Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 29

℃ทางเดิน Ⓢ

 

                “ไอ้ไอซ์!  วันนี้มึงได้คุยกับเทมส์ยัง”  ผมเอียงหน้าถามไอ้เตี้ยข้างๆ

                “ถามว่าแม่ งอยากเจอกูมั้ยดีกว่า-3-”  ไอ้ไอซ์ตอบ

                “พรุ่งนี้...”

                “อา~ กูจะล้างท้องรอไปแด กงานวันเกิดมึงละกันนะ ”

                “กูอยากเห็นมึงไปกับไอ้เทมส์”

                ผมขอมันมากไปมั้ยหว่า-o-;

                “..ถ้ามันรู้ว่ากูไปมันอาจไม่ไปก็ได้..”

                ดวงตาเหม่อลอยมองทอดออกไปนอกระเบียง   ทำไมทำหน้าสิ้นหวังแบบนั้นวะ   ผมตบหลังเรียกสติมันก่อนที่มันจะจมลงในความเศร้าอีกครั้ง

                “ถ้าพามาได้  กูให้แด กฟรี  ไม่เอาของขวัญด้วย^^”

                “กูไม่ใช่พวกเห็นแก่กินนะ-o-!”

                “พ่อกูเป็นเพื่อนกับเชฟร้านXXXด้วยแหละ^^”

                “แล้วไง-_-”

                “อะแฮ่ม!  ก็อาหารในงานกูทั้งหมดก็มาจากร้านนั้นไง^^”

                “เจ๋งหว่ะ  เดี๋ยวกูไปแต่เช้าเลย><~”

                “ไม่ค่อยเลยนะ-o-”

                “กองทัพต้องเดินด้วยท้องเว้ย!”

                “แต่ในท้องมึงอ่ะมี(พยาธิ)เป็นกองทัพเลยสินะ-_-;” 

                มันกินได้ทั้งวันเลยนะ  ไม่อิ่มแถมไม่อ้วนอีกต่างหาก

                “เกินปายยย  อ่ะ!  ชิบหายแล้วOoO!!”

                “อะไรอีกละ-_-;”

                “บัตรกินแฮมเบอเกอร์ฟรีกูหายTOT”

                “ตกอยู่ในห้องป่าว-o-”

                “เออ  กูไปหาก่อน><”

                “งั้นกูไปซื้อของก่อนนะ   ขี้เกรียจคอย-o-”

                “ซะงั้น!  ไม่รอกูขอให้โดนรถชนตาย-3-”

                “กูจะมาหลอกมึงคนแรกเลย  หึๆ”

                “ไม่ต้องมา>O<”

                “หึๆ-..-”

                แล้วไอ้ไอซ์ก็หันหลังวิ่งกลับไปที่ห้องเรียน  คิกๆ  เป็นไปตามแผน ^O^  ผมเห็นเป็นคนเอาบัตรสะสมแต้มกินฟรีไอ้ไอซ์ออกมาแล้วก็เอาไปยัดไว้ใต้ขาเก้าอี้ที่มีไอ้เทมส์นอนสลบเหมือดอยู่     จัดฉากให้แล้วมึงเคลียร์กันเองละกัน  โฮะๆ

                “บ้าหรือป่าวยืนยิ้มอยู่คนเดียว^^”

                พี่ซีเดินมาขยี้หัวผมเบาๆ   ผมหน้าฟินอยู่หรอ-..-

                “คิดอะไรเพลินๆอยู่><”  ผมตอบ

                “กลับบ้านเลยมั้ย”  พี่ซีถาม

                “ผมจะไปซื้อของขวัญให้พ่อกับแม่น่ะ^^”

                “งั้นพี่ไปด้วยแล้วกัน^^”

                “ดีเลย  เผื่อตังค์ไม่พอให้พี่ซีจ่ายแทน  ฮ่าๆ”

                “กลับบ้านแล้วจะคิดดอกเบี้ยให้เท่าต้นเลย”

                “โหดจังเลย><”

                ผมเดินคุยกับพี่ซีมาเรื่อยๆ  ห้างมันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่  เรียกว่าอยู่ใจกลางโรงเรียนทั้ง 4 เลยละ  เข้าไปทีนึกว่าเป็นโรงเรียนที่ 5 เด็กนักเรียนไปเดินเยอะมาก-o-!

                “พรุ่งนี้วันเกิดซัลนี่  ใช่มั้ย”  พี่ซีถาม

                “ใช่แล้ววว  ซื้อของขวัญให้ผมหรือยัง><”

                “เดี๋ยวเอาแบงค์ยี่สิบใส่ซองให้^^”

                “20บาท!  ยังซื้อแมกนัมไม่ได้เลยนะ-o-!”

                “ฮ่าๆ  รอดูพรุ่งนี้ๆ^^”

                พรุ่งนี้-o-  พรุ่งนี้พี่เซลก็กลับแล้วนี่นา><~  แต่วันนี้ไม่เห็นโทรมาเลยอ่ะ

T-T   ผมเดินเตร็ดเตร่ดูของไปเรื่อย  มือก็คอยหยิบมือถือขึ้นมาเช็คเผื่อพี่มันจะส่งข้อความมา  แต่ดูเหมือนจะไม่คิดถึงกันบ้างเลยนะ>3<

                “ซัล!”

                “ห๊ะO.o!”

                พี่ซีเรียกผมพลางชี้มือไปที่นาฬิกาในตู้โชว์    โอ้ววว-o-  คิดว่าเด็กม.ปลายมีเงินซักเท่าไหร่กันครับ  หลักพันผมซื้อไม่ไหวนะ

                “แพงไปนิดนะ-o-”  ผมบอก

                “แล้วซัลจะเอาอะไรละ”

                “เอาเป็นปากกาดีกว่าๆ”

                เอาแบบมีขนด้วยนะ   เคยเห็นในแฮร์รี่  เค้าอยากได้แบบนั้นอ่ะ  สงสัยต้องไปเชือดไก่ซักตัวแล้วละ-..-

                “แล้วของแม่ซัลละ”  พี่ซีถาม

                “แม่บ่นว่าอยากได้ตะหลิวอ่ะ-o-”

                “จะซื้อตะหลิวสินะ”

                “ไม่อ่ะ  ผมจะซื้อผ้ากันเปื้อนให้แม่”

                พี่ซีทำหน้าประมาณว่าแล้วผมจะพูดเรื่องตะหลิวเพื่อ?   ผมลากเท้าเดินหาของที่ว่ามาทั้งหมด  ทั้งที่จะมาซื้อแค่2อย่างแต่กลับได้การ์ตูนติดมือมาอีกเป็นตั้ง   เหลืออีกหลายเล่มที่ยังไม่ได้ซื้อ  ทำไมหนังสือต้องมาออกวันที่ตังค์หมดด้วยนะ!!    ระหว่างที่ผมกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะไปกดเงินออกมาซื้อเกมใหม่ดีมั้ย  มือใหญ่ของพี่ซีก็ยื่นไอติมโคนอันนึงมาให้ผม

                “เอ้า!”

                “ขอบคุณฮะ^^”

                ผมรับมาพลางยิ้มขอบคุณ  พี่ซีก็ยิ้มรับเช่นกัน  เกมค่อยมาซื้อวันอื่นแล้วกัน   รอก่อนนะๆT-T  เพ่งกระแสจิตแสดงความเป็นเจ้าของใครซื้อตัดหน้ากูๆตามไปเผาบ้านแน่>O<!!

                “ใส่ปูอัดเพิ่มได้มั้ยครับ  ผมว่ามันน้อยไปนะขายอันละตั้ง 20 ใส่ให้คุ้มเงินผมหน่อยสิ -_-”

                “อย่างงั้นป้าก็ขาดทุนแย่สิจ๊ะพ่อหนุ่ม^^;”

                “ป้ารู้มั้ยครับว่าผมขาดทุนยิ่งกว่าป้าอีก  ยิ่งตอนไปแลกNZDเป็นบาทเนี่ยมันหักตังค์ค่านับเงินด้วยนะ  เห็นใจผมบ้างสิ -_-;”

                ผมเดินออกมาเจอกับคนๆนึงที่กำลังยืนถกเถียงกับแม่ค้าขายเครปอยู่หน้าห้าง    คุ้นๆแหะ  ใครหว่า-.-?

                “ไอ้โรมมึงนี่เรื่องมากหว่ะ!  อยากแด กก็จ่ายๆเขาไปคิดไรมาก-o-”

                “มึงไม่เคยหาเงินเองมึงไม่รู้หรอกว่าเงินแต่ละเซนต์ที่ได้มามันต้องแลกด้วยหยาดเหงื่อในการรีดนมวัวนะเว้ย-_-*”

                “กูไม่รู้  กูผลาญเงินเป็นอย่างเดียว-3-”

                “ไอ้เวร!”

                “ไหนมึงบอกว่ามึงด่าภาษาไทยไม่เป็นไงวะ>O<!!”

                “กูจำมาจากที่มึงด่ากูไง-*-”

                “รีบๆกลับไปเลี้ยงควายเลยมึงอ่ะ>O<!!”

                “วัวเฟ้ย-*-”

                ผมหยุดยืนมองฝาแฝดสองคนที่กำลังยืนด่ากัน    ไอ้สองคนนี้มันน้องพี่เซลนี่นา-o-  เคลวินกับโรเมอร์  ไอ้แฝดนรก!!

                “มีอะไรหรอ”  พี่ซีถาม

                “ป่าวครับ  รีบไปกันเหอะ”  ผมตอบ

                “หน้าซัลเปอะน่ะ  เช็ดก่อน”

                พี่ซีบอกแล้วดึงแขนผมไว้   ปลายนิ้วเรียวปาดคราบไอติมขาวโพลนบนปาดผมออกพลางหัวเราะเบาๆ    ผมก็ยิมเขินๆ  กินเลอะอีกแล้วถ้าเป็นพี่เซลมันต้องหาว่าผมเป็นเด็กแน่ๆเลย><~

               

                ตึกๆ

 

                ร่างสูงๆของคนสองคนเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆผม    เวลาโดนพวกเปรตล้อมแล้วรู้สึกหายใจไม่สะดวกเลยแหะ   มันแย่งอากาศข้างบนผมไปหมดเลย   จะสูงเอาโล่กันหรือไง-o-;   โรเมอร์มองผมหน้านิ่งเรียบก่อนเอ่ยปากทักทายผม(?)

                “ไม่คิดว่าจะได้เจอนายที่นี่”

                “มาซื้อของน่ะ^^”  ผมตอบ

                “ช่างเถอะ  ผมก็ไม่ได้จะมารบกวนเวลาเดทหรอกนะ  ขอโทษที”

                “เฮ้ย!  นี่มันพี่ผม  ไม่ใช่กิ๊กใหม่>O<”

                “หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย-_-”

                “ลูกพี่ลูกน้องน่ะ^^”

                “มีอะไรมายืนยัน -_-”

                “เอาทะเบียนบ้านมั้ย>O<”

                “เอามาสิ -_-”

 

                ผลั๊วะ!

 

                มือหนาของเคลวินตวัดตบกะโหลกโรเมอร์อย่างแรงเล่นเอาผมกับพี่ซีสะดุ้งเลย  วัดแรงสั่นสะเทือนได้ 5 ริกเตอร์-o-;;

                “มึงจะอะไรกับซัลนักหนา -*-”  เคลวินบอก

                “กันไว้ดีกว่าแก้  เดี๋ยวพี่เซลมานั่งร้องไห้ที่หลัง -_-”โรเมอร์บอก

                “ซัลไม่ทำอย่างนั้นหรอก  จริงมั้ย^^”

                เคลวินหันมายิ้มหวานให้ผมก่อนจะดึงตัวผมออกห่างจากพี่ซี

                “ผะ...ผมไม่นอกใจพี่เซลหรอก-///-”

                ใครจะไปทำแบบนั้นกันเล่า  หล่อรวยนิสัยดี(แต่พูดจาหมาไม่แด ก!)  แบบนี้จะไปหาที่ไหนได้อีกละ    หลุดมือไปนี่อดสบายทั้งชาติเลยนะ>O<!!   รักจริงหวังเงินที่สุดแล้วคนนี้!!

                “พอดีเห็นไอ(love you) มันลอยว่อนไปทั่วท้องฟ้า  เลยเดินมาดูซะหน่อย   กลัวแฟนพี่จะโดนงาบไปน่ะ><”

                เคลวินพูดพลางเหลือบมองพี่ซีพักนึงก่อนจะฉวยโอกาสโอบเอวผมต่อหน้าอาณาประชาราช    พี่น้องบ้านนี้มันเหมือนกันจริงๆเลย   ชอบมาสวีทโชว์ชาวบ้านเนี่ย  ผมละอายเลยเหยียบเท้ามันไปทีนึง

 

                ตื๊บ!

 

                “อ๊ากกก!  เจ็บอ่ะ  ซัลโหดร้าย  ไม่รักเค้าแล้วหรอT-T”  เคลวินพูดแล้วยกเท้าตัวเองขึ้นมาดู

                “ไม่เคยรักซักกะหน่อย-o-!!”  ผมตอบชัดเจน

                “ลืมเรื่องที่เราเคยวี้ดวิ้วตอนพี่เซลความจำเสื่อมไปแล้วหรอ-3-”

                “ไม่เคยเว้ย!!  เคยแต่วี้ดวิ้วกับพี่เซลคนเดียว>O<!”

                “คิกๆ^^”

                .....เงียบกริบ  มีแต่เสียงไอ้บ้าเคลวินคนเดียว....

                ผมพูดอะไรผิดหรอ  ทำไมคนรอบๆหันมามองผมเป็นตาเดียวเลยละ-o-;;  พี่ซีก็ยืนหน้านิ่งพลางหันหน้าหลบ   โรเมอร์ก็ยืนควักตังค์ออกมานับ

                “กูชนะ!!  เอามาพันนึง^O^”  เคลวินตะโกนบอกแล้วหันไปกระดิกนิ้วให้โรเมอร์

                “เออๆ  กูรู้แล้ว -o-”  โรเมอร์ตอบก่อนควักแบงค์เทาๆให้เคลวินไป

                “กูบอกแล้วว่าพี่เซลมันร้ายเงียบ^O^”

                “นี่พี่กูเสียเอกราชแล้วหรอเนี่ย-_-;”

                “มึงจะบ้าหรอ!!  ซัลต่างหากละเสียเอกราช  ฮ่าๆ”

                ผมยืนเม้มปากกระตุกคิ้วไปมา   พวกมึงเอาเรื่องแบบนี้ไปพนันกันหรอ  เลวมาก!!

                “ไอ้แฝดมานี่ดิ๊-_-*”

                ผมกวักมือเรียกไอ้แฝดนรกมาใกล้ๆ   โรเมอร์ยืนอึนนิดหน่อยก่อนจะเดินมาหาผมพร้อมเคลวิน   ผมดึงตัวมันสองคนเข้ามาใกล้ๆหมก่อนจะกระโดดกระทืบเท้าคู่ใส่พวกมันสองตัว

                “อ๊ากกกก!//โอ๊ย!”

                เคลวินกับโรเมอร์แหกปาก  แอบได้ยินเสียงกระดูกดังแกร๊บ~  ตอนยกขาออกด้วย  แค่นี้มันยังน้อยไปๆ

                “พวกนายนี่คิดอะไรอกุศลจริงๆนะ-*-”  ผมด่า

                “สรุปเคย?”  เคลวิน

                “หรือไม่เคย?”  โรเมอร์

                “ทำไมไม่ถามให้จบๆไปบรรทัดเดียวละ-o-”

                “เราต้องแชร์บทกันน่ะ-_-;”

                “บทมันน้อย  นานๆทีจะได้ออกโรง-o-”

                “เรื่องที่พวกนายพนันกันน่ะ  ผมไม่เคยทำหรอก-_-” 

                ผมตีหน้าตายบอกมัน  ถ้าให้พวกมันเข้าใจแบบนี้น่าจะดีกว่า

                “ไม่เชื่อหรอก-3-”  เคลวินบอก

                “พี่เซลบอกว่าเคย-o-” โรเมอร์เสริม

                ห๊า!!  เอาเรื่องแบบนี้ไปเล่าให้น้องฟังหรอเนี่ย  บ้าที่สุด  ขอให้ไอ้พี่เซลมันตกเครื่องบินตายเหอะ>O<!!

                “นี่สนิทกันขนาดเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเลยหรอ>///<”  บ้าๆๆ

                “มีรูปด้วยแหละ^^”

                “ส่งเข้าเครื่องมาแล้วเรียบร้อย -_-”

                “ลบออกเดียวนี้เลยนะ>O<!!”

                “ฮ่าๆ  ล้อเล่นน่ามีที่ไหนกันเล่า  ปล่อยไก่อีกแล้วนะซัล^^”

                -o-!  เดี๋ยวพ่อจะฆ่าล้างโคตรเลยไอ้พวกนี้!!  ว่าแล้วผมก็ตีแขนเคลวินไปชุดนึงแรงๆ  อย่ามาจิตวิทยากันมากนะเว้ย   กูปล่อยไก่เลยเห็นมั้ย   ปล่อยทั้งเล้าเลยง่า  พี่ซีเลยรู้ไปด้วยเลยTT

                “พี่ไปเรียกแท็กซี่ก่อนนะ” 

พี่ซีบอกผมแล้วก็เดินไป

 

กึก!

 

“อ่ะ  ขอโทษครับ^^”

เคลวินพูดพลางชักเท้ากลับมาที    พี่ซีที่สะดุดเมื่อกี้ยืนตัวตรงแล้วพยักหน้าหน่อยๆ  ไอ้เคลวินนน  มึงแกล้งพี่กูหรอ-o-!!

“เคลวิน!!”  ผมทำหน้ายักษ์ใส่มัน

“อะไรหรอจ๊ะ^^”

“ทำไมไปขัดขาพี่ซีแบบนั้นละ  นิสัยเสีย!”

“ป่าวซะหน่อย  ตาฝาดแล้ววว”

“เคลวิน”  ผมเรียกเสียงเย็น

“เค้าก็แค่ทำหน้าที่น้องที่ดีดูแล้วภรรยาสุดที่รักให้พี่ชายแค่นั้นเอง  เค้าผิดหรอ”

“พี่ซีเขาไม่ได้คิดอะไรกับผมแบบนั้นหรอกนะ  ไม่ต้องยุ่งเลย-_-+”

“ซัลนี่น้า~  ใสซื่อเกินไปแล้ว”

“พี่ซีเขาเป็นพี่ซัลนะ!!”

“พี่น้องคนละท้องมันรักกันไม่ได้หรือไง”

จะ...จะไปรักกันได้ยังไงล่ะ!!  เราเป็นพี่น้องกันนะถึงจะไม่แท้ก็เถอะ  อีกอย่างพี่เขาก็เป็นผู้ชายที่ไม่น่าจะชอบผู้ชายด้วยกัน   เรื่องแบบนั้นน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก!!

“ถ้าพูดเรื่องนี้อีกผมจะโกรธแล้วนะ-*-”  ผมบอก

“อ่า T-T” เคลวิน

“แล้วถ้าพรุ่งนี้ไม่มางานวันเกิดจะงอนด้วย^^”

“ไปกินฟรีอ่ะนะ^^”

“ไม่มีของขวัญไม่ให้เข้าบ้าน >U<”

เคลวินดึงแก้มผมเบาๆแล้วหัวเราะตามผม   พี่ซีเดินมาดึงข้อมือผมเบาๆเป็นเชิงเรียกให้ไปได้แล้ว    เคลวินจ้องหน้าพี่ซีที่เข้ามาลากผมออกเหมือนที่พี่ซีก็จ้องหน้าเอาเรื่องเคลวิน   อะไรกันเนี่ยสองคนนี้-o-;;

“ไปก่อนนะ  บายๆเคลวิน  โรเมอร์^^”

“อืม  บาย”

โรเมอร์บอกเบาๆ  ผมโบกมือให้ไอ้แฝดนั่นแล้วเดินไปขึ้นรถ   ทำไมถึงคิดว่าพี่ซีกับผมจะกิ๊กกันละ  หรือผมทำตัวติดพี่ซีมากเกินไปหรอ  หรือพี่ซีดูแลผมดีเกินไปเลยทำให้ไอ้แฝดนั่นเข้าใจผิด   ผมเอียงหน้ามองใบหน้าหล่อที่ดูอิดโรยเหมือนคนจะหลับนั่น   ยังไงเขาก็ไม่มีทางคิดแบบนั้นกับผมหรอก  ก็แค่พี่ชายที่แสนดีเองไม่ใช่หรอ

“ถ้าง่วงจะนอนพิงผมก็ได้นะ”  ผมบอก

“จะดีหรอ”  พี่ซีพูด

“ไม่เห็นเป็นไรนี่  ก็พี่น้องกันนี่^^”

“..นั่นสินะ...”

ร่างสูงค่อยๆเอนศีรษะซบไหล่ผมก่อนที่เปลือกตาคู่สวยจะปิดสนิทลง   ภายในรถที่หนาวเย็นผมก็ได้รับไออุ่นจากคนข้างๆเพื่อคลายหนาว    ไออุ่นที่คล้ายกับคนที่ผมกำลังคิดถึงอยู่   ผิดกันตรงที่มันเป็นไออุ่นจากคนละคนกัน

 

~sore demo hitotsu no ai no katachi wo sagasu♪ 

 

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู  เบอร์-_-  เบอร์อะไรวะเนี่ย   โทรมาขายเครื่องกรองน้ำป่าวหว่า

“ฮัลโหล”  ผมกรอกเสียงลงไป

(ติดด้วยเว้ย  ฮ่าๆ)

เสียงทุ้มๆหัวเราะเบาๆ  เสียงนี่มัน

“พี่เซล!!”

ผมเผลอตะโกนเรียกพี่มันเสียงดังไปหน่อยจนคนขับรถหันมามองเลย  พี่ซีปรือตาเล็กน้อยก่อนจะหลับตามเดิม

(เสียงดังเกินไปแล้ว  ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ  ฮ่าๆ)

“ไม่ดีใจเลย  เฉยๆ-3-”

(งั้นวางละ)

“เฮ้ย!  เดี๋ยวจิ >o<”

(อะไร)

“อะไร?  ถามเข้าเชอะ!  กลับเมื่อไหร่เนี่ย”

(กลับพรุ่งนี้อ่ะ  น่าจะถึงค่ำๆหน่อย)

“ซื้อของมาฝากด้วย-3-”

(เอาไรอ่ะ)

“เอาอะไรก็ได้ที่พี่มีปัญญาซื้อ^^”

(ระเบิดมั้ย!)

“เอาไปปาบ้านพี่น่ะสิ -.-”

(โหดอ่ะ!  พี่ซื้อตุ๊กตายางดีกว่า  เอ๊ะ!  มีซัลแล้วนี่นาฮ่าๆ)

“พี่จะบ้าหรอซัลไม่ใช่...-_-*  นะ”

(ไม่ใช่อะไร)

“บ้านพี่ดิ”

(เดี๋ยวตบหัวให้!)

“ไม่อยู่  ไม่กลัว  มาดิๆ><”

(รอกลับไปก่อนนะๆ)

“เอาออกซิเจนดื่มได้อ่ะ”

(เอาไปทำไมแถวนั้นไม่มีหรือไง  อ่อ  ลืมไปซัลอยู่ในดินนี่หว่าออกซิเจนน้อย  ฮ่าๆ)

“ไม่ใช่ปลวกนะ-*-”

(พี่ยังไม่ได้พูดไรเลยนะ  ร้อนตัวๆ)

“ขอให้ตกเครื่องบินตาย!”

(ก่อนตกเครื่องบินตายตังค์จะหมดก่อน  แค่นี้นะ)

“เดี๋ยวเติมให้-o-!”

(คนต่อแถวรอใช้เครื่องอยู่)

“โทรตู้หรอ”

(เออดิ  แค่นี้นะ)

“อืมๆ”

(คิดถึงนะครับ  ถ้าคิดเหมือนกันจุ๊บมือถือตัวเองด้วยนะ)

“พี่ก็ต้องทำด้วยนะ-///-”

(แบคทีเรียเต็มเลยน้อง  น้องจะให้พี่เสียจูบให้แบคทีเรียหรอ)

“ฮ่าๆ  วางได้แล้วๆ  เดี๋ยวคนข้างหลังชักปืนมายิงหรอก”

(ชิบหาย!  ฮ่าๆ  แล้วเจอกัน)

สิ้นเสียงสัญญาณผมก็นั่งยิ้มกับมือถือตัวเองอยู่พักนึง    แค่ได้ยินเสียงผมก็ดีใจแล้ว  ผมยกมือถือขึ้นจูบเบาๆ  พี่บอกให้ซัลจูบใช่มั้ยถ้าซัลคิดถึงพี่  ถ้าพี่ขึ้นถึงซัลเหมือนกันต้องรีบกลับมาไวๆนะ   ผมหันข้างมองท้องฟ้ากว้างก่อนเอื้อมมือไล่ตามเครื่องบินที่อยู่บนนั้น   กลับมาเร็วๆนะ  ซัลคิดถึงจะแย่แล้ว

 

 

 

 

“พรุ่งนี้ไอ้หนุ่มนั่นมาหรือป่าว” 

ชายร่างสูงขยับแว่นเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากถามลูกชายที่วุ่นกับการเล่นเกมอยู่หน้าโทรทัศน์

“ไอ้หนุ่มนั่นน่ะใครละฮะ -o-”  เสียงเล็กๆถามกลับ

“ก็คนสูงๆนั่นน่ะ” 

“เพื่อนซัลก็สูงๆทุกคนอ่ะ -o-”

“เหอะ!  แฟนลูกน่ะ-_-;”

ผู้เป็นพ่อเค้นเสียงเบาๆ  เขายังรับไม่ค่อยได้ที่ลูกชายคนเดียวของเขาไปมีแฟนเป็นผู้ชาย   เขายกแก้วจิบชาเล็กน้องก่อนตวัดสายตาจ้องมองคนตัวเล็กที่หันมาอมยิ้มให้เขา

“เอ๋~  อยากเจอพี่เซลหรอ^O^”

“เหอะ!  ถ้ามาก็จะได้เตรียมปืนออกมาใช่ถูกก็เท่านั้น”

“พ่อ~”

คนตัวเล็กขมวดคิ้วพลางลากเสียงยาว   ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่นี่ผู้ชายคนนั้นทำให้ลูกเขาอาจหาญมาข่มพ่อเชียวหรือนี่

“เซลมาใช่มั้ย  แม่จะได้เตรียมห้องให้^^”  หญิงร่างบางเดินออกมาจากครัวแล้วเอ่ยเย้าแหย่สามี  และมันก็ได้ผล

“นี่แม่คิดอะไรอยู่ห๊ะ!  ไปเตรียมห้องอะไร  จะประเคนลูกชายให้มันหรือไง!”   ชายใส่แว่นถามเสียงดัง

“ประเคนไปแล้ว~” 

“หา-o-!!”

“ล้อเล่นน่าๆ  พ่อก็”

แขนเรียวสวยโอบกอดคอคนตัวสูงพลางก้มลงหอมแก้มสามีเบาๆ  ทำเอาลูกกับหลานที่นั่งอยู่ไม่ไกลถึงกับน้ำตาลในเลือดล้มขึ้นมาทันที

“ซัลจัง!  พรุ่งนี้มีใครมาบ้างลูก”  เสียงหวานเอ่ยถาม

“ไม่รู้ไอ้เทมส์จะมาป่าว  แต่น้องพี่เซลมาอีกสองคนอ่ะ”

“เซลมีน้องด้วยหรอO.o”

“ใช่แล้ว  แฝด..(นรก)ด้วย-o-”

“พี่หล่อขนาดนี้  แล้วน้องจะหล่อขนาดไหนเนี่ย><”

“พ่อพี่เซลก็หล่อนะ^^”

“เปลี่ยนสามีใหม่ตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย  ฮ่าๆ”

มือเรียวสวยป้องปากหัวเราะอย่างขำขัน

“ถ้าหย่ากัน  ทรัพย์สินหารสอง  แล้วผมจะคิดดอกเบี้ยเงินที่คุณเคยยืมผมไปตอนสมัยม.ต้นด้วย”  ร่างสูงบอกเสียงเข้ม

“ยังจำได้อีกนะ   ฉันอุส่าห์ใส่น้ำตาลให้กินเยอะๆแล้วนะเนี่ย  ยังลดความเค็มใส่กระแสเลือดคุณไม่ได้อีกหรอเนี่ย-o-!”

“ผมแค่รู้จักคุณค่าของเงินเท่านั้น  ไม่เหมือนคุณมีเท่าไหร่ใช่หมด-_-”

“ไม่หย่าแล้ว!  ฉันจะผลาญเงินคุณให้หมดแล้วค่อยเฉดหัวทิ้ง>O<”

“หึ^^”

“หัวเราะอะไร-3-”

“ป่าว^^”

ร่างสูงหัวเราะในลำคอ   เถียงยังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายชนะ  เรื่องอะไรเขาจะยอมหย่าละเสียทั้งเงิน  เสียทั้งคนที่เขารักไปน่ะหรอ   ใบหน้าเข้มใต้กรอบแว่นกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีชัยก่อนจะเหลือบมองหลานที่เดินออกไป

ลมเย็นๆพัดผ่านกิ่งไม้ทำให้ไหวเป็นรูปร่างต่างๆ  ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากจิตนาการ  และเรื่องที่เกิดจากจินตนาการ...มันเป็นไปไม่ได้     ใบหน้าหล่อเหม่อมองไปบนท้องฟ้ามืดมัว   ทั้งที่สองคนนั้นอยู่ห่างกันตั้งไกล  ไอ้หมอนั่นก็ยังอุส่าห์โทรมาหาซัลอีก   กะจะหวงไว้ไม่ให้เขาเข้าใกล้ซัลเลยหรือไง  แถมเมื่อเย็นยังต้องมาเจอกับฝาแฝดที่เป็นน้องของแฟนซัลอีก  พวกนั้นมองเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง  รู้ว่าเขาคิดยังไงกับซัล  คงมีแต่ซัลเท่านนั้นที่ไม่รู้ว่าเขาไม่ได้อยากเป็นพี่ชายแสนดีนั่นซักนิด

 

ติ๊ด  ติ๊ด

 

นิ้วเรียวไล่กดหมายเลขโทรศัทพ์ที่อยู่ในกระดาษยับยู่ยี่   จริงอย่างที่ว่า  เขาคงไม่ได้สามารถได้ครอบครองคนที่เขารักได้  ถ้าเขาพยายามด้วยตัวเองเพียงลำพัง   ยิ่งปล่อยให้สองคนนั้นเข้าใกล้กันสองคนนั้นก็ยิ่งผูกผันกัน    ถ้ามีคนที่ทำให้ความสัมพันธ์ของสองคนนั้นสั่นคอนได้ก็คงดี    แต่ดีที่สุดก็คงจะเป็นคนที่เคยรักกันหรือเรียกง่ายๆว่า “แฟนเก่า”

 

ติ๊ด

 

ร่างสูงชั่งใจรอเสียงตอบรับจากปลายสาย   ถึงจะรู้ว่าเธอคนนั้นที่เคยให้เบอร์เขามาอาจจะทำให้สองคนนั้นเลิกกันไม่ได้  แต่ถ้ามีโอกาสแม้เพียงนิดเดียว  เขาก็อยากลองดูเหมือนกัน  ถ้าการเข้าใกล้มันทำให้เขากลายเป็นพี่ก็ต้องแทรกแซงแล้วละ

(ฮัลโหล  เนยค่ะ)

“คุณ...”

(คะ?  นั่นใครคะ)

“คุณที่เป็นแฟนเก่าของแฟนซัลใช่มั้ย”

(ใช่ค่ะ  นั่นใครคะ)

“ผมชื่อซี  คนที่คุณเคยให้เบอร์ไว้วันงานโรงเรียนเนโรน่ะครับ”

(อ่อ  ยอมโทรมาซะทีนะ)

“.................”

(โทรมาตั้งแต่วันนั้นก็สิ้นเรื่อง  ตกลงยอมร่วมมือกับเนยแล้วใช่มั้ย)

“................”

(ว่าไงคะ  ร่วมมือกันมั้ยเอ่ย~)

“...อืม...”

(ต้องอย่างนี้สิ  เริ่มลงมือกันเมื่อไหร่ดีละ)

“..ตอนนี้เลย”

(ใจร้อนจังเลยนะ  ก็ได้  งั้นทำตามที่เนยบอกนะ)

“เธอจะไม่ทำอะไรซัลใช่มั้ย”

(ทำอะไรละคะ  มันไม่ใช่หน้าที่เนยซะหน่อย)

“หมายความว่า?”

(ออกมาเจอกันหน่อยสิคะ  จะได้คุยกันง่ายๆ)

“ที่ไหน”

(ที่.....  แล้วเนยจะคอยนะคะ)

“ครับ”

มาถึงขนาดนี้แล้วสินะ  

....ซัล  พี่จะทำให้ซัลเป็นของพี่ให้ได้...