คู่แค้นแสนรัก

                            รุ่งสางของเช้าวันใหม่ชายหนุ่มร่างสูงที่ทอดกายอยู่บนโซฟาพยุ่งร่างตัวเองลุกขึ้นอย่างช้าๆ เขาเดินเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวเพื่อเข้าไร่ส้มแต่เช้าในขณะที่หญิงสาวยังคงหลับไหลไร้สติอยู่  จวบจนตอนสายของวันนี้เธอยังคงหลับอยู่เช่นเดิม
 
   " จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนเนี่ย ลุกได้แล้ว ตื่นๆ" ชายหนุ่มร่างสูงที่กลับจากการทำงานในไร่ หลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมาปลุกหญิงสาวที่ปลายเตียง แต่ก็ไม่มีการตอบรับกลับมา เขาจึงเดินเข้าไปใกล้เธอพร้อมกับเอามือหนาสะกิดแขนของเธอ
   " นี้ตื่นได้แล้ว จะนอนขี้เซาไปถึงไหน" ชายหนุ่มปลุกหญิงสาว มือของเขายังสะกิดอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไร้การตอบรับเช่นเดิม ชายหนุ่มเลื่อนมือมาจับที่หน้าผากของหญิงสาว แล้วเลื่อนมาจับมาลำคอและแขน
   " ทำไมตัวร้อนขนาดนี้วะเนี่ย" เขาอุทานเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป
 
    บ้านอธิพัฒน์ธนากร
 "ป้าอร ๆ ช่วยอะไรหน่อยสิ"  
 "อะไรหรอค่ะคุณภาคิน"
 " เอ่อ คือ นันทณาไม่สบาย ป้าช่วยไปดูๆหน่อยนะ เค้าอยู่ที่บ้านท้ายไร่ พอดีผมมีธุระต้องไปทำ"
 "แต่ป้ายังทำครัวไม่เสร็จเลยนะค่ะ"
 "นะป้านะ ผมรีบ ไปแล้วนะฝากด้วยนะคับ สวัสดีครับ" ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปทันที เขาไม่ได้ไปไหนหรอก เขาวิ่งกลับไปยังบ้านท้ายสวน ในที่ที่เธออยู่นั้นแหละ
 
    " โอ้ย เมื่อไหร่จะมาวะเนี่ย " ชายหนุ่มที่ยืนมองหาหญิงร่างท้วมผ่านหน้าต่างกระวนกระวาย ทำอะไรไม่ถูก
   " นี้เธอ เธอ ตื่นสิตื่น ทำไมอ่อนแออย่างนี้วะ" เขายังคงพยายามปลุกเธอให้ลุกขึ้นมา  
  เอี๊ยดดด  เสียงประตูห้องเปิดออก ทำเอาชายหนุ่มที่นั่งขอบเตียงมองดูหญิงสาวไม่ทันตั้งตัวถึงกลับสะดุ้งโหยง รีบปลีกตัวออกห่างทันที
   " อ้าวไหนบอกป้าว่าจะไปทำธุระค่ะ" ป้าอรที่เดินเข้ามาทักด้วยสีหน้างงๆ
   " ก็จะไปแล้วไงเนี่ย ทำไมป้ามาช้าจัง ผมไปตามตั้งนานแล้ว ผมรีบมากเลยนะป้า" ชายหนุ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก 
   " นายใหญ่เพิ่งจะไปตามป้าเมื่อ 15  นาทีที่แล้วเองนะค่ะ"
 " เอาเถอะๆ ผมไปแล้วนะ" ชายหนุ่มกำลังจะเดินออกจากห้อง
  " เดี๋ยวค่ะ !! คุณหนูมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงค่ะ คุณภาคินทำอะไรเธอรึป่าว" ป้าอรถามอย่างสงสัย และคาดคั้นหาคำตอบจากตัวชายหนุ่ม
  " ฮัลโหลๆ  เออๆ เนี่ยใกล้ถึงแล้ว เออๆ อีกสิบนาที" ชายหนุ่มใบ้กิน พูดอะไรไม่ถูกแต่เลือกการเลี่ยงตอบคำถามโดยการทำเป็นรับโทรศัพท์ที่ไม่มีสายเรียกเข้าแม้แต่สายเดียวและรีบชิ้งเดินออกไปอย่างเร็ว
   
                   หญิงสาวร่างท้วมดูแลนันทณาจนฟื้นจากอาการไข้ 
 
  " ป้าอร " เธอปลุกหญิงร่างท้วมที่นอนฟุบหลับข้างเตียง
  " ฟื้นแล้วหรอค่ะ คุณหนู ไหนขอป้าดูหน่อยว่ายังตัวร้อนอยู่อีกรึป่าว" หยิงร่างท้วมพูดพร้อมกับเอามือมาแตะหน้าผากคนป่วย
  " นี้กี่โมงแล้วค่ะ ซันต้องรีบกลับแล้ว" หญิงสาวพยามตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากที่นอน
  "  ไม่ได้ค่ะ คุณไม่สบายอยู่นะค่ะ เมื่อกี้คุณโอก็โทรมาแล้ว เธอบอกจะมารับคุณหนูพรุ่งนี้ค่ะ เธอสั่งว่าอย่าให้ขับรถกลับเองเด็ดขาด" หญิร่างท้วมพูดพรอมกับหันไปหยิบถ้วยข้าวต้มที่วางไปยังโต๊ะข้างๆ
   " ทานข้าวแล้วก็กินยานะค่ะ จะได้หายเร็วๆ" 
 
    บริเวณไร้ส้มอธิพัฒน์ธนากร ชายหนุ่มร่างสูงกำลังตรวจดูพัฒนาการของต้นส้มอยู่
 
  " ไอชาย น้องซันกลับแล้วหรอวะ" ภูผาเดินเข้ามาถาม
  " ยัง" หนุ่มร่างสูงตอบแต่ใบหน้ายังคงตรวจดูต้นส้มอยู่
  " แล้วตอนนี้อยู่ไหนวะ ชั้ลจะไปหาสักหน่อย" ภูผายังคงเดินตามภาคินอยู่
  " อยู่บ้านชั้ล ตอนนี้ไม่สบาย ไปไหนไม่รอด แล้วนิไม่มีงานทำหรือไงถึงได้วิ่งมาถามหาคนนูนทีคนนี้ที" เขาเริ่มหงุดงิด
  " บ้านท้ายไร่นะหรอ แล้วเค้าเป็นอะไรวะ" ภูผาถามด้วยความเป็นห่วง
  " ไข้" เขายังคงเดินตรวจดูต้นส้มต่อ
  " หาหมอยังวะ งั้นชั้ลไปก่อนนะ" ภูผารีบเดินจากภาคินไปทันที
 
    บ้านท้ายไร่หญิงสาวที่ยังหน้ามึนๆอยู่กับพิษไข้ เธอเดินมานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ระเบียงหน้าห้องนอนของบ้าน บ้านท้ายสวนของภาคินตั้อยู่บนเนินเขา บริเวณรอบหน้าเต็มไปด้วยต้นไม้และไม้ประดับ ริมระเบียงมองเห็นไร้ส้มเดินทั้งผืนลับสายตา อากาศที่นี้ช่างบริสุทธิ์ยิ่งนัก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าออกอย่างเต็มปอด ดูท่าทีเธอคงจะพอใจกับบรรยากาศที่นี้มาก 
 
   "ซัน" ภูผาเดินเข้าไปในตัวบ้านของภาคินตะโกนเรียกหญิงสาวลั่น
   " อยู่นี่ๆ อยู่ที่ระเบียง" หญิงสาวชะเง้อมองเจ้าของเสียง ภูผาเดินตามเสียงนั้นไป
   " ไอชายบอกว่าเธอไม่สบายเป็นยังไงบ้าง " ภูผาพูดพร้อมกับเดินมานั่งยังเก้าอี้ใกล้ๆนันทณา
   " ดีขึ้นแล้ว เกือบหายแล้ว" 
   " ชั้ลว่าจะวนไปเที่ยวสักหน่อย  อดเลย"
   " จะไปไหนหรอ" หญิงสาวมีท่าทีตื่นเต้นเมื่อภูผาชวนไปเที่ยว
   " บ้านชั้ล" 
   " ไหนบอกชวนไปเที่ยวไง ชั้ลอยากไปชอปปิ้ง พาไปหน่อยสิ" เธอพูดเชิงอ้อนวอน
   " ไม่สบายอยู่จะไปยังไง"
   " เอาหน๊า  ยังไหวอยู่ ไปกันๆ เดี๋ยวชั้ลไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ "
   " เอาจริง??" ภูผาถามด้วยความงุนงงกับความดื้อของหญิงสาว เธอไม่ตอบอะไรแต่หันมายักยิ้วแทนคำตอบก่อนจะรีบเข้าไปเปลียนชุดทันที
   " ไปกันได้แล้ว " ทั้งสองเดินไปขึ้นรถและขับออกไปทันที  ภาคินที่แอบมองดูทั้งสองอยู่หลังต้นไม้ดูสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
   
                                 .........................................
 
            ช่วงค่ำของวันเดียวกันภาคินที่นั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องกำลังชะเง้อมองหาการกลับมาของใครบางคนอยู่ และในขณะนั้นแสงไฟส้มๆจากรถกระบะสว่างมาตามทางถนน ทำให้เขาต้องแอบหลบมองผ่านทางช่องเล็กๆ หญิงสาวร่างเล็กที่เดินงมาจากรถฝั่งข้างคนขับพร้อมด้วยชายหนุ่มหน้าตาหล่เหลาเพื่อนชายคนสนิทของเขาที่เดินมาเปิดประตูให้ พร้อมกับถือข้าวของพะรุงพะรังมากมาย
เขาทั้งสองเดินเข้ามาในตัวบ้าน
 
           "นายภาคิน " หญิงสาวทักทายชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟาทำท่าทีเหมือนไม่สนใจอะไร  ชายหนุ่มยังคงดูโทรศัพท์ต่อไปเหมือนไม่ได้ยินเสียงหญิงสาว
           " ชั้ลมาเส้อผ้า" ชายหนุมหันมามองหน้าหญิงสาวในเชิงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
           " ชั้ลจะไปนอนบ้านนู้น"
           " บ้านนู้น บ้านไอภูผาหรอ"
           " ไม่ใช่ ชั้ลจะไปอนบ้านพัก"
           " เออ มึงกลับไปได้แล้วไป" เขาตอบเธอ ก่อนจะหันหน้าไปดุเพื่อนชายสนิท
           " รอด้วยชั้ลเอาของก่อน" หญิงสาวหันไปพูดกับภูผา ก่อนจะรีบเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้า
           "กูบอกให้กลับไปไง ! " ภาคินที่ผลักภูผาออกไปจากบ้านและรีบปิดประตู ภูผาจำต้องขับรถกลับไป
           " อ้าว ไปไหนแล้วอะ " หญิงสาวหันมาถามชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา
           " เอาเสื้อไปเก็บแล้วนอนที่นี้แหละ" ชายหนุ่มร่างสูงพูดโดยไม่หันหน้ามามองหญิงสาว
           " แต่ชั้ลอยากไปนอนที่บ้านพักหนิ" 
           " ก็ชั้ลบอกให้นอนทีนี้ไง" ชายนุ่มพูดพร้องกับหันหน้ามองใบหน้าหวานของหญิงสาว เขาไม่ได้ถามเพื่อหาคำตอบ แต่นี้เป็นการพูดเพื่อออกคำสั่ง
           " ชั้ลจะไปนอนที่นู้น" เธอยังคงดื้อรั้น แต่เขากลับไม่พูดอะไร เขา ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ในขณะที่เธอเดินถอยหลังหนี
          "  โอเคชั้ลจะนอนที่นี้" สิ้นคำพูดของเธอ เขากลับไปนั่งที่เดิน สีหน้าท่่าทางหงุดหงิดของเขาเริ่มหายไป
          " ไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าว เร็วๆ" เขาพูดโดยไม่หันไปมองหน้าเธอ
          "  ค๊าาาา  นายใหญ่ ชั้ลจะทำตามเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" เธอพูดประชดประชันเขาก่อนจะเดินเข้าห้องไป
 
       
               โต๊ะรับประทานอาหาร
 
    "กับข้าวอรอยทั้งนั้นเลย ป้าอรนี้เก่งจริๆ ทำอะไรก็อ่อยไปหมด" หญิงสาวพูดพลางช้อนข้าวใส่ปาก
    " จะตะกละไปไหนเนี่ย ไม่มีใครแย่งเธอกินหรอกน๊า"
    " ชั้ลหิว แล้วมันก็อร่อย อีกอย่างนะชั้ลต้องบำรุงด้วย จะได้หายเร็วๆไง"
    " ชั้ลว่าเธอหายแล้วนะ"
    " รู้ได้ไง"
    " ก็ลากสังขารไปเดินห้างซะขนาดนั้นไม่หายได้ยังไง"
    " มันเป็นความสุขของชั้ลแล้วชั้ลก็แค่มึนๆ  ไม่ได้ป่วยอะไรมากสักหน่อยเข้าใจไม่ค่ะ นายใหญ่" หญิงสาวยังคพูดไปกินไป
    " รีบกินให้เสร็จๆแล้วไปนอนได้แล้ว" 
    " เสร็จแล้ว เดี่ยวชั้ลล้างจานให้นะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับจานของตนเองและชายหนุ่มเอาไปล้างจนเสร็จ
    " นี่ คืนนี้ก็ที่เดินนะ ชั้ลไปนอนก่อนหละ"
    "อืม"