THE SUN เพราะว่ารัก กูถึงต้องร้าย!!! (Yaoi'Boys love )

THE SUN : 4

ตุ้บ!!!

"โอ้ยยยยย! "

"โง่"

 

          สายตาเหวี่ยงของร่างโปร่งที่นั้งอยู่บนพื้นตวัดไปมองร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ระเบียงแต่เปิดประตูระเบียงไว้ทำให้ร่างสูงเห็นทุกการกระทำของซอล ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้วหลังจากที่เสร็จกิจเมื่อตอนบ่ายซันก็ทำความสะอาดให้ร่างโปร่งที่เพลียจนหลับแล้วเข้าไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะกลับมานอนลงข้างๆซอลบนเตียงกว้างเพราะเมื่อคืนซันเองก็ได้นอนไม่กี่ชั่วโมงแล้วยังต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียนทำให้ร่างสูงหลับลงได้อย่างง่ายดาย

          ซันตื่นมาอีกทีตอนสามทุ่มแต่ร่างโปร่งที่หลับไปก่อนซันก็ยังไม่ตื่นร่างสูงได้แต่ส่ายหน้ากับความขี้เซาของซอลก่อนที่จะลุกเดินเข้าห้องน้ำแล้วออกมายืนสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้องนอนแต่ก็ยังเปิดประตูกระจกไว้เผื่อคนขี้เซาตื่นจะได้อยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา ซันยืนตากลมอยู่นอกระเบียงสักพักซอลก็ขยับพลิกตัวเบาๆก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาแล้วทำท่าเหมือนจะจะลุกนั้งแต่ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดที่สะโพกและช่องทางด้านหลัง ซอลนอนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะเหลือบตาไปมองร่างสูงที่ยืนมองอยู่แต่แรก ซอลกัดฟันกักความเจ็บปวดแล้วดันตัวลุกขั้นก่อนค่อยหย่อนขาลงข้างเตียงแต่พอจะยันตัวขึ้นยืนก็ต้องทรุดหวบเพราะขาไม่มีแรง โดยที่ทุกๆการกระทำของซอลนั้นอยู่ในสายตาซันตลอดพอเห็นร่างโปร่งทรุดลงไปกับพื้นร่างสูงผวาทำท่าจะเข้ามาช่วยพยุงแต่ก็ต้องห้ามตัวเองไว้ ร่างสูงจึงทำเพียงแค่ยืนมองร่างโปร่งที่นั้งทำหน้าเหวี่ยงๆอยู่บนพื้น

"จะยั่วกูหรือไง" คำถามของซันทำให้ซอลนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้นและพอนึกถึงสาเหตุที่ตนไม่ได้สวมเสื้อผ้าก็ทำให้ร่างโปค่งหน้าร้อนวาบขึ้นมา

"กูเจ็บ" ซอลพูดบอก ทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ซอลกับอายสายตาของร่างสูงที่เอาแต่ยืนจ้องตนที่ตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่า

"หึ สมน้ำหน้ามึง" ร่างสูงแสยะยิ้มมองร่างโปร่งอย่างสะใจ

"ห่า! คนที่ทำกูเป็นแบบนี้คือมึงนะไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลยหรือไงวะ! "ร่างโปร่งพูดบอกอย่างเหวี่ยงๆและเริ่มอารมณ์เสียนิดๆ

"รับผิดชอบ? มึงคิดอะไรอยู่น่ะไอ้เตี้ย มึงลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้มึงอยู่ในฐานะอะไร แล้วสิ่งที่มึงได้รับมันก็สาสมแล้วที่มึงกล้าขัดคำสั่งกู " ซันพูดบอกเสียงเข้ม

"มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรวะ! คิดจะทำอะไรกูก็ทำหรือไง? กูมาที่นี้เพราะกูแข่งแพ้มึง แต่มึงไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับกู!!" ร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนพื้นตะคอกเสียงดังลั่นลืมความอายไปจนหมดสิ้น

"มึงต้องให้กูทบทวนมั้ยว่า'กูมีสิทธิ์ในตัวมึง'ทุกอย่าง และตราบใดที่กูยังไม่พอใจมึงไม่มีสิทธิ์ขัดใจกูไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม" ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินเข้ามานั้งยองๆลงตรงหน้าร่างโปร่งที่กำลังมองซันด้วยสายตาโกรธๆ

"สิ่งที่มึงทำกับกูมันมากเกินของพนันในครั้งนี้ เพราะฉะนั้นกูถือว่ามันเจ๊ากันแล้ว กูจะกลับบ้านแล้วเลิกยุ่งกับกูเรื่องที่เกิดขึ้น กูจะถือว่าให้ทาน!" ซอลพูดบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่สื่ออารมณ์ใดๆทั้งที่ตอนนี้ในใจโกรธร่างสูงตรงหน้าเป็นอย่างมาก

"ลองดูสิ ถ้ามึงก้าวออกจากห้องนี้เมื่อไหร่มึงเตรียมตัวดังได้เลย!" ซันพูดด้วยน้ำเสียงของผู้เหนือกว่าก่อนจะเดินไปหยิบกล้องวีดีโอที่ตั้งอยู่หัวเตียงมากดเปิดอะไรบางอย่างที่ทำให้ร่างโปร่งถึงกับอึ้งไปเมื่อได้เห็น

!!!!!!!!

"ไอ้เหี้ย! มึงต้องการอะไรจากกูอีกห้ะ! ทำแบบนี้ทำไม!" อารมณ์ที่ถูกกักเก็บไว้ตอนแรกระเบิดออกมาทันทีเมื่อได้เห็นภาพในกล้องนั้นมันคือคลิปตอนที่ทั้งสองมีอะไรกันซึ้งมันเห็นหน้าซอลชัดมาก

"หึ แค่ทำตามคำสั่งกูแล้ว คลิปนี้จะเป็นความลับ'ของเราสองคน'กูไม่ห้ามหรอกนะถ้ามึงจะไปแต่กูไม่รับประกันว่าเมื่อมึงไปแล้วคลิปนี้จะยังอยู่ที่กูคนเดียวหรือเปล่า " ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและสีหน้าที่แสดงออกถึงความสะใจเป็นอย่างยิ่ง

"มึงทำแบบนี้ทำไม กูไปทำอะไรให้มึง" ซอลได่แต่พยายามกักเก็บอารมณ์โกรุไว้ในใจแล้วเอยถ้ามร่างสูงตรงหน้าไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเช่นกัน

"มึงไม่มีสิทธ์มาถามอะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำแล้วออกไปหากูข้างนอก" ซันพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปนอกห้องนอนปล่อยให้ร่างโปร่งนั้งอยู่ที่เดิม โดยในหัวของซอลตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามมากมายทั้งสับสนและมึนงงไปพร้อมๆกันกับการกระทำของซัน

"เราเคยไปทำอะไรให้มันเจ็บแค้นหรือไงวะ แต่ทำไมเราจำไม่ได้ว่าเคยไปทำอะไรให้มันวะ โว้ยยย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ" ร่างโปร่งได้แต่บนกับตัวเองด้วยความสับสน แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าซันมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาทำแบบนี้กับตนเอง เมื่อคิดไม่ออกร่างโปร่งจึงตัดสินใจพยุงตัวเองขึ้นยืนและก้าวช้าๆไปยังห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดตัวเอง

          ไม่ว่าซันจะมีเหตุผลอะไรที่ทำกับซอลแบบนี้แต่ร่างโปร่งก็บอกกับตัวเองแล้วว่าจะหาคำตอบเรื่องนี้ให้ได้ เพราะตอนนี้ซอลไม่มีอะไรให้เสียอีกต่อไปแล้ว เรื่องที่ซอลมีอะไรกับซันใช่ว่าซอลจะไม่เสียใจแต่จะให้มาร้องไห้ฟูมฟายเหมือนผู้หญิงมันก็กระไรอยู่ ซอลเลยเลือกที่จะนิ่งไว้เพราะตัวเองก็ไม่เสียหายอะไรแต่จะให้คนอื่นๆมารับรู้เรื่องนี้ก็คงไม่ดีแน่ ดังนั้นตอนนี้ซอลคงทำได้อย่างเดียวคือยอมๆซันไปก่อน

"เฮ้อออ! บัดซบจริงๆชีวิตไอ้ซอล " ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะก้าวลงไปแช่น้ำอุ่นที่เปิดใส่อ่างไว้จนเต็ม การได้แช่น้ำอุ่นทำให้อาการปวดเมื่อยตามร่างกายดีขึ้นมากซอลก้มลงมองตามร่างกายของตัวเองแล้วก็ต้องถอนหายใจหนักๆออกมาอีกครั้งเมื่อตามเนื้อตัวขาวเนียนของซอลเต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำๆจากที่ร่างสูงทิ้งไว้ตอนทำกิจกรรมด้วยกันเมื่อคืน

"เยอะขนาดนี้จะหายทันไปเรียนมั้ยวะเนี่ย" ซอลได้แต่บ่นกับตัวเองอย่างปลงๆ และตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมซันต้องการอะไรจากตน

"ไอ้เตี้ยตายคาห้องน้ำไปแล้วหรือไงห้ะ !" ร่างโปร่งที่กำลังนั้งแช่น้ำและคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งนิดๆเมื่อเสียงเข้มๆของซันดังขึ้นที่หน้าห้องน้ำ

"เออๆเสร็จแล้วๆ" ซอลตะโกนตอบกับไปแล้วรีบขึ้นจากอ่างน้ำก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนราวมาเช็ดตัวก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวอีกผืนพันรอบเอวแล้วเดินออกจากห้องน้ำ

          เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำร่างโปร่งก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงยืนตีหน้าโหดมองตนเองอยู่โดยไม่พูดอะไรสักคำ ซอลยืนจ้องตากับซันสักพักพอเห็นว่าซันไม่พูดอะไรซอลเลยเดินผ่านไปยังดูเสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าใส่ เพราะเกรงว่าถ้าอยู่ในสภาพแบบนี้นานเกินไปจะไม่ปลอดภัย เพราะซอลเห็นว่าร่างสูงเริ่มตื่นตัวนิดๆแล้ว

"จะให้กูใส่ชุดไหน" ซอลพูดถามเสียงนิ่งเมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าดูแล้ว มันไม่มีไซต์ที่ตัวเองพอจะใส่ได้เลยเนื่องจากว่าซันตัวใหญ่กว่าซอลมากไซต์เสื้อผ้าของทั้งคู่จึงต่างกันมากเช่นกัน

"อยากใส่ตัวไหนก็ใส่แล้วรีบตามกูไปข้างนอก" ซันถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดบอกซอลเรียบๆแล้วเดินออกไปนอกห้องนอนอีกครั้ง ซันเองก็ไม่อยากอยู่มองซอลในสภาพนี้นานๆเพราะผิวเนียนๆที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆของซอลมันช่างกระตุ้นอารมณ์ดิบในกายซันได้เป็นอย่างดี

          ร่างสูงเดินเลี่ยงออกมานอกห้องปล่อยให้ซอลเลือกหาเสื้อผ้าใส่ และร่างสูงเองก็ต้องสงบสติอารมณ์ตัวเองที่มันเริ่มกรึ่มๆขึ้นมาเพราะผิวเนียนๆของซอลเมื่อสักครู่ ตอนนี้ห้องของซันกับเข้าสู่สภาพที่มันควรจะเป็นแล้วโดยฝีมือของซันเอง นึกแล้วร่างสูงก็ต้องขำกับตัวเองเบาๆเมื่อนึกไปถึงการกระทำของร่างเล็กที่ต้องการกวนประสาทตนเองด้วยการไปลากโต๊ะทานข้าวออกมานอนกลางห้องนั้งเล่น

     ~la la la la...

          เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ซันที่กำลังจะเดินเข้าไปในครัวต้องเดินกลับออกมาที่เจ้าเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กที่ว่างอยู่ที่โต๊ะกระตกหน้าทีวี ร่างสูงหยิบขึ้นมาดูก่อนจะขมวดคิ้วนิดๆเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา

P'กราฟ

"ครับพี่" ร่างสูงรับสาย

(กูรู้เรื่องไอ้เด็กนั้นแล้วนะ) ทำพูดของคนที่ซันนับถือเสมือนพี่ชายแท้ๆทำให้ซันหน้าเคลียดขึ้นมานิดๆ

"ครับพี่ ผมขอจัดการเรื่องนี้เองนะครับ"ซันพูดบอกความต้องการของตัวเองกับปลายสาย

(แน่ใจว่าทำได้? )ปลายสายถามกลับมาเสียงนิ่ง

"แน่ใจครับพี่ ผมจะทำให้มันเจ็บกว่าที่เกรซได้รับ" ซันบอกเสียงจริงจัง

(พี่ให้เวลาแก2อาทิตย์จัดการให้เสร็จ พี่จะรอดู) ปลายสายพูดบอกยิ่งทำให้ซันหน้าเคลียดขึ้นอีก

"ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังครับ" ซันพึดอย่างจริงจัง

(อืม จะรอดู แค่นี้นะ) ปลายสายพูดแค่นั้นก่อนสายจะตัดไป

          ซันวางมือถือไว้ที่เดิมก่อนจะนั้งลงบนโซฟาตัวใหญ่2อาทิตย์ต่อจากนี้เขาจะต้องสั่งสอนผู้ชายอย่างมาฆีย์ให้รู้สำนึกกับการกระทำที่คึกคะนองของมันโดยไม่คิดว่าสิ่งที่มันทำจะทำให้เด็กคนหนึ่งที่ร่าเริงมาโดยตลอดแต่วันหนึงเด็กคนนั้นก็ต้องกลายเป็นคนละคนที่สร้างความเจ็บปวดให้ซันและคนรอบข้างเป็นอย่างมากภาพของเกรซวันนั้นยังติดตาซันอยู่เลย

 

          ในวันหนึ่งที่ฝนตกหนักซันและกลุ่มเพื่อนของเขานั้งพูดคุยกันอยู่ในห้องรับแขกขนาดใหญ่ของบ้านพี่กราฟอย่างสนุกสนานและเป็นเรื่องปรกติเมื่อผู้ชายหลายๆคนมาอยู่รวมกันบรรยากาศมันก็ดูเถื่อนๆเป็นธรรมดา ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ สายตาของซันก็หันไปปะทะเข้ากับร่างบางของเด็กผู้หญิงตัวเล็กท่าทางน่าถนุถนอมคนหนึ่งที่กำลังเดินก้มหน้าผ่านพวกเขาไป

"อ่าว น้องเกรซพึ่งจากเรียนพิเศษเหรอครับ" ซันร้องทักร่างบางของน้องสาวเจ้าของบ้านขึ้นทำให้สายตาของเพื่อนๆที่กำลังคุยกันอยู่หันไปมองร่างบางนั้นด้วย แต่ร่างบางของหญิงสาวกับไม่หันมันมามองอย่างที่ควรจะเป็น ทำให้ซันต้องลุกขึ้นและเดินไปตรงหน้าร่างบางนั้น

"พี่ถามไม่ได้ยินเหรอแล้วนี่ก้มหน้าทำไม ไหนเงยหน้าขึ้นมาคุยกับพี่ซิ" ซันพูดต่อ พร้อมกับมือใหญ่ที่เฉยค้างมนของร่างบางตรงหน้าขึ้น และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบเมื่อใบหน้าสวยนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาเงียบๆ แล้วอยู่ร่างบางตรงหน้าก็ผวาเข้ากอดซันแน่นพร้อมกับเสียงสะอื้น

"ฮึก!!! ฮือออ ทะ ทำไมเค้าไม่รักเกรซ ฮึก ทำไม ทะ ทำไม!! ฮือออออ!!" ร่างบางทั้งร้องไห้และพร่ำพูดแต่ประโยคเดิมๆอยู่อย่างนั้น เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจนั้นยิ่งทำให้ทุกคนในห้องพลอยเจ็บปวดไปด้วย

"เกรซเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น บอกพี่มาสิ!" ร่างสูงเขย่าตัวร่างบางเบาๆเพื่อเรียกสติ

"พะ พี่ฆีย์ ฮึก! ทำไม! ทำไม! ฮือออ! ทำไมไม่เป็นเกรซ! ทำไมไม่รักเกรซ ฮึก! เกรซรักพี่ฆีย์ ทำไม! ไม่รักเกรซ ทำม่ายย! กรี้ดดดด!!!" หญิงสาวพร่ำพูดเหมือนคนเสียสติก่อนจะกรีดร้องเสียงดังแล้วสลบไป ก่อนจะตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วกลายเป็นอีกคนที่พูดแทบจะนับคำได้วันๆเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอนแล้วถ้าหนักเข้า ก็เคยจะฆ่าตัวตาย

          พี่ชายทุกคนพอเห็นน้องสาวของตัวเองเป็นแบบนี้ก็เจ็บปวดไปด้วย ซันที่รักเกรซเมื่อน้องนั้นบอกกับตัวเองตั้งแต่นั้นเลยว่าจะต้องจัดการกับคนที่ทำให้เกรซเป็นแบบนี้ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำ!!!

"ซัน ซัน ไอ้เหี้ยซัน!!!" เสียงที่ตะโกนเรียกชื่อทำให้ซันหลุดออกจากภวังค์ความคิดก่อนจะหันไปมองซอลที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ตะโกนหาหอกอะไรห้ะ !!" ซันพูดเสียงดุ แต่ร่างโปร่งตรงหน้ากับทำเป็นไม่สนใจ

"จะตะคอกทำไม กูเรียกมึงตั้งหลายครั้งแต่มึงไม่ได้ยินเองแล้วเรียกกูมามีอะไร" ซอลพูดขึ้น ก่อนจะถามซันกลับไปบ้าง

"ไปทำกับข้าวให้กู กูหิวแล้ว" ร่างสูงตอบเสียงนิ่ง

 

 

"กูไม่ทำ กูไม่หิว อยากกินก็ไปทำเอง กูง่วง กูไปนอน อ้ะ!!"

"กู สั่ง มึง ต้อง ทำ ! " ร่างสูงกระชากแขนของซอลอย่างแรงจนร่างโปร่งลอยมากระทบกับอกซันอย่างแรง ก่อนที่ซันนะพูดบอกเสียงเหี้ยมเน้นที่ละคำ

"กูไม่ทำ!! อย่ามาสั่งกู!" ร่างโปร่งตะโกนใส่หน้าร่างสูงเสียงดังเพราะซอลเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากเลยไม่ชอบเวลามีคนมาสั่งหรือบังคับให้ทำนู้นทำนี่

"หึ! ได้ถ้ามึงไม่ทำ งั้นกูก็จะกินมึงแทนข้าว"

ตุ๊บ!!!!

          สิ้นเสียงของร่างสูงซอลก็โดนเหวี่ยงลงไปยังโซฟาตัวใหญ่กลางห้องอย่างแรงจนเจ็บไปหมด ก่อนที่ซันจะตามลงมาทาบทับแล้วกระแทกริมฝีปากลงกับปากบางอย่างแรง ซอลเองพอตั้งสติได้ก็เม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้ร่างสูงลุกล้ำเข้ามาได้ เมื่อเห็นการกระทำของซอล ซันก็หัวเราะเยาะในลำคอเบาๆก่อนจะใช้ริมฝีปากของตนกดย้ำๆอยู่บนปากบางและใช้ฟันขบเม้มจนริมฝีปากบางแดงและเริ่มมีเลือดไปออกมานิดๆ ซอลรับรู้ได้ทันทีเลยว่าตอนนี้ปากของตนต้องแตกไปแล้วแน่ๆเพราะมันทั้งเจ็บและแสบเป็นอย่างมาก จนร่างโปร่งต้องยอมอ้าปากเพื่อให้ลิ้นร้อนได้เข้าไปสำรวจภายในปากนิ่มลิ้นร้อนเกี่ยวพันและดูดเม้นลิ้นเล็กอย่างรุนแรงจนซอลปวดเจ็บไปทั้งปาก

"อือ อือ!!" มือเรียวยกขึ้นมาทุบอกแกร่งไม่แรงหนักเพื่อต้องการประท้วง

"หึ! " เนิ่นนานกว่าที่ร่างสูงจะถอนริมฝีปากออกจากรสจูบที่รุนแรงนั้นทำให้ปากบางแดงและเจ่อขึ้นมา มือใหญ่ยกขึ้นบีบที่ครางของซอลอย่างแรงจนร่างโปร่งปวดราวไปหมดแต่ก็ต้องอดทนไว้

"ถ้ามึงกล้าขัดคำสั่งกูอีกมึงจะโดนมากกว่านี้อีก จำไว้!!" ร่างสูงพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากครางของร่างโปร่งที่ตอนนี้แดงเป็นรอยมือของร่างสูง

"กูเป็นคนนะ มึงทำแบบนี้กับกูทำไม" ร่างโปร่งมองหน้าซันนิ่งๆก่อนถามขึ้นเสียงแผ่วๆ ตอนนี้ซอลเจ็บปวดไปทั้งใบหน้า เพราะการกระทำอันป่าเถื่อนของร่างสูงเมื่อสักครู่

"หึ! กูไม่มีหน้าที่ต้องมานั้งตอบคำถามมึง ไปทำกับข่าวได้แล้วกูหิว หรือจะให้กูกินมึง"

"มะ ไม่ กูไปทำให้ก็ได้"

          ร่างโปร่งรนรานตอนก่อนจะรีบลุกขึ้นแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บจี๊ดที่ช่องทางด้านหลังแล้วรีบเดินเข้าไปทำกับอาหารให้ซันกินเพราะกลัวว่าถ้าตนยังดื้อซันจะกินตนแทนข้าวและถ้าเป็นแบบนั้นจริงซอลคงต้องนอนซมไปเรียนไม่ได้แน่ๆ แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ซอลยังไม่รู้เลยว่าจะหายทันไปเรียนหรือเปล่า ดังนั้นซอลคงต้องเบลกความดื้อของตนไว้สักหน่อย เพื่อไม่ให้ตอนเองต้องลำบากกายอีก . . . . . . . .

          ซันมองตามแผ่นหลังบางที่เดินท่าแปลกๆเข้าไปในโซนห้องครัว เพราะคอนโดของซันเป็นห้องชุดที่มีทั้งห้องน้ำห้องนอนและหน้องครัวในตัว สิ่งที่ซันทำไปเมื่อสักครู่เพราะต้องการจะสั่งสอนซอล ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ร่างโปร่งเจ็บตัวสักนิด แต่พอซอลดื้อเข้ามากๆซันเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนใจเย็นก็เลยเผลอตัวทำรุนแรงกับซอลไปแบบนั้น

          ร่างสูงเดินตามร่างบางที่เดินหายเข้าไปในห้องครัวสักพักแล้วไปยืนที่ประตูห้องครัวแล้วมองซอลที่กำลังทำอาหารให้ตัวเองกินเงียบๆ ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องจัดการทุกอย่างให้เด็ดขาดสักที ไม่เช่นนั้นทุกอย่างอาจจะสายเกินไป

"วันจันทร์กูต้องไปเรียน" เสียงเรียบๆของซอลทำให้ซันที่กำลังคิดอะไรเพลินๆรู้สึกตัว ร่างสูงหันไปมองร่างโปร่งนิ่งๆแต่ไม่พูดอะไร

          ซอลเองเมื่อเห็นว่าซันเงียบไปจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ หันกับไปทำอาหารต่อจนเสร็จแล้วยกไปวางที่โต๊ะทานข้าวที่คาดว่าซันเป็นคนเอากลับเข้ามาอยู่ที่เดิม ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจซอลถึงได้ทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้ สงสัยที่เพื่อนๆชอบด่าว่าซอลเกรียนน่าจริง

"เสร็จแล้ว" ซอลเดินออกไปบอกซันที่นั้งดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง ซันหันไปมองซอลนิดๆก่อนจะเกินเข้าไปในครัว

"ไอ้เตี้ย! มากินข้าว!" ร่างสูงตะโกนเสียงดังเมื่อนั้งลงสักพักแล้วซอลยังไม่ยอมตามเข้ามาสักที

"กูไม่หิว!!" ซอลตะโกนตอบกลับมา ใช่ว่าจะไม่หิวแต่เพราะยังเคืองๆซันอยู่และอีกส่วนหนึ่งคือยังเจ็บปากอยู่

          เมื่อสิ้นคำตอบของซอล ซันเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก้มหน้ากินข้าวไปเรื่อยๆใช่ว่าซันจะไม่รู้ว่าซอลโกรธตัวเองอยู่ ซันเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่าซอลจะปากดีได้สักกี่น้ำ ซันนั้งกินข้าวจนอิ่มและแบ่งกับข้าวส่วนหนึ่งเผื่อไว้ให้คนปากดี เพราะซอลยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อเช้าตอนนี้คงจะหิวมาอยู่

          เมื่อเก็บจานลงอ่างล้างเสร็จซันก็เดินมานั้งลงบนโซฟาข้างๆร่างโปร่งที่เอาแต่นั้งจ้องสารคดีสัตว์โลกอยู่โดยไม่สนใจตน

"ทำไมไม่กินข้าว" ร่างสูงถามเสียงเรียบ

".........." ซอลเรียกที่จะเงียบเพราะไม่อยากทะเละกับซันตอนนี้

"กูถามได้ยินมั้ยห้ะ!! ทำไมชอบยั่วโมโหกูนักวะ!" ร่างสูงหันไปตะคอกใส่ร่างโปร่งเสียงดังลั่นก่อนจะกระชากแขนเรียนอย่างแรง

"เหี้ย!! มึงเป็นอะไรกับแขนกูนักหนา!! กระชากอยู่นั้นแหละ!! กูไม่หะ !"

จ้อกก !

"หึ เสียงอะไรวะ" ซอลหน้าขึ้นสีทันทีเมื่ออยู่ๆท้องไม่รักดีมันก็ร้องประท้วงออกมาให้ตนเองได้อายร่างสูงเล่นๆ

"ไม่รู้ กูง่วงแล้วจะให้นอนไหน" ร่างโปร่งแถหน้าตายแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยไปดื้อๆ

"หึ ไม่ต้องมาอวดดีไปกินข้าวซะเดี๋ยวมาตายในห้องกู"

"กูไม่กิน" ซอลตอบกลับทันทีที่ร่างสูงพูดจบ

"กูสั่ง ขัดคำสั่งกูแล้วจะเจออะไรมึงก็น่าจะรู้นะ" ร่างสูงพูดพร้อมกับบีบแขนเรียวของคนตรงหน้า เพื่อให้ซอลได้รู้ว่าอย่าขัดคำสั่งตนถ้าไม่อยากเจอดี

"เออ! ปล่อยกูสิ จะบีบทำห่าอะไรนักหนา" ซอลเมื่อรู้ว่าขัดไม่ได้ก็ได้แต่มองร่างสูงอย่างโกรธๆแล้วสบัดแขนออกจากมือใหญ่ที่ยอมปล่อยแต่โดยดี

"แม่ง สั่ง สั่ง สั่ง มึงเป็นลูกหลานฮิตเลอร์หรือไงวะ" ซอลบ่นกับตัวเองเบาๆอย่างหงุดหงิด

"กูได้ยินนะไอ้เตี้ย!!!"