

   " นานมั้ย"

    " ไม่นาน ชั้ลจะรีบกลับมา" ชายนหนุ่มเดินเข้าไปในถ้ำเพื่อหาไม้ สักพักหนึ่งก็เดินออกมา เขานำไม้ที่หามาไม้มาก่อเป็นกอง และนำหินมาเสียดสีกันจนเกิดประกายไฟ หญิงสาวที่นั่งดูอยู่นานเอ่ยขึ้น

    " ใช่ได้นะเราเนี่ย"

    " นิ ผมเป็นชาวไร่นะครับ เรื่องแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้" ชายหนุ่มพูดจบก็ลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออกอย่างเร็ว ทำเอาหญิงสาวตกใจจนต้องถอยห่างอย่างเร็ว ใบหน้าเธอซีดเผือด

    " เถาะ ถอดเสื้อทำไม"

    " ชั้ลจะปล้ำเธอไง" เขารู้ว่าเธอกลัวจึงหาโอกาสแกล้งสะหน่อย เธอถอดหลังหนีเรื่อยๆ เขาเดินเข้ามาเรื่อยๆ

    " อย่านะ ชั้ลขอร้อง" หญิงสาวเริ่มกลัวมากขึ้น น้ำตาคลอ

     " อ้าว ร้องอีกแล้ว ชีวิตน้องมีแต่จะรองไห้ ตึงตะระลึงตึงๆ" เขาแซวเธอโดยการพูดเป็นทำนองเพลง

    " เป็นบ้าอะไร" เธองงกับกิริยาของเขา

    " ไอเฉิ่ม ชั้ลถอดเสื้อมาตากให้มันแห้ง แล้วนิคิดอะไร เฮ้ยยย ปัญญาอ่อน" ชายหนุ่มพูด ถอนหายใจใส่หญิงสาวและส่ายหัวไปมา

    " ใครจะไปรู้หละก็อยู่ๆถอดเสื้อนิ " เธอกลับมานั่งใกล้ๆกับเขาภายใต้แสงที่มาจากกองไฟเช่นเดิม

    " เสื้อชั้ลแห้งแล้ว เอาไปเปลี่ยนหลังก้อนหินใหญ่ แล้วก็เอาเสื้อเะอมาตากให้แห้ง" เขาพูดพร้อมกับหยิบเสื้อของเขาให้เธอ

    " ไม่เป็นไรชั้ลใส่เสื้อนี้แหละ" 

    " อย่าทำเป็นเก่งได้มั้ย เดี๋ยวก็ปอดบวมตายหรอก" เขาโดนเสื้อใส่ตักเธอ

    " เออ ขี้โมโหจริงๆ ห้ามแอบดูนะ"  เธอหยิบเสื้อและเดินไปเปลี่ยนทันที

    " โอ่โฮววว  ใหญ่จริงๆ" ชายหนุมเอ่ยขึ้น

    " ไอบ้า ไอทุเรศ ไอลามก" หญิงสาวรีบเอามือเล็กมาปกปิดหน้าอกของตัวเองทันที ก่อนจะเดินมาอย่างอายๆ ชายหนุ่มขำๆ ก่อนจะยกกล้วยที่ตนเพิ่งออกไปเก็บมาเมื่อครู่ให้หญิงสาวดู

    " ใหญ่จริงๆ 55555" 

    " ไอบ้า" หญิงสาวหน้าแดง

    " เอากินๆเข้าไปก่อน" ชายหนุ่มโยนกล้วยให้กับหญิงสาว 

    " อิ่มยัง อิ่มแล้วก็เอาเสื้อเธอไปเปลี่ยน แล้วไปนอนได้เลยนะ เดี๋ยวชั้ลจะอยู่เฝ้าให้"

    " แล้วนายไม่นอนหรอ" 

    " เดี๋ยงง่วงก็ค่อยไปนอน เธอนอนก่อนเลย" หญิงสาวไปเปลี่ยนเสื้อแล้วเอาเสือของชายหมุ่นมาคืนก่อนจะเดินไปนอนยังทีที่ภาคินเตรียมไว้ให้  เธอหันมามองเขาที่นั่งอยู่ข้างกองไฟ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

     " เธอหลับชั้ลจะได้อยู่มองเธอโดยไม่ต้องระแวงว่าเธอจะรู้ตัวไง เด็กน้อย" เขาหันไปมองใบหน้าเธอที่ตอนนี้ที่หลับสนิท เขาถอดเสื้อของเขาแล้วเดินไปคลุมไว้ยังร่างเล็กของหญิงสาว เขายังคงนั่งมองใบหน้าของหญิงสาว ตอนนี้ใบหน้าของเขากำลังเลื่อนเขาใกล้ใบหน้าของเธอย่างช้าๆ จนริมฝีปากหนาของเขาประทับลงบนแก้มนวมของเธอ ก่อนจะยิ้มเบาๆแล้วกลับไปนั่งยังที่เดิม

     ' รอยยิ้มนี้ รอยยิ้มที่ห่างหายไปจากชีวิตของเขานานแสนนาน' 

    " ขอบใจมากนะสีหมอก" ภาคินเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหันไปมองม้าสีหมอก ม้ากามเทพของเขา