รักร้ายมนตร์สีดำ

ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยก็มาถึง   วันหยุดสุดสัปดาห์  มันจะเป็นวันที่ฉันจะไม่เจ็บและจะไม่ปวดหัวด้วยดีใจเป็นบ้ารอวันนี่มานานมากๆแล้ว (เว่อร์ไปไหม) 

"วันหยุดทั้งที่ไม่ทำตัวให้มีประโยชน์เลย"  ชินเดินมานั่งข้างๆฉันที่โซฟาหน้าทีวี ก่อนจะหยิบไม้กวาดมาที่ฉัน

"ทำเองบ้างดิ สัปดาห์ที่แล้วฉันก็ทำนะ"  ฉันพูดพร้อมทั้งหยิบขนมเข้าปาก

"เออๆ ฉันทำก็ได้"  ชินลุกขึ้นเดินไปเก็บโต๊ะก่อนจะเริ่มกวาดพื้น

"วันหยุดทั้งทีไม่อยากไปไหนบ้างเหรอ"  ฉันถามพี่ชายตัวเองแต่ตาก็ไม่ได้ละไปจากทีวีเลย

"ฉันนัดไอพีมาแล้ว"  ชินพูดพร้อมทั้งเก็บไม้กวาดไว้ที่เดิม (เร็วจัง)

"กินนี่หรอก"  ฉันหันไปถามชินที่นั่งกินขนมห่อเล็กๆอยู่

"อืม ขี้เกียจออกไปข้างนอกอ่ะ"  ชินพูดพร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอย่างสะบายใจ

"วันนี่เธอไม่ไปเที่ยวกับการ์ตูนหรือไง"  ชินละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองฉัน

"ยัยนั้นทำงานโรงเรียนอยู่ไม่มีเวลาไปเที่ยวกับฉันหรอก"  ฉันพูดพร้อมทำหน้าเศร้า

"วันนี่ก็กินกับพี่ก็แล้วกัน"   ชินพูดไปกดโทรศัพท์ไปจนตอนนี่ฉันเริ่มรู้สึกรำคาญ

"ไม่เอา พวกพี่คุยกันน่าเบื่อออก"  ฉันพูดพลางทำหน้าเบื่อเซ็ง

"เออๆ พวกฉันมันน่าเบื่อ"  ชินส่ายหน้าไปมาแต่ปาก็ยังยิ้มอยู่

ออดดด ดดดด ด

ระหว่างที่ฉันคุยกะพี่ชายตนเองอยู่นั้นเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น

"ฉันเปิดเอง"  ฉันพูดก่อนจะเดินไปบ้านประตูบ้าน

"เซอร์ไพร์!!!!"  พอฉันเปิดประตูออกมาปุ๊มสิ่งที่เห็นก็คือ ยัยการ์ตูน นายไตเติ้ล และโซระ  ตายแน่นนนนนน  ฉันยืนอึ้งอยู่หน้าประตูซักพักก่อนที่จะได้ยินเสียงชินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"ใครน่ะวารัน"  ฉันหันไปมองพี่ชายก่อนจะปิดประตูใส่หน้าทุกคนอย่างแรง

"มาผิดบ้านน่ะ"   ฉันพูดพร้อมทั้งยิ้มกว่างให้พี่ชายตัวเอง ชินได้ยินดังนั้นก็ไม่ใส่ใจเดินเข้าห้องรับแขนไป  ฉันผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง ก่อนจะเปิดออกอีกครั้ง

"ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ยอยู่ก็ปิดประตูใส่หน้าพวกเรา"  ยัยการ์ตูนพูดออกมาก่อนคนแรก

"คะ คือ เออ ไม่มีอะไรคือเมื่อกี้ชินมันโป๊อยู่น่ะมันเลยให้ฉันปิดประตูก่อน"  ฉันแก้ตัวอย่างน้ำขุ่นๆ

น่าจะรอด

"เออๆ ช่างมัน นี่ฉันจะเข้าไปได้หรือยังอ่ะ"  ยัยการ์ตูนพูดพร้อมทั้งยืนเท้าสะเอว

"เออ จะเข้าเหรอ ฉันว่าไปหาร้ายเค้กนั่งกันดีกว่า"   ฉันพูดพร้อมกับเดินออกมานอกบ้าน

"ไม่เอามันร้อน"  ยัยการ์ตูนแยงขึ้น

"มีอะไรหรือเปล่า"  โซระถามฉันอย่างจับผิด

"อ่อ เปล่าๆ มะ ไม่มี"  ฉันตอบอย่างตะกุตะกัก

"เฮ้ยๆ!!!! ทำไรๆ"  ระหว่างที่ฉันยืนหาคำแก้ตัวอยู่นั้น อยู่ๆชินก็เดินออกมาทำให้พวกฉันตกใจ

"พี่ชิน ทำอะไรอ่ะ ฉันตกใจหมด"  ยัยการ์ตูนพูดอย่างแตกตื่น

"ก็ไอวามันยืนลับๆล่ออยู่หน้าประตูนานฉันเลยจะมาแกล้งมันหน่อยอ่ะ อย่าตกใจกันนะ"

ชินพูดพร้อมกับทำมือเป็นเชิงโอ๋

"แล้วมายืนทำอะไรหน้าบ้านอ่ะ ร้อนจะตายเข้ามาๆ"  ชินพูดอย่างเป็นกันเองกับทุกคน ฉันเลยวางใจไปนิดนึ่ง

"เออๆ เข้าบ้านๆ"  ยัยการ์ตูนพูดพร้อมกับเชิญอีกสองคนเข้าบ้าน

"ไอวา!!"  ชินเรียกชื่อฉันก่อนจะเขย่าแขนฉันเบาๆ

"ห่ะ อะไร"  ฉันตอบอย่างตื่ตะหนก

"ยืนทำไรอยู่พาเพื่อนไปห้องรับแขกดิ"  ชินพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องรับแขกให้พวกการ์ตูน

"เดี๋ยวฉันไปเอาเค้กให้นะ"   ฉันพูดก่อนจะเดินไปหลังครัว และหยิบจานแก้วทุกอย่างที่น่าจะรับแขนได้ออกมา3ชุด

"เดี๋ยวฉันช่วย"  ระหว่างที่ฉันหยิบโน่นหยิบนี่อยู่นั้นโซระก็เดินเข้ามาช่วยฉันจากทางด้านหลังโดยไม่รู้ตัว

"ไม่เป็นไรฉันทำเองดีกว่า  นายไปนั่งที่ห้องรับแขนต่อเถอะ"ฉันพูดพร้อมกับหยิบจานจากมือโซระมาวางไว้ที่เดิม

"วันนี่เป็นอะไรทำไมถึงทำท่าตกใจขนาดนั้น" โซระถามฉันอย่างสังสัย

"ไม่มีอะไรแค่ตกใจเฉยๆนะ"  ฉันพูดกอ่นจะก้มหน้าก้มตาทำงานที่อยู่ในมือต่

"มีอะไรก็บอกนะ"  โซระพูดก่อนกับเดินไปที่ห้องรับและเข้าไปอย่างท่าทีเฉยๆ

ถ้าพี่รู้ว่าหมอนี่เป็นแฟนฉันได้ตายทั้งเป็นแน่ๆฉัน