คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) ณ ไร่ส้ม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ4 เดือนผ่านไปกับการแต่งการใช้หนี้ อิณทินี โดนแกล้งสารพัดจากนันทณาน้องสาวคนเล็กของบ้าน แต่เธอก็ทนอยู่ได้ ไว้ว่าจะโดยใช้ให้ทำงานบ้านทั้งหลัง โดนตบโดนตี ถูกสาดน้ำใส่หน้าเธอโดยมาหมดแล้วทุกอย่าง ความดีและความอดทนของเธอทำให้โอนุชิตสามีตามกฎหมายของเธอหลงรักในตัวเธอมากขึ้น อิณทินีเองก็แปลกใจ หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ที่เธอถูกทำร้ายจากผู้หญิงของโอนุชิต เธอก็ไม่เคยถูกใครเข้ามาทำร้ายอีกเลย อีกทั้งน้องเล็กของบ้าน พักหลังๆนี้ก็เข้ามาวุ่นวายกับเธอน้อยลง เธอเริ่มมีความสุขกับการใช้ชีวิตหลังแต่งงานแล้วสินะ
" นั่งคิดอะไรอยู่หรอ" โอนุชิตเดินเข้ามาหาภรรยาตามกฎหมายที่นั่งไกว่เปลอยู่ใต้ต้นไม้ริมชายหาด
" ชั้ลแค่นั่งคิดอะไรเพลินๆนะค่ะ" หญิงสาวหันไปยิ้มหวานให้กับสามีหนุ่ม
" คิดว่าอยากมีลูกรึป่าว ผมช่วยได้นะ" ชายหนุ่มก้มมองใบหน้าหญิงสาว แล้วยิ้มทะลึ่ง
"บ้าหรอ เราแต่งกันแค่สองปีเดี๋ยวก็หย่ากันแล้ว เราไม่ได้รักสักหน่อย" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองลงเมื่อคิดถึงสถานะอันแท้จริงของเธอ
" เราจะรักกันไม่ได้หรอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองใบหน้าหญิงสาวอย่างจริงจัง
" น้องสาวคุณไม่มีทางยอมหรอก เราอย่าฝืนความจริงเลย ไหนจะคุณแพรวาแฟนสาวของคุณอีก " หญิงสาวพูดโดยไม่หันมองใบหน้าชายหนุ่ม
" ผมกับแพรวาเราไม่ได้รักกัน ผมไม่ได้รักเค้า เราเป็นแฟนกันก็จริงแต่เราต่างก็ไม่ได้รักกัน"
"พอเถอะค่ะ พูดเรื่องอื่นดีกว่า" เราจะรักกันได้ยังไง ชั้ลยังมองไม่เห็นทางนั้นเลย
................................................
ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง หญิงสาว 2 คนนั่งคุยกัน
" นี้ก็ 4 เดือนแล้วนะ ทำไมมันยังไม่ออกไปจากบ้านแกสักที ไหนแกรับปากว่าจะจัดการเองไง แล้วนี้อะไร ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย หรือว่าแกรับยัยผู้หญิงชายตัวนั้นเป็นพี่สะใภ้แกแล้ว" แพรวาที่อยู่ในอาการโกรธจัดพูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
" ขอเวลาชั้ลอีกหน่อย เดี๋ยวชั้ลจะจัดการให้" นันทณาที่สีหน้าไม่ค่อยดีนักพูดตอบ
" ขอเวลา ! แกขอเวลาชั้ลแบบนี้ทุกครั้งที่นัดเจอกัน ถ้าแกจัดการไม่ได้ ชั้ลจะจัดการกับมันเอง ถ้ามันยังหน้าด้านอยู่ที่นั้นอีก ชั้ลก็จะทำให้มันเป็นผีเฝ้าที่นั้นไปเลย !!!!" แพรวาพูดจบก็ลุกขึ้นออกไปจากร้านทันที
............................................
บ้านอินทรเดช
" นี้เมื่อไหร่แกจะจับไอโอได้สักทีฮะ" แม่แพรวา
" ก็หนูพยามอยู่นี้ไง หนูไม่มีตัวช่วยเลย" แพรวา
" ก็ยัยซันไง เห็นแกบอกว่ามันไม่ชอบยัยอิณอะไรนั้น" แม่แพรวา
" ตอนนี้มันเปลี่ยนไป มันไม่ค่อยจะอะไรกับนังนั้นแล้ว"
" โธ่่เอ้ยยย แกก็จัดการเองซะสิ"
" ก็หนูกำลังคิดอยู่นี้ไง ยังไงหนูก็ต้องเข้าไปอยู่บ้านหลังนั้นให้ได้ "
...................................................
ไร้ส้มอธิพัฒน์ธนากร ชายหนุ่มร่างสูงซึ่งอยู่ในชุดชาวสวน กำลังยืนเก็บผลส้มสุกอยู่ในไร่ส้ม สีหน้าของเขาดูมีความสุขนักเมื่อได้รับข่าวดีจากน้องสาวเขา อย่างน้อยๆน้องสาวเขาก็อยู่ในบ้านหลังนั้นได้อย่างมีความสุข แม้จะไม่สุขเท่าไหร่นักก็ตาม
"นายครับนาย ส้มในตะกร้าตรงนั้นเอาไปลงร้านเลยมั้ยครับ" คนงานในไร้วิ่งมารับคำสั่งจากผู้เป็นเจ้าของไร่
" เออ เดี๋ยวรอตะกร้านี้เสร็จก็เอาไปได้เลย" นายใหญ่แห่งไร่ส้มพูดกับคนงาน
" เห้ย ไอภาคิน หมู่นี้อยู่แต่ในไร้ ไม่ไปหาน้องอิณแล้วหรอวะ" ภูผาเพื่นชายของภาคิน เจ้าของไร่ส้มที่อยู่ติดกันเดินเข้ามาทักทาย
"เออ คนทางนู้นเค้าสบายดีหวะ ไม่น่าห่วงแล้ว ชั้ลขอลุยงานต่อดีกว่า" ชายหนุ่มพูดไป มือก็เก็บส้มไปด้วย
" เออนิ เมื่อกี้ชั้ลเห็นผู้หญิงคนนึงเดินไปที่น้ำตกท้ายไร่แกหวะ ชั้ลดูๆก็คิดว่าเห็นน้องซันนะเว้ย ปกติไม่มีใครรู้ทางไปที่นั้นนิ นอกจากพวกเรา" ภูผาพูดอย่างคุ่นคิด เพราะตอนเด็กๆ นอกจากเขา ภาคิน โอนุชิต อิฐทินนท์ นันทณา อิณทินี ก็ไม่มีใครรู้ทางไปน้ำตกนั่น
" ใครมันกล้าบุกที่ส่วยตัวของชั้ลวะ"
ภาคินและภูผารีบขี้ม้าไปยังน้ำตกท้ายสวนในทันที บริเวณน้ำตก หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้น ลอยคอยู่ในน้ำอย่างสบายอารมณ์
" สถานที่อันเป็นที่คลายเครียดของชั้ล สบายใจจริงๆ 555" หญิงสาวว่ายน้ำไปมาอย่างสบายอารมณ์
" เธอเป็นใคร เข้ามาที่นี้ได้ยังไง !!" ภาคินถามเสียงดุ เล่นเอาคนในน้ำสะดุงเฮือกกับเสียงอันดังก้อง
"เสียงนี้คุ้นๆแหะ ไอบ้าภาคินแน่นอน" หญิงสาวอุทานเบาๆ เธอยังหันหลังให้กับเจ้าของคำถาม
" ชั้ลถามว่าเธอเป็นใคร เข้ามาที่นี้ได้ยังไง !!!" น้ำเสียงชายหนุ่มหนักขึ้น ทำเอาคนที่มาพร้อมกับเขาต้องสะกิดเป็นการเตือนสติ
" ชั้ลเป็นคน เดินเข้ามา" หญิงสาวพูดพร้อมกับหันหน้าไปหาเจ้าของคำถาม เธอยักคิ้วใส่เขาอย่างกวนๆ
" ยัยบ้า ! / น้องซัน"
" ใช่ชั้ลเอง " หญิงสาวพูดจบก็ว่ายน้ำเล่นต่อโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่เลย
" ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ !" ภาคินพูดอย่างดุๆ
" อีก 10 นาที เคป่ะ" เธอหันหน้ามากวนๆเขา
" บอกให้ขึ้นมา !!" เขายังคงดุใส่เธออยู่
" งั้นมาช่วยหน่อย " หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งมือให้เขา ภาคินเดินเข้าไปหาหญิงสาว ชายหนุ่มส่งมือให้เธออย่างระแวงๆ แผนเดิมๆของคนเดิมๆ ' เดี๊ยวเธอก็คงจะดึงชั้ลให้ตกน้ำสินะ ' เขาคิดผิด เธอยอมขึ้นมาแต่โดยนี้ ทำเอาชายหนุ่มยืนอึ้งไปเลย แต่ โครมมม
" 5555555 อุ้ย อุ้ย พี่ภูผาดูๆ ลูกหมาตกน้ำ 555555" เธอถีบตัวชายหนุ่มลงไปในน้ำโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
"โธ่เว้ยยย !!! ไอบ้า !!" ชายหนุ่มที่อยู่ในน้ำโวยวายหนัก
"พี่กลับก่อนนะน้อง ไว้เจอกันใหม่ รีบๆขึ้นมานะน้อง อะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา กิ้วๆ" เธอทั้งยียวน ทั้งกวนประสาทเขา ก่อนจะเดินรถกลับบ้านทันที
" เอ้าน้องภาคิน รีบๆขึ้นมาได้แล้ว พี่ซันเค้ากลับไปแล้วนะเร็วๆน้องเร็วๆ" ภูผาที่ยืนหัวเราะ พูดเชิงกวนประสาท
" ไอภูผา !!" ภาคินรีบขึ้นมาจากน้ำก่อนจะขี้ม้าตามหญิงสาวไป ' เดี๋ยวเถอะยัยตัวแสบ เดี๋ยวจะเจอดี'
............................................................
ภายในบ้านพักหลังเล็กๆ ในไร่ส้ม หญิงสาวร่างเล็กกำลังพูดคุยอยู่กับหญิงร่างท้วม 2 คน ที่ชุดรับแขกหวาย ภายในบ้าน
" คุณหนูมาทำอะไรที่นี้ค่ะ" ป้าอรถามหญิงสาว
" ซันคิดถึงแม่ค่ะ ก็เลยถือโอกาสมาพักผ่อนที่นี้ซะเลย"
" แล้วจะกลับเมื่อไหร่ค่ะ" ป้าอ้อม
" คงจะพรุ่งนี้ค่ะ"
" คุณอิณ อยู่ที่นู้นคงจะสบายดีนะค่ะ"
" ก็ดีค่ะ " หญิงสาวตอบแบบไม่ค่อยอยากจะตอบสักเท่าไหร่ สีหน้าของเธอดูเศร้ามอง พี่ชายของเธอทิ้งเธอให้ดูบ้านในขณะที่ตนเองไปพลอดรักกับคนที่เธอไม่ชอบ เธอไม่อยากต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีพี่ชาย เธอเหงาและเครียดเพราะต้องทำร้ายคนที่พี่ชายของเธอรัก พักหลังๆเธอเริ่มไม่ยุ่งกับอิณทินีเพราะเธอสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่ารัก เธอรู้ว่าพี่ชายของเธอรักเขาเข้าแล้ว เธอจึงต้องมาอยู่ในที่ๆทำให้เธอสบายใจ ความน้อยใจแล่นเข้ามาสู้หัวใจของหญิงสาว ดวงตาใสๆของเธอเริ่มกลายเป็นสีแดงๆ น้ำตาคลอเบา
" คุณหนูเป็นอะไรรึป่าวค่ะ"
" ไม่เป็นไรค่ะ ป้ากลับบ้านดีกว่านะ ตอนนี้ก็มืดมากแล้ว เดี๋ยวจะดูทางไม่เห็น"
บ้านอธิพัฒน์ธนากร
"สองป้า ไปไหนกันมาครับฝนตกๆแบบนี้ยังจะหนีเที่ยวอีก" ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามหญิงร่างท้วมที่เดินเปียกปอนกันมา
" ป้าไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูซันนะค่ะ "
" ยัยบ้านั้นยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" ภาคินอุทานเบาๆ ก่อนที่จะนึกแผนการอะไรบางอย่าง
ภายในห้องนอนเล็ก หญิงสาวร่างเล็กในชุดนอนสีขาวบางกำลังนอนคุ้นคิดอะไรอยู่ภายใต้แฟงไฟส้มๆที่มาจากโคมไฟเท่านั้น เธอกำลังจะหลับตาพักผ่อน แต่ เหมือนมีอะไรบางอย่างเข้ามาในบ้านของเธอ
" ใครนะ ! ชั้ลถามว่าใคร" หญิงสาวเห็นเงาใครบางคนผ่านช่องแคบๆตรงประตูแว็บไปแว็บมาอยู่บริเวณหน้าห้อง เธอหญิงแจกันที่ปราศจากดอกไม้ขึ้นมาหมายจะทำเป็นอาวุธ
" ชั้ลถามว่าใคร" หญิงสาวพยามเปิดประตูออกอย่างช้าๆ เพล๊งงงง แจกันถูกปัดตกจากมือแตกกระจาย
" แกเป็นใคร ออกไปนะ ออกไป ช่วยด้วยๆ" ชายคนนั้นใส่เสื้อแขนยวกางเกงขายาวสีดำ สวมถุงมือและร้องเท้าสีดำ ในหน้าของเขาถูกปิดมิดด้วยหมวกเมื่อให้เห็นแค่ดวงตาน่ากลัวคู่นั้น
" อย่าเข้ามา ออกไป ออกไป !!!" หญิงสาวเดินถอยหลังหนีชายปริศนา เธอผลักประตูบ้านและวิ่งออกจากบ้านไปทันที บรรยากาศภายนอกบ้านฝนตกหนักมาก
" 5555" ชายปริศนาที่วิ่งไล่ตามเธอไป หัวเราะลั่นอย่างน่ากลัว
" ช่วยด้วยใครก็ได้ ช่วยด้วยยยย ฮืออออ ฮืออออ" หญิงสาวยังวิ่งหนีท่ามกลางสายฝน
" 55555 หนีไปไหนสาวน้อย อะอะ จับไปแล้ววว" ชายปริศนาคว้าแขนหญิงสาวไว้ได้ แล้วลากตัวหญิงสาวไปยังที่ๆเขาจะไป
" ปล่อยชั้ลนะ ปล่อยยยย ช่วยด้วยยยย ช่วยด้วยยย !!!!!" หญิงสาวร้องอย่างสุดเสียง
" ถึงแล้ว วิมานรักของเรา 55555" ชายปริศนาพาเธอมายังบ้านท้ายสวน เขาพลักหญิงสาวเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูอย่างเร็ว
" ช่วยด้วยยย ช่วยด้วยยยยย ใครก็ได้ช่วยชั้ลด้วยย !!!!! ฮือออ ฮืออออ" หญิงสาวเดินถอยหลังหนี เมื่อชายปริศนากำลังเดินเข้าหาเธออย่างช้าๆ เขาต้อนเธอไปจนถึงปลายเตียงนอน และผลักเธอลงบนเตียง
" อย่าร้องไปสาวน้อยมาจะสนุกกับพี่ดีกว่า " ชายปริศนาพูดพร้อมกับเอามือลูบไล้ตามเนื้อตัวหญิงสาวที่เปียกปอย หญิงสาวปัดมือออกและตบหน้าเขาอย่างแล้ว
" ชอบความรุนแรงหรอค่ะ ได้ๆ เดี๋ยวพี่จัดให้" ชายหนุ่มลากร่างของหญิงสาวขึ้นไปกลางเตียงและถอดเสื้อของตัวเองออกก่อนจะขึ้นคร่อมร่างหญิงสาวและจัดการซุกไซรซอกคอของหญิงสาว
" อย่าาาาา !!!! อย่าาาาาทำแบบนี้ ชั้ลกลัวววว !!! ฮืออออ ฮืออออ ฮือออ " หญิงสาวตัวสั่น และร้องไห้อย่างคนเสียสติ ทำให้ชายปริศนาถึงกับหยุดให้ทันที เขามองดวงตาหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความกลัว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เรือนร่างที่สั่นระริก
" นี้เธอกลัวขนาดนี้เลยหรอ" ชายปริศนาเอ่ยถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากหญิงสาว เธอยังคงร้องไห้หนักเช่นเดิม
" อย่าทำอะไรชั้ลเลยนะ ฮือออ ฮือออ ฮือออ" หญิงสาวที่ยังร้องไห้หนัก พูดด้วยความอ้อนวอด ชายปริศนาที่ยังคร่อมร่างหญิงสาวอยู่ตกใจกับความกลัวของหญิงสาว จำต้องลุกออกมาห่างๆ
" ชั้ลขอโทษ นิชั้ลเอง ภาคิน เธอลืมตาแล้วมองหน้าชั้ลสิ" ชายหนุ่มถอดหมวกออก เผยให้เห็นใบหน้าของเขา หญิงสาวจากที่หลับตาปี๋ เมื่อได้ยินคำพูดของเขาจึงลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองใบหน้าของชายหนุ่ม
" ทำบ้าอะไร ฮืออ ฮืออ ชั้ลกลัวจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว ฮืออออ ฮืออออ" หญิงสาวโวยวายหนักเมื่อรู้ว่าชายปริศนาคนนั้นคือภาคิน
" ก็เธอหาเรื่องชั้ลก่อน ชั้ลก็เลยเอาคืนไง แต่ไม่นึกว่าเธอจะกลัวขนาดนี้" ชายหนุ่มพูดอย่างสำนึกผิด
" เอาคืนบ้าอะไรของนาย ทำแบบนี้เหมือนจะฆ่ากันชัดๆ ฮืออ ฮือออ ฮือออ"
" นี่หยุดร้องก่อนได้มั้ย ชั้ลไม่ได้ทำอะไรเธอแล้วเนี่ย " เขาเริ่มหงุดหงิด เมื่อเธอไม่หยุดร้องสักที
" ก็ชั้ลกลัว เข้าใจมั้ยว่าชั้ลกลัววว ฮือออ ฮือออ" และเธอ ก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
" ทำไม ไม่เคยหรอ อยู่เมืองนอกมาหลายปีเรื่องอย่างว่าไม่น่าจะพลาดนะ" เขาเริ่มสงสัยในตัวเธอ
" ชั้ลไม่ใช่อยู่หญิงอย่างที่นายคิดนะ ฮือออ ฮือออ"
"เออ แม่บริสุทธิ์ผุดพร่อง นี้ ถ้ายังไม่หยุดร้องนะ คืนนี้คือจะไม่เป็นผู้หญิงบริสุทธิ์อีกต่อไป" เขาพูดพร้อมส่งสายตาหื่นไปยังเธอ
" ฮึก ฮึก หยุดแล้วๆ" เธอจำต้องกลืนสะอื้นในทันที
"ผ้าเข็ดตัว เสื้อผ้าอิณอยู่ในตู้ ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ เร็วๆ " ชายหนุ่มชี้แนะหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของเขา
หญิงสาวอาบน้พเสร็จก็ออกจากห้องนอน เดินตามกลิ่นอาหารที่หอมฟุ้งเข้าไปในห้องนอน
" ทำอะไรหรอ " หญิงสาวที่ยืนดูชายหนุ่มกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัว
" โจ๊กกุ้ง" ชายหนุ่มพูดพร้อมหันมามองหญิงสาว ก่อนที่จะจัดการโจ๊กในถ้วยแล้วยกมาให้หญิงสาว
"นี่ เธอไปนั่งหน้าบ้านเลยมั้ย เข้มามาใกล้ๆชั้ลมา มากินเร็วๆ" ชายหนุ่มที่นั่งมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ติดประตูบ้าน
"เข้ามาเถอะ ชั้ลไม่ทำอะไรแล้ว มาๆ ถ้าไม่มาสิ่งที่เธอกำลังคิดมันจะเกิดขึ้นจริง"
" ชั้ลจะไว้ใจนายได้หรือป่าว"
" ถ้าชั้ลทำชั้ลทำไม่นานแล้วนะ เข้ามาเถอะ เร็ว หรือต้องให้ชั้ลไปอุ้ม"
" ไม่ต้อง !" หญิงสาวเดินไปหยิบมีดในครัวก่อจะเดินมานั่งยังโต๊ะอาหาร
"นี้บ้านใครหรอ"
" บ้านชั้ลสิ แล้วมีดหนะ ช่วยเอาไปไว้ไกลๆได้มั้ย"
" ชั้ลไม่ไว้ใจนาย ชั้ลนอนที่ไหน"
" หน้าบ้าน "
"เห้ย !! ไม่ ฝนตก"
" ไหนบอกไม่ไว้ใจชั้ลไง"
" นายก็นอนข้างนอก ชั้ลนอนข้างใน"
" ชัล้จะนอนในห้อง นั้นมันห้องชั้ล"
" แต่ชั้ลเป็นผู้หญิง "
" เออๆๆๆ ชั้ลนอนที่โซฟาก็ได้ รีบๆกินจะได้นอน นี้จะรุ่งเช้าแล้วเนี่ย"
...................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ