รักร้ายมนตร์สีดำ

ในเวลาไม่นานโซระก็พาฉันมาส่งบ้าน ฉันบอกลาโซระก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

"ใครมาส่งน่ะ"  พอฉันก้าวเข้าสู่ธรณีประตูบ้านชินก็เดินตรงเข้ามาถามฉันโดยทันที

"เพื่อนน่ะ" ฉันตอบพร้อมทั้งหลบตาพี่ชายตนเอง

"หลบตาทำไมวันนี่เธอหลบตาฉันสองรอบแล้วนะ"  ชินพูดอย่างจับผิด

"แค่หลบสายตาก็ผิดงั้นเหรอ"  ฉันพูดพร้อมกับยืดตัวตรงประจันหน้ากับพี่ชายตัวเอง

"ใช่ผิด คนที่หลบตาคนอื่นแสดงว่าตัวเองกำลังทำผิดอยู่"  ชินพูดพร้อมทั้งใช้มือดีดไปที่หน้าผากของฉันอย่างแรง

"ฉันแค่กลัวเป็นโรคตาแดง ดูพี่สิท่าทางจะเป็นโรคตาแดงนะนั้น ดูสิตาแดงมากเลย"  ฉันพูดพร้อมทั้งทำท่าให้ดูโอเว่อรนิดๆ

"จริงอ่ะ ไหนๆ"  ไม่น่าเชื่อว่าหมอนี่ก็หลอกง่ายเหมือนกัน

"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมาทำอาหารให้กิน"  พอฉันพูดจบก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว

เฮ้อออออ...... สะบายตัวจังเลย แต่ก็ไม่สะบายใจอยู่ดี  หลังจากที่ฉันทานข้าวเสร็จฉันก็ขอชินออกมาเดินเล่นนอกบ้านพอดูบรรยายกาศรอบข้างที่เงียบสงบแบบนี่แล้วรู้สึกสบายจังเลยฉันเดินกินลมชมวิวไปซักพักก็รู้สึกเมื่อยก็เลยเดินไปนั่งที่ม้าโยกในสนามเด็ก

'มาเรีย' 

"หือ"  ฉันหันมองซ้ายขวาเมื่อได้ยินเสียงเรียกปริศนา

'เธอกำลังตกอยู่ในอัตรายแล้วระวังตัวด้วย'  เสียงนั้นดูเหมือนคุ้มเคยจังใครนะ

"นั้นใคร"  ฉันตะโกนถามออกไปอย่างสังสัยปนหวาดกลัว

'เธอจำฉันไม่ได้หรือไง'  เสียงนั้นยังคงดังอยู่ข้างกายฉัน แต่เสียงนี่ก็คุ้นๆนะเอ๋หรือว่าจะเป็น

"โซเฟีย!!!"  ฉันลืมตัวเผลอตะโกนออกไปอย่างดีใจ

"เธอเป็นเรื่องจริงใช่ไหมเนี่ย" 

'อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี่เธอรีบกลับบ้านไปก่อนเถอะ'  เสียงของโซเฟียดูเป็นกังวนมากขึ้น

"มีอะไรเหรอ"  ฉันถามอย่างร้องใจ ในใจคิดว่าคงจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ

'อย่าพึ่งถามได้ไหมกลับบ้านไปซะ'  โซเฟียเริ่มขึ้นเสียงดุใส่ฉันฉันจึงไม่ได้ถามอะไรต่อและรีบเดินตรงกลับบ้าทันที

ตึกๆ!

ระหว่างที่ฉันเดินอยู่ในทางเปลี่ยวๆนั้นก็เหมือนมีเสียงฝีเท้าของใครบ้างคนเดินตามมาด้วยฉันรีบหันไปดูทันทีแต่พอหันไปก็พบแต่ความว่างเปล่า

ตึกๆ!

เสียงฝีเท้าปริศนายังคงดังต่อเนื่อย ในเวลาที่ฉันก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ  ด้วยความหวาดกลัวฉันจึงเลือกที่ฉันเร่งฝีเท้าขอตัวเองอย่างเร่งรีบ

"ตึก โอ๊ยยย!!!" เวรกรรมจริงๆฉันเผลอวิ่งไม่ดูทางเลยสะดุดหมาจอนจัดที่นอนอยู่แถวนั้นพอดี

หมาจอดจัดเองก็ร้องเสียงหลงเหมือนกันคงเจ็บไม่แพ้ฉันแน่(จริงๆมันต้องเจ็บกว่าฉันเพราะฉันล้มทับมัน )  ฉันมองดูทางที่พึ่งจะวิ่งมาอย่างเหนื่อยล้าก่อนจะผ่อนลมหายใจช้าๆเมื่อไม่เห็นมีใครซักคนตามมา

ตึกๆๆ!!!

ผิดคาดเสียงนั้นยังคงดังเข้ามาเรื่อยๆเหมือนกับวิ่งตามฉันมาด้วยซ้ำฉันลุกขึ้นอย่างช้าๆ เพราะความเจ็บปวดที่หัวเข่าและศอกที่ทะลอก เป็นแผลใหญ่ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาช้าก่อนจะยืนนิ่งๆซักพักเพื่อปรับสมดุจให้ตัวเองยังคงยืนอยู่กับที่ได้ฉันมองดูเงามืดอย่างหวาดกลัว อาจเป็นโจรโรคจิตก็ได้ใครจะไปรู้ตอนนี่ในใจฉันวิ่งไปไกลแต่ร่างกายมันกลับทำตรงข้ามกับใจเลยฉันเดินไม่ได้ขยับตัวก็ไม่ได้เพราะอาการที่เจ็บจี๊ดๆบวกกับความหวาดกลัวมันทำให้ขาแขนฉันสั่น

"นั้นใคร!!!" ฉันตะโกนถามอย่างหวาดๆ

"เลิกยุ่งกับคดีนี่ซะ" ไม่นานเสียงตอบรับก็มาถึงเป็นเสียงผู้หญิงฟังจากเสียงแล้วน่าจะบีบเสียงให้ดูเล็กลงมากกว่า

"เธอเป็นใคร"  ฉันตะโกนถามออกไปอีกครั้งพร้อมทั้งถอยออกมาทีละก้าวจะได้หาช่องทางนี่

"ไม่ต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร เธอรู้แค่ว่าเธอต้องเลิกยุ่งกับคดีนามิซะเดี๋ยวนี่"  หญิงสาวปริศนายังคงใช้ความมืดอำพลางตัวเอาไว้อยู่ด้วยความอย่าเห็นหน้าหญิงสาวปริศนานั้นฉันจึงเปลี่ยนเป็นก้าวออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

"ฉันไม่มีวันเลิกยุ่งกับคดีนี่แน่" ฉันพูดด้วยท่าทีท้าท้ายหรือว่าหญิงสาวคนนี่จะเป็นคนร้ายกันนะ ไม่แน่ๆน่าจะใช้การข่มขู่แบบนี่ใช่เลย

".........."  เสียงหญิงสาวปริศนาเงียบหายไปฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในความมืดเพื่อหาตัวของเธอ

ฉับ!

นี่ไม่ใช่เสียงเอฟเฟคแต่อย่างใดแต่เป็นเสียง มีดหญิงสาวปริศนาที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นใครชักมีดขึ้นหมายจะแทงฉันโชคดีที่ฉันหลบทันเสียก่อนไม่งั้นไม่อยากคิดเลยว่าจะเป็นยังไง

"นี่ยัยบ้าเธอเล่นแรงเกินไปแล้วนะ"ฉันตะโกนใส่ยัยผู้หญิงตัวสูงเด่ดที่ยืนอยู่ด้านหน้าฉัน

"เมื่อกี้ยังไม่แรงหรอกต้องโดนจังๆสิถึงจะแรง"ยัยนั้นพูดแล้วก็เอามีดมาแกว่งเล่นด้านหน้าฉัน

"เธอเป็นคนที่ฆ่านามิใช่ไหม"  ฉันถามอย่างตื่นกลัว

"ฮ่าๆ แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่ละ"  ฉันถึงกับอึ้งอยู่กับที่แต่ตาก็ยังคงมองมีดที่อยู่ในมือของยัยโรคจิตนั้น

"เมื่อเธอรู้ว่ามีคนร้ายแล้วก็เลิกสือไปซะถ้าไม่อยากตาย"  ยัยนั้นตะโกนใส่ฉันอย่างบ้าคลั่งก่อนจะเอามีดเงาวับปามาที่ฉัน โชคยังคงเข้าข้างฉันเพราะฉันหลบได้แต่ก็มีเฉี่ยวไปนิดหน่อย

พอหลบคมมีดนั้นได้ฉันก็มองไปทางที่ยัยบ้านั้นแต่ตอนนี่ยัยนั้นไม่อยู่กับทีแล้วฉันได้ยินแต่เสียงวิ่งของคนพอรู้แน่ชัดว่ายัยนั้นไปแล้วก็ก็ลากร่างกายที่สะบัดสะบอมของตัวเองกลับบ้านโชคดีที่ชินหลับคาโซฟาไปแล้วไม่งั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่  วันนี่เหนื่อยมาทั้นวันแล้วโชคดีที่พรุ่งนี่เป็นวันหยุดฉันจะได้พักผ่อนซักทีเฮ้ออออเหนื่อยจริงๆ