Sulfur Love (RE-Write)

♛ Special[Sauce&Cheetah]♛
เรื่องวันนั้น ของ “เรา”วันนี้
 
[Cheetah]
          “เฮ้ย! กันพี่บอกให้วิ่งรอบสนาม10รอบไม่ใช่หรอ-o-!”
                ผมตะโกนปาวๆบอกไอ้เด็กในชมรมที่มันดันอู้หยุดวิ่ง  เดี๋ยวพ่อจะเบิลให้อีกเท่าตัวเลยนี่-_-*
                “พักแปปๆ  ผมจะตายละเนี่ย  ทำไมฝึกโหดอย่างนี้อ่ะ-o-;;” น้องมันบ่น
                “ถ้าอยากพักก็จะให้พัก^^”
                “พี่ต้านี่ใจดี๊...ใจดีจังเลยนะครับ  ขอให้ได้แฟนเป็นนักบอลนะครับ อิๆ^^”
                “ไปวิ่งอีก10รอบ เดี๋ยวนี้>O<!!!”
                น้องมันรีบลุกจากพื้นแล้ววิ่งตามคำสั่งผมทันที   จะบ้าตายจริงๆ  เพราะพี่บีกินน่ะแหละชอบล้อผมต่อหน้าน้องๆ   พวกมันเอาผมไปจิ้นกับไอ้เด็กบอลหัวแดงนั่น  รู้สึกจะล้อกันตั้งแต่นั่งเบาะเดียวกันตอนไปแข่งนอกโรงเรียนละ  เบื่อจริงๆ-*-
 
                ฟิ้ว~
 
                พลั่ก!
 
                ลูกบอลกลมๆลายหกเหลี่ยมพุ่งเข้ามากระแทกข้อพับขาผม  ทรุดซิครับ เข่ากระแทกพื้นเลย -o-;   ไม่ได้นั่งไหว้ฟ้าดินหรอกนะแค่โดนบอลเจาะยาง   ผม
ลุกขึ้นปัดเศษปูนที่เกาะขาออก   เลือดงี้ไหลซิบๆเลย 
                “พี่เป็นอะไรหรือป่าว”
                ผมหันควับไปจ้องหน้าไอ้ตัวการทันที  มันอีกแล้ว!!  เตะบอลอัดกูจัง  กูไปทำอะไรให้มึงเนี่ย-_-**
                “เอาคืนไป!”
                ผมบอกพลางเตะบอลใส่มันหมายจะให้กระแทกหัวมันซะบ้างจะได้รู้ว่าชาวบ้านที่เขาโดนบอลอัดใส่มันเจ็บนะเว้ย!!  แต่เอ๊ะ!  วันนี้ผมใส่รองเท้าแตะมานี่หว่า-o-;;  ชิบหายละไม่มีเบรกที่เท้าด้วย  กรรม!!
 
                ฟิ้ว!
 
                กึก
 
                ไอ้หัวแดงรับบอลได้  หมั่นไส้นัก!!  แต่ช่างมันก่อนเถอะตอนนี้โคตรเจ็บเท้าเลยอ่ะToT   ผมเล็บฉีกกกกกกก  อ๊ากกกกก!!! เลือดๆๆๆ  เห็นเลือดชาวบ้านมันไม่เท่าไหร่หรอก  แต่เห็นเลือดตัวเองมันอดไม่ได้ที่จะหน้าซีดน่ะสิ  ไอ้หัวแดงรีบวิ่งเข้ามาประคองตัวผมที่กำลังจะทรุดลงไปกองกับพื้นอีกรอบไว้  เลือดดด-o-;;
                “บ้าจริง  ใครเขาเตะบอลด้วยปลายเท้ากันละ  เล็บฉีกเลย”  ไอ้หัวแดงบ่น
                “กะ...ก็ใคร..จะรู้ละ..แฮ่กๆ”
                โอ้ย!!  เหมือนจะขาดใจตายให้ได้เลย  บรรยากาศโดยรอบตัวผมมันเย็นขึ้นรู้สึกผมก็ชาวาบไปทั้งตัวเลย  ตาก็เริ่มเห็นถาพขาวดำแล้วด้วย
                “ไอ้ต้าๆ”
                ผมปิดเปลือกตาลงพร้อมปล่อยร่างตัวเองไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก   ใครไม่รับไว้ผมก็ยอมนอนบนพื้นละ  ยืนไม่ไหวแล้ว  ผมได้ยินเสียงตะโกนของไอ้เซลที่เรียกผม  มันตบแก้มผมด้วย-*-
                “พาไปห้องพยาบาลๆ”  เสียงพี่บีกิน
                “วันเสาร์ห้องพยาบาลเปิดที่ไหนพี่”  ไอ้เซลสินะ
                “เออหว่ะ  ลากไปนอนที่ม้านั่งในตึกก่อนๆ”
                ตัวผมถูกยกลอยขึ้น  ใครอุ้มวะ  โคตรถึกเลยนะเนี่ย  ผมพยายามลืมตามอง  ลืมตาอ่ะลืมได้  แต่มองไม่เห็นอะไรเลยเป็นภาพมืดๆลางๆ  ไอ้คนอุ้มวางผมนอนลงบนม้านั่งตัวยาว(แบบไม่มีพนักพิง)  ก่อนผมจะได้กลิ่นหอมเย็นๆอยู่แถวๆปลายจมูก  ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย  โฮกกกกTOT
                “ไงมึง  เห็นเลือดแล้วช็อกเลย  ปอดแหกหว่ะ ฮ่าๆ”
                ตื่นมาก็เห็นหน้าไอ้เชี่ยเซลเลย   หลับต่อดีกว่ามั้งเนี่ย -*- 
                “งอนหรอมึง  ฮ่าๆ  กูไม่ล้อมึงละ  พักไปก่อนถ้าไม่ไหวก็บอกเดี๋ยวกูไปส่ง”
                “ชิวๆน่า”  ผมบอกไอ้เซล
                “ชิวมากเลย  หน้างี้ซีดเป็นกระดาษเลย”
                “ไปไหนก็ไปเลยมึงนี่-*-”
                “เออ  มีคนคอยดูแลแล้วนี่  รีบเฉดหัวกูส่งเลยนะ ฮ่าๆ”
                “อย่าไปล้อต้ามันซิเซล ฮ่าๆ”
                พี่บีกินพูดเสริมพลางเกี่ยวคอไอ้เซลออกไป  คนดูแลอะไร-o-?  ไปฝึกไอ้พวกน้องๆต่อดีกว่า
 
                วืด~
 
                หมับ!
 
                ลำแขนใหญ่คว้าเอวผมไว้ทันพอดี   ไม่คิดว่าแค่ลุกขึ้นยืนแน่นี้เลือกผมจะวิ่งมาเลือดสมองไม่ทัน  เกือบล้มอีกแล้วไง
                “ขอบใจนะ”  ผมบอก
                “นั่งพักก่อนเถอะครับ”
                นายหัวแดงบอก  เออนั่งก็นั่งวะๆ  ตอนนี้ยอมรับสภาพตัวเองละ  ถ้าฝืนเดินไปอีกสองสามก้าวคงได้ล้มหน้าฟาดพื้นแน่ๆ-_-;
                “ผมทำแผลให้นะครับ”
                นายหัวแดงพอแล้วนั่งลงชันเข่ากับพื้น  มันหยิบเท้าผมขึ้นมาวางไว้บนขามัน    เฮ้ยๆ  คนเอเชียเขาถือว่าเท้าเป็นของต่ำไม่ใช่หรอ!
                “เดี๋ยวฉันทำเองดีกว่าO-O!”
                “อย่าดื้อได้มั้ยครับ”
                มันเงยหน้าพลางส่งสายตาดุผม  ผมเป็นรุ่นพี่มันนะ  บังอาจไปหน่อยหรือป่าว!!
                “ถ้าดื้อกับผม  ผมจะถอนเล็บพี่ทิ้งนะครับ”
                “กล้าหรอ^^”  ผมถาม
                “ไม่กล้ามั้งครับ”
                ผมชักขาหลบมัน  มันเงยหน้าจ้องผมอีกรอบก่อนกระชากขาผมอย่างแรงจนผมแทบจะลไสด์ตกจากที่นั่งแถมมันยังดึงเล็บผมออกจริงๆด้วย>O<
                “อ๊ากกกกกกกTOT”  โหยหวนนนน
                “บอกแล้วนะครับ  ทีนี่นั่งเฉยๆได้ยังครับ”
                “TT++”
                แค้นนี้ต้องชำระ!  มันจับเท้าผมวางที่เดิมแล้วก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดรอยเลือดออกจากเท้าผมแถมตัดเล็มเล็บเท้าที่ฉีกออกให้ด้วย   นิสัยดีแหะเพื่อนน้องซัลเนี่ย  จะว่าไปน้องซัลเป็นเจ้าหญิง  ไอ้น้องหัวแดงนี่คงเป็นเจ้าชายที่เขาว่ากันสินะ   ก็เหมาะกับคำว่าเจ้าชายอยู่หรอก  หน้าตาก็ดี  สูงกว่าผมอีกต่างหาก  ผมสูง177กว่าๆ  แต่มันน่าจะสูง186 187ได้มั้ง  สูงพอๆกับไอ้เซลเลย   แต่ขัดใจกับสีผมมันมาก  สีแดงกระแทกตามาก -_-;
                “เสร็จแล้วครับ  คราวหน้าแค่ถือไว้ก็พอเดี๋ยวผมมาเอาเองไม่ต้องเตะให้หรอก”           
                กูดิต้องบอกว่า  อย่าเตะอัดกูอีก-*-  ผมพยักหน้าหงึกๆไปงั้นแหละ  นิ้วเรียวไล่ปิดพลาสเตอร์ทับนิ้วเท้าผมทีละนิ้วอย่างใจเย็นก่อนจะลุกขึ้น
                “ขอบใจนะ^^”  ผมบอก
                “เอาน้ำมั้ยครับ”  มันพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ตู้กดน้ำ
                “เดี๋ยวไปเอาตังค์ก่อน”
                “ไม่ต้อง!”
                มันกดไหล่ผมให้นั่งลงที่เดิมแล้วลุกไปกดสไปรท์มาให้ผม    ให้รุ่นน้องเลี้ยงน้ำนี่มันยังไงๆอยู่นะเนี่ย-o-;   
                “รับไปซิครับ”
                ห๊ะ!  กระป๋องน้ำเย็นๆยื่นมาจ่อตรงหน้าผม  รับก็รับๆวะ  มันนั่งลงซดน้ำในกระป๋องมันพลางๆ  ใจจริงแล้วอยากจะบอกว่าไม่ต้องมานั่งเฝ้าก็ได้นะ  แต่ก็เกรงใจมันอุส่าห์ทำแผลให้  แล้วจะนั่งซดน้ำไปเงียบไปแบบนี้ผมก็รู้สึกแปลกๆนะ  มันเงียบเกินไปน่ะ  แถมอยู่กันสองคนซะด้วยสิ  พูดอะไรหน่อยสิวะ
                “อ่า...  ตั้งแต่วันที่ไปแข่งกีฬามาเนี่ยฉันกับนายก็โดนล้อเป็นคู่จิ้นกันตลอดเลยเนอะ  ฮ่าๆ  พวกพี่ๆเขาคิดกันได้ยังไงเนี่ย  จับฉันไปจิ้นกับนาย  ถ้าเป็นนายกับซัลก็ว่าไปอย่าง  อ่ะ!-o-  ถ้าไอ้เซลมาได้ยินเข้ามันจะด่าฉันมั้ยเนี่ย  ฮ่าๆ^^”
                อ้าว....  ไม่ขำหรอ  แย่จังเลยนะ  ผมเป็นพวกเล่นมุกไม่เก่งซะด้วย  แค่อยากสร้างบรรยากาศครื้นเครงแต่ไหงมันเงียบกริบเป็นป่าช้าแบบนี้ละ-o-
                “เป็นคู่จิ้นกันมันไม่ดีหรอครับ”
                มันจะไปดีได้ยังไงล่ะวะ>O<!!  โดนจิ้นกับผู้ชายเนี่ย
                “ก็แค่เบื่อๆน่ะ  ในชมรมมันชอบล้อบ่อยๆน่ะ  อีกอย่าง  ขืนเรื่องมันแพร่ออกไปนอกชมรม  ทั้งฉันและนายคงหาแฟนกันไม่ได้พอดี  ฮ่าๆ^^”
                “........................”
                “เอ่อ....... ที่พูดเนี่ยเพราะไม่อยากให้นายเก็บไปคิดอะไรมาก  เดี๋ยวพวกพี่ๆเขาก็เลิกล้อกันไปเองน่ะแหละ  รอหน่อยแล้วกันนะ^^”
                จะปล่อยให้กูพูดคนเดียวทำไมเนี่ย-o-**  พูดจาสมทบหน่อยสิ  เออๆออๆบ้างก็ได้   ปล่อยให้พูดจนคอแห้งเลยนะเนี่ย  เอื้อกๆ)-o-(
                “ก็คบกันไปเลยสิ  จะได้ไม่มีใครล้อ”
 
                พรวด!!
 
                OoO!!  พระเจ้า  จะบ้าหรือไงวะ  คบกันหรอ  ผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยนะ-o-;;
                “ฮ่าๆ  ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง^^;” 
ผมบอก  อย่าทำหน้าจริงจังได้มั้ยวะ   เสียวสันหลังวาบเลยนะเนี่ย-o-;  (Writter:เสียวหลังเลยสิท่า ฮุๆ ธาตุเคะเข้าแทรกแล้วสิ) มือใหญ่เลื่อนมาวางทับมือผมอย่างถือวิสาสะก่อนที่ใบหน้าหล่อจะเลื่อนเข้ามาใกล้ผม    เฮ้ย!  หวังว่ามันคงไม่ได้.....-o-
“..ผมชอบพี่นะ..”
กูว่าแล้ววว  ผมล่ะอยากจะกรี๊ดเป็นเสียงอาเบะจริงๆ  อ๊ากกก   ชิบหายแล้วไอ้ต้าเอ๊ยยยย>O<   ทำไงดีๆ  บางทีน้องเข้าอาจจะล้อเล่นก็ได้ แหะๆ^^;
“ฮ่าๆ  เล่นซะเคลิ้มเลยนะเนี่ย  ถอยออกไปได้แล้ว^^;;”  ผมบอก
“ผมจริงจังนะ”
รู้แล้วว่าจริงจัง><  เล่นเอนตัวมาคร่อมผมแบบนี้!! ถึงขั้นยกขันหมากมาสู่ขอเลยหรือป่าวเนี่ย  ถึงแม้ตรงนี้จะไม่มีคนเดินผ่านแต่มันก็โล่งมากถ้ามองมาจากสนามละก็ต้องเห็นแน่ๆ  ผมพยายามดันตัวมันออกแถมขยับตัวหนีจนสุดม้านั่งแล้วก็ยังไม่พ้น
“คบกับผมนะ”
พูดง่ายนะมึง>///<  คนคบกันน่ะ  มันต้องจับมือถือแขน  เดินด้วยกัน  แล้วผมกับมันก็สูงด้วยกันทั้งคู่เวลาเดินด้วยกันนี่มัน.....เหมือนยักษ์วัดแจ้งกับยักษ์วัดโพธิ์เลยนะ-o-;;
“บ้าน่า  ฉันเป็นผู้ชายนะ!” ผมบอก
“พี่เซลกับซัลยังคบกันได้เลย” 
มันยกตัวอย่าง  แล้วนั่นมันใช่ผมซะที่ไหนละ ><
“นายต้องหาแฟนสวยๆได้แน่ๆ  อย่าเอาตัวเองมาจมกับฉันเลย>O<”
 
หมับ!
 
มือหนาบีบคางผมให้แหงนหน้ามองมัน  ใครจะกล้ามองละครับ>///<  ให้มองหน้าคนที่จู่ๆมาสารภาพรักเนี่ย  ไม่ไหวๆ
“ผมชอบแบบพี่  ถ้าสวยกว่านี้ผมไม่เอา!”
อย่าเรื่องมากสิวะ>O<!  เดี๋ยวกูจะไปกรีดหน้าซะ
“คิดว่ากรีดหน้าตัวเองแล้ว  ผมจะเลิกชอบพี่หรอ”
อ่านใจออกอีกนะ-o-;;  
“ฉัน...ไม่อยากคบกับผู้ชายนี่-o-;”  ไม่คบได้มั้ยๆ  อย่าจ้องกูนักสิ><
“ผมขอเวลาหนึ่งอาทิตย์!”
ขอเวลา?
“ถ้าผมทำให้พี่ชอบผมไม่ได้  ผมจะ....ตัดใจจากพี่”
                ทำไม่ต้องพูดแบบขาดช่วงด้วยละ  พูดแบบนั้นผมก็พลอยใจหายไปด้วยน่ะสิ  แล้ว...แล้วก็  ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนคนเจ็บปวดด้วย   ไม่อยากใจอ่อนด้วยหรอกนะ  แต่จะยอมให้อาทิตย์นึงก็ได้วะ  แค่อาทิตย์เดียวเอง!!
                “..ก็ได้  อาทิตย์เดียวนะ..”
                หมายความว่าอาทิตย์นั้นผมก็เป็นแฟนมันละสิ-o-///  บ้าชะมัดทำไมจู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมาแบบนี้ละ  ทำตัวเป็นสาวน้อยไปได้นะเรา>///<
                “ขอบคุณครับ  พี่ต้าน่ารักจังเลย”
                พะ..พี่ต้า-o-///   โดนเรียกชื่อแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆแหะ  มือใหญ่จับใบหน้าผมให้หันไปหามันอีกรอบ   ใบหน้าใสค่อยๆเลื่อนเข้ามาหาผมทีละน้อยๆ  ลมหายใจร้อนๆที่รดอยู่ข้างแก้มทำให้ผมตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัวสุดท้ายก็ถูกริมฝีปากของไอ้เจ้าชายม.4ตรงหน้าช่วงชิงจูบไปอย่างง่ายดาย....ซะเมื่อไหร่กันเล่า!!!
 
                พลั่ก!
 
                ผมเหวี่ยงหมัดเข้าใบหน้ามันอย่างจัง  ร่างใหญ่ลอยล่วงลงไปนั่งอยู่กับพื้นเลยละ   วันแรกแท้ๆ-_-***  จะจูบกันเลยหรอเนี่ย  ไม่เร็วไปหน่อยหรอ
                “พี่ทำไรเนี่ย”  ไอ้ตัวข้างล่างบ่น
                “เหอะ!  คบกันแต่ไม่แปลว่าให้จูบซะหน่อย-*-”  ผมบอก
                “ไม่โหดร้ายไปหน่อยหรอครับ  หัดใจดีให้เหมือนหน้าตาหน่อยสิ”
                “โทษทีนะ  พอดีฉันมันเป็นพวกจิตใจโหดร้ายอำมหิต^^+”
                “แต่ก็ยังอุส่าห์ยอมคบกับผมตั้งอาทิตย์นึงแน่ะ^^”
                “เงียบไปเลย>////<!!”
                “ครับๆ^^”
                “ฉันไม่ยอมให้คนที่ไม่รู้จักชื่อมาจูบง่ายๆหรอกนะ-^-”
                “งั้นถ้ารู้แล้วก็จูบได้สินะครับ^^”
                “ไม่ได้>O<!!”
                “ฮ่าๆ  ผมชื่อซอสนะ  ซอส!”
                “รู้แล้วไม่ต้องย้ำ  หนวกหู-///-”
                “ชื่อซอสนะครับ^^”
                “หนวกหูน่า>O<”
                “ซอสนะครับ^^”
                ไอ้บ้านี่พูดไม่ฟังกันบ้างเลยนะ   ขวดยาในกล่องปฐมพยาบาลขว้างใส่มันทันที   กวนประสาทที่สุดเลย-*-  มันวิ่งหลบของที่ผมปามัน  หลบได้หลบไปๆ  ใบหน้ายิ้มแย้มของมันทำให้ผมเผลอหลุดยิ้มตามันไปด้วย   มันมองหน้าผมพลางกระพริบตาปริบๆก่อนจะฉีกยิ้มกว้างล้อเลียนผม  เวร!  ไม่น่าเก๊กหลุดเลยเรา-*-
                “ผมว่าตอนพี่ยิ้มน่ะ  น่ารักมากเลยนะครับ^^”
                ทำเป็นปากหวาน  ผมไม่หลงคารมคนง่ายๆหรอก   ถึงแม้มันจะพูดชมผมยังไงผมก็คงไม่ได้รู้สึกรักมันขึ้นมาหรอก  แต่ว่า....พยายามเข้าแล้วกันนะ   บางทีรอยยิ้มที่เหมือนดวงตะวันของนายอาจจะหลอมละลายหัวใจน้ำแข็งของฉันได้  เหมือนกับเด็กคนนั้น..... เด็กที่มีรอยยิ้มเหมือนแสงตะวัน...
               
 
               
               
                ก๊อกๆ
 
                “คุณต้าคะ  มีเพื่อนมารออยู่หน้าบ้านน่ะค่ะ  ดิฉันเห็นมารอนานแล้วเลยขึ้นมาตามคุณต้าเนี่ยแหละค่ะ”
                ผมลืมตาโพรงมองสาวใช้ที่เข้ามาบุกห้องผม  จะลักหลับกันหรอ  รอแปปอาบน้ำก่อน  เหอะๆ  เพื่อน?  มาทำเชี่ยไรแปดโมงวะ-_-**  ให้กูได้หลับได้นอนมั่งเหอะวันอาทิตย์เนี่ย
                “อืม  เดี๋ยวลงไป  คราวหน้าอย่าเปิดประตูพรวดเข้ามาแบบนี้ละ”  ผมเทศน์
                “ดิฉันเคาะประตูเรียกนานแล้ว  คุณต้าก็ไม่ยอมออกมาเปิดประตูนี่คะ-o-”
                “ฉันผิดซินะเนี่ย อืมๆไปได้แล้ว-_-;”
                ไอ้เซลแม่ งมาทำไมแต่เช้าวะ  ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า  ผมใช้เวลาในการขัดตัว  ไดร์หัวเซตผมอยู่นานราวๆครึ่งชั่วโมงได้กว่าจะได้เสด็จลงไป   ปล่อยมันรอไป
ผมกวาดตามองในห้องรับแขกก็ไม่พบใคร  แล้วมันไปอยู่ไหนหว่า  หรือจะอยู่หน้าบ้าน  ผมเดินลากเท้าไปหาวหวอดๆไปหาไอ้เพื่อนตัวดี 
                เอ๊ะ-o-!!
                ไอ้เซลเปลี่ยนมาขับมอไซค์แล้วหรอวะ  ผมเปิดประตูเดินเข้าไปดูใกล้ๆ   ผมว่าไม่ใช่ไอ้เซลละ  มันคงไม่ใส่แจ็คเก็ตหนังเท่ๆแบบนี้แน่ๆ   หระ..หรือว่า  โจรป่าววะ  เผ่นก่อนละ><~
 
                หมับ!
 
                “จะหนีไปไหนครับ”
                มือใหญ่ตะบบคอเสื้อผมแล้วลากผมไปใกล้มัน    มือยกมือขึ้นถอดหมวกออกเผยให้เห็นใบหน้าคมที่ซ่อนอยู่ภายใต้หมวกใบเท่   เส้นผมสีแดงสะท้อนกับแสดแดดยามเช้า  ทำให้ผมจำได้ว่ามันคือใคร-o-!!
                “มาได้ไงเนี่ย-o-?” ผมถาม
                “ขี่รถมา”
                เออดิ  คงไม่ลากมาไกลขนาดนี้  จะบ้าหรอ>O<!!  ผมกำลังสงสัยว่ามาบ้านผมถูกได้ยังไง  ไม่เคยให้แผนที่ไปด้วยซ้ำ><
                “เกี่ยวกับพี่ไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้หรอก^^” 
มันบอกพลางยักคิ้วให้ผม  ผมละขนลุกกับการอ่านใจชาวบ้านออกของมันจังเลย-o-;;  น่ากลัวเกินไปแล้ว  แค่มองหน้าก็รู้ถึงบ้านเลยสินะ
 
พรึ่บ!
 
หมวกกันน็อคใบเหลืองลายพิกกาจูถูกสวมลงบนหัวผม  ช่างอาโนเนะสิ้นดีเลยนะ   ไม่ใส่เว้ย  แล้วจะพาไปไหนเนี่ยแต่งตัวเต็มยศมาซะขนาดนี้!
“วันนี้วันครอบครัวนะ-o-”  ผมบอก
                “ก็ถึงมาพาไปเที่ยวไงครับ^^”  มันตอบกลับ
                “วันอาทิตย์ต้องอยู่กับครอบครัวสิ-o-”
                “ก็พี่เป็นครอบครัวของผมไง”
                “ฉันไปเป็นครอบครัวเดียวกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ>O<!!”
                “พูดมากจังเลยนะครับ  รีบๆขึ้นมาได้แล้วเดี๋ยวก็กลับดึกหรอก”
                “ไปไหน  ไม่ไป-o-”
                ไม่ไปด้วยหรอก  ไม่ไว้ใจเลยแหะ  ด้วยจากรถแล้วเบาะท้ายยกสูงขนาดนั้น  ถ้าผมไปนั่งละก็ต้องลื่นลงมานั่งแนบเนื้อกับมันแน่ๆ-o-;;
                “ไม่ได้เอาตังค์มา  ไปเอาก่อนนะ”  ชิ่งละคร้าบบบ><
                “ไม่ต้อง  ผมเลี้ยงเองขึ้นมาได้แล้ว”
                “ฉันเหนื่อยอยากนอน>O<”
                “นับหนึ่งถึงสาม  ถ้าไม่ขึ้นมาผมจะจับมานั่งข้างหน้า-_-”
                ไม่ใช่เด็กนะเว้ย!!  คิดว่าขี่ม้าอยู่หรือไง  ให้นั่งข้างหน้าน่ะ-///-  นั่งข้างหลังก็ได้วะ  แล้วไอ้รถนี่มันจะสูงไปไหนกันละเนี่ย-_-;
                “กอดเอวผมด้วยนะครับ^^”
                “ไม่จำเป็นมั้ง  รีบๆไปได้ละ-_-”
                “ครับๆ”
 
                บรื้นๆ!
 
                ฟิ้ว~
 
                รถคันใหญ่ทะยานออกจากหน้าบ้านผมด้วยความเร็วแสง  ย้ากกกก>O<  เกือบหงายเลย-o-;;   ใครเขาขี่รถเร็วๆในหมู่บ้านกันฟะ  บ้าหรือป่าว>O<!!
                “ฮ่าๆ  อย่าปล่อยละ  ไม่งั้นซิ่งจริงๆด้วย”
                เสียงทุ้มๆพูดอู้อี้อยู่ในหมวก  พอจะจับใจความได้ละว่าอย่าปล่อย
                ....อย่าปล่อย...
                ว้ากกกก>O<!!  นี่....นี่ ผมกอดเอวมันอยู่นี่  แถมเบียดตัวกอดมันซะแน่นเลยด้วย  กำไลเลยสิมึง-*-  บ้าจริง   ถ้าไม่กลัวตกละก็ไม่มีทางทำแบบนี้หรอก  ถึงไวๆซะทีสิไอ้ที่ๆจะพาไปเนี่ย  ไม่อยากกอดมันนานๆ  เดี๋ยวมันจะรู้ว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงโคตรๆเลย  ทั้งกลัวตกรถ  ทั้งเขินเลย  บ้าที่สุด>O</// 
                “หลับไปก่อนเลย  เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก”
                มือใหญ่เอื้อมมาดันหัวผมให้ซบกับแผ่นหลังกว้างของมัน  เหอะ!  ถ้าตกไปละก็รับผิดชอบด้วยแล้วกัน  หลับแล้วนะครับZzz
 
 
 
                ครืด~  ซ่า~
 
                สายลมอ่อนๆพัดผ่านร่างกายผมไปเบาๆนำพาเอากลิ่นไอของน้ำทะเลสีครามผ่านเข้าจมูกผมไปด้วย  สดชื่นจังเลยนะกลิ่นของธรรมชาติเนี่ย  อยากจะหลับชะมัดเลย  เคลิ้มๆ หาวววว-O-   ผมยืนมองคนตัวใหญ่ที่ยืนแชะภาพเก็บบรรยากาศรอบๆ   แสงแดดที่ส่องกระทบกับเส้นผมสีแดงนั่นดึงดูดสายตาผมให้จับจ้องไปที่มัน   จะว่าไปหน้ามันก็รับกับผมสีแดงนี่นะ  ไม่สิ  ไอ้เด็กนี่ไม่ว่าทำสีอะไรก็คงเข้าหมดละ  หล่อซะขนาดนี้  คิดได้ยังไงมาคบกับผม  บอกตรงๆว่าผมไม่ค่อยเชื่อหรอกว่ามันจะบ้ามารักผมจริงๆ  ถ้าอยากจะเล่นก็ได้  แค่อาทิตย์เดียวผมไม่ถือหรอก  สนุกๆขำๆน่า
               
                แชะ!
 
                มันหันกล้องมาถ่ายรูปผมอย่างกะทันหัน  หลบไม่ทันครับ  เมื่อกี้กำลังมันอยู่ด้วย  โดนเต็มจอเลยซิเนี่ย>////<  หน้าบานมั้ยวะ
                “ลบเลยนะ>///<”  ผมบอก
                “ฮ่าๆ  น่ารักดีออก  เพิ่งรู้ว่าพี่ก็แอบมองผมด้วย^^”
                ผมละเริ่มเกลียดรอยยิ้มมันแล้วละ   รอยยิ้มกับคำพูดเจ้าเล่ห์เหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างนั่นไม่ได้เข้ากันเลยซักนิด    แค่มองไม่ได้แปลว่าสนใจหรอกนะ        “ก็...ก็นายเข้ามาอยู่ในเลนส์ตาของฉันพอดีนี่>O<”  แย้งโว้ยๆ
                “พี่ก็เข้ามาอยู่ในเลนส์กล้องของผมพอดีเหมือนกัน”
                หันมาถ่ายชัดๆ  จงใจนี่-*-
                “เอารูปมาดูซิ!”  ผมบอกพลางแย่งกล้องมา  แต่มันไม่ให้-*-
                “จะเอาไปลบละซิ  ไม่ให้หรอกครับ^^”
                มันพูดจบก็ถอดร้องเท้าถอดเสื้อนอกแล้วก็กางเกงออก  เฮ้ย! >///<  อ้าว~  ใส่กางเกงซ้อนมาอีกตัวนึงหรอกหรอ  เตรียมพร้อมจังเลยนะ-*-  ดูผมสิ
เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นอยู่บ้านแบบชิวๆ  แต่ไม่ได้เข้ากับทะเลเลยซักกระติด  มัวแต่พร่ามมมม  ไอ้เด็กนั่นมันวิ่งลงชายหาดไปแล้ว  ตามสิครับ  เอารูปกูคืนมา>O<
               
                ยวบ!
 
                พอก้าวเท้าลงทรายเท่านั้นแหละ  เท้าผมก็จมมิดทรายเลย  ทรายเข้าแผลมั้ยละนั่น-o-!!
                “เดินบนทรายเขาให้ถอดรองเท้านะครับ” 
                ไอ้หัวแดงบอกพลางยกขาข้างที่เล็บฉีกเมื่อวานขึ้นมาดู
                “ลืมไปเลยว่าพี่มีแผลที่เท้า^^”
                ก็เออน่ะสิ!!  แถมพามาทะเลที่อยากมาเที่ยวนานละด้วย  ได้มาทั้งทีน่าจะดีใจด้วยซ้ำ  แต่ไม่เลยครับ  ผมลงทะเลไม่ได้T-T  ขืนลงไปนี่ได้คงโดนเกลือแทะแสบจี๊ดถึงขั้วสมองแน่  เวรกรรมจริงๆ  มาทะเลทั้งทีจะเล่นน้ำก็ไม่ได้  เดินริมชายหาดยังไม่ได้เลย  ทำไมพระเจ้าถึงโหดร้ายกับผมแบบนี้นะTT
                “นายไปวิ่งเล่นคนเดียวเถอะ”  ส่วนฉันจะแอบอิจฉาอยู่ไกลๆเองTT
                “ไปเดินเล่นกันเถอะ”  มันบอก
                “จะเดินยังไงละ-o-”
                “แบบนี้ไง^^”
                ว่าแล้วมันก็โยนรองเท้าผมทิ้งแล้วก็ยกเท้าขวาผมวางทับเท้าซ้ายมัน  เอางี้เลยหรอ-o-
                “ไปกันเถอะ^^”
                มันเดินก้าวขานำผมไป  เหมือนเล่นเดินสามขาอยู่เลยแหะ  มันจะล้มๆ><~
 
                หมับ!
 
                มือใหญ่คว้าข้อมือผมไว้  มันค่อยๆแทรกปลายนิ้วเข้ามาตามซอกนิ้วผมก่อนที่ฝ่ามือของผมกับมันจะแนบสนิทกันอย่างสมบูรณ์  อ่ะ! –o-////
                “จับมือกันเดินดีกว่านะ  จะได้ล้มไปด้วยกัน  ฮ่าๆ^^”
                “ใครอยากล้มไปกับนายละ-///-”  ไม่อยากล้มเว้ย  อย่าพาไปล้มละ!
                “ขะ....เขินจังเลย  ได้จับมือกับพี่ด้วย”
                “บ้า-////-”
                มันยกมือขึ้นปิดหน้าไว้ครึ่งนึงพลางหันหน้าหลบผม  นี่แก้มมันแดงจริงๆ หรือแค่แสงสะท้อนจากสีผมมันกันแน่  แต่ที่รู้ๆ  อย่าทำกูเขินไปด้วยสิวะ>///<
อายอยู่หน่อยๆนะเวลาเดินจับมือกันแบบนี้แล้วมีคนมองเนี่ย  ผมอยากจะชักมือออกแต่ก็ชักออกมาไม่ได้   มันกำมือผมไว้แน่นมาก  แน่นจนอึดอัด...
                “ไม่หนีไปไหนหรอกน่า  ฉันเจ็บมือนะ  บีบซะแน่นเลย”
                “ฮ่าๆ  โทษทีฮะ  ผมแค่ทำตัวไม่ถูกเลยเผลอบีบแรงไปหน่อย”
                “อืม  ฉันอยากลงทะเลอ่ะ-o-”
                “อืม-.-……อ่อ^^”
                มันทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่  ก่อนที่จะอุ้มผมแล้วก็วิ่งลุยลงไปในทะเลOoO!!
                “เฮ้ย!!  เดี๋ยวOoO!”
 
                ตุ้ม!
 
                มันปล่อยผมลงกลางคลื่นที่ซัดเข้ามา   ซึ่งผมก็กำลังแหกปากอยู่ด้วยน้ำเลยพลอยเข้าปากไปโดยปริยาย  แสบเท้าเว้ยๆTT
               
                วืด~
 
                แขนใหญ่ช้อนตัวผมขึ้นเหนือน้ำ  มันยืนยิ้มร่าเหมือนเห็นผมขมวดคิ้วไม่พอใจตั้งท่าอ้าปากจะดุมัน  แต่มันกลับยื่นมาเข้ามาประชิดหนาผากผมซะก่อน
 คะ...ใครจะกล้าพูดละเนี่ย-////-
                “พอใจยัง”  มันถาม
                “ปล่อยฉันได้แล้ว-///-”
                ผมบอก  มันก็จะปล่อยผมจริงๆ  เฮ้ย!  หมายถึงให้ไปปล่อยที่ฝั่งโว้ยตรงนี้มันโดนน้ำ  แสบแผลไปหมดแล้วเนี่ยTT
                “เดี๋ยวๆ  วางบนฝั่งดิ”  ผมรีบบอก
                “แต่ผมอยากเล่นน้ำนี่  ไปเล่นด้วยกันนะ^^”
                “เฮ้ย!!”
                แม่ งปล่อยผมอีกแล้ว  แสบโว้ย  ฆ่ากันชัดๆไหนบอกชอบกูไงเล่า  ทำไมทำแบบนี้   มันดึงร่างโอนเอนของผมที่โดนน้ำซัดเข้าไปแนบอกพลางกอดผมไว้แน่น  ได้ทีละโอบเชียวนะ-*-
                “ปล่อยเลยนะ-*-”
                ผมพูดพร้อมดันตัวออกจากมัน   แต่มันไม่สะทกสะท้านอะไร  ยืนกอดผมหน้าด้านๆต่อไป  ไหนบอกจะเล่นน้ำดันมากอดกูซะนี่-///-
                “ตัวเปียกๆแล้วเซ็กซี่จัง  ไม่อยากให้ใครเห็นเลย”
                มันพูดแล้วดึงผมแนบร่างมันเข้าไปอีก   จะฟิวชันกันแล้วนะอีกนิดนึง  ใครเขาชมผู้ชายว่าเซ็กซี่กันบ้างวะ  มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ  ผมกะจะเงยหน้าด่ามันซะหน่อยแต่พอสบสายตามี่จ้องมองมาที่ผมแล้ว  เสียงมันก็พาลหายไปในลำคอหมดเลย   มันคลายตัวผมออกเปลี่ยนเป็นกอดไว้หลวมๆ  มือสั่นเทาเลื่อนมาแนบแก้มผมพลางลูบไปมาเบาๆ  ก่อนที่ริมฝีปากของคนตรงหน้าจะเลื่อนเข้ามาใกล้  โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว......ผมก็ถูกช่วงชิงจูบไปเรียบร้อยแล้ว
                เอ๊ะ!  ไม่มีต่อคำว่าซะเมื่อไหร่หรอ-o-;;
                จูบกันจริงๆหรอ-O-
                ไม่จริงงงงงงงงOoO!!!
 
 
 
 
                ติ๊ดๆๆๆๆ!! (เสียงนาฬิกาปลุก)
 
                เฮือกOoO!!
 
                ฝันหรอ  ฝันใช่มั้ย ฮ่าๆ  ผมยังนอนอยู่ที่เตียงอยู่เลยนี่นา   ผมเอียงหน้ามองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง  Mon 09  วันจันทร์หรอ-o-  แล้ววันอาทิตย์ของผมหายไปหน้ายยยยยOoO!!!
 
                ฟิ้ว~
 
                รู้ตัวอีกทีผมก็มาโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว  ใช้เสียงตัดฉากได้คลาสิคมากเลยนะเนี่ย  อยากจะบ้าตายจริงๆ  ผมจูบกับมันไปแล้ว  อ๊ากกกก  ถึงแม้ตอนเด็กๆจะจูบกับป๊าบ้างก็เถอะ  แต่มาจูบกับผู้ชายคนอื่น  โดยเฉพาะมัน!!  คิดเรื่องนี้ทีไรอยากจะขุดหลุมฝังตัวเองไว้ใต้ดินจริงๆ>/////<
                “อ่ะ  พี่ต้า^^”
                สะ...เสียงนี่มัน  ผมชะงักขาก่อนจะหันแบบคนปวดไข้ข้อไปทางต้นตอเสียงที่ยิ้มยิ้มแป้นฟันงี้แทบจะทะลุมาเฉาะหน้าผมเลย  มันมาแล้วง่าOoO!!
โกยสิครับ  ไม่รอแล้วววว  วันนี้ผมไม่อยากเห็นหน้ามันเลย  แต่ดันเจอแต่เช้าเลยอ่ะ>///<
                “เดี๋ยวสิพี่!!”
               
                หมับ!
 
                มันวิ่งมาดึงกระเป๋าผมไว้  วิ่งเร็วโคตรๆ  ไม่ใช่ว่าผมขาสั้นนะเลยโดนจับตัวได้  แต่ผมวิ่งหนีไม่ทันจริงๆ  แม่ งก้าวเท้ายาวมากอ่ะ
                “มะ...มีอะไรหรอ^^;;”  ถามได้โง่สิ้นเลย
                “ผมสิต้องถามพี่  จะวิ่งหนีผมทำไมเนี่ย”
                “อ่า.... ออกกำลังกายไงๆ^^;;”
                “จะหลบหน้าผมหรอ”
                มันพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม  เฮ้ย!  อย่า!  เดี๋ยวกูเสียจูบอีก>////<
                “กลัวอะไรครับ”  มันถาม
                “ป่าวๆ  ไม่มีไร”  ผมตอบ
                “เห็นหน้าผมแล้ววิ่งหนีแบบนี้  ผมเสียใจนะครับ”
                ง่า!  ขอโทษทีทำให้รู้สึกอย่างนั้นนะ  แต่เวลาเห็นมันแล้ว  ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ  เอาแต่คิดเรื่องเมื่อวานอยู่ตลอดเลย  จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย>///<
                “เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องนะ^^”
                “ไม่ต้องๆ  นัดไอ้เซลไว้แล้ว  โน่นไงๆ^^;;”
                หันซ้ายแลขวาเจอมันพอดี   โคตรรักมึงเลยไอ้เพื่อนรัก  ผมโบกมือลาไอ้หัวแดงแล้วรีบวิ่งไปผ่ากลางวงไอ้เซลกับน้องซัลทันที
                “ไอ้เชี่ยต้า  มึงมาจากไหนเนี่ย”  ไอ้เซลบ่น
                “กูขอเดินด้วยๆ><”  ผมบอก
                “กูกำลังสวีทกับซัลอยู่  มึงเห็นมั้ย”  มันกระซิบบอกผม
                “วันนึงน่ามึงก็!”
                มันทำหน้าเอือมๆแต่ก็ยอมให้ผมเดินไปด้วย
                “พี่ต้าหนีอะไรมาหรอครับ  ทำหน้าอย่างกับคนเจอผีแน่ะ^^”
น้องซัลถามพลางเอียงคอเล็กน้อย  น่ารักจังเลยนะ  พี่ก็หนีเพื่อนน้องมาไงละครับ  เอามันไปเก็บที  พี่ขอร้องT-T
“เดินด้วยได้มั้ยซัล  ยังไงเราก็ไปทางเดียวกันนี่^^”
ไอ้หัวแดงเดินมาคว้าไหล่น้องซัลไว้   ไอ้เซลรีบหันควับเลย  ไล่มันไปสิๆๆ  มันมาแต๊ะอั๋งแฟนมึงนะเว้ย><
“อืม  ดีเลย  งั้นฝากเพื่อนพี่ไปด้วยนะ  เกะกะมากเลย^^”
พูดจบไอ้เซลก็ผลักผมไปหาไอ้หัวแดง  เฮ้ย!  กูเพิ่งหนีมันมาเองนะT-T   ผมเงยหน้ามองคนข้างๆที่ตีหน้านิ่งใส่ผม  ไม่ต้องมาเก๊กเลย  ไม่พอใจก็ด่ามาเลยดิ><
“...เราเป็นแฟนกันนะ  อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวสิ...”
อึก!  ก็...ก็แค่อาทิตย์เดียว  อย่าจริงจังไปหน่อยเลยน่า  น้ำเสียงเบาหวิวของมันทำเอาผมใจหายวาบไปเลย  รู้สึกผิดขึ้นมาเลยแหะ  คำว่าเรา  นายพูดมันออกมาได้ง่ายดายจังเลยนะ  ผิดกับฉันเลย  ฉันไม่คิดจะใช้คำว่าเราหรอกนะ  ความรู้สึกของนายที่มีกับฉันน่ะมันอาจเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบตามประสาวัยรุ่นก็ได้   ยังไงโตขึ้นไปนายก็ต้องเจอะเจอผู้คนอีกมากมาย  คนที่นายควรจริงจังน่ะน่าจะเป็นผู้หญิงซักคน  ไม่ใช่ฉันที่เป็นผู้ชาย  ถ้านายต้องการอะไรที่มากกว่าจูบละก็ฉันอาจให้ไม่ได้หรอกนะ   เลิกจริงจังกับฉันได้แล้วน่า   ถ้าเกิดว่าวันสุดท้ายมาถึงแล้วฉันบอกปฏิเสธนายไป  นั่นแปลว่าฉันให้โอกาสนายนะ  ไม่ใช่เพราะฉันไม่ชอบนาย 
“อ่ะ!”
ผมเอื้อมมือไปจับปลายนิ้วเรียวยาวของมันไว้  ก็ไม่ได้จะทอดทิ้งไอ้เด็กนี่หรอกนะ    แต่แค่ผมคิดเรื่องของมันมากเกินไป  คิดหลายๆเรื่องจนสับสนไปหมด  บวกกับเวลาเจอหน้ามันแล้วผมรู้สึกหวั่นไหวก็เท่านั้น
“เดี๋ยว..เดี๋ยวนายบีบมือฉันพังหมด-////-”  ผมบอก
“ฮ่าๆ  ขอโทษครับ  คราวหน้าผมจะอ่อนโยนกว่านี้นะ^^”
คราวหน้าของนายนี่มันอีกไกลแค่ไหนกันนะ   ไกลเลยอาทิตย์นี้ไปหรือป่าว  ถ้าเป็นแบบนั้นนายคงอดแล้วละ  อาทิตย์นี้ฉันยอมให้รีบๆตักตวงผลประโยชน์ไปละ
               
               
 
                “น้ำครับ”
                ขวดน้ำที่มีหยาดน้ำเกาะพราวถูกยื่นมาตรงหน้าผม   ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างอย่างไร้เดียงสา   ผมยิ้มเจื่อนๆเล็กน้อยก่อนเอื้อมมือไปรับมาแล้วเปิดดื่มแก้กระหาย
                “ขอบใจนะ”  ผมบอก
                มันยิ้มให้ผมอีกรอบแล้วนั่งลงข้างๆผม  พรุ่งนี้แล้วสินะวันสุดท้าย  เวลามันเดินเร็วจริงๆเลยนะใครไปปรับเวลามันหรือป่าว  อยากจะบอกว่าผมนั่งเครียดเรื่องที่จะบอกปฏิเสธมันมาหลายวันแล้ว  กับอีกแค่พูดว่า เลิกเถอะ  ง่ายๆแต่ผมต้องมานั่งคิดแล้วคิดอีกว่าจะพูดยังไงดี  เพราะดูมันจะจริงจังกับผมมาก  กลัวมันเสียใจแหะ   แต่ก็ไม่อยากตัดอนาคตมันหรอกนะ  แค่ให้มันมาคบกับผมเครดิตก็เสีย  สาวก็ไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว  แต่ดีที่เรื่องนี้คนยังรู้ไม่มาก  เลยคิดว่าผมกับมันเป็นรุ่นน้องกันธรรมดา
                “นั่งคิดอะไรอยู่หรอ  เห็นพี่นั่งเงียบมานานละ” 
                คิดเรื่องน้องไงครับ  ปวดหัวชิบ-_-*
                “อ่า  เรื่องบัญชีชมรมน่ะ”  โกหกไป  หวังว่าคงจับไม่ได้นะ
                “อยู่กับผมแต่คิดถึงเรื่องอื่นเนี่ยนะ-_-”
                “จะให้คิดถึงนายหรือไง-o-”
                “แหงสิครับ><”
                “ก็นั่งอยู่นี่แล้ว  ยังต้องให้คิดถึงอีกหรอ”
                “น่ารักจังเลยพี่ต้าเนี่ย*o*”
                ว่าแล้วแม่ งก็กอดผม  เฮ้ย!  ข้างสนามเลยหรอ  ผมคว้ากระดานรองกระดาษเช็คชื่อมาฟาดหัวมันไปที  บอกแล้วว่าไม่ให้ทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้
                “เจ็บนะ-3-” มันบ่น
                “หัดอายคนอื่นเขามั่งเหอะ  นี่มันในโรงเรียนนะ-*-”
                “นอกโรงเรียนทำได้ใช่ป่ะ^^”
                “ไม่ได้>O<!”
                “กอดไม่ได้งั้นจูบแทนแล้วกัน^^”
                “จะบ้าหรอ>O<!!”
                วันๆต้องมาคอยนั่งดันหัวไอ้เด็กจอมแต๊ะอั๋งนี่ผมก็แทบไม่ต้องไปทำอะไรแล้ว    ก็สนุกดีหรอกนะ  แต่บางครั้งก็พลาดโดนไปหลายรอบเหมือนกัน  
                ใครกวักมือหว่า?
                เรียกผมหรอ?
                ผมลองซูมสายตาเข้าไปใต้ต้นไม้ในสวนหย่อมเห็นมือมันโบกๆเหมือนเรียกใครอยู่   อ่า  พี่บีกินนี่หว่า  เรียกไปคุยเรื่องบัญชีแหงเลย
                “เฮ้ย!  เขยิบออกไปได้แล้ว><” 
                “อะไรกันเล่าพี่ต้าก็”
                “ฉันจะไปคุยเรื่องบัญชีกับพี่บีกิน”
                “ก็ได้  รีบๆมานะครับ  จะได้กลับบ้านพร้อมกันนะ^^”
                กลับพร้อมมันอีกแล้วหรอ  ทุกวันเลยนะ  เช้ามารับเย็นไปส่ง  ขอมีเวลาส่วนตัวบ้างได้มั้ยวะ  เฮ้อ  วันนี้อยากจะไปนั่งกินหมูจุ่มซะหน่อย  กรรมๆ  ผมเดินลอดใต้กิ่งไม้ใหญ่มาหาพี่บีกิน  เมื่อกี้พี่แกกวักมืออยู่คนเดียวพอผมเหยียบข้ามเขตอาคมเข้ามาไหงมีเป็นสิบคนเลยวะ  มาทำไรกัน-o-
                “ต้า!!!”
               
                วืด~
 
                พี่บีกินคว้าตัวผมเข้ามาอยู่กลางวงล้อม  อะไรกันครับเนี่ย-o-?
                “ยกมาทั้งหมู่บ้านเลย  มีอะไรหรือป่าวครับ”  ผมถาม
                “ต้า!  ต้าคบกับไอ้เด็กบอลนั่นแล้วหรอ*o*”
                พี่บีกินถาม  เพิ่งมาดูออกเกือบวันสุดท้ายหรอครับ  คบกันมาจะเจ็ดวันอยู่แล้ว 
                “อ่าครับ  ช่วงทดลองน่ะ”  ผมบอก
                “เย้!  อาเจ้เรามีสามีแล้ว><~”
                “ดีใจด้วยนะครับ  ผมรอวันนี้มานานแล้ว  ขอให้อาเจ้มีความสุขมากๆนะ><”
               
                ปึก! ปึก!
                ผมเอากระดานฟาดไอ้รุ่นน้องสองตัวที่บังอาจมาเรียกผมว่าเจ้  ผมไม่ใช่ภรรยาใครซักหน่อยนะ   มีแฟนเป็นผู้ชายมันน่าดีใจตรงไหนวะ-*-
                “เงียบปากไป”  ไอ้พวกนี้นี่-*-
                “คบกันก็ทำหน้าให้มันลัลล้าหน่อยสิ  ทำหน้านิ่วแบบนี้  เดี๋ยวได้เด็กบอลมันก็หนีไปหาแฟนใหม่หรอก^^” 
                “ถ้าเป็นอย่างพี่บีกินพูดก็ดีสิครับ..”
                “ต้ายอมหรอวะ  นี่ตั้งใจคบจริงๆหรือป่าวเนี่ย  หลอกไถตังค์เด็กหรอ  ฮ่าๆ”
                “ผมไม่ได้ตั้งใจคบจริงๆจังๆอยู่แล้ว  พรุ่งนี้ก็ว่าจะบอกเลิกด้วย”
                “ต้า...”
                มองผมอย่างกับผมเป็นตัวร้ายในละครอย่างงั้นแหละ  แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะ  ก็บอกแล้วว่าไม่จริงจังไง
                “พี่ว่ามันก็เป็นคนดีนะ  แถมดูแลต้าอย่างดีด้วย”
                “ก็เพราะว่าดีเกินไปไงครับ   เรื่องแบบนี้ไปทำให้พวกผู้หญิงดีกว่า  หน้าตาก็ไม่ใช่จะเลวร้าย  หาสาวได้เป็นร้อยดันเสือ ก มาชอบผมซะงั้น  คบกับผู้ชายมันจะได้อะไรขึ้นมาละ  อายเขาป่าวๆ”
                “ถ้าน้องมันมาได้ยินนี่ร้องไห้แน่เลย”
                “ก็ดีสิครับ  จะได้ไปๆให้พ้นๆซะที  ผมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคบกับมันอีก”
                “..ทำไมต้าใจร้ายแบบนี้ละ..”
                ทุกคนหัวมามองผมเป็นตาเดียว  ผมก็รู้สึกสะอึกกับคำพูดของพี่บีกินอยู่เหมือนกัน  แต่...... มันควรไปเจอคนที่ดีกว่าผม  ในโลกนี้มีคนอีกเยอะ  เลิกๆไปเดี๋ยวมันก็ลืมผมเองน่ะแหละ  ผมเดินออกมาจากที่ชุมนุม  ไม่รู้พวกเขาจะเอาผมไปด่าต่อหรือป่าวนะ  คนใจร้ายอย่างผมไม่เหมาะกับเทวดาอย่างมันหรอก  ถ้าผมเป็นผู้หญิงบางทีผมก็คงจะคบกับมันต่อ  แต่ว่าผมเป็นผู้ชาย  เลิกกันซะ  มันจะดีต่อผมเองแล้วก็มัน
                “กลับกันหรือยังครับ^^”
                มันคลี่ยิ้มพลางถามผม   เลิกยิ้มได้แล้ว  รอยยิ้มของนายมันทำให้ฉันรู้สึกผิดจนยากจะร้องไห้ขึ้นมาเลย  ไอ้บ้าเอ้ย!!
                “พี่...เป็นอะไร  ใครทำให้พี่ร้องไห้น่ะ!!”
                “ป่าว  แสบตาเฉยๆน่ะ”
                “หรอครับ”
                มือใหญ่ลูบไปมาเหมือนจะปัดเศษผงออกจากเปลือกตาผม    ผมดึงมือมันออกเบาๆ  มันทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย  ช่วยไม่ได้นี่  ถ้านายทำดีกับฉันไปก็เท่านั้น   สุดท้ายฉันก็เลิกกับนายอยู่ดี
                “วันนี้จะลองกลับรถเมล์น่ะ  กลับไปก่อนก็ได้นะ”  ผมบอก
                “งั้นผมไปด้วย  อยากเห็นพี่ตอนขึ้นรถเมล์อ่ะ”
                “ตามใจ”
                “เผื่อวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เป็นแฟนพี่  ผมอยากอยู่กับพี่ให้นานที่สุด....ในฐานะแฟน..”
                นายก็คงรู้ตัวแล้วสินะ   ผมไม่กล้าสบตามันเลย  สายตาที่ดูเศร้าสร้อยนั่นทำเอาผมใจหายวาบ  ในอกเหมือนมีอะไรมาอุดตันอยู่  มันรู้สึกจุกๆจนหายใจไม่ออก   น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมา  นี่ผมกำลังเสียใจอยู่หรอ....
 
 
 
                ผมเดินลัดเลาะออกมาเรื่อยๆจนถึงป้ายรถเมล์   จริงๆก็ขึ้นไม่เป็นหรอกนะรถเมล์เนี่ย  ปกติจะมีรถมารับตลอด   ผมแค่อยากหนีมันก็เลยบอกจะกลับรถเมล์   แต่มันก็ตามมาด้วย  เฮ้อ~  สลัดยากจริงๆ
                “พี่จะขึ้นคันไหนครับ  คันที่ผ่านบ้านพี่มันเลยไปหลายคันแล้วนะ”
                คันไหนผ่านบ้านผมบ้างยังไม่รู้เลย-o-;
                “คันแดงๆนั่นไง”
                ผมชี้ไปที่รถสีแดงขาวเปิดหน้าต่างระบายอากาศ   ผมก้าวนำผมขึ้นรถ  เพิ่งรู้ว่ารถมันกว้างมาเลยนะเนี่ย  แล้วไม่มีที่นั่งหรอ  แบบนี้ให้ผู้โดยสารขึ้นมาได้ไงละ  เดี๋ยวก็โดนตำรวจจับหรอก  ไม่ก็โดนไล่ลงระหว่างทางแน่ๆเลย-_-
                “ปายยยยยยยย~”
 
                วืด~
 
                รถคันใหญ่ออกตัวกระชาก  ทำให้ผมเซถอยหลังเกือบล้ม  แต่ดีที่มันยืนรับผมไว้  ไม่งั้นล้มไปอายชาวบ้านแน่-////-
                “จับราวไว้สิครับ”  อ่า จับก็จับวะ
                “อืมๆ”
                “ยืนกางขาแบบนี้ด้วย”
                “ยุ่งยากจังแหะ-o-;”
                “หรืออยากล้มครับ  ผมจะได้ไม่รับ^^”
                “ใครจะอยากล้มเล่า  บ้าหรือป่าว-*-”
                ร่างสูงยืนเอียงข้างประคองตัวผมที่โยกเยกไปมาตามแรงรถ   แขนแกร่งที่ถูกับไหล่ผมทำให้ผมตัวชาวาบ  มันรู้สึกร้อนๆ  คงเพราะไอ้รถนี่ไม่มีแอร์แน่ๆเลย-//-
                “ค่าโดยสารโด้ยยยย”
                ป้าชุดน้ำเงินตะโกนบอก  พูดไทยไม่ชัดเลยแหะป้าแกเป็นคนไหยหรือป่าวเนี่ย  ผมควักตังค์ออกจากกระเป๋าแล้วยืนแบงค์สีม่วงๆให้แก   ป้าแกมองหน้าผมพลางกระพริบตาถี่ๆ  ไม่ใช่แบงค์ปลอมนะครับ  ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ-o-?
                “สองคนครับ”
                ไอ้คนข้างผมยื่นแบงค์จ่ายให้ผมแทน  นี่ผมต้องเป็นหนี้มันอีกแล้วหรอ
                “เดี๋ยวจ่ายคืนให้นะ”  ผมบอก
                “ไม่ต้องหรอก ”  หยิ่งเนอะๆ  เดี๋ยวพ่อจะผลาญให้หมดตัวเลยนี่-*-
                “รวยจริง  เที่ยวมาจ่ายเงินเลี้ยงคนอื่นเนี่ย”
                “เลี้ยงพี่คนเดียวไม่เป็นไรหรอก”
                “ไม่ต้องมาเลี้ยงฉันหรอกน่า-3-”
                “หึ  ถ้าผมไม่จ่ายแทนห้ป่านนี้พี่อาจโดนเตะลงรถไปแล้วก็ได้”
                “-*-”
                “ตั๋วรถเมล์แค่ 6.50 เล่นจ่ายแบงค์ห้าร้อย  พี่บ้าหรือป่าว”
                “ก็ไม่เคยขึ้นนี่>O<”
                “เหอะๆ  พี่นี่เด็กกว่าที่ผมคิดอีกนะ  เตะบอลด้วยปลายเท้า  ใส่รองเท้าเดินบนทราย  จ่ายแบงค์ห้าร้อยขึ้นรถเมล์อีก  ฮ่าๆ”
                “อย่ามาเผากันซึ่งๆหน้าแบบนี้สิ-*-”
                “เดี๋ยวจะว่าผมเอาพี่ไปนินทาลับหลังไง  เลยบอกต่อหน้า^^”
                “อเมริกาเล่นบาสมันเท่กว่าบอลนี่  แล้วฉันก็ไม่ค่อยชอบเล่นบอลด้วย  ทะเลก็ไม่ค่อยได้ไป   รถเมล์เคยขึ้นแต่แบบหยอดเงินหยิบตั๋วแล้วก็เดินไปนั่ง”
                “ไม่ต้องห่วง  อยู่กับผมเดี๋ยวพี่ก็เป็น  จะเตะบอลหรือขึ้นรถเมล์เดี๋ยวผมสอนให้^^”
                “หมั่นไส้หว่ะ-*-”
                อยู่กับมันแทนที่ผมจะเป็นผู้นำมัน  กลับกลายเป็นว่าต้องให้มันมาคอยดูแลซะนี่  น่าอายจังเลยแหะ
                “อ่ะ  ตรงนี้แถวๆบ้านนี่  ต้องลงแล้วๆ”
                ผมพูดพลางเดินไปยืนหน้าประตู  ต้องกดกริ่งก่อนลงมั้ยอ่ะ  แต่ผมไม่เห็นใครกดเลยนะ  ไม่กดดีกว่าเดี๋ยวจะว่าสะเหร่ออีก>///<
               
                ฟิ้ว~
 
                อ้าวเฮ้ย!  ไมไม่จอดให้กูละเนี่ย-o-;;
                “ทำไมไม่กดกริ่งละครับ-o-”
                “แล้วทำไมนายไม่กดให้ฉันละ>O<”
                ไหนบอกจะสอนผมไง  ให้ผมยืนเอ๋ออีกแล้ว
                “บ้านพี่นะไม่ใช่บ้านผม-_-;”
                “รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันไม่ใช่หรอ”
                “ตอนขับไปบ้านพี่ผมไม่ได้มาเส้นนี้นี่  จะไปลงถูกได้ไงเล่า”
                ถึงกระนั้นรถก็จอดให้พวกผมลง  เลยไปตั้งป้ายหนึ่ง  เดินยาวเลยสิทีนี้-o-
                “ไปทางลัดดีกว่า”
                มันพูดพลางจูงมือผมเดินไปด้วยเฉย  ไหนบอกลงไม่ถูกแล้วบอกจะพาไปทางลัด  สรุปแกล้งหลอกให้ผมนั่งรถเลยป้ายสินะ-*-  มันพาผมลัดเลาะเข้าซอยมาเรื่อยๆแล้วก็เดินมาถึง....ทุ่งข้าวสาลี  ระเบิดบู้มกลายเป็นโกโก้ครั้น-o-?
                “สวยใช่มั้ยละ”
                มันพาผมมาหยุดอยู่ที่สะพานพลางทำมือเป็นรูปสี่เหลี่ยมเหมือนจะโฟกัสภาพ   ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีที่ทอดยาวออกไปไกลสุดสายตาโอบล้อมสายธารตื้นๆที่ไหลลอดใต้สะพานไป   ลมเย็นๆพัดเอาละอองดอกหญ้าพัดผ่านหน้าผมไป  แถวบ้านผมมีสถานที่สวยๆแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย
                “ลงไปข้างล่างมั้ย”  มันถาม
                “ก็ได้”
                ไอ้เด็กนั่นยิ้มดีใจออกนอกหน้าก่อนลากผมเดินลงบันไดไปนั่งเล่นริมสายน้ำนั่น  ลมเย็นๆที่พัดมาทำให้ผมรู้สึกโล่งหัวขึ้นมาก  บรรยากาศน่านอนจังเลยแหะ
 
                ตุ้บ!
 
                หัวหนักๆทิ้งลงบนตักผม  ไอ้เด็กนี่นอนตักผมเฉยเลย>///<
                “นี่!  ลุกเลยนะ>O<” 
ผมบอก  แต่มันไม่ยอมลุกครับ  เอาแต่นอนพลิกไปมาก่อนจะนิ่งสนิทลง  หลับแล้วหรอ  เร็วจังเลยนะ-3-  ผมนั่งรับลมไปเรื่อยๆไม่อยากขยับตัวมากเดี๋ยวมันจะตื่นเอา  ท้องฟ้าสีครามเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มแล้ว  เย็นแล้วหรอเนี่ย    แสงแดดยามเย็นส่องทะลุยอดไม้เข้ามาที่หน้าคนที่หลับอยู่  ผมกลัวมันจะตื่นเลยเอามือป้องแสงไม่ให้เข้าตามัน  จะหลับสบายไปแล้วมั้งเนี่ย
...วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ  ที่ฉันจะได้อยู่กับนาย...
                พอคิดแบบนั้นแล้ว  ผมกลับไม่อยากให้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปเลย  ผมเงยหน้าสกัดกั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา  หวังว่าแสงอาทิตย์จะดูดกลืนเอาหยาดน้ำตาของผมไปได้นะ  ก่อนที่แสงอาทิตย์จะจางหายไป  ผมขอมองหน้ามันแบบใกล้ๆแบบนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน   ได้โปรดช่วยส่องแสงต่ออีกหน่อยได้มั้ย  ให้ผมได้มองใบหน้าของมันให้ได้นานที่สุด  ได้มั้ยดวงอาทิตย์....