THE SUN เพราะว่ารัก กูถึงต้องร้าย!!! (Yaoi'Boys love )

THE SUN : 5
 
"เดี๋ยววันจันทร์กูไปส่งเอง" ซันพูดขึ้นตอนที่ซอลเดินเข้ามาในห้องนอน ที่ตอนนี้ซันนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงทางด้านประตูกระจกแล้วเว้นที่ว่างไว้อีกฝั่ง
 
".............."
 
          เมื่อเห็นว่าซอลยืนเงียบไม่เถียงอะไร ร่างสูงจึงหันไปมองเห็นซอลยืนนิ่งอยู่ตรงประตูมองมาทางซันด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกใดๆแล้วทำท่าจะหันหลังกลับออกไปจากห้องนอน ซันมองร่างโปร่งด้วยสายตาเชิงบังคับก่อนที่จะเหลือบตามองมาที่พื้นที่ว่างข้างตัวเอง เป็นการบอกให้ซอลมานอนตรงนี้ และเหมือนซอลจะเข้าใจสายตานั้นของซัน ร่างโปร่งทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนอนลงข้างๆร่างสูงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมแล้วหันหลังให้ร่างสูงก่อนจะหลับตาลง ซันเองเมื่อเห็นดังนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้ากับนิสัยเอาแต่ใจของซอลแล้วจึงหันไปปิดโคมไฟแล้วหยิบมือถือมากดอะไรสักอย่างแล้วว่างลงที่เดิมก่อนจะเอนตัวนอนกับที่นอนนิ่ม
.
.
.

     ติ๊ด!
 
          เสียงเตือนข้อความดังขึ้นในเวลาห้าทุ่มกว่าๆทำให้ร่างสูงของมาฆีย์ที่กำลังจะเข้านอนเดินไปหยิบเครื่องมือสื่อสารสุดหรูของตนขึ้นมาดูร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆเมื่อเห็นว่ามันเป็นเบอร์แปลกแล้วสิ่งที่ส่งมามันเป็นไฟล์อะไรบางอย่างด้วยความอยากรู้ทำให้มาฆีย์กดเปิดข้อความดูทันที่ และสิ่งที่ปรากฏขึ้นทำเอาร่างสูงตัวชาวาบ มือใหญ่กำโทรศัพท์แน่นและจ้องมองที่ภาพนั้นนิ่งความรู้ต่างๆมากมายที่ถาโถมเข้ามา
 
ติ๊ด!
'กูจะทำให้มึงเจ็บกว่าที่เกรซเจ็บ'
 
          เสียงเตือนข้อความเข้าเป็นเบอร์เดิมกับที่ส่งรูปนั้นมาให้มาฆีย์เปิดอ่านแล้วก็ต้องชาวาบขึ้นมาอีกรอบกับข้อความนั้น มาฆีย์รู้ได้ในทันทีเลยว่าใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้
 
"ถ้าซอลเป็นอะไรไปกูฆ่ามึงแน่!!!"มาฆีย์พูดเสียงเหี้ยม รูปที่ถูกส่งมายังติดตาร่างสูงอยู่เลย ภาพใบหน้าของซอลที้มุมปากมีรอยแตกและแดงเจ้ออย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าอิดโรยนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงของใครสักคนนั้นยิ่งทำให้มาฆีย์แทบจะเป็นบ้า เขาคอยดูแลซอลมาตลอดแล้วพวกมันเป็นใครถึงกล้ามาทำกับซอลแบบนี้!!!

"เพ้นท์มึงอยู่ไหน" มาฆีย์กดโทรศัพท์หาเพื่อนรักทันทีเพราะลองโทรกลับไปตามเบอร์ที่ส่งข้อความเข้ามาแล้วแต่ไม่สามารถติดต่อได้ รอไม่นานปลายสายก็กดรับ

(อยู่บ้าน มีไรวะ) ปลายสายตอบกลับมา

"มึงรู้ที่อยู่ไอ้ซันมั้ย" มาฆีย์ถามคำถามที่ตนอยากรู้ทันที

(มึงจะเอาที่อยู่มันไปทำไมวะ ว่าแต่ติดต่อซอลได้ยัง?) ปลายสายถามกลับมาอีก เพราะตั้งแต่วันนั้นที่ซอลโดนลากออกไปจากสนามแข่งพวกเขาไม่สามารถติดต่อซอลได้เลย

"เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง ตกลงมึงมีมั้ย" ร่างสูงพยายามเก็บอารมณ์อย่างเต็มที่ทั้งๆที่ตอนนี้แทบจะบินไปหาซอลซะให้ได้ เพียงแต่เขาไม่รู้ที่อยู่ของคนที่พาซอลไปนี่ละคือปัญหา

(กูไม่รู้หรอก มึงก็รู้ว่าพวกเหี้ยนั้นเข้าถึงยากจะตาย ทุกอย่างของพวกมันเป็นความลับไปหมดแล้วก็ไอ้ซันน่ะมันทำตัวลึกลับจะตายไป แต่เท่าที่กูพอจะรู้คือ ไอ้ซันมันเรียนที่เดียวกับพี่กราฟ มึงจะบอกกูได้ยังว่าจะเอาที่อยู่มันไปทำไม) เพ้นท์พูดเท่าที่ตนเองรู้ก่อนจะถามเพื่อรักกลับด้วยความสงสัย เพราะทุกคนรู้ดีว่ามาฆีย์กับพี่กราฟไม่ถูกกันถึงขนาดเกือบฆ่ากันตายมาแล้ว

"พวกมันทำร้ายซอล กูจะไปช่วยซอล แค่นี้นะ" เมื่อไม่ได้รับในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะรู้มาฆีย์ก็วางสายทันที

          ภาพเหตุการณ์เมื่อสองปีที่แล้ววิ่งเข้ามาในสมองของร่างสูงทันที เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้คงจะเป็นการเอาคืนสินะ มาฆีย์รู้ตัวดีว่าตัวเองผิดเต็มๆที่ไปทำร้ายผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างเกรซ จนเธอเจ็บแทบเอาชีวิตไม่รอดจากการกระทำของเขา และเขายอมรับถ้าพวกมันจะมาจัดการกับเขา แต่สิ่งที่มันทำตอนนี้ทำให้มาฆีย์แทบจะคลั่งตาย เพราะพวกมันไม่ทำเขาแต่พวกมันเลือกที่จะทำกับซอล เพราะคิดว่าจะทำให้มาฆีย์ทรมารจนถึงที่สุดและพวกมันคิดถูกตอนนี้มาฆีย์ปวดร้าวไปทั้งใจภาพของซอลนั้นยังติดตาเขาอยู่เลย ซอลต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา.......
 
"นี้สินะที่เขาเรียกกันว่า 'กรรมตามสนอง' หึ"
. .
.
. . .
 
"อือออ" ร่างโปร่งพลิกตัวหนีอย่างรำคาญเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาป่วนเปี้ยนอยู่แถวๆใบหน้า และค่อยๆเลื่อนลงไปที่ซอกคอขาว คนขี้เซาใช้มือเรียวปัดสิ่งสิ่งนั้นออกอย่างไม่ค่อยพอใจเพราะมันมารบกวนเวลานอนของเขา

"หึ ถ้ามึงไม่ตื่น วันนี้มึงจะไม่ได้ลุกจากเตียงอีกเลยนะไอ้เตี้ย"
 
พรึบ!!!
 
          สิ้นคำพูดของซันร่างโปร่งที่กำลังหลับสบายก็ดีดตัวขึ้นนั่งทันที จนร่างสูงนึกขำในท่าทีนั้นของซอล ซันตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ตอนแปดโมงกว่าๆแต่คนที่นอนข้างๆเขาก็ยังคงไม่ยอมตื่น จนซันหมดปัญญาจะปลุกเลยลองใช้วิธีนี้ดูซึ้งมันก็ได้ผลซะด้วย
 
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น กูหิวแล้วไปทำข้าวเช้าให้กูด้วยออกมากูต้องได้กิน ไม่งั้นมึงคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ" ซันพูดขึ้นพร้อมกับมองคนตรงหน้าที่นั่งตาปรือพร้อมจะหลับตลอดเวลาอย่างปลงๆ

"มึงเข้าใจที่กูพูดมั้ย?" ร่างสูงถามย้ำเมื่อเห็นว่าซอลยังไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ
 
".........."

"........."
 
"พี่ซันฮะ" เสียงแผ่วๆของคนตรงหน้าทำให้ซันที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงหันไปมองอย่างอึ้งๆเพราะน้ำเสียงของซอลที่เรียกชื่อเขามันฟังดูอ้อนแปลกๆ

"อะไร" ซันขานรับ

"ซอลง่วงขอซอลนอนก่อนนะฮะ" ร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนเตียงหันไปมองร่างสูงด้วยดวงตาอ้อนๆ เวลาซอลง่วงนอนมากๆมักจะเป็นแบบนี้เสมอ อาจจะเป็นเพราะมันคือนิสัยที่แท้จริงของซอลอยู่แล้ว
 
          ซันมองร่างโปร่งนิ่งด้วยอาการอึ้งๆเพราะไม่คิดว่าซอลจะทำแบบนี้กับตน ซันมองร่างโปร่งที่นั่งมองตนอยู่สักพักก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มุมปากของร่างสูงยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อมีแผนบางอย่างในใจ ซันขยับตัวเข้าไปใกล้ๆซอลที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมก่อนจะหันหลังพิงหัวเตียงสองร่างสบตากันนิ่งก่อนที่ซันจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดเข้าโหมดบันทึกเสียง
 
"อยากนอนต่อเหรอ?" ซันถามร่างโปร่งที่ยังสลึมสะลืออยู่

"อือออ" ซอลตอบลากเสียงยาว

"งั้นขึ้นมานั่งตรงนี้สิ" ร่างสูงพูดพร้อมกับชี้ไปที่ตักตัวเอง ส่วนร่างที่ยังไม่ได้สติก็ทำตามอย่างเบลอๆ

"ทำให้พี่พอใจสิแล้วพี่จะให้นอนต่อตามที่ซอลต้องการต้องการ" ซันยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นลูบคลึงริมฝีปากบางเล่นเบาๆ
 
          ด้วยความที่ยังง่วงงุนและไม่ค่อยมีสติ ทำให้ริมฝีปากบางค่อยๆเผญอออกช้าๆก่อนที่ลิ้นเล็กจะดูดเลียนิวมือเรียวของอีกฝ่ายสายตาฉ่ำๆจ้องกับเจ้าของนิ้วไม่ลดละ ริมฝีปากบางดูดดุนนิ้วของร่างสูงตั้งแต่โคนจรดปลายจนนิ้วเรียวชื้นไปด้วยน้ำลายของคนบนตัก
 
"อ้าปากสิ" ซันพูดเสียงพร่าพร้อมดึงมือออกจากปากเล็กของคนตรงหน้าก่อนจะรั้งท้ายทอยคนบนตักเข้ามาใกล้แล้วประกบปากลงกับปากบางอย่างรวดเร็ว
 
          ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กแล้วดึดดุนอย่างเมามันส์ มือหนาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของคนบนตัก โดยที่เจ้าตัวไม่ขัดขืนเลยสักนิดนั้นยิ่งทำให้ซันได้ใจมือใหญ่สอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางที่ซอลสวมอยู่โดยที่ริมฝีปากของร่างสูงเริ่มซุกไซ้ไปตามลำคอขาวขบเม้มเบาๆไปตามผิวขาวๆของซอลจนแดงระเรื่อ ผิวเนื้อเนียนของซอลทำให้ซันเริ่มมีอารมณ์นิดๆแต่แล้วซันกับรู้สึกหนักๆที่บ่าตนทำให้ร่างสูงค่อยๆดันตัวซอลออกมาเบาๆและซันก็ต้องอึ้งอีกรอบเมื่อเห็นว่า
 
"มึงหลับในสถานะการณ์แบบนี้เนี่ยนะซอล" ซันส่ายหน้าอย่างระอาพร้อมกับพลิกตัวคนที่หลับลงนอนบนเตียง ซันรู้สึกปวดหนึบที่กลางลำตัวเพราะอารมณ์ที่ปลุกปั่นเมื่อครู่ชะงักค้างเพราะคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ

"ตื่นมามึงเจอดีแน่ไอ้เตี้ย!" ซันพูดหมายหัวร่างโปร่งที่หลับไม่รู้เรื่องก่อนจะก้าวลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำเพื่อสานต่อสิ่งที่ทำค้างไว้กับซอลบนเตียง
 
          เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จซันจึงตัดสินใจเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อสั่งอาหารเช้าขึ้นมากิน เพราะถ้าให้รอซอลตื่นคาดว่าคงอีกนาน ร่างสูงสั่งอาหารสำหรับตัวเองและซอลก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดส่งข้อความออกไปยังเบอร์เดิมที่เขาเคยส่งไปเมื่อคืน
 
"ทนหน่อยนะซอล จบเรื่องนี้เมื่อไหร่พี่จะเริ่มต้นเรื่องของเราอย่างจริงจัง" ซันพูดพร้อมกับมองไปยังประตูห้องนอนเหมือนต้องการจะบอกสิ่งที่เขาพูดให้กับคนในห้องได้ยิน
 
          ซันพยายามบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าพึ่งใจอ่อน เขาต้องสั่งสอนมาฆีย์ให้สำเร็จก่อน แล้วเขาจะสานต่อเรื่องระหว่างเขากับซอลแบบจริงๆจังๆสักที เพราะการกลับมาของซันในครั้งนี้ไม่ใช่เพียงเพราะจะกลับมาสั่งสอนมาฆีย์ตามที่กราฟขอ แต่เพราะซันสืบรู้มาว่าใครบางคนที่เขาตามหามาตลอดสี่ปีเต็มอยู่ที่นี้ ซันจึงรับหน้าที่จัดการเรื่องนี้เพราะว่าอยากเจอคนคนนั้นอีกครั้ง ซันจำซอลได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ใบหน้าเรียวสวยที่แววตาไม่ทอประกายความรู้สึกใดๆนั้น ซันยังจำได้ตลอกมาและไม่มีแม้แต่วินาทีที่จะลืมมันลง
 
คลืนน! คลืนนน!!

"ครับพี่กราฟ" ซันสะดุ้งน้อยๆก่อนจะหันไปมองเครื่องมือสื่อสารที่ตั้งระบบสั่นไว้ที่ตอนนี้กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะกระจก พอเห็นหมายเลขที่โชว์อยู่ร่างสูงจึงกดรับทันที

(ทำได้ดีนี่ )เสียงเรียบๆของคนปลายสายเอ่ยออกมา

"เรื่องอะไรครับ" ซันถามกลับอย่างงงๆ
(วันนี้มาฆีย์มันตามมาอาละวาดกูที่ค่าย) น้ำเสียงของคนปลายสายเต็มไปด้วยความสะใจกับสิ่งที่พูดถึง

(มันถามที่อยู่มึงด้วยนะบอกว่าจะไปเอาไอ้เด็กนั้นคืน แล้วจะจ่ายค่าพนันเป็นเงินทดแทนให้ แต่กูไม่ได้ให้มันไปหรอกนะ เพราะกูยังไม่สะใจพอ)

"หึ!! ถึงมันรู้ที่อยู่ผม ผมก็ไม่มีทางปล่อยซอลไปหรอก พี่ก็รู้ว่าผมรอเวลานี้มานานแค่ไหน ปล่อยให้มันดิ้นรนต่อไปแบบนี้สะใจดี" ซันพูดเสียงเข้มพร้อมกับมองทางประตูห้องนอนที่ปิดสนิทเพราะเกรงว่าคนที่หลับอยู่ข้างในจะตื่นมาได้ยินบทสทนาของตนเข้า

(เออ กูฝากมึงด้วยนะ แล้วก็เรื่องไอ้เด็กนั้นมึงจะทำอะไรก็แล้วแต่มึงนะ กูโทรมาบอกแค่นี้แหละ)
 
แล้วปลายสายก็ตัดสายไป ซันแสยะยิ้มอย่างสะใจเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังดิ้นรนและคลิปเสียงที่เขาส่งไปในรอบนี้ก็คงจะทำให้มันแทบเป็นบ้าแน่ๆ แค่คิดร่างสูงก็สะใจเป็นที่สุดแล้ว
 
     ปิ๊งป่อง!

          เสียงออดหน้าห้องทำให้ร่างสูงที่กำลังนั้นคิดอะไรเพลินๆต้องเดินออกไปดู คาดว่าน่าจะเป็นอาหารเช้าที่เขาสั่งไปแน่ๆ ร่างสูงหยิบจ่ายตังค์แล้วถืออาหารทั้งหมดเข้าไปในครัวจัดอาหารใส่จานแล้วลงมือทานเงียบๆโดยไม่คิดที่จะปลุกคนที่หลับอยู่เลยสักนิด เมื่อทานข้าวเสร็จ ร่างสูงจึงเดินไปที่ห้องนั่งเล่นต่อเกมส์เข้ากับทีวีในห้องแล้วหลุดเข้าไปในโลกของตัวเองโดยไม่ได้คิดถึงอีกคนเลย .
.
.
.

"ไอ้ซันนนนนนนนนนนนน!!!!!" เสียงตะโกนดังลั่นทำให้ซันต้องกดหยุดเกมส์แล้วหันไปมองทางต้นเสียงที่ยืนค้ำเอวในสภาพหัวฟูๆมองซันด้วยสายตาขวางๆ

"มึงจะตะโกนทำหอกอะไร พูดเหมือนชาวบ้านปรกติไม่เป็นหรือไง" ซันว่าให้อย่างไม่จริงจังนักก่อนใจหันกลับมาสนใจเกมส์ตรงหน้าต่อ อะไรของมันนักหนาตื่นมาก็โวยวายยังกับเด็กๆซันคิดอย่างขำๆ

          พรึบ!!! ภาพเกมส์บนจอทีวีดับลงทันที เมื่อร่างโปร่งของซอลเดินไปดึงปลั๊กออกด้วยความหงุดหงิดที่ร่างสูงเอาแต่เล่นเกมส์ และตอนนี้ซอลกำลังหิวมากด้วย

" อะไรของมึงนักหนาห้ะ!! " ซันหันไปตะคอกใส่ซอลทันทีเพราะว่ายังไม่ได้เซฟเกมส์ แล้วซอลมาดึงปลั๊กออกก่อน ทั้งๆที่ร่างสูงเล่นผ่านมาหลายด่านแล้ว

"กูหิวข้าว!!!" ซอลตะโกนออกมาใส่หน้าซันอย่างโกรธๆ

"แล้วมาบอกกูทำไม ไม่มีปัญญาหาข้าวกินเองก็ไม่ต้องกิน ถ่อยไปกูจะเล่นเกมส์ ห่า! กูเล่นมาตั้งนานเสือกมาดึงปลั๊กออกนะมึง" ซันว่าใส่ซอลอย่างโมโหก่อนจะเริ่มเล่นเกมส์ใหม่โดยไม่สนใจซอล ร่างสูงเห็นแวบๆว่าซอลเดินกระแทกเท้ากลับเข้าไปในห้องนอนแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แล้วซันก็หลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวอีกครั้ง

" แม่งจะให้กูแทะผนังห้องมึงหรือไง พูดมาได้ว่าให้หากินเอง "ซอลบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วล้างหน้าแปลงฟันลวกๆ ร่างโปร่งเดินออกจากห้องน้ำมานั้งที่ปลายเตียงก่อนจะคิดหาทางว่าจะหาอะไรกินดี

"ตอนนี้ก็บ่ายสองกว่าๆแล้ว ไปหาอะไรกินข้างล่างดีกว่ากู" เมื่อตกลงกับตัวเองได้ซอลจึงเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อขอเงินซันไปหาซื้อข้าวกินเพราะตอนนี้สิ่งที่ซอลมีติดตัวคือบีบีไร้แบตที่ตายอนาถอยู่บนโต๊ะหัวเตียงในห้องนอน

"ไอ้ซันกูจะไปซื้อข้าวขอเงินหน่อย" ซอลเอ่ยขอเงินร่างสูงที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ และไม่ได้สนใจซอลสักนิด

" ไม่สนใจกูเลยนะสัส "ซอลบ่นออกมาอีกก่อนถือวิสาสะหยิบเงินในกระเป๋าตังค์ของซันออกมาเป็นค่าข้าวแล้วเดินออกจากห้องไปทันที
 
          ซอลไม่ได้ไปหาข้าวกินที่ไหนไกล เพียงแค่เดินลงมาสั่งข้าวกระเพาไก่ไข่ดาวกินง่ายๆที่ร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดซัน ตอนนี้ก็บ่ายแก่ๆแล้วแดดกำลังแรง ทำให้ผู้คนไม่กล้าออกไปไหน ร่างโปร่งนั่งรอสักพักก็ได้ทานอาหารที่ตัวเองสั่งไป เมื่อกินเสร็จซอลก็เลือกที่จะยังไม่ขึ้นไปบนห้องเลยเดินไปนั่งที่สวนยอมของคอนโดแทน
 
"เฮ้อ! ป่านนี้ป๊ากับม๊าต้องเป็นห่วงมากแน่ๆเลย " ซันพูดเบาๆกับตัวเองเมื่อนึกไปถึงบุพการีทั้งสอง เพราะตั้งแต่วันที่โดนซันลากออกมาซอลก็ยังไม่ได้โทรไปบอกทางบ้านเลย
 
          แล้วทำไมซอลไม่หนีไปเพราะถ้านี้ตอนนี้ซันไม่มีทางตามซอลได้แน่ๆเหตุผลก็ง่ายๆศักดิ์ศรีมันค้ำคอ คนแพ้ต้องยอมรับชะตากรรมและซอลไม่ใช่คนที่ชอบผิดคำพูดของตนเองทำให้ร่างโปร่งเลือกที่จะชดใช้ให้หมดแล้วค่อยเดินจากไปอย่างสบายใจ
 
"ว่าแต่สวนย่อมที่นี้สวนดีวะ ถ้ามีกระดาษกับดินสอท่าจะดี" ซอลมองไปรอบๆตอบก่อนจะพูดกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี เพราะซอลเป็นพวกชอบวาดรูปเมื่อเห็นอะไรสวยๆก็จะชอบถ่ายชอบวาดเก็บไว้เสมอๆ ซอลเคยคิดเล่นๆกับตัวเองว่าถ้าเรียนจบและมีงานทำแล้ว ซอลอยากจะเดินทางไปเที่ยวรอบโลกเพื่อที่จะเก็บภาพสวยๆในสถานที่ต่างๆบนโลกนี้มาไว้เป็นของตัวเอง และประเทศแรกที่ซอลใฝ่ฝันว่าอยากจะไปเป็นที่แรกก็คืออิตาลีเพราะซอลเป็นอีกคนที่หลงใหลในสถาปัตยกรรมของประเทศอิตาลีเป็นอย่างมากและถ้ามีโอกาสซอลก็อยากจะไปให้เห็นกับตาตัวเองสักครั้ง

"เฮ้อ เวรกรรมอะไรของกูนักหนาวะเนี่ย สงสัยจบเรื่องนี้ต้องเข้าวัดสักหน่อยแล้วมั้งเรา"ซอลพูดบ่นกับตัวเอง เมื่อนึกไปถึงเรื่องราวต่างๆที่ประดังประเดเข้ามาในชีวิตในตอนนี้ คิดไปแล้วซอลก็แปลกใจตัวเองลึกๆเพราะตลอดเวลาที่อยู่กับซันมามันทำให้นิสัยเก่าๆของซอลที่เจ้าตัวเก็บมันใส่กล่องล็อกไว้เป็นเวลานานกับโผล่ขึ้นมาให้เห็นง่ายๆเพียงเพราะได้อยู่ใกล้ๆกับซัน ซึ่งซอลเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้

"มึงมาทำห่าอะไรตรงนี้ห้ะ!!!" เสียงตะคอกดังลั่นทำให้ซอลที่กำลังคิดอะไรเพลินๆต้องหันไปมอง แล้วก็เห็นตัวต้นเสียงยืนหอบอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าโกรธๆ

"นั่งเล่น" ซอลตอบกลับเรียบๆแล้วทำเป็นไม่สนใจร่างสูงเสมองบรรยากาศรอบๆแทน

"กวนตีน! ขึ้นห้องได้แล้ว ห่า กูเป็นห่วงแทบตาย"ตอนท้ายร่างสูงบ่นเบาๆก่อนจะกระชากแขนเรียวให้เดินตามตัวเองไปที่ลิฟต์แล้วกดหมายเลขชั้น

"มึงเป็นอะไรกับแขนกูมาป่ะเอะอะก็ลากเอะอะก็กระชากอยู่นั้นแหละ" ร่างโปร่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเหวี่ยงนิดๆ

"กูไม่ได้เป็นอะไรกับแขนมึง แต่กู'เป็นผัวมึง' "

     !!!!!!!!!!!!!

"อะ ไอ้เหี้ย!!!!"พอจบไปโยคนั้นของร่างสูงทำเอาเอาซอลถึงกับกับอึ้งไปเลย เมื่อตั้งสติได้ซอลก็ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำทั้งโกรธทั้งเขินกับคำพูดของร่างสูง

"ครับเมียเหี้ย" ซันตอบกลับเรียบๆก่อนจะเดินเข้าห้องไปเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่ตนเองอยู่โดยไม่ได้รอร่างโปร่งที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ข้างหลัง
 
          ซอลทั้งโกรธและเขินในเวลาเดียวกันกับคำพูดของซัน อาการแบบนี้ซอลยอมรับกับตัวเองแมนๆเลยว่าไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน ไม่ใช่สิซอลเคยเป็นแต่เมื่อนานมาแล้วและไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นอีก จนได้มาเจอกับซัน หัวใจซอลเริ่มที่จะเต้นรัวในจังหวะแปลกๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอซัน โดยที่ซอลเองก็ไม่อยากจะยอมรับมันเลยสักนิด
 
"จะยืนเตี้ยอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย เข้าห้องสิ กลัวใครไม่รู้ว่ามึนเป็นผู้ชายโหลดต่ำหรือไง" ซันโผล่หัวออกมาเรียกเมื่อเห็นว่าซอลไม่ตามเข้าไปสักที ก่อนจะปิดประตูลงอีกครั้ง

"สัส!! ด่ากูเตี้ยอีกแล้วนะไอ้มึน!!!" ซอลสถบกับตัวเองก่อนจะเดินหน้ามุ่ยเข้าไปในห้อง
.
.
.
. 
" ไปอาบน้ำสินั่งทำตัวเป็นผู้พิทักสโนว์ไวท์อยู่ได้" ซันพูดบอกร่างโปร่งที่นั่งมองตนเองทำการบ้านอยู่บนโซฟาซักพักแล้วแต่ไม่ยอมพูดอะไรสักนิด

"พรุ้งนี้กูจะไปเรียน" ซอลพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้

"ไปอาบน้ำ " ร่างสูงพูดขึ้นอีก ทำให้ซอลหน้าตึงขึ้นมาทันใด

"เออ!" ร่างโปร่งพูดก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าไปในห้องนอน ซันหันไปมองร่างโปร่งนิดๆก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆกับอาการเหมือนเด็กๆของซอล

"จะกี่ปีมึงก็ยังเหมือนเดิมเลยนะซอล" ซันพูดยิ้มๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆแล้วกดโทรออกหาใครบางคนพูดคุยกันสองสามประโยคก็ว่างสายไป
 
          ซันนั่งทำงานต่อเงียบๆ กะว่าสักสี่ทุ่มค่อยเข้าไปอาบน้ำนอนเพราะพรุ้งนี้ซันก็ต้องไปเรียนและมีพรีเซ้นต์งานด้วยซันเลยอยากนอนเร็วๆหน่อยเพื่อออมแรงไว้ใช้ในวันพรุ้งนี้
          
          ร่างสูงนั่งทำงานไปเรื่อยๆโดยที่ซอลไม่มากวนสักนิด พอเวลาล่วงเลยมาถึงสี่ทุ่มซันก็เก็บของแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะอาบน้ำ ซันหันไปมองซอลที่นั้งกอดหมอนใบโตดูโคนันอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าบึ้งตึงจนซันนึกขำ ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ซันใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแต่งตัวและตอนนี้ร่างสูงก็ขึ้นมานอนอยู่ข้างๆซอลบนเตียงนอนตัวใหญ่แล้ว
 
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย" ซันพูดขึ้นลอยๆ

"กูจะไปโรงเรียน" ร่างสูงแทบหลุดขำกับคำพูดของซอล ก็พอรู้หรอกนะว่าซอลเอาแต่ใจแต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ต้องการทำอะไรก็ต้องทำให้ได้แบบนี้

"อืม แล้วไง" ร่างสูงแกล้งตีสีหน้านิ่งๆพร้อมกับเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ
"กูจะไปและชุดนักเรียนอุปกรณ์การเรียนกูอยู่บ้าน ดังนั้นกูต้องการกลับบ้าน!!" ซอลหันไปตะโกนใส่ร่างสูงทันที

"มีอะไรมาแลกละ "ซันยังคงทำเป็จิ่งไม่สนใจอาการของซอล

"ไม่มี! แต่กูจะไปเรียน! " ใบหน้าเรียวบึ้งตึงกว่าเดิมเมื่อซันทำเหมือนจะไม่ยอมให้ตนไปเรียน

"ทำให้กูพอใจแล้วกูจะอนุญาติให้ไป"ซันพูดขึ้นพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์

"ทำอะไร" ซอลถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่าซันต้องการให้ตนทำอะไร

"ขึ้นมานั่งบนนี้สิ" ซันพูดพร้อมกับชี้ไปที่ตักตัวเอง ซอลส่ายหน้าทันที
 
          ซึ่งซันก็ไม่ได้พูดอะไรเอาแต่นั่งนิ่งสายตาจับจ้องไปที่โคนันที่กำลังฉายอยู่ บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ ซอลเริ่มลังเลเมื่อเห็นว่าซันนิ่งไป เพราะปรกติซันจะต้องบังคับให้ซอลทำตามที่ตัวเองต้องการไม่ใช่นิ่งไปแบบบนี้
 
"เอาจริงดิ" ซอลถามอย่างลังเลเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

"แล้วแต่มึง" ซันยังคงแกล้งทำเป็นนิ่งเฉยเหมือนเดิม

"เอ่อ คะ แค่ภายนอกได้มั้ยคือพรุ้งนี้กูมีสอบอ่ะ กูกลัวลุกไม่ไหว" ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นอย่างอายๆ ใจหนึ่งก็อยากไปเรียนแต่อีกใจก็ไม่อยากทำตามที่ซันบอก

"หึ ก็ลองดูถ้าเผื่อกูพอใจแล้วกูจะอนุญาติให้มึงไปเรียนแต่ใช้ปากนะ " ซันพูดบอกอย่างผู้ที่เหนือกว่า

"มะ อะ เออๆก็ได้" ซอลยอมรับข้อเสนออย่างเสียไม่ได้

"งั้นเริ่มสิ" ร่างสูงพูดพร้อมขยับขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วแยกขาออก
 
          ซอลขยับตัวไปนั่งตรงหว่างขาของซันก่อนจะค่อยๆถอดกางเกงของร่างสูงออกโดยที่ซันก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วยการยกสะโพกขึ้นเพื่อให้ซอลถอดได้ง่ายๆ เมื่อกางเกงกับชั้นในหลุดไป สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าทำให้ซอลลอบกลืนน้ำลายอย่างหนักใจกับขนาดของร่างสูงที่กำลังกรึ่มๆพลางคิดว่าวันนั้นมันเข้าไปในตัวของซอลได้อย่างไร ซอลเอื้อมมือไปจับแก่นกายของซันก่อนจะชักรูดเบาๆแล้วก้มหัวลงใช้ลิ้นเล็กแตะเลียที่ส่วนหัวช้าๆ จนร่างสูงครางออกมาแผ่วๆนั้นยิ่งทำให้ซอลได้ใจกลืนกินแก่นกายของซันเข้าไปจนเต็มปากแล้วเริ่มรูดขึ้นลงช้าๆ
 
"อืมมม" ร่างสูงครางอย่างพอใจตาคมจ้องมองทุกการกระทำของคนตรงหน้า ซอลช้อนตาขึ้นมองซันแล้วเริ่มขยับปากเร็วขึ้นสลับกับการขบเม้มไปตามแก่นกายของคนตรงหน้าจนซันต้องขยับสะโพกสวนเข้าออกในโพร่งปากนุ่มรับกับการชักรูดของซอลด้วยความเสียว
 
“อืมมม ปากมึงแม่ง อ๊าาา” ซันครางออกมาอย่างไม่อายกับเป็นซอลซะอีกที่อายกับเสียงครางของซันจนหน้าแดงไปหมด

“อือ อื้มมม” ซอลครางแผ่วๆรู้สึกคับแน่นในปากเพราะแก่นกายของซันเริ่มขยายตัวในปากของซอล ตอนนี้ซอลรู้สึกทังคับในปากแล้วเมื่อยเอามากๆแต่ต้องพยายามทำต่อไปให้เสร็จเพราะไม่อยากผิดคำพูดและกลัวว่าซันจะขังตัวเองไว้ในนี้ไม่ให้ออกไปเรียนในวันพรุ่งนี้

“อะ อื้อออออ” ซอลครางประท้วงเมื่อมือของซันเริ่มมาป้วนเปี้ยนแถวๆสะโพกของซอลและเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆจนมือหนาบีบเค้นสะโพกเนียนและลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของซอลจนซอลเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบาง

“อืมมม กูไม่ทำอะไรหรอกน่า “ร่างสูงพูดเสียงพร่าเพราะซอลทำท่าว่าจะหยุดให้ตัวเอง
          ซอลเองอยากจะเถียงซันกลับไปว่าไม่ได้ทำแล้วที่ลูบๆไล้ๆบีบๆเค้นๆอยู่เนี่ยเรียกว่าอะไรแต่ก็ไม่ได้พูด และตั้งหน้าตั้งตาทำต่อให้เสร็จๆและจะได้รีบเข้าไปช่วยตัวเองสักทีเพราะถ้านานกว่านี้ซอลต้องเสร็จซันแน่ๆซึ่งร่างโปร่งไม่มีทางยอม
 
"อ่าาา เร็วอีกซอล อืมม" ร่างสูงครางและเริ่มขยับเอวเร็วและแรงขึ้นตามความต้องการ ที่เพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย ซอลเองเมื่อเห็นว่าร่างสูงใกล้จะถึงแล้วก็ขยับปากรัวเร็วขึ้นเพื่อซ่วยซันปลดปล่อย และไม่นานร่างสูงก็ปลดปล่อยออกมาเต็มปากเล็กของซอลและกดหัวซอลไว้ไม่ยอมให้ถอยออกฯซอลต้องกลืนกินน้ำรักของซันเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ นั้นแหละซันถึงได้ยอมปล่อยหัวซอล

"มึงจะไปไหน" ซันถามเมื่อเห็นว่าซอลทำท่าจะลุกไปไหนสักแห่ง

"จะไปบ้วนปาก" ซอลตอบ

"ถอดกางเกงออกแล้วมานั่งเหมือนเดิม" ซันพูดบอกเมื่อเห็นว่าซอลเองก็เริ่มตื่นตัวแล้วเหมือนกัน ซอลท่าเหมือนจะไม่ยอมแต่สุดท้ายก็ยอมถอดกางเกงออกแล้วปีนขึ้นไปนั่งบนตักซัน เพราะกลัวว่าถ้าขัดใจซันแล้วซันจะไม่ให้ตนไปเรียนซึ่งร่างโปร่งไม่รู้เลยว่าซันนั้นยอมให้ซอลไปเรียนอยู่แล้ว

"อ้ะ! มะ ไม่ต้อง" ซอลสะดุ้งเมื่อซันเอื้อมมือไปจับแก่นกายของตัวเองที่กำลังตื่นตัว จากการกระทำเมื่อครู่

"มึงช่วยกูแล้วเดี่ยวกูช่วยมึงบ้าง" ไม่พูดเปล่ามือใหญ่เริ่มขยับขึ้นลงบนแก่นกายของซอลช้าๆจนร่างโปร่งเสียววาบ
 
          มือเรียวเอื้อมไปจับไหล่หนาไว้แน่นเพื่อพยุงตัวเองไว้เมื่อซันเริ่มขยับมือเร็วขึ้น พร้อมกับริมฝีปากร้อนที่ก้มลงครอบครองบนยอดอกของร่างโปร่งผ่านเสื้อยืดที่ซอลใส่อยู่ซันกดลิ้นลงหนักๆมืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นสอดเข้าไปในเสื้อนอนตัวบางลูบไล้แผ่นหลังบางก่อนจะเลื่อนมาสกิดยอดอกเล็กเบาๆจนร่างโปร่งหลุดเสียงครางออกมาเพราะโดนเล่นงานทั้งล่างและบน
 
"อ้ะ อ๊าาา ซะ ซันจูบหน่อย อือออ" ซอลพูดขออย่างไม่อายเมื่อความต้องการมันมีมากเหลือล้น มือเรียวรั้งใบหน้าของร่างสูงขึ้นมาจูบลิ้นเล็กส่งเข้าไปดูดดุนกับลิ้นหน้าอย่างเล่าร้อนจนซันต้องจูบตอบแล้วเริ่มขยับมือรัวเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆร่างสูงผละริมฝีปากออกแต่ยังคงคลอเคลียอยู่แถวใบหน้าสวยไม่ห่าง

"อือออ อ้ะ อะ เร็วอีก ระ เร็วอีก" ซอลพูดอยู่ชิดริมฝีปากของซันก่อนที่ใบหน้าสวยจะผละออกแล้วเชิดหน้าขึ้นครางออกมาแบบไม่อายเมื่อใกล้จะถึงจุดสูงสุดก้นเนียนบดเบียดลงกับแก่นกายของร่างสูงแล้วขยับถูไถไปมาจนซันแทชจะแตกอีกรอบ

"อือออ อย่ายั่วสิซอล" ซันพูดปรามเบาๆแล้วเร่งมือเพื่อทำให้คนบนตักเสร็จสมอารมณ์แต่เหมือนคนบนตักจะกลั่นแกล้งเพราะซอลขยับตัวบดเบียดกับซันมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงฝั่งฝันซอลเกร็งกระตุกปล่อยน้ำรักออกมาเต็มมือใหญ่ส้วนซันเองก็ปล่อยน้ำรักออกมาเต็มหน้าท้องตัวเองและคนบนตัก

"อ้าาาาาาา!! " สองเสียงครางประสานกันโดยไม่สนสนว่าห้องข้างๆจะได้ยินหรือเปล่าเมื่อเสร็จสมอารมณ์ด้วยกันทั่งคู่
 
          เมื่อเสร็จกิจร่วมกันแล้วซันก็พาซอลที่หมดแรงเข้าไปล้างเนื้อร่าซตัวในห้องน้ำก่อนจะหันมาจัดการกับตัวเองแล้วจึงพากันกลับไปนอนบนเตียงนุ่ม โดยที่ซันดึงซอลเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแล้วกอดไว้แบบนั้นก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปพร้อมๆกัน