รักร้ายมนตร์สีดำ

ในเวลาไม่นานมากนักโซระก็ทำข้าวต้มร้อนๆมาให้ฉันเสร็จฉันนั่งมองข้าวต้มในชามอย่างพิจารณา

"นี่ฉันก็พึ่งรู้นะ ว่าเธอต้องนั่งมองถึงจะอิ่ม"  โซระเดินเข้ามานั่งตรงข้ามฉันก่อนจะนั่งเอามือเท้าคางมองมาที่ฉัน

"กินได้จริงๆเหรอ"  ฉันถามอย่างตรงไปตรงมา ไม่แคร์ความรู้สึกคนทำสักนิด

"พูดขนาดนี้ก็อย่ากินมันเลยดีกว่า"  โซระเอื้อมมื่อมาเพื่อที่จะยกชามข้าวต้มไปจากฉัน แต่ฉันยกชามหนีเขา ก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวต้มเข้าปากก่อนคำหนึ่ง

"อืม~ อร่อยจัง"  ฉันเผลอชมข้าวต้มของโซระอย่างลืมตัวฉันหันไปมองโซระที่ตอนนี้เอาแต่ยิ้มและยักคิ้วมาทางฉัน(เหมือนกวนกันเลยแหละ-_-*) 

"หายปวดหัวยัง" โซระถามฉันก่อนจะเดินไปหยิบของบางอย่างจากกระเป๋าของเขา

"ยัง" ฉันตอบก่อนจะตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก

"เอานี่ยา"  โซระยื่นซอยยาให้ฉันแต่ฉันเลือกที่จะเมินเขา

"เฮ้อ... นี่เธอกำลังจะบอกฉันว่าเธอไม่ชอบกินยาใช่ไหมเนี่ย" 

"........."  ฉันเลือกที่จะเงียบไม่พูดกับเขา

"เอ้า นี่ขนมปังกินไหม"  ฉันแปลกใจทันทีที่โซระไม่คะยั้นคะยอให้ฉันกินยาแถมยังเอาขนมปังของโปรดให้ฉันกินอีกต่างหากฉันมองเขาก่อนครู่หนึ่งก่อนจะรับขนมปังมากัดกิน

"งับบบ......อ๊ากกกกก"  แค่ฉันงับคำแรกไปความขมก็แพร่กระจายอยู่ในปากฉันฉันร้องออกมาลั่นบ้านเอามือไปจับแขนเสื้อโซระแน่นด้วยความขมและแค้นไปในตัว

"เอาน้ำไหม" 

"ยังจะถามอีกเหรอ ไปเอามาเร็วๆสิ"  ตอนนี้ฉันนั่งน้ำตาคอเบ้า(ไม่อยากจะบอกว่าน้ำลายก็ไหลด้วย)

"นี้เธอเป็นเด็กหรือไง น้ำลายไหลเยิ้มแล้วเช็ดซะ"  โซระยื่นเช็ดชู่ให้ฉันก่อนจะส่งน้ำตามมา

"นายไปเอากลยุทธ์นี้มาจากไหน" ฉันถามโซระอย่างเคืองๆ

"การ์ตูนเป็นคนบอกฉัน" ว่าแล้ว ยัยนี้รู้มากจริง

"นายไม่มีเรียนหรือไง" ฉันเดินไปนั่งบนโซฟาตามเดิมก่อนจะหันไปรอคำตอบจากโซระ

"มี"  โซระตอบก่อนจะเดินไปเก็บจานชาม

"ใกล้จะเที่ยงแล้ว นายกลับโรงเรียนไปเถอะ"  ฉันกล่าวก่อนจะล้มตัวลงนอน

"ไม่เป็นไรฉันดูแลเธอจนกว่าพี่เธอจะกลับดีกว่า"  เมื่อกี๊เขาพูดว่าดูแลฉันเหรอจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมเนี่ย

"เพราะเธอมันทั้งโง่และเซ่อ เลยปล่อยไม่ได้ไง"  ขอถอยคำพูดเมื่อกี้นี้ด่วน

ในเวลาไม่นานฉันก็เผลอหลับไป คงเป็นเพราะยามันแรงเลยส่งผลอย่างรวดเร็ว

'เธอเมื่อคนที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี แต่ทำไมฉันถึงจำเธอไม่ได้นะ'  เสียงของโซระนี่นาเขาพูดถึงฉันเหรอเนี่ย แต่เขาพูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันแกล้งนอนหลับต่อไปเหมือนเดิมโดยตั้งใจให้เขาระบายความในใจของเขาออกมาให้ฉันฟังให้หมด (อยากรู้ว่าเขาคิดอะไรกับฉันหรือเปล่า อิอิ)

'เธอรู้สึกเมื่อฉันบ้างหรือเปล่านะ'  ฉันยังไม่รู้เลยว่านายรู้สึกยังไงแล้วฉันจะไปรู้สึกแบบเดียวกับนายได้ยังไง-_-*

'ฮ่าๆ ฉันนี่บ้าจริงๆเลยฉันกับเธอพึ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วันก็เผลอพูดแบบนี้ซะแล้ว'    เสียงของโซระดูเศร้าลงอย่างแปลกๆ เขาคิดยังไงกันแน่นะ

"อืม~"  ฉันแกล้งทำเป็นขยับตัวก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้า

"ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างหายปวดหัวยัง"  โซระถามฉันทันทีที่ลืมตา

"อืม หายแล้ว" ฉันตอบอย่างปัดๆไป ก่อนจะมองโซระอย่างยิ้มๆ

"ยิ้มอะไรของเธอ" 

"เปล๊า ไม่มีอะไร"  ฉันตอบเสียงสูง และหันหน้ามองไปทางอื่น

"ขอบใจนะ ที่มาดูแลฉัน "  ฉันพูดกับโซระก่อนจะยิ้มหวานส่งให้เขาไปหนึ่งที

"ไม่เป็นไร"  โซระตอบกลับก่อนจะยิ้มบางๆให้ฉันเหมือนกัน

"เอางี้ ฉันสัญญาว่าพรุ่งนี้จะตั้งทำงานให้นายสุดกำลังเลยดีไหม"  ฉันตอบพร้อมกับยกมือขึ้นมาชูสองนิ้วทั้งสองข้าง

"ดี คดีจะได้จบเร็วๆพวกเราจะได้พักกันสักที"  ฉันยิ้มกว้างให้โซระก่อนจะนึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้

"ถ้าคดีจบนายจะยังเรียนที่นี่ต่อไหม"  ฉันพูดก่อนจะเปลี่ยนโหมดเป็นโหมดเคร่งเครียดทันที

"ยังไม่รู้เหมือนกัน ต้องรอคำสั่งจากทางสำนักงาน"  ฉันแกล้งฝื่นยิ้มน้อยๆให้โซระทั้งที่ในใจกระวนกระวายอย่างมาก

"นี่ๆ ถ้าคดีจบอย่าลืมไปเลี้ยงฉลองด้วยละ"  ฉันพูดขึ้นอย่างร่าเริงแต่ข้างในทำไมมันเริ่มเศร้าเหม่องจัง

"ได้สิ"  โซระตอบก่อนจะเอามือลูบหัวฉัน ทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆแต่มันกลับอบอุ่นเสียเหลือ

+++++++++++++++++++++++++++

ในเวลาต่อมาไม่นานโซระก็ขอตัวกลับบ้านต่อจากนั้นชินก็มาตามมาติดๆฉันละสงสัยจริงๆว่าสองคนนี้ได้เดินสวนกันหรือเปล่านะ

"ไปนอนนะ"  ฉันบอกกับชินก่อนจะเดินขึ้นห้องไปโดยไม่รอคำตอบใดๆทั้งสิ้นเพราะยังเคืองที่หมอนั้นไม่มาดูแลฉันแต่ให้คนอื่นมาดูแทน พอถึงห้องฉันก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงอยาดเหนื่อยล้าจริงๆกายมันไม่ได้เหนื่อยล้าเหรอแต่เป็นใจต่างหากที่เหนื่อยทำไหมเขาถึงไม่ใช่นักเรียนธรรมดาๆนะทำไมเขาต้องเป็นนักสืบด้วย  ถ้าคดีนี้จบเมื่อไรเขาคงต้องไปแน่แล้วเขาก็ต้องทิ้งฉัน ทำไมกันพอคิดได้ดังนั้นแล้วมันเจ็บที่หัวใจทุกครั้ง หรือว่าฉันจะชอบเขาจริงๆนะ