Sulfur Love (RE-Write)

☃ Special[Thames&Ice]☃

ก้าวเดียว

 

[Thames]

       

  

                พลั่ก!

 

                หมัดหนักแน่นสวนเข้ากลางลำตัวผมทำให้ผมทรุดตัวลง

                “ไอ้เชี่ยวิว  มึงทำไรเนี่ย”

                ซัลวิ่งเข้ามาพยุงตัวผมพลางตะโกนถามวิวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด  

                “ไอ้เทมส์มึงทำแบบนี้กับไอ้ไอซ์ได้ยังไง!!!”

                วิวตะคอกถามผม   ที่ผมทำมันคงเกินไปสินะ  ทำให้ไอซ์ต้องมานอนซมแบบนี้   แล้วที่ไอซ์มันทำกับผมละ!!

                “มันนอกใจกู!!”

                ผมตอบมันไป  พวกมันทำหน้าอึ้ง   มันไม่เคยโดนผมวีนนี่นา  ถ้าผมเดือดจัดๆคงให้มานั่งพูดครับๆคงไม่ไหวหรอก  ภาพนั้นมันยังฝังตาผมอยู่เลย  ภาพที่มันจูบกับไอ้เพื่อนร่วมห้องนั่น!!   จะหากินทั้งทีให้ไกลๆหน่อยก็ไม่ได้  มากินห้องเดียวกันเอง  นี่ผมคนเดียวยังปรนเปรอมันไม่พออีกหรือไงถึงได้ไปหาคนใหม่แบบนั้น!!

                “มันนอกใจมึงตอนไหน!!  กูเห็นมันก็ตามใจมึงทุกอย่าง  ยอมให้มึงโขกมึงสับ   แต่ถึงมันจะนอกใจก็สมควรก็มึงเสือ ก ไปทารุณมันนักนี่!!”  ไอ้ซอสโต้

                “เมื่อวานนี้กูเห็นกับตา!!  ถ้าเป็นมึงเจอแบบกูมึง  มึงก็คงทำแบบเดียวกับกู!!”    แกจะไปรู้อะไรแกไม่โดนแบบฉันนี่!!

                “อ่า ค่อยๆพูดนะ  พวกมึงจะตะโกนทำไมอาจารย์เขากลัวนะเว้ย-o-;”

                ซัลพูดแล้วยกมือขึ้นลงให้พวกผมผ่อนเสียงลงหน่อย   พูดเรื่องนี้แล้วมันเดือด    ใครจะใจเย็นลงได้ละ

                “มึงเห็นอะไร”  วิวถามผมด้วยน้ำเสียงปกติ

                “มันจูบกับกร  คนที่ทำครัวอยู่ด้วยกัน...” ผมตอบเสียงลอดไรฟัน

                “กูว่ามึงเข้าใจผิดแล้วละ  ไอซ์มันไม่ทำแบบนั้นหรอก!!”

ซอสตะโกน  ผมอุส่าห์เก็บเสียงไม่ว้ากแล้วนะ   มาว้ากใส่ผมแบบนี้ผมก็เดือดตามเลยดิ

“คนสองคนเอาปากประกบกันเขาเรียกว่าอะไรวะ!!  ถ้ามึงเจอพี่ต้าเอาปากประกบกับคนอื่นอยู่มึงจะมีหน้าเถียงมั้ยว่าเข้าใจผิด!!”

“กูไม่เถียงเว้ย!!  แต่กูจะลากไอ้ชายชู้นั่นไปฆ่าทิ้งซะแล้วค่อยมาชำระความพี่มันให้ตายคาเตียงไปเลย!!”   แกก็เหมือนฉันไม่ใช่หรอ

“ถึงยังไงมึงก็ทำเกินกว่าเหตุ  ถ้าไอซ์มันเกิดตายขึ้นมามึงจะทำยังไง  ถึงมันจะเป็นผู้ชายแต่มันก็เปราะบางกว่ามึงนะ  ต่อให้รักกันซักเท่าร้ายแต่สุดท้ายกลับทำร้ายกันแบบนี้   เป็นกูๆหนีไปนานแล้ว”

ผมยืนนิ่งไตรตรองคำพูดของซัล   หรือผมจะทำรุนแรงกับมันเกินไปจริงๆ  เพราะอย่างนี้สินะมันถึงหนีไปหาคนอื่น    ผมก็ไม่รู้จะแสดงความรักยังไงให้มันพอใจในตัวผม   ถึงรู้ว่าสักวันมันอาจจะหนีผมไปอยู่ดีแต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้    ผมรักมันมาก...รักมากจนไม่อยากให้ใคร  แต่คนจะไปห้ามให้ตายก็ไปอยู่ดีสินะ    คำว่ารักของฉันมันไม่มีค่าพอจะเหนี่ยวรั้งแกไว้เลยหรอไอซ์

“ถ้ามึงไม่รู้จักควบคุมตัวเองให้มากกว่านี้   คนที่เจ็บมันคือไอ้ไอซ์   ถ้ามึงอยู่ข้างไอซ์แล้วมึงจะต้องทำมันเจ็บอีก  กูว่า.....อยู่ห่างจากมันก่อนดีกว่า...”  วิวบอกผมเสียงเบา

                “วิว... มึงหมายความว่าให้มันเลิกกันหรอ”  ซัลถาม

                “อ่า  กูก็พูดไม่ค่อยถูกหรอกนะ  กูแค่จะบอกว่า  ให้อยู่ห่างๆไอซ์มันก่อน  รอให้เรื่องนี้มันเคลียร์เรียบร้อย  รอให้เทมส์มันใจเย็นกว่านี้ก่อน  ไม่ได้ให้เลิกกัน”

                “อ่อ  เทมส์!  มันบอกให้มึงอยู่ห่างๆกับไอซ์ก่อน   ถ้ามึงใจเย็นพอที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้ทำไอ้ไอซ์เจ็บได้แล้วค่อยมาฟิวชั่นกัน-o-”

                “กูไม่ได้พูดถึงเรื่องฟิวชั่น -_-;”

                “เหอะน่าๆ  เรื่องกรจูบกับไอซ์กูไม่เชื่อหรอกนะ  แต่กูจะไปถามเรื่องนี้กับกรเอง ”

                ถามไปทำไมกันละ  ก็พวกมันจูบกันไม่ใช่หรอ   แต่ช่างเถอะที่วิวพูดมันก็ดีอยู่หรอกในความคิดผม  ผมก็ไม่เคยคิดจะทำให้ไอซ์มันเจ็บตัว  แต่สุดท้ายมันก็เจ็บตัวเพราะผมทุกที   ถ้าผมอยู่ใกล้ๆมันผมจะยั้งมือไม่ให้ทำอะไรมันแรงๆได้มั้ยนะ   ผมทอดสายตามองร่างบอบบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียง   แขนเล็กๆนั่นแค่ผมจับนิดเดียวก็แทบจะหักได้แล้วสินะ   ผมเดินไปนั่งที่ริมเตียงเพื่อจะมองมันใกล้ๆ  ผมตัดสินใจแล้ว  ถ้าขืนผมยังทำตัวเป็นหมาบ้าอยู่แบบนี้สักวันไอซ์คงแหลกคามือผมแน่ๆ

                “ฉันจะอยู่ห่างๆมัน....แบบนี้คงดีสำหรับมัน”

                ทั้งที่ผมอยู่กับมันทุกวันแท้ๆ  แต่เพื่อให้มันปลอดภัยจากความบ้าคลั่งของผม   ผมควรจะถอยออกห่างมันซะ  ถ้าผมควบคุมความบ้าของตัวเองได้แล้ว  ผมจะกลับมาหามันได้ใช่มั้ย   ถึงตอนนั้นมันจะยังรอผมอยู่หรือป่าว  หรือมันจะเลือกไปอยู่กับเพื่อนร่วมห้องคนนั้น

                ....รั้งไว้ให้มันเจ็บ  หรือปล่อยไปดีนะ....

                ผมเลื่อนมือปัดปลายผมด้านหน้าที่ปิดตาคนหลับออกเบาๆ  ก่อนจะก้มลงไปจูบมันเป็นครั้งสุดท้าย   ช่างเป็นจูบที่ทรมาณและบีบคั้นหัวใจผมเหลือเกิน   ปลายทางสุดท้ายของคำว่า “ห่าง”  สุดท้ายมันคือคำว่า “เลิก”  ฉะนั้น

                “...เราเลิกกันนะ...”

ทั้งที่ผมพยายามเค้นเสียงบอกมันแล้วแท้ๆ  แต่เสียงที่ออกมามันช่างแผ่วเบา   แม้แต่ผมเองยังแทบไม่ได้ยิน   จากนี้ไปแกจะเป็นอิสระแล้วนะ  ลาก่อน....

 

 

 

 

ผมเดินเตะฝุ่นเล่นไปตามทาง   เพิ่งเคยทำตัวไร้สาระแบบนี้เป็นครั้งแรก   แค่การเดินเตะฝุ่นก็ทำให้สมองผมโล่งลงไปบ้าง

“ของทีสั่งได้แล้วครับ  คุณหนู”

พ่อบ้านชุดดำยื่นของที่ผมสั่งมาให้

“ขอบใจมากนะ”  ผมบอก

“จะกลับเลยมั้ยครับ”

“ยัง   เดี๋ยวฉันมา”

“ครับ”

พ่อบ้านโค้งตัวให้ผมก่อนจะยืนตัวตรงรอผมอยู่ข้างรถ   ผมเดินลัดเลาะไปตามมุมตึกเพื่อไปยังสนามบาส   

“มึง!  ไปเยี่ยมไอ้ไอซ์ป่ะเนี่ย”  วิวทักผม

“ไม่ละ  ฝากนี่ไปด้วยละกัน”

ตายยากจริงๆกำลังจะไปหาเลย  ผมบอกพลางยื่นถุงใสๆที่มีแอปเปิ้ลสีเขียวสดอยู่ภายใน   

“ไปเองดิ  มึงก็รู้แล้วไม่ใช่หรอว่าไอซ์ไม่ได้นอกใจ  แต่ไอ้เชี่ยนั่นมันมาจูบไอ้ไอซ์เอง”  ซอสบอก  

“ฝากไปให้ไอซ์ด้วย”  ผมย้ำอีกรอบ

“เดี๋ยวกูจะแด กให้หมดเลย-*-”  วิว

“ตามใจ”

ผมยิ้มบางๆก่อนเดินออกมา   ถ้าไปเจอหน้ามันอีกผมคงต้องแพ้ใจตัวเองหันกลับไปทำร้ายมันอีก  ผมไม่อยากให้มันต้องมาร้องไห้เพราะผมอีกแล้ว   พ่อบ้านโค้งตัวก่อนเปิดประตูรถให้ผม   ผมพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ   นานๆทีผมจะได้กลับรถของทางบ้าน  เพราะปกติผมจะนั่งรถเมลล์กลับบ้านพร้อมกับไอซ์

ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้นั่งรถคนเดียวแท้ๆ  แต่ข้างกายผมมันดูว่างเปล่าซะจริง   ผมยกมือจับแขนตัวเอง  ข้างที่เคยมีมือเล็กๆเกาะอยู่เสมอ  

 

            ~  วันเดียวที่เลิกกันยังเจ็บขนาดนี้   ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะดีขึ้นหรือป่าว ~  

 

            ผมจ้องเขม็งไปทางพ่อบ้านคนสนิทที่นั่งเบาะหน้า   

                “ไปเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าใหม่ซะ-*-”  ผมบอก

                “เพลงนี้เพราะดีออกนะครับคุณหนู^^”  พ่อบ้านตอบ

                “จะเปลี่ยนหรือจะตกงาน  เลือกเอาแล้วกัน -*-”

                “ฮ่าๆ  คุณหนูอกหักมาหรือครับ”

                “ไล่ออก-*-!”

                “ใจเย็นๆสิครับคุณหนูToT”

                ก็เจ็บจริงๆน่ะแหละ  วันเดียวที่เลิกกันยังเจ็บขนาดนี้   ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะดีขึ้นหรือป่าว  ป่านนี้ไอซ์จะเป็นยังไงบ้างนะ  คงโวยวายน่าดูเลยสินะตอนโดนพยาบาลจิ้มเข็มเนี่ย

                “จอดหน้าบ้านนะ”  ผมบอก

                “คุณหนูจะไปบ้านคุณไอซ์หรือครับ” 

                “อย่าถามมาก  ของที่สั่งไปซื้อมาครบใช่มั้ย”

                “ครบครับ  แต่โคมไฟอันที่คุณหนูบอกมันหมดสต๊อกไปแล้ว  ผมเลยซื้ออันที่คล้ายๆกันมาให้แทน”

                “อืม  ขอบใจมาก”

                “เปลี่ยนคำว่าขอบใจเป็นโบนัสผมซักเดือนนึงดีกว่านะครับ^^”

                “งั้นเดือนนี้เงินเดือนไม่ต้องเอา  ฉันจะให้พ่อโบนัสให้เดือนหน้า”

                “แล้วผมจะเอาอะไรกินละครับคุณหนูT-T”

                ผมเปิดประตูเดินข้ามสะพานไปอีกหมู่บ้าน   จริงผมจะปีนหลังบ้านไปบ้านไอซ์ก็ได้นะ  แต่ผมอยากเข้าทางหน้าบ้านมากกว่าเลยเดินอ้อมนิดหน่อย   ผมไขกุญแจบ้านเข้าไอย่าถือวิสาสะก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องนอนมัน    ผมยืนสำรวจห้องเล็กน้อย   มันไม่พับผ้าที่เตียงอีกแล้วหรอเนี่ย

                “ไม่เคยเรียบร้อยเลยนะ”

                ผมบ่นเบาๆ  ห้องมันไม่ค่อยรกหรอกเพราะผมมาจัดให้ทุกวัน  จะเรียกว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่สองของผมคงไม่ผิด   ผมไล้มือไปตามผนังสีขาวที่มีสีชมพูแต้มเป็นลายดอกซากุระ  ผมจะได้ว่าตอนม.ต้นผมเคยมานั่งเพนต์ผนังกับมัน    ผ่านมานานแล้วแท้ๆแต่สียังไม่ล่อนเลย   ผมรื้อผ้าปูที่นอนออกก่อนจะเอาของที่ซื้อมาใหม่ปูทับให้      ผมก้มลงหยิบผ้าปูนสีชมพูอ่อนที่เลอะคราบเลือดเป็นวงขึ้นมาดู    ผมทำมันรุนแรงขนาดนี้เชียวหรอ 

“ขอโทษนะไอซ์”

ผมแกะกล่องโคมไฟออกมาตั้งไว้ที่เดิม  ก่อนทิ้งตัวนอนบนเตียงที่มีกลิ่นมันติดอยู่   คืนนี้นอนมันที่นี่แล้วกัน  ผมคว้ารูปตั้งโต๊ะที่มีคนสามคนยืนถ่ายรูปกัน  มันเป็นรูปผมกับไอซ์ตอนเด็กๆที่ถ่ายกับพี่อิง   พี่ของไอซ์ด้วย

 

พรึ่บ!

 

ฝากรอบหล่นลงบนตัวผมก่อนที่รูปหลายใบที่ยัดอยู่ในกรอบจะปลิวว่อนไปทั่วเตียง   ผมหยิบรูปขึ้นมาดู  มันเป็นรูปผมตอนใส่ชุดกราวน์พอพลิกไปด้านหลังก็มีลายมือหวัดๆเขียนว่า ...เทมส์เนี่ยเหมาะกับชุดกราวน์จังเลยนะ><…  อีกใบก็เป็นรูปคู่ที่เคยถ่ายด้วยกันตอนเด็กๆ....เทมส์แม่ งหล่อเกิ๊น !...  อีกใบนึงเป็นรูปกระดานที่มีอะไรแปะอยู่เต็มไปหมด  มันเขียนหลังรูปว่า...ครบรอบ3เดือนจ้า>///<  ถ้าเอาไปให้มันดูมันต้องว่ากูไร้สาระแน่ๆเลย-3-//หมกตู้…

 

ปัง!

 

ผมลุกขึ้นไปค้นตู้หนังสือมัน  ไม่มี!  งั้นตู้เสื้อผ้า!  ผมหยิบของระเกะระกะออกจากตู้มันอย่างรวดเร็วก่อนจะหยิบกระดานไม้เยินๆที่เหมือนในรูปออกมา    ผมถูมือเบาๆปัดรอยฝุ่นออกพลางไล้นิ้วไปตามรูปต่างๆที่มันแปะไว้  ทั้งรูปแอบถ่ายของผมตอนหลับ  แล้วกูรูปที่มันเก๊กท่าตลกๆ  ผมเลื่อนสายตาไปมองแผ่นโน้ตยับยู่ยี่ที่เขียนข้อความเอาไว้

 

        ครบรอบ 3 เดือนแล้วนะ  กูทนคบมึงมาได้ยังไงเนี่ย>O<~

แต่ก็นะถ้ามึงไม่มีขนมมาล่อกูๆเลิกกับมึงไปนานละ>U<

…ล้อเล่นน่า...อย่าขมวดคิ้วสิวะ  จริงจังไปแล้วนะมึงเนี่ย-3-

3 เดือนต่อจากนี้มึงจะยังรักกูอยู่มั้ย?  แต่กูรักมึงนะ-///-

รักมึง  รักมึงๆ  >////<  กูบอกรักมึงแล้วนะ  อ่านจบแล้วต้อง

บอกรักกูดังๆด้วย  ไม่งอนกูงอนแน่-3-!!

 

นี่มันทำเพื่อผมหรอ  ทั้งที่ทำให้ผมแท้ๆแต่กลับไม่เอามาให้ผมเนี่ยนะ  บ้าจริง...   ผมเลื่อนมือไปเช็ดหยดน้ำใสๆที่หยดลงบนรูปเราเบาๆ   การที่ใครบางคนพยายามทำอะไรซักอย่างเพื่อเรามันเป็นเรื่องที่น่าดีใจจริงๆ  แต่ผมกลับเสียที่ผม...ไม่สามารถบอกคำๆนี้กับมันได้อีกแล้ว

“รัก...รัก....ฉันรักแกไอซ์  ฉันรักแก  ฉันรักแกไอซ์…”

ไม่รู้ว่าแกจะได้ยินมั้ย   ฉันพูดดังได้แค่นี้แหละ   หวังว่าแกจะรับรู้นะ  ฉันรักแกมากไอซ์....ฉันรักแก...รักมาตลอด

 

 

 

เช้าวันจันทร์อะไรหลายๆอย่างทำให้ผมอยากจะเปลี่ยน    ก็เลยลองเป็นลุคตัวเองซะ   สองวันที่หยุดไปผมเที่ยวเตร่เป็นว่าเล่น  ก็แค่อยากลองทำตัวสนุกๆให้ลืมเรื่องหนักหัวออกไป   แต่ไม่เห็นสนุกตรงไหนเลย...

“เทมส์>O<”  เสียงแหลมๆเรียกผมก่อนที่ร่างเรียวบางของผู้หญิงสวยคนนึงจะขยับมาคล้องแขนผม

“ขี้โกงนี่  งุบงิบเทมส์ไว้คนเดียวหรอ>3<”  ผู้หญิงอีกคนบ่น

“ไม่เห็นทักกันบ้างเลย  ลืมพวกเราไปแล้วหรอ-3-”

จะว่างั้นก็ได้ละมั้ง-_-;

“จำได้อยู่  ฉันไม่ลืมคนสวยๆแบบพวกเธอหรอก^^”

ผมบอกพลางส่งยิ้มให้  พวกนั่นก็เลยวี้ดว้ายกันใหญ่  ก็แค่ไปเจอตามตู้คาราโอเกะกับร้านกึ่งบาร์แค่นั้นเอง   ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมาเจอที่โรงเรียนอีก   ผมไปทางซอส  วิว  ซัลที่ยืนชุมนุมกันคาดว่าคงกำลังด่าผมอยู่แน่ๆ   ก็เลิกกันแล้วผมมีสิทธิจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรอ   ผมไม่ได้สนใจฟังเสียงเจี๊ยวจ๊าวข้างหูสักเท่าไหร่  ผมแค่อยากรู้ว่าไอซ์มันเป็นยังไงบ้างแต่ผมก็ต้องเห็นใบหน้ามันที่นองไปด้วยน้ำตาอีกแล้ว   น้ำตาของแกมีค่ามากนะอย่ามาเสียให้คนอย่างฉันเลย   เกลียดฉันซะสิ!!  ไปให้ไกลจากฉันซะ  แกจะได้ไม่ต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันอีกแล้ว  ช่วยเกลียดฉันที!

 

 

 

คาบสุดท้ายสิ้นสุดลง   วันนี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน   ดวงตาก้มโตจ้องมองแผ่นหลังผมเป็นว่าเล่น  ทำให้ผมรู้สึกเกรงไปหมดแต่ก็พยายามทำตัวเฉยๆเหมือนไม่มีมันอยู่  ถ้าปล่อยให้มันชอบผมอยู่แบบนี้มันก็ต้องมานั่งเสียใจและถ้าผมกลับไปหามันๆก็ต้องเจ็บตัวอีก  ผมเป็นพวกยั้งมือกับมันไม่ค่อยได้ซะด้วย   ก็ผิวมันขาวมากมันทำให้ผมอยากทำให้เป็นรอยแดงไปทั้งตัว..ผมโรคจิตมากเลยนะเนี่ย

“ไอ้ไอซ์กูมีไรให้มึงดู  ตามมาๆ”

ซัลลากคนเหม่อลอยออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว   ผมลอบถอนหายใจเบาๆ  อึดอัดเป็นบ้าเลยเวลาโดนจ้องเนี่ย

“ปวดหัวชิบ!!”  วิวตะโกนลั่น

“ไปเคลียร์กันซะ  พวกกูจะบ้าแทนมึงอยู่แล้วนะ-*-”  ซอสบอก

“แกบอกให้ฉันอยู่ห่างๆมันไม่ใช่หรอ”  ผมบอก

“เออ!  กูผิดเอง  มึงไปคุยกับไอ้ไอซ์มันบ้างไป”

“อืม  ไอซ์มันอยากเจอมึงอ่ะ”

“แต่ฉันไม่อยากเจอมัน...”

“ไอ้เชี่ย!  มึงกูรู้แล้วไม่ใช่หรอว่าไอ้ไอซ์มันไม่ได้นอกใจ!!”

“วิวใจเย็นก่อนสิ”

“ฉันรู้  ถ้าฉันอยู่ใกล้ๆมันฉันคงเผลอทำมันเจ็บอีก”

“เวร!  กูละเครียดดดด”

“อืมๆ  ไอซ์มันรอมึงอยู่นะ”

“ไปบอกว่าไม่ต้องรอ  หาแฟนใหม่ไปได้เลย”

“ไปเคลียร์กันเองเหอะ!!”

วิวพูดจบก็เดินกระแทกเท้าออกไป   ซอสยื่นมือมาตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะวิ่งตามคนหัวเสียออกไป   เฮ้อ~  วันนี้เหนื่อยจริงๆเลย  ผมเดินตามระเบียงไปยังห้องเคมีที่เป็นห้องประจำของผม

 

ปึง!

 

พอผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอผีเสื้อตัวนึง    คงไม่จำเป็นต้องอธิบายว่าเจอมัน   แต่ตัวมันใหญ่มากผมเลยอยากอธิบายฉากนี้    ผีเสื้อกลางคืนสินะแล้วเข้ามาได้ไง   ผมเปิดหน้าต่างทิ้งไว้หรอ  ผมก้าวเท้าเข้าไปดูใกล้ๆอยากรู้ว่ามันตายหรือยัง  เล่นมาเกาะในที่ๆโดนแสงอาทิตย์เต็มๆแบบนี้

 

พรึ่บๆ!

 

ปีกสีดำสยายกว้างก่อนจะโผบินออกไปนอกหน้าต่าง    ผมรีบวิ่งตามไปดูมันถ้าจับมาได้จะเอามาวิจัยดูซักหน่อย  พอผมมองดูบริเวญรอบๆก็ไม่เห็นมันซะแล้ว   บินเร็วจังเลยนะหรือโดนนกคาบไปแล้วละนั่น

“จูบทางอ้อมนะเนี่ยๆ ฮ่าๆ”

“กูไม่ถือ  กินเสร็จเดี๋ยวกูอมน้ำยาล้างห้องน้ำก็ได้”

“ไอ้...-*-“ 

ผมมองตามเสียงข้างล่างก็เจอเข้ากับคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุด   แต่ผมก็ไม่อาจละสายตาจากมันไปได้  ทำไมร่างกายผมถึงไม่ทำตามคำสั่งนะ  เดินออกไปซะสิจะยืนดูทำไม    ใบหน้าซึมเศร้าเมื่อเช้าดูร่าเริงขึ้นมาถึงแม้แววตาจะดูเศร้าอยู่ก็ตาม  ขอบใจนะซัลที่ทำให้ไอซ์ยิ้มได้

 

ควับ!

 

ซัลเงยหน้าขึ้นมาบนห้องเหมือนรู้ว่าผมมองดูอยู่  ผมเลยกระชากผ้าม่านปิดด้วยความตกใจ  ขายหน้าชะมัดไปยืนแอบมองคนอื่นแบบนั้น    แค่ได้มองผมก็พอใจแล้วละ

 

 

 

วันต่อมาผมก็มาเกาะขอบหน้าต่างมองหามันแต่เช้า   ร่างเล็กๆเดินลากกล่องอะไรซักอย่างมาวางไว้ใต้ต้นไม้ก่อนจะร้องเรียกเจ้าลูกแมวตัวเมื่อวาน  

...บ้านหรอนั่น...

ฝีมือมันห่วยมากจริงๆ  มันทำบ้านมาให้ลูกแมวสินะ  มือเล็กๆโบกแหย่แมวไปมา   ใบหน้าน่ารักของมันค่อยๆคลายยิ้มออกมา  เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาเรื่อยๆ 

“มองอะไรอยู่หรอ~”

แขนเรียวสวยอ้อมมากอดตัวผมไว้ก่อนที่ใบหน้าสวยจะชะโงกออกมานอกหน้าต่าง   ผมรีบกระชากผ้าม่านปิดไม่ให้รุ่นพี่คนสวยเห็นว่าผมมองอะไร

“ผมก็มองหารุ่นพี่อยู่ไงครับ^^”

ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ   มือสวยลากผมไปที่โซฟาตัวยาว   เธอพลักผมลงนอนก่อนจะก้าวขาขึ้นคร่อมตัวผม

“เทมส์เนี่ย  น่ารักที่สุดเลย~”  ใบหน้าสวยกระตุกยิ้ม

“อีกเดี๋ยวก็เข้าเรียนแล้วนะครับ”  ผมบอก

“เข้าสายนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกน่า”

“นั่นสินะครับ”

ริมฝีปากแดงสดกดลงบนริมฝีปากผมก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้ามาตวัดหยอกล้อกับลิ้นของผม   ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อตัวบางแล้วสะกิดนิ้วปลดบาร์ตัวสวยออก

“รีบจังเลยนะเทมส์~”  เธอพูดหยอกผมเบาๆ

“ทำโทษคนผิดกฎนิดหน่อยน่ะครับ”

“ฉันผิดอะไรละ”

“เซ็กส์เฟรนด์น่ะ  ห้ามจูบกันนะครับ^^”

“งั้นก็เป็นแฟนกันซะสิ”

“ผมยังคบกับใครไม่ได้หรอกครับ”

คงคบกับใครไม่ได้ด้วย....เพราะผมยังรักมันอยู่    แต่ก็แค่ลองทำอะไรแบบนี้เล่นขำๆไปงั้นแหละ  บางทีอาจจะช่วยให้ผมลืมร่างกายหอมกรุ่น   เอวบางๆกับใบหน้าน่ารักนั่นได้

 

 

 

 

ตึกๆ

 

เสียงเท้าหนักๆก้าวมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะผม   ผมเงยหน้าขึ้นจากแขนตัวเองเพื่อมองหน้าบุคคลที่มาเยือน   ผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลังจ้องมองผมตาเขม็ง  นัยน์ตาเธอมีลายเส้นเลือดเด่นชัดจนน่ากลัว

“นายทำให้ไอซ์ต้องร้องไห้!”  น้ำเสียงกราดเกรี้ยวตวาดผมดังลั่น

“ไอซ์รักนายมากนะ  ทำไมนายถึงเมินไอซ์แบบนี้ละ”  ผู้ชายข้างๆเธอถามผม

“พวกคุณเป็นใคร  รู้จักไอซ์ได้ไง”  ผมถาม

นิ้วเรียวสวยชี้ไปข้างๆผม   ผมเห็นตัวผมกำลังก้าวเท้าเดินออกไป  ส่วนข้างหลังก็เป็นไอซ์ที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น  นี่มันอะไรกัน!!

“ถ้านายก้าวออกไปอีกก้าวละก็  นายจะไม่มีวันหวนกลับมาได้แล้วนะ”

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยเสียงแผ่วเบา   ใบหน้าสวยดูหมองเศร้าพลางทอดสายตามองไปที่ด้ายสีแดงที่ถูกนิ้วของผมไว้   ด้ายเส้นบางที่ผูกโยงอยู่กับคนที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น    เมื่อร่างผมยกเท้าขึ้นเส้ยด้ายนั้นก็เริ่มปริออกและขาดออกจากกันในที่สุด

....ไม่นะ!!!...

 

เฮือก!!

 

ผมสะดุ้งเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ

“ฝันหรอ...บ้าจริง”

ผมกุมหัวตัวเองเบาๆ  นี่ผมเผลอหลับในห้องเรียนหรอเนี่ย   ผมมองไปรอบๆห้อง   ไม่มีใครอยู่ซักคนคงกลับกันไปหมดแล้ว   ผมเอียงหน้าซบลงกับโต๊ะอีก  บรรยากาศท้องฟ้าสีส้มแบบนี้มันทำให้ผมอยากหลับต่อ

“นี่!  ลุกขึ้นก่อนได้มั้ย”

ผมกระดกหัวมองคนตัวเล็กที่ก้มดึงแผ่นกระดาษออกจาขาเก้าอี้ผม  มาตั้งแต่เหมื่อไหร่ละเนี่ย   ผมลุกพลางเก็บหนังสือใส่กระเป๋าตัวเองเตรียมตัวจะออกจากห้อง  แต่เสียงเล็กๆก็เรียกผมไว้ก่อน

“ไอ้เทมส์!” ไอซ์เรียกผม

“มีอะไร”  ผมถามเสียงเรียบ

“กูบอกว่ากูไม่ได้นอกใจมึง  มึงไม่เชื่อกูหรอ!”

“เรื่องนั้นฉันรู้แล้วว่าแกไม่ได้นอกใจ”

“แล้วทำไม..มึงถึง..”

“แค่นี้ใช่มั้ย  ฉันกลับละ”

มือเล็กดึงเสื้อผมไว้ไม่ให้ก้าวเดิน    ลมเย็นยะเยือกพัดลอดผ่านหน้าต่างมากระทบตัวผม  ก่อนที่เสียงร้องไห้สะอกสะอื้นจะดังขึ้น

“เทมส์...ฮึก..เราเลิกกัน...แล้วหรอ” 

อย่าร้องไห้สิไอซ์  บอกแล้วไงว่าแกไม่ควรมาเสียน้ำตาเพื่อฉัน!!  ผมจะทำยังไงให้มันไปจากผม 

“...เราเลิกกันแล้ว...”

มือเล็กเลื่อนหลุดออกจากเสื้อผมก่อนที่ร่างเล็กๆจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น  ถ้าขืนอยู่ต่อผมต้องกลับไปหันแน่ๆ

“กูรักมึงนะ...ฮือๆ..กูรักมึงนะเทมส์!!”

ผมเม้มปากแน่นกลั้นความรู้สึกตัวเองเอาไว้   ผมไม่อยากให้มันมาร้องไห้เพื่อผมแต่ผมก็ไม่อยากทำร้ายมันอีก

 

ตึก

 

ผมก้าวเท้าเดินก่อนที่ความรู้สึกเย็นจะเข้าครอบคุลมร่างกายผม    มือเย็นเยือกฉุดรั้งข้อมือผมไว้ก่อนที่เสียงกระซิบเบาๆจะดังขึ้นก้องหูผม

“...ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนาย...”

ผมหันมองภาพเงาที่สะท้อนบนบอร์ดปิดกระจก  ภาพนี้มัน...เหมือนกับในฝัน   ภาพที่ผมกำลังก้าวเดินและมีไอซ์นั่งร้องไห้อยู่ด้านหลัง  และถ้าผมก้าวไปอีกก้าว.....ด้ายสีแดงนั่นก็จะขาด!

...ถ้าด้ายสีแดงนั่นคือโชคชะตาของผมกับไอซ์...

ถ้าผมเลือกเดินไปแล้วผมจะไม่ได้เจอไอซ์อีกงั้นหรอ  ผมจะทนได้มั้ยถ้าไม่ได้เจอมันอีก!!  ไม่ได้เจอกันตลอดไป....  ตลอดไปน่ะมันยาวนานนัก   ต้องอยู่อย่างทรมาณอีกนานแบบนั้น   ผมจะทนได้มั้ย...

 

หมับ

 

ผมมันเห็นแก่ตัว  สุดท้ายผมก็นึกถึงแต่ความสุขของตัวเอง!!

ผมย่อตัวลงกอดร่างเล็กๆที่กำลังร้องไห้อยู่  ดวงตากลมโตจ้องมองผมเล็กน้อยก่อนที่แขนเล็กๆจะโอบกอดรอบคอผม

“ฮือๆ..เทมส์..อย่าไปนะเทมส์!!”

เสียงร้องดังก้องบีบคั้นหัวใจผมให้รู้สึกเจ็บ   ผมลูบมือเบาๆไปตามเส้นผมอ่อนนุ่มแล้วจูบลงบนเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนั่น  ผมขาดมันไม่ได้  ไม่ว่าจะพยายามยังไง  พยายามซักเทาไหร่ผมก็ไปจากมันไม่ได้

“รัก...ฉันรักไอซ์”

ใบหน้าหวานพยักรับคนพูดของผม    ได้ยินแล้วสินะว่าฉันรักแก  ขอโทษนะที่ทำให้แกต้องร้องไห้..ขอโทษนะ

“ฉัน..อาจจะทำแกเจ็บตัวอีกก็ได้นะ” ผมบอก

“ฮือๆ..ไม่เป็นไร..มึงอยู่กับกูก็พอ..ฮือๆ”

“อืม  ขออยู่ตลอดไปเลยนะ”

ผมทาบฝ่ามือผมเข้ากับฝ่ามือเล็กของมันข้างที่ผมเห็นว่ามันมีด้ายสีแดงพันรอบนิ้ว    เท่านี้ด้ายก็ไม่ขาดแล้วสินะ   ถึงจะขาดผมก็จะผูกมันเอง!!   ผมไม่รู้ว่าเรามีด้ายคล้องกันมาตั้งแต่ชาติไหน  แต่ชาติต่อๆไปผมก็ยังจะรักมันอยู่แบบนี้  ทำไมเด็กวิทย์อย่างผมดันเชื่อเรื่องแบบนี้ได้นะ  คงเป็นเพราะสองคนนั้น...

“..ขอบคุณนะ...”

 

 

 

 

 

++++Talk++++

ลงชดเชยที่วันปกติไม่ได้อัพ55

ขอบคุณเม้นแล้วก็ตามอ่านนะคะ

มีคนไลค์ด้วย ปลื้มมมมมม