คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย 
กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
15) บทลงโทษ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบ้านรัตนาพิพัฒน์ ภาคินเมื่อรู้ข่าวอาการบาดเจ็บของน้องสาวรีบขับมาทันที น้องสาวคนเดียวที่เขารัก คนที่เขาเคยปกป้องให้พ้นจากภัยอันตรายตลอด คนที่เขาทะนุถนอมเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้กลับถูกคนอื่นรังแกในขณะที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้เลย
"อิณทินี อยู่ไหน ! " ภาคินถามนมแจ่มที่เดินออกมารับเขาที่หน้าบ้าน แววตาของชายหนุ่มร่างสูงเต็มไปด้วยความห่วงหาอาธา
" คุณอิณอยู่ในห้องค่ะ คุณโอดูแลอยู่ เชิญค่ะ" นมแจ่มเดินนำหน้าชายหนุ่มเพื่อพาไปพบน้องสาวอันเป็นที่รักของเขา
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูโอนุชิตที่นั่งทายาตามใบหน้า แขนและขาของหญิงสาวรีบลุกมาเปิดประตู ภาคินรีบเดินเข้าไปดูอาการน้องสาวอย่างเร็ว เมื่อเขาเป็นใบหน้าของหญิงสาวอันเป็นที่รักเป็นไปด้วยแผลฟกช้ำ แขนขามีแต่รอยถลอกความโกรธแค้นพุ่งเข้ามาภายในใจของเขาทันที ทำไมคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีถึงปกป้องน้องสาวของเขาไม่ได้ ภาคินพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของโอนุชิต
" มึงมัวแต่ทำบ้าอะไรอยู่ ทำไมยัยอิณถึงอยู่ในสภาพแบบนี้" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึมแต่แววตาท่าทางของเขาดูเอาเรื่องยิ่งหนัก มือทั้งสองข้างของเขากำคอเสื้อของโอนุชิตแน่น
" ชั้ลออกไปข้างนอก ชั้ลไปหานันทณา " โอนุชิตรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
" ใครคือคนทำ กูถามว่าใครทำ !!!" ภาคินตะหวาดเสียงหนักขึ้น
" พี่ชาย คุณโอเข้าไม่รู้เรื่องนะค่ะ คือ" หญิงสาวที่พยายามจะเปล่งเสียงออกมาเพื่อปกป้องคนที่ช่วยเธอเอาไว้จากการโดยทำร้ายในครั้งนี้
" เงียบ !!!! แล้วนี้นันทณาอยู่ไหน ชั้ลรู้ว่าน้องสาวแกมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้แน่" ภาคินพยายามคาดคั้นหาตัวคนที่เขาคิดว่าเป็นตัวบงการในเรื่องนี้
" แกอย่าทำอะไรยัยซันเลยนะ น้องชั้ลไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้น" โอนุชิตสายตาอ้อนวอนเมื่อรู้ว่าภายหน้าน้องสาวตัวดีของเขาจะต้องเธออะไรบ้าง
" เหอะๆ ไม่โหดร้ายหรอ แม่นี้แหละตัววางแผนทุกอย่าง !! เมื่อวานถ้าชั้ลไม่ตามไป ชั้ลคงไม่รู้ว่ายัยบ้านั้นเอาเรื่องที่น้องสาวชั้ลเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ไปเล่าให้ผู้หญิงคนนึงฟัง คงจะจ้างให้มาทำร้ายอิณทินีสินะ "
"แพรวา" โอนุชิตอุทาน
"ใช่ !! แล้วเมื่อกี้ยัยแพรวาอะไรนั้นก็โทรเข้ามาหาน้องสาวแกไง ชั้ลเลยรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
"เดี๋ยวนะค่ะ โทรศัพท์คุณหนูไปอยู่ที่คุณภาคินได้ไงค่ะ" นมแจ่มที่นั่งลำดับเหตุการณ์ต่างๆอยู่ในห้องถามขึ้น อย่างแปลกใจ พร้อมกับโอนุชิตและอิณทินีที่มองหน้าภาคินอย่างฉุนคิดเช่นเดียวกัน
" ก็เมื่อวานหลังจากที่คุยกันเสร็จ ไอเมฆามันลากน้องแกไปปล้ำไง ดีที่ชั้ลไปช่วยไว้ทัน ไม่งั้น เสร็จแน่"
" แสดงว่ายัยซันอยู่กับพี่ทั้งคืน" อิณทินีที่ฟังอยู่คิดตาม
"เอ่อ คือ" ภาคินที่เล่าอย่างลืมตัว พอเล่าถึงตอนที่เขาและเธอนอนอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน บนเตียงเดียวกัน กลับมีท่าทีเก้ๆกังๆ เล่าต่อไม่ถูก
" มึงนอนเตียงเดียวกับยัยซันรึป่าว " โอนุชิตเริ่มมีอาการหงุดหงิด ฉุนๆ เมื่อเห็นท่าทีของภาคินที่ยืนหน้ามึน เพราะเขารู้ถึงกิริยาของน้องสาวทุกอย่างในเวลานอน
"เออ"
"แล้วมึงทำอะไรน้องสาวกูรึป่าว"
"แล้วมึงคิดว่าไงหละ" ภาคินพูดอย่างกวนประสาท
" ไอภาคิน !! / พี่ชาย !!"
"ยังไม่ได้ทำ ทำไม่ทัน"
" มึง !!" โอนุชิตโกรธจัด
" กูขอคุยกับน้องกูตามลำพัง " ภาคินหันกลับเข้าสู่อารมณ์นิ่งขรึมตามเดิม นมแจ่มและโอนุชิตจำต้องเดินออกจากห้องไป
" เจ็บมากรึป่าว " ภาคินที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกับอิณทินี มือของเขาจับต้องรอยแผลบนใบหน้าน้องสาวอย่างอ่อนโยน
"เจ็บนิดนึงค่ะ" ภาคินสวมกอดน้องสาวอย่างอ่อนโยน
"กลับบ้านเรากันเถอะนะ น้องอยู่ที่นี้พี่ไม่สามารถปกป้องได้ กลับบ้านเราไม่มีใครทำอะไรเธอได้แน่นอนอิณทินี" ชายหนุ่มจูบหน้าผากน้องสาวอย่างอ่อนโยน
" อิณทนไหวค่ะ แค่ 2 ปีเอง ทนอีกหน่อยนะค่ะ อิณสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ " มือเล็กของสาวน้อยเลื่อนขึ้นไปจับยังใบหน้าของพี่ชาย
" พี่จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเธออีก พี่ทนเห็นเธออยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้"
" คุณโอจะดูแลอิณเอง "
" แล้ววันนี้มันหายไปไหน ชั้ลไม่ไว้ใจมัน"
"พี่ชาย เชื่อใจอิณนะ อิณพูดคำไหนคำนั้น อิณจะดูแลตัวเองให้ดี อิณสัญญาแล้วไง"
" แน่ใจนะว่ารับมือไหว" ชายหนุ่มมองหน้าน้องสาวอย่างไม่เชื่อใจนัก
" แน่ใจค่ะ ^^" หญิงสาวยิ้มหวานให้กับพี่ชาย
" งั้นก็กินยาแล้วนอนได้แล้ว" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับป้อนยาให้น้องสาว
" พี่ไปทำธุระก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆ"
............................................................
ชายหนุ่งร่างสูงรีบจ้ำฝีเท้าไปยังบ้านสวน ' ทำอะไรกับน้องสาวชั้ลไว้ เธอจะต้องชดใช้มัน '
ก๊อก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "เปิดประตู นันทณา ชั้ลบอกให้เธอเปิดประตู !!!!!" ก๊อกกกๆๆๆๆๆๆๆ
"ไม่เปิดใช้มั้ย !!" โครม ชายหนุ่มกระแทกประตูเปิดออกภายในห้องไม่มีใครอยู่ " หนีชั้ลหรอ" เขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่กำลังปีนรั่วหลังบ้านข้ามออกไปยังถนน " เดี๋ยวได้เจอดีแน่" ภาคินรีบวิ่งไปยังรถของตนและขับรถออกไปอย่างเร็ว เขาขับไปเจอกับหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังวิ่งหนีรถของเขาอย่างเร็ว
"โอ้ยยย " หญิงสาวล้มลง เพราะถูกรถที่ภาคินขับมาเฉี่ยว ในขณะที่ภาคินกำลังเดินลงจากรถอย่างช้าๆเพื่อมาดูบทลงโทษที่เขาได้มอบให้กับเธอ
"ทำไมไม่ชนให้ตายๆไปเลยหละ!!" หญิงสาวตะหวาดชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
"ชั้ลว่ามันง่ายไปนะ ถ้าตายเธอก็คงไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดหรอก" ชายหนุ่มนั่งยองมองดูหญิงสาวที่พยามปัดเม็ดทรายที่ติดอยู่ในบาดแผลของตน
"ปล่อย !! ปล่อย !!" ชายหนุ่มลากร่างหญิงสาวที่เดินกะเผลกๆ เพราะอาการบาดเจ็บ เมื่อเดินไปยังรถของเขาอย่างเร็ว
" นี่ ชั้ลเจ็บนะ ปล่อยสิ ปล่อย !!!" เขาเหวี่ยงร่างของเธอเข้าไปในรถที่เบาะข้างคนขับ
" เจ็บหรอ ตอนไปทำกับคนอื่น ทำไมไม่คิดวะ !!" เขาตะคอกใส่หน้าเธอ
" ชั้ลไม่รู้ว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้โว้ยย !!" เธอตะคอกกลับใส่หน้าเขา
" เจ็บแล้วยังจะปากเก่งอีกหรอวะ !!!" เขาพูดเสียงดังขึ้น
" เออโว้ย !!!" เธอก็ไม่ยอมเขา "โอ้ยยยย" ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวอย่างแรง
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นทำให้ศึกภายในรถสงบลง หมอวิวัฒน์เพื่อนของโอนุชิตที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่พักใหญ่เดินมายังรถ
" ทำอะไรกัน " หมอวิวัฒน์มองเข้าไปในรถอย่างสงสัย
"พี่หมอ !!" หญิงสาวเมื่อเห็นหมอวิวัฒน์รีบลงจากรถทันที
" ทำไมอยู่ในสภาพนี้" หมอมองสภาพของหญิงสาวที่แขนขาที่มีรอยแผลเต็มไปหมด
" ซันหกล้มค่ะ กลับบ้านกันเถอะค่ะพี่หมอ " หญิงสาวพูดพร้อมลากมือหมอไปที่รถทันที ทางด้านชายหนุ่มที่แอบมองอยู่ในรถ มองกิริยาของเธอด้วยสีหน้าหมั่นใส้
"พี่หมอซันเจ็บ สำออยชิหาย"
...................................................
.................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
