คู่แค้นแสนรัก

        บ้านรัตนาพิพัฒน์  ภาคินเมื่อรู้ข่าวอาการบาดเจ็บของน้องสาวรีบขับมาทันที น้องสาวคนเดียวที่เขารัก คนที่เขาเคยปกป้องให้พ้นจากภัยอันตรายตลอด คนที่เขาทะนุถนอมเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้กลับถูกคนอื่นรังแกในขณะที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้เลย

       "อิณทินี อยู่ไหน ! " ภาคินถามนมแจ่มที่เดินออกมารับเขาที่หน้าบ้าน แววตาของชายหนุ่มร่างสูงเต็มไปด้วยความห่วงหาอาธา

      " คุณอิณอยู่ในห้องค่ะ คุณโอดูแลอยู่ เชิญค่ะ" นมแจ่มเดินนำหน้าชายหนุ่มเพื่อพาไปพบน้องสาวอันเป็นที่รักของเขา

        เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูโอนุชิตที่นั่งทายาตามใบหน้า แขนและขาของหญิงสาวรีบลุกมาเปิดประตู ภาคินรีบเดินเข้าไปดูอาการน้องสาวอย่างเร็ว เมื่อเขาเป็นใบหน้าของหญิงสาวอันเป็นที่รักเป็นไปด้วยแผลฟกช้ำ แขนขามีแต่รอยถลอกความโกรธแค้นพุ่งเข้ามาภายในใจของเขาทันที ทำไมคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีถึงปกป้องน้องสาวของเขาไม่ได้   ภาคินพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของโอนุชิต

    " มึงมัวแต่ทำบ้าอะไรอยู่ ทำไมยัยอิณถึงอยู่ในสภาพแบบนี้" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึมแต่แววตาท่าทางของเขาดูเอาเรื่องยิ่งหนัก มือทั้งสองข้างของเขากำคอเสื้อของโอนุชิตแน่น

    " ชั้ลออกไปข้างนอก ชั้ลไปหานันทณา " โอนุชิตรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

    " ใครคือคนทำ กูถามว่าใครทำ !!!" ภาคินตะหวาดเสียงหนักขึ้น

    " พี่ชาย คุณโอเข้าไม่รู้เรื่องนะค่ะ คือ" หญิงสาวที่พยายามจะเปล่งเสียงออกมาเพื่อปกป้องคนที่ช่วยเธอเอาไว้จากการโดยทำร้ายในครั้งนี้

    " เงียบ !!!!  แล้วนี้นันทณาอยู่ไหน ชั้ลรู้ว่าน้องสาวแกมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้แน่" ภาคินพยายามคาดคั้นหาตัวคนที่เขาคิดว่าเป็นตัวบงการในเรื่องนี้

    " แกอย่าทำอะไรยัยซันเลยนะ น้องชั้ลไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้น" โอนุชิตสายตาอ้อนวอนเมื่อรู้ว่าภายหน้าน้องสาวตัวดีของเขาจะต้องเธออะไรบ้าง

    "  เหอะๆ ไม่โหดร้ายหรอ แม่นี้แหละตัววางแผนทุกอย่าง !! เมื่อวานถ้าชั้ลไม่ตามไป ชั้ลคงไม่รู้ว่ายัยบ้านั้นเอาเรื่องที่น้องสาวชั้ลเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ไปเล่าให้ผู้หญิงคนนึงฟัง คงจะจ้างให้มาทำร้ายอิณทินีสินะ  " 

   "แพรวา" โอนุชิตอุทาน

   "ใช่ !! แล้วเมื่อกี้ยัยแพรวาอะไรนั้นก็โทรเข้ามาหาน้องสาวแกไง ชั้ลเลยรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น" 

   "เดี๋ยวนะค่ะ โทรศัพท์คุณหนูไปอยู่ที่คุณภาคินได้ไงค่ะ" นมแจ่มที่นั่งลำดับเหตุการณ์ต่างๆอยู่ในห้องถามขึ้น อย่างแปลกใจ พร้อมกับโอนุชิตและอิณทินีที่มองหน้าภาคินอย่างฉุนคิดเช่นเดียวกัน

   " ก็เมื่อวานหลังจากที่คุยกันเสร็จ ไอเมฆามันลากน้องแกไปปล้ำไง ดีที่ชั้ลไปช่วยไว้ทัน ไม่งั้น  เสร็จแน่" 

   " แสดงว่ายัยซันอยู่กับพี่ทั้งคืน" อิณทินีที่ฟังอยู่คิดตาม

   "เอ่อ คือ" ภาคินที่เล่าอย่างลืมตัว พอเล่าถึงตอนที่เขาและเธอนอนอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน บนเตียงเดียวกัน กลับมีท่าทีเก้ๆกังๆ  เล่าต่อไม่ถูก

   " มึงนอนเตียงเดียวกับยัยซันรึป่าว " โอนุชิตเริ่มมีอาการหงุดหงิด ฉุนๆ เมื่อเห็นท่าทีของภาคินที่ยืนหน้ามึน เพราะเขารู้ถึงกิริยาของน้องสาวทุกอย่างในเวลานอน 

   "เออ" 

   "แล้วมึงทำอะไรน้องสาวกูรึป่าว" 

   "แล้วมึงคิดว่าไงหละ" ภาคินพูดอย่างกวนประสาท

   " ไอภาคิน !! / พี่ชาย !!"

   "ยังไม่ได้ทำ ทำไม่ทัน"   

   " มึง !!" โอนุชิตโกรธจัด

   " กูขอคุยกับน้องกูตามลำพัง "  ภาคินหันกลับเข้าสู่อารมณ์นิ่งขรึมตามเดิม นมแจ่มและโอนุชิตจำต้องเดินออกจากห้องไป

   " เจ็บมากรึป่าว " ภาคินที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกับอิณทินี มือของเขาจับต้องรอยแผลบนใบหน้าน้องสาวอย่างอ่อนโยน

  "เจ็บนิดนึงค่ะ"  ภาคินสวมกอดน้องสาวอย่างอ่อนโยน 

  "กลับบ้านเรากันเถอะนะ น้องอยู่ที่นี้พี่ไม่สามารถปกป้องได้ กลับบ้านเราไม่มีใครทำอะไรเธอได้แน่นอนอิณทินี" ชายหนุ่มจูบหน้าผากน้องสาวอย่างอ่อนโยน 

  " อิณทนไหวค่ะ แค่ 2 ปีเอง ทนอีกหน่อยนะค่ะ อิณสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ " มือเล็กของสาวน้อยเลื่อนขึ้นไปจับยังใบหน้าของพี่ชาย

  " พี่จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเธออีก พี่ทนเห็นเธออยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้" 

  " คุณโอจะดูแลอิณเอง "

  " แล้ววันนี้มันหายไปไหน ชั้ลไม่ไว้ใจมัน"

  "พี่ชาย เชื่อใจอิณนะ อิณพูดคำไหนคำนั้น อิณจะดูแลตัวเองให้ดี อิณสัญญาแล้วไง" 

  " แน่ใจนะว่ารับมือไหว" ชายหนุ่มมองหน้าน้องสาวอย่างไม่เชื่อใจนัก

  " แน่ใจค่ะ ^^" หญิงสาวยิ้มหวานให้กับพี่ชาย

  " งั้นก็กินยาแล้วนอนได้แล้ว" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับป้อนยาให้น้องสาว

  " พี่ไปทำธุระก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆ" 

                         ............................................................

    ชายหนุ่งร่างสูงรีบจ้ำฝีเท้าไปยังบ้านสวน ' ทำอะไรกับน้องสาวชั้ลไว้ เธอจะต้องชดใช้มัน '

  ก๊อก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  "เปิดประตู นันทณา ชั้ลบอกให้เธอเปิดประตู !!!!!"  ก๊อกกกๆๆๆๆๆๆๆ

 "ไม่เปิดใช้มั้ย !!" โครม  ชายหนุ่มกระแทกประตูเปิดออกภายในห้องไม่มีใครอยู่ " หนีชั้ลหรอ" เขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่กำลังปีนรั่วหลังบ้านข้ามออกไปยังถนน " เดี๋ยวได้เจอดีแน่" ภาคินรีบวิ่งไปยังรถของตนและขับรถออกไปอย่างเร็ว เขาขับไปเจอกับหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังวิ่งหนีรถของเขาอย่างเร็ว   

  "โอ้ยยย "  หญิงสาวล้มลง เพราะถูกรถที่ภาคินขับมาเฉี่ยว ในขณะที่ภาคินกำลังเดินลงจากรถอย่างช้าๆเพื่อมาดูบทลงโทษที่เขาได้มอบให้กับเธอ

  "ทำไมไม่ชนให้ตายๆไปเลยหละ!!" หญิงสาวตะหวาดชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

  "ชั้ลว่ามันง่ายไปนะ ถ้าตายเธอก็คงไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดหรอก" ชายหนุ่มนั่งยองมองดูหญิงสาวที่พยามปัดเม็ดทรายที่ติดอยู่ในบาดแผลของตน

  "ปล่อย !! ปล่อย !!" ชายหนุ่มลากร่างหญิงสาวที่เดินกะเผลกๆ เพราะอาการบาดเจ็บ เมื่อเดินไปยังรถของเขาอย่างเร็ว

  " นี่ ชั้ลเจ็บนะ  ปล่อยสิ ปล่อย !!!" เขาเหวี่ยงร่างของเธอเข้าไปในรถที่เบาะข้างคนขับ

  " เจ็บหรอ ตอนไปทำกับคนอื่น ทำไมไม่คิดวะ !!" เขาตะคอกใส่หน้าเธอ

  " ชั้ลไม่รู้ว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้โว้ยย !!" เธอตะคอกกลับใส่หน้าเขา

  " เจ็บแล้วยังจะปากเก่งอีกหรอวะ !!!" เขาพูดเสียงดังขึ้น  

  " เออโว้ย  !!!" เธอก็ไม่ยอมเขา "โอ้ยยยย" ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวอย่างแรง

                ก๊อกๆๆๆ  เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นทำให้ศึกภายในรถสงบลง  หมอวิวัฒน์เพื่อนของโอนุชิตที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่พักใหญ่เดินมายังรถ

  " ทำอะไรกัน " หมอวิวัฒน์มองเข้าไปในรถอย่างสงสัย

  "พี่หมอ !!" หญิงสาวเมื่อเห็นหมอวิวัฒน์รีบลงจากรถทันที

   " ทำไมอยู่ในสภาพนี้" หมอมองสภาพของหญิงสาวที่แขนขาที่มีรอยแผลเต็มไปหมด

   " ซันหกล้มค่ะ กลับบ้านกันเถอะค่ะพี่หมอ  "  หญิงสาวพูดพร้อมลากมือหมอไปที่รถทันที ทางด้านชายหนุ่มที่แอบมองอยู่ในรถ มองกิริยาของเธอด้วยสีหน้าหมั่นใส้

   "พี่หมอซันเจ็บ  สำออยชิหาย" 

                           ...................................................

                         .................................................