รักร้ายมนตร์สีดำ

เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส อาการไข้ของฉันได้หายลงแล้วแต่ก็ยังไม่หายขาดฉันยังมีอาการมึนหัวนิดๆ
"หยุดอีกสักวันให้หายดีแล้วค่อยไปดีกว่า"  ชินยืนพิงประตูห้อง ก่อนจะมองฉันที่กำลังผูกเนคไทอยู่
"ฉันมีงานต้องทำ หยุดมากไม่ได้หรอก"  พอฉันผูกเนคไทเสร็จฉันก็เดินไปหยิบกระเป๋า ก่อนจะเดินสวนชินออกไป
"โกรธฉันหรือไง"  ชินหันมาพูดกับฉันที่กำลังเดินลงบนไดไป
"ฉันจะโกรธพี่เรื่องอะไรล่ะ"  ฉันเดินไปโดยไม่สนใจชินที่อยู่ข้างหลัง
"คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"  ชินเดินมาดักหน้าฉันก่อนจะกระชากกระเป๋าไปจากมือฉัน
"เปล่าฉันไม่ได้โกรธพี่ แค่ฉันไม่คุยกับพี่ พี่ก็คิดว่าฉันโกรธพี่เหรอ"  ชินนั่งมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่งกระเป๋าคืนให้ฉัน ฉันรับกระเป๋ามาก่อนจะเดินไปหยิบของกินเล็กน้อยเพื่อรองท้อง
"วันนี้ฉันกลับช้านะ พี่ก็ออกไปหาอะไรกินเองก่อนก็แล้วกัน"  ฉันหันไปบอกชินก่อนจะเดินออกจากบ้านไป 
 
'กริ่นนน นนน'  เสียงกริ่งดังขึ้นบอกถึงการเริ่มเรียนชั่วโมงแรก 'ในชั่วโมงโฮมรูม'
'ครืดดดด ดด'  ฉันเปิดประตูห้องเรียนก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ตัวเองช้าๆ ทุกสายของคนในห้องจับจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว
"มีอะไร"  ฉันหันไปถามกับคนทั้งห้อง แต่ทุกคนกลับส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันกลับไปมองหนังสือของตัวเอง
"เฮ้ย วารันมานั่งเลยมา"  การ์ตูนเดินเข้ามาจับแขนฉันก่อนจะกระชากให้เดินไปที่ๆของตัวเอง
"วอนโดนตบแล้วไม่ละ"  ยัยตูนหันมาพูดกับฉันก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆที่นั่งจ้องฉันอยู่
"นี้มันเรื่องอะไรกัน"  ฉันหันไปถามยัยการ์ตูนที่นั่งระแวงหลังให้ฉันอยู่
"เอ่อ คือ ไม่มีอะไรหรอก"  ฉันมองยัยการ์ตูนที่ทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ
"แกโกหกฉัน" ฉันจ้องยัยการ์ตูนอย่างคาดคั้น ก่อนยัยนั้นจะหลบสายตาฉัน
"แกหลบสายตาฉันทำไม"  ฉันยังคงต้อนยัยการ์ตูนไม่เลิก
"เออๆ บอแล้วๆ"  หลังจากที่ฉันคาดคั้นยัยการ์ตูนได้แล้ว การ์ตูนก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟัง
"เรื่องไร้สาระ"  ฉันมองคนอื่นๆก่อนจะพูดออกมาเสียง โดยตั้งใจให้ทุกคนได้ยิน
"เฮ้ย อยากเสียงดังสิ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะเอามือมาปิดปากฉัน
"แล้วไง ก็แค่โซระจะได้รับเลือกให้เป็นหนุ่มฮอตประจำปีแต่ดังมีฉันมาพันเกี่ยวก็เลยเกิดปัญหาใหญ่ให้รองประธานนักเรียนต้องวุ่นวาย มันก็แค่เรื่องไร้สาระ จริงๆโรงเรียนนี้ไม่ต้องมีหนุ่มอฮตก็ได้แต่ดัน แด๊กดันอยากจะทำให้เหมือนโรงเรียนอื่น"  ฉันพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"นี้ ถ้าโรงเรียนนี่ไม่มีหนุ่มอฮตแล้วพวกสาวๆจะไปกรี๊ดใครละจ๊ะ"  ยัยการ์ตูนพูดด้วยอารมณ์ที่เพ้อไปไกล
"พอๆแก ฉันกลัวแกจะลอยเสียก่อนตอนนี้"  ฉันพูดดักก่อนที่เพื่อนรักตรงหน้าฉันจะลอยไปไกล
"ตอนนี้แกไม่ปลอดภัยนะวารัน ถ้าอยากปลอดจากรองประธานนักเรียนสุดโหดแกก็ต้องคุยกับโซระให้น้อยลง สบตากับเขาให้น้อยลง อยู่กับเขาให้น้อยลง เข้าใจไหม"  ยัยการ์ตูนชี้นิ้วสั่งฉันก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างฝันหวาน ฉันชะโงกมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนเบะปากทันที  ที่แท้ก็มองนายไตเติ้ลอยู่นี้เอง
"แล้วถ้าฉันไม่ทำตามนั้นละ"  ยัยการ์ตูนที่กำลังฝันหวานอยู่หันมามองฉันก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือก
"ยัยวารันตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเก็บศพใครตอนนี้ แกทำตามที่ฉันบอกไปก่อนเหอะ"  พอยัยการ์ตูนพูดจบก็หันไปหยิบอะไรบ้างอย่างจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้ฉัน
"เอา ฉันให้ถือว่าเป็นของปลอมใจในช่วงเวลาสั้นๆของแก" 
"เฮ้ย!นี้มัน ช็อกโกแลตที่พึ่งออกมาใหม่นี่นา"  ฉันกระชากช็อกโกแลตที่อยู่ในมือของยัยการ์ตูนก่อนจะแกะกินอย่างเอร็ดอร่อย
คงต้องทำตามที่ยัยนี่บอกไปสักระยะมั้ง แต่ก็ต้องทำงานด้วย ทำยังไงดีนะลำบากชะมัดเลย เฮ้อ...