Sulfur Love (RE-Write)

                รู้สึกเกลียดวันอาทิตย์ที่สุดในรอบปีเลย  โดยเฉพาะของสัปดาห์นี้เนี่ย  นอกจากจะต้องมาซ้อมบาสแล้ว  ยังต้องมาบอกเลิกใครบางคนอีก  เครียดจังเลยเว้ย  ปวดท้องหน่อยๆแล้วแหะTT

                “เอาจริงหรอต้า”  พี่บีกินถามพลางนั่งลงข้างๆผม

                “ครับ  คนดีๆอย่างมันไม่ควรมาจมปลักอยู่กับผู้ชายที่ใจร้ายแบบผมหรอก”  ผมตอบ

                “ต้าเป็นคนบอกให้เซลกับซัลรู้ตัวว่าชอบกัน  เลยทำให้สองคนนั้นคบกันได้แล้วทำไมต้าถึง  ไม่ยอมรับเรื่องที่เป็นแฟนกับผู้ชายละ”

                “มันไม่เหมือนกันนี่ครับ  อย่างน้อยน้องซัลเขาก็ยังดูน่ารักเหมือนผู้หญิง  เดินควงไปไหนมาไหนได้สบายๆ  แต่มาควงผมนี่สิมันไม่ดูสยองๆไปหน่อยหรอครับ”

                “จำเป็นด้วยหรอว่าคบกันแล้ว  คนนึงต้องตัวเล็กๆ  อีกคนต้องตัวใหญ่ๆ”

                “ก็มันเป็นคอนเซ็ปของวายนี่ครับ-o-”

                “เรื่องความรักมันจำกัดเรื่องหน้าตา  ความสูง  เพศด้วยหรือไง”

                “กล่อมผมไปก็เท่านั้น  บอกแล้วไงว่ามันน่ะเหมาะสมกับผู้หญิงมากกว่าผม”

                “แล้วถ้าเด็กนั่นเกิดไปชอบผู้หญิงคนอื่นขึ้นมาต้าจะทำยังไง”

                ก็ดีแล้วไม่ใช่  หมอนั่นน่ะไปคบกับผู้หญิงได้ก็ดีแล้ว!!

                “พี่ก็ไม่ได้จะบังคับให้ต้าคบกับน้องนั่นหรอกนะ  แต่พี่แค่สงสารมันน่ะ  ตอนแรกพี่ก็เข้าใจว่าต้าน่าจะยอมรับเรื่องชายๆได้  แต่สงสัยพี่จะคิดผิดจริงๆ

แต่สำหรับพี่แล้วไม่ว่าคนที่พี่รักเขาจะเป็นใคร  เป็นอะไรพี่ก็รับได้หมด  ยิ่งเขาคนนั้นรักพี่ด้วยละก็พี่ก็เดินหน้าจีบทันทีแหละ  ถึงแม้เขาคนนั้นจะเป็นประธานชมรมข้างเคียงก็เถอะ^^”

                -o-!!  พูดให้งงแล้วก็จากไป  ขอเวลาแปลผลซักสองสามนาทีก่อนนะ  ประธานชมรมข้างเคียง   ข้างชมรมบาส-.-  ชมรมบอลหรอ?  เฮ้ย!!!  พี่บีกินก็เป็นเกย์หรอเนี่ย-o-!!!  ไปหมดแล้วชมรมกู  ขนาดประธานยังเป็น  กรรมการก็แด กกันเอง  แถมไอ้เหรัญญิกก็ไปกินเด็กคหกรรม  ชมรมกูเหลือใครบ้างเนี่ยTOT

                “พี่ต้าครับ  เป็นอะไรหรือป่าวเห็นยืนหน้าเหวอๆ  เจอผีหรอ^^”

                ไอ้เด็กหัวแดงเดินยิ้มแฉ่งมาแต่ไกลเลย  ผมงี้หน้าเหวอหนักเข้าไปอีก  มันมาแล้วๆๆ  เอาไงดีวะ  ฮึ่ย!  ยังไงก็ต้องพูด  ต้องพูดวันนี้แหละ  เพราะวันนี้มันครบหนึ่งอาทิตย์แล้ว  โบกมือลาครับว่าแฟนไปซะไอ้ต้า  ปล่อยน้องเขาไปเจอผู้หญิงดีๆเถอะ  เก็บน้องแกไว้ก็ใช้ทำอะไรไม่ได้หรอก

                “มีเรื่องคุยด้วย”

                ผมเดินนำมันไปที่ข้างตึกคหกรรม  วันนี้วันหยุดตึกนี้แหละปลอดโปร่งที่สุดแล้วละ  ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนหันหลังไปเผชิญหน้ากับมัน   มันยืนมองผมอยู่แบบไม่วางตาซะด้วย   ไม่กล้ามองหน้ามันเลยแหะ

                “วันนี้ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วนี่เนอะ^^”

                ทั้งที่นายก็รู้ว่าฉันจะมาบอกเลิกนายแท้ๆ ทำไมยังฝืนยิ้มให้ฉันอีกละ

                “อืม”  ผมขานรับ

                “เรื่องที่พี่จะพูด...”

                “นายเองก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ!!”

                ทำไมผมต้องไปเสียงดังกับมันด้วยนะ  บ้าจริง!!

                “ครับ....เรื่องนั้น  ผมรู้อยู่แล้ว  แต่ผมก็แอบคิดว่ามันอาจไม่ใช่  พี่อาจจะคบกับผมต่อก็ได้”

                “เรื่องที่นายคิดตอนแรก....นายคิดถูกแล้ว”

                ดวงตาคมเริ่มส่ายไปมา  มันมองหน้าผมอย่างผิดหวัง  ขอโทษนะ  แต่ฉันอยากให้นายไปเจอคนที่ดีกว่าฉันน่ะ  ช่วยเข้าใจฉันทีนะ!!

                “เลิกกันเถอะ”

                เจ็บ!  ทำไมมันรู้สึกว่าหัวใจถูกบีบรัดแบบนี้  หายใจไม่ออกเหมือนจะตายให้ได้เลย  ทำไมกันละ  แค่ฉันบอกเลิกนายทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บไปด้วย  แล้วนายละ  นายเองจะรู้สึกเจ็บแค่ไหนกันนะที่ได้ยินคำพูดนี้หลุดออกมาจากปากฉัน...

                “ครับ  ที่ผ่านมาผมมีความสุขมาเลยเวลาได้อยู่ใกล้ๆพี่  ได้เห็นรอยยิ้มของพี่  ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มให้ผมก็เถอะ....  จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะขอกอดพี่เป็นครั้งสุดท้าย  ในฐานะแฟน...”

                ผมเม้มปากพยายามข่มน้ำตาที่อาจจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อก่อนกางแขนกว้างรับคนตัวใหญ่เข้ามาไว้ในอ้อมแขน   วงแขนแกร่งโอบกอดตัวผมไว้แน่น  แน่นมากจนผมคิดว่าถ้าขืนให้มันกอดนานๆละก็ตัวผมต้องแหลกคามือมันแน่ๆ  มันซบใบหน้าลงบนไหล่ของผมพลางกอดรัดผมเข้าไปอีก  ร่างที่โอบกอดผมค่อยๆสั่นเทาจะร้องไห้ใช่มั้ย  ถึงแม้จะไม่มีน้ำตาไหลอาบไหล่ผมแต่ผมรู้ได้ว่า  มันต้องกำลังอดทนอยู่แน่ๆ  เหมือนกับผมที่ไม่อยากมันเห็น...ตอนนี้ที่กำลังอ่อนแอ...

                “ผะ...ผม..รักพี่นะ”

                มันผละร่างออกจากผมแล้วรีบวิ่งหนีไป   วิ่งเร็วจังเลยนะแค่ไม่กี่ก้าวภาพแผ่นหลังของนายก็ไกลออกไปเรื่อยๆเลย  ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรแล้ว  เพราะหยาดน้ำตามันบดบังภาพตรงหน้าจนหมด

                ...นี่ผมกำลังร้องไห้อยู่หรอ...

                ร้องไห้กับการกระทำที่โหดร้ายของตัวเอง  อย่ามารักฉันเลย  ฉันไม่คู่ควรกับนายเลยซักนิด  หลายวันมานี้นายสอนให้ฉันรู้จักอะไรหลายๆอย่าง  แม้กระทั่งความรักที่คนอย่างฉันไม่สมควรได้รู้จักมันด้วยซ้ำ  ความรักที่มาพร้อมความเจ็บปวดนี่ฉันอยากรับไว้คนเดียว   ขอโทษนะที่ฉันไม่อาจตอบรับความรักของนายได้  แต่ว่าจริงๆแล้ว....ฉันก็รักนายนะ....

 

 

 

                หลังจากวันนั้นผมก็ไม่กล้าลงไปซ้อมบาสหรือเช็คชื่อน้องๆเลย  ทำไมน่ะหรอ    ถ้าผมก้าวเท้าลงไปจากตึกนี้ละก็ต้องเจอมันแน่ๆเลย  ยิ่งตอนนี้ได้ข่าวว่ามีสาวมานั่งเฝ้าถึงขอบสนามผมยิ่งไม่อยากลงไปเลย   

                “ใครแปะยันต์ไว้หน้าตึกวะ  เพื่อนกูออกไปไม่ได้>O<!!”

                ไอ้เซลเดินมากดน้ำพลางตะโกนลั่น 

                “กูไม่ใช่ผี-*-”  ผมบอก

                “เป็นเชี่ยไรละเนี่ย  กูเห็นมึงไม่ลงไปซ้อมหลายวันละนะ  กลัวแดดหรือไงไอ้ผีดิบ”

                “เดี๋ยวกูก็งับหูให้  ผีดิบเชี่ยไรมึง-*-”

                “ด่ากูจังวะ  เล่นด้วยไม่ได้ไง  เป็นไรเนี่ย  มีอะไรทำไมไม่เคยบอกกูวะ”

                แล้วมึงเคยอยู่ให้กูบอกป่ะละ  เช้ามาก็น้องซัล  เย็นก็น้องซัล  วันหยุด

แม่ งก็ไม่มาซ้อม  โทรศัพท์สายก็ไม่เคยว่าง  บ้านแม่ งก็ไม่อยู่  แล้วจะให้กูไปเล่าให้มึงฟังตอนไหนฟะ-*-!!

                “เงียบแบบนี้แอบด่ากูอยู่ในใจแน่ๆเลย-.-”

                “ช่างเหอะ  ไม่มีอะไร-_-”  ผมบอก

                “เอาแต่เงียบแบบนี้  ไม่มีใครรู้หรอกนะว่ามึงคิดอะไร  ถ้ามึงไม่พูดออกมาก็ไม่มีใครบ้าอ่านใจมึงได้หรอกนะ-o-”

                “มีสิ  คนที่อ่านใจกูได้น่ะ”

                “ไอ้เชี่ยนั่นแม่ งเทพมาก  ใครวะพากูไปกราบที-o-”

                “กูเบื่อมึงจังเลยหว่ะ  พูดมาก-*-”

                “อ้าว~  เออได้กูไปก็ได้   อ่อ  อีกเรื่อง  มึงไม่ลงไปคุมเด็กๆแม่ งโดดกันไปหลายคนละ  เจอพี่บีกินด่าแน่”

                มันบอกพลางตบหัวผมเบาๆแล้วเดินออกไป   ใครโดดฟะ!!  กล้ามากเลยนะมึงเดี๋ยวเจอดีๆ  สุดท้ายผมก็ต้องลงไปจริงๆสินะ  ทำไมผอ.ต้องเอาสนามบาสมาอยู่ติดกับสนามบอลด้วยวะ  ย้ายไปซ้อมในโรงยิมได้มั้ยTT

                “จะไปไหนพวกมึง!!”

                ผมตะโกนเรียกรุ่นน้องที่จะกลุ่มเหมือนจะเดินไปไหน

                “อาเจ้มาแล้วอ่ะ-o-”

                “ใครเป็นเจ้ไม่ทราบ-*-!!”  ไอ้เด็กเวรนี่

                “อาเจ้นะเอเจ้   ไม่ยอมมาซ้อม  สามีอาเจ้หนีไปมีกิ๊กใหม่แล้วโน่น”

                มันชี้ไปริมสนามที่มีชายหัวแดงนั่งเคียงคู่กับเด็กสาวชุดนักเรียนเรา  ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องหาผู้หญิงได้เป็นร้อยๆ  จบจากผมไปปุ๊บก็มีใหม่ปั๊บเลย   บอกแล้วว่าเลิกๆกันไปก็ลืมไปเอง  ลืมๆไปซะไอ้ที่นายเคยบอกรักฉันน่ะ

                “อาเจ้...”

                ดูเหมาะสมกันดีจริงๆ  ผู้ชายน่ะมันต้องเกิดมาคู่กับผู้หญิงสิ  ผู้ชายหล่อๆอย่างนายก็เหมาะสมกับผู้หญิงสาวๆที่นั่งอยู่ข้างๆนาย    รอยยิ้มสดใสปรากฎอยู่บนริมฝีปากคู่นั้นที่ผมเคยสัมผัส   มันฉีกยิ้มกว้างให้สาวคนข้างกาย  ซึ่งเธอคนนั้นก็ยิ้มตอบมันเช่นกัน   ฉันนึกว่ารอยยิ้มแบบนั้นนายจะมีให้ฉันคนเดียวซะอีก  ฉันนี่หลงตัวเองจริงๆ

                “เฮ้ย!  มึงอ่ะ  ทำกับอาเจ้ของพวกกูได้ยังไง!!”

                ไอ้เด็กเวรนั่นตะโกนเสียงดังพลางเดินไปชี้หน้าไอ้เด็กหัวแดง  กรรม  มึงมาเดือดร้อนอะไรกับกูเนี่ย

                “ขอโทษด้วยนะ   ไอ้นี่มันชอบหาเรื่องชาวบ้านไปทั่วน่ะ”

                ผมบอกแล้วก็ไปลากตัวมันออกมา   ไอ้เด็กหัวแดงหุบยิ้มเมื่อกี้ลง  กูคงมากวนเวลาสวีทวี้ดวิ้วของมึงสินะ  จะรีบปลีกตัวหลบฉากเดี๋ยวนี้แหละ

                “อาเจ้อย่าร้องไห้นะ  เดี๋ยวผมจะไปต่อยมันให้>O<” 

ไอ้เด็กเวร 2 พูด  ไม่อยากไปเจอมันระยะสามเมตรแท้ๆ  แต่เพราะพวก

แม่ งเนี่ยทำให้ผมต้องไปเจอหน้าไอ้หัวแดงมัน  คิดแล้วเจ็บใจผมเลยไล่ทุบหัวไอ้เด็กพวกมือซะเลย

                “เอาเลยครับเจ้  ถ้าเจ้ทุบหัวพวกผมแล้วมันจะแก้เครียดให้เจ้ได้”

                ไอ้เด็กสามคนนั่นนั่งคุกเข่าก้มหัวให้ผม  ฮ่าๆ  พวกแกนี่มัน.....

                “ฮึก...ฮือ  ขอบใจ..มากนะ อึก”

                ตั้งใจจะพูดธรรมดาแท้ๆ  แต่ไหงเสียงสะอื้นมันกลับปนออกมาละ

                “อาเจ้...TOT”

                มันลุกขึ้นยืนกอดผมพลางร้องไห้ตาม   เรื่องของผมเองแท้ๆแต่พวกมันกลับมาเสียใจแทนผมซะนี่  ผมจะหัวเราะกับความบ๊องแบบซื่อๆของพวกมันหรือจะร้องไห้ก่อนดีละเนี่ย  

                “พี่ต้า...”

                ไอ้หัวแดงเดินเข้ามาใกล้ผม  ผมยังไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้  แถมตอนนี้น้ำตาเต็มหน้าเลยด้วย  ผมดึงไอ้ลูกกรอกสามตนออกแล้วก้าวเท้าวิ่งหนีทันที   แล้วไอ้หัวแดงก็รีบวิ่งตามผมมาซะด้วย   เวรกรรม!!  ผมเหลือบมองหน้าต่างกระจกบานใสที่สะท้อนภาพคนตัวสูงที่วิ่งห่างจากผมไม่เท่าไหร่  ถ้าลดสปีดละก็โดนจับตัวได้แน่ๆ    แต่ว่าไม่มาซ้อมไม่กี่วันทำไมรู้สึกวิ่งช้าลงแบบนี้วะ-o-;;

 

                หมับ

 

                ตึง!!

 

                มือใหญ่คว้าตัวผมเหวี่ยงเข้ากระแทกกำแพงก่อนจะก้างแขนกั้นระหว่างตัวผมไว้ไม่ให้หนี  ไม่หนีก็ได้งั้นกูหลบหน้า(_ _)

                “อย่ามาหลบหน้าผมนะ!!”

                หนีก็ไม่ได้  หลบก็ไม่ได้ มึงจะเอาไงกับกูเนี่ย-*-

                “วิ่ง..ฮึก..ตามฉันมาทำไม..”  ผมถาม

                “แล้วพี่วิ่งหนีผมทำไม”

                “ก็เพราะนาย..ฮึก..วิ่งตามฉันไง”

                บ้าจริง!!  ทำไมต้องมีเสียงฮึกๆเหมือนคนสะอึกแบบนี้ด้วยวะ  น่ารำคาญจริง!!

                “พี่ร้องไห้ทำไม”

                กูก็ไม่รู้เหมือนกันโว้ย!!!

                “ป่าว”

                “เห็นอยู่ชัดๆว่าร้องไห้น่ะ!!”

                มือจับหน้าผมให้เงยขึ้น  สายตาคมเข้มสำรวจไปตามใบหน้าผม  ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยหยดน้ำใสๆออกจากแก้มผม  มากไปแล้ว  ไม่ต้องมายุ่งกับฉันมาก  เดี๋ยวผู้หญิงคนนั้นก็เข้าใจผิดหรอก!!

               

                เพี๊ยะ

 

                ผมปัดมือใหญ่ออกพลางเดินหนีแต่แม่ งก็ยังจับผมไว้อีก

                “พี่เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรอ”

                ไม่ได้เกลียด  แต่ฉันไม่อยากพบนายในสภาพแบบนี้

 

                วืด~

 

                ร่างสูงกระชากตัวผมเข้าไปกอดขณะที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว   มันฝังใบหน้าลงบนไหล่ผมพร้อมพูดอะไรบางอย่างซึ่งผมก็ไม่ค่อยได้ยิน  เพราะเสียงมันขาดห้วงมากจนฟังไม่ได้ศัพท์

                “เกลียดผม..จริงๆหรอ”

                “ฉันเกลียดนาย”

                ได้ยินแล้วก็รีบๆไปซะ   เลิกยุ่งกับฉันซะที!!  ไปหาคนอื่นโน่น!!

                “มองหน้าผม  แล้วพูดสิ...”

                มือที่สั่นไหวประคองใบหน้าผมขึ้นมาสบตา  ดวงตาผมที่สันระริกพาเอาใจผมกระตุกวูบ   ทำไมชอบทำให้คนอื่นรู้สึกอดอัดแบบนี้  จะให้ฉันมองหน้านายแล้วพูดแบบนั้นออกไปงั้นหรอ...ฉันทำไม่ได้

                “พูดสิ”  มันบอกย้ำ

                “ฉะ...ฉัน..เกลียด..นาย”

                สายน้ำอุ่นๆไหลรินลงข้างแก้มผม   คำพูดกับความรู้สึกของผมมันขัดแย้งกัน   ผมรู้อยู่แล้วว่าผมคงตีหน้าตายแล้วเอ่ยคำนั้นออกไปไม่ได้เพราะฉันรักนาย!

                “ผมรักพี่นะ  รักมาตลอด....  เลิกฝืนตัวเองได้แล้ว  ช่วยรับรักผมซะทีเถอะ”

                น้ำเสียงแหบแห้งพยายามเค้นคำพูดบอกกล่าวผม   นายทำให้ฉันรู้สึกอยากร้องไห้โฮอีกแล้วนะ  ทั้งที่ฉันบอกเลิกนายไปคราวนั้น  นายก็น่าจะเจ็บฝังใจจนไม่กล้ามาเจอฉันอีก  แต่ทำไม...ยิ่งไล่ยิ่งไม่ไปนะ

                “ทะ..ทำไม ยังรัก..ฉันอยู่ได้  บ้าหรือป่าว!!”

                “ผมรักพี่...”

                “ฮึกๆ..อย่ามาพูดบ้าๆนะ!!”

                “ผมรักพี่..”

                “พอได้แล้ว!!”

                “...ผมรักพี่นะครับ...”

                “ฮึก! นาย..มันบ้าจริงๆ..”

                “ครับ ผมมันบ้าที่โดนพี่หักอกแล้วก็ยังรักพี่อยู่อีก...”

            “เอาแต่เงียบแบบนี้  ไม่มีใครรู้หรอกนะว่ามึงคิดอะไร  ถ้ามึงไม่พูดออกมาก็ไม่มีใครบ้าอ่านใจมึงได้หรอกนะ-o-”  ถึงฉันไม่บอกนายก็น่าจะอ่านใจฉันออก  ถ้าไม่ยอมรับความหวังดีของฉัน   อยากทำใจตามใจตัวเองละก็  ฉันก็จะทำตามใจตัวเองบ้างละนะ    ถึงไล่แล้วไม่ยอมไปฉันก็จะรั้งนายไว้ก็ได้  เพราะฉันน่ะ....

                “..ฉะ..ฉันก็รักนาย..”

                “ผมดีใจที่สุดเลยครับ ”

                มันกอดตัวผมไว้พลางพร่ำไปมาหลายๆรอบ   ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ  ฉันก็ดีใจเหมือนกัน  พอพูดออกไปแล้วรู้สึกโล่งมากเลย  สมองก็เบาขึ้นด้วย  ถ้ารู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะหายจุกในอกละก็  ผมก็ควรจะทำไปนานแล้ว  ต้องขอบคุณทุกคนที่ทำให้ผมได้รู้ว่า  ผมควรทำตามใจตัวเองซะบ้าง

                “จากนี้ไปเรามาพยายามไปด้วยกันนะครับ^^”

                “อะ..อืม”

                “เกี่ยวก้อยสัญญานะครับ^^”

                ปัญญาอ่อนสิ้นดี  เกี่ยวก้อยอะไรกัน

                “ผมรักพี่นะ  ..รักที่สุด..”

                ฉันก็รักนายเหมือนกัน  เพราะฉะนั้นต่อให้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปอีกกี่รอบฉันก็ไม่กังวลอีกแล้ว  เพราะฉันมีนายอยู่เคียงข้างแล้วไง....ไอ้หัวแดง^^

 

 

 

 

+++++Talk+++++

ลงโหดมากเลยรอบนี้  ก่อนเปิดเทอมนะ55

ขอบคุณที่แวะเวียนมาอ่านนะคะ

ใครอยากคอมเมนต์ติชม เมนต์ในนี้ได้เลย

หรือไปที่บล็อกก็ได้นะคะ (เคยให้บล็อกยังหว่า-o-)

ตั้งแต่ลบเรื่องออกจากเด็กดีก็ค่อนข้างโล่ง

บล็อกนี้เอาไว้เก็บNCอ่ะค่ะ555

http://falconenzang.blogspot.com/