รักร้ายมนตร์สีดำ

ช่วงเวลากลางวัน'

"ฉันเห็นนะยะยัยวารัน"  ฉันหันไปมองยัยการ์ตูนที่ชี้นิ้วมาทางฉันแบบจับผิด

"เห็นอะไร"  ฉันตอบอย่างไม่สนใจก่อนจะแกะห่อขนมกิน

"แกแอบคุยกับโซระ แถมแกยังหันไปคุยกับไตเติ้ลสุดที่รักของฉันอีก"

"ฉันคุยเรื่องงานโรงเรียนที่กำลังจะมาถึงยะ"  ฉันพูดอย่างปัดๆแบบไม่ค่อยสนใจ

"ว่าแต่ไตเติ้ลเป็นสุดที่รักของแกตอนไหนวะ"  ฉันหันไปมองยัยการ์ตูนก่อนจะยิ้มอย่างขำๆ

"สักวันเดี๋ยวก็เป็นของฉันยะ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะสะบัดผมอย่างมั่นใจ

"เออๆ ของให้สิ่งที่แกคิดเป็นไปได้สวยนะยะ"  ฉันพนมมือขึ้นก่อนจะอวยพรให้กับเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆฉันยัยการ์ตูนเองก็ยกมือขึ้นมาพนมก่อนที่เราจะสองคนจะกล่าวขึ้นมาพร้อมกันหนึ่งประโยค

"สาธุ" พวกเราสองคนต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุขฉันยังคงกินขนมกับยัยการ์ตูนอยู่บนดาดฟ้าที่นี่เป็นที่ๆพวกเรามากันบ่อยที่สุดจริงๆแล้วเป็นที่ต้องห้ามแต่เราสองคนแอบไปขโมยกุญแจของหัวนายยามในโรงเรียนมาก่อนจะนำไปปั๊มแล้วเอากลับไปไว้ที่เดิมถึงในห้องจะเห็นพวกเรานิ่งๆแต่จริงๆแล้วพวกเราเองก็แสบไม่เบาเหมือนกัน คิ คิ

"เฮ้ย! ตายแล้วยัยวารัน"  ฉันหันไปมองยัยการ์ตูนอย่างงงอยู่ๆยัยนี่ก็โวยวายขึ้น ตกใจหมดเลย

"เป็นอะไรของแกยัยการ์ตูนร้องซะเสียงดังเลย" 

"คุยกันเพลินนะสิจะเลยเวลาเข้าห้องแล้วเว้ย"พอยัยการ์ตูนพูดจบเราก็ไม่รอให้ใครพูดอะไรต่อ ต่างพากันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตแต่ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งอยู่นั้นก็มีกลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทางฉันพวกนั้นสั่งให้ฉันหยุดวิ่งในใจฉันคิดแต่ว่าคงโดนเรียกไปทำโทษเรื่องเข้าเรียนสายแน่

"นี้เธอคนนั้นนะหยุดก่อน" ฉันหยุดวิ่งทันทีก่อนจะหันไปมองข้างหน้าหมายจะเรียกเพื่อนรักให้หันมาช่วยฉันหน่อยแต่คงไม่ทันแล้วเพราะยัยการ์ตูนวิ่งเข้าห้องไปเรียบร้อยแล้วยัยเพื่อนบ้า

"มีอะไร"  ฉันถามออกไปก่อน ทั้งที่ยังไม่หันไปมองหน้าคนที่เรียก

"มีแน่ยะ"  เสียงแบบนี้มันคุ้นหูจัง ไม่รอช้าฉันหันไปมองกลุ่มคนพวกนั้นทันที

กลุ่มประธานนักเรียน ฉันถึงกับหน้าถอดสีทันทีแต่ยังคงวางมาดไว้ก่อนเดี๋ยวเสียฟอม

“มีอะไรก็รีบพูดมาฉันต้องรีบเข้าเรียน” ฉันพูดพร้อมทั้งชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ“กล้าดีนี่นา ไม่กลัวพวกฉันเลยใช่ไหม” ยัยคนที่และครั้งสุดท้าย)ได้รับการแต่ตั้งให้เป็นเลขาพูดกับฉันอย่างวางมาดนางพญา ฉันละเกลียดยัยพวกนี่จริงๆเลยทั้งหยิ่งและยโสไม่เห็นจะมีอะไรดีเลยซักอย่างสู้เพื่อนฉันก็ไม่ได้เป็นเลขาคนเดียวในกลุ่มที่นิสัยดีที่สุด(ขอชมมันครั้งแรกและครั้งสุดท้าย)

“ทำไมฉันต้องกลัวด้วยพวกเธอก็คนเหมือนกันไม่ใช่หรือไง หรือว่าพวกเธอไม่ใช่คน” ฉันพูดก่อนจะยิ้มอย่างกวนประสาท

“ทำไมช้าจังเข้าเรื่องกันหรือยังเนี่ย” ระหว่างที่ยัยเลขากำลังเดือดที่เจอฉันกวนประสาทยัยรองประธานนักเรียนก็เดินเข้ามาเสนอหน้าต่อ

“เธอคุยกับยัยนี่เองดีกว่าฉันจะไปสงบสติอารมณ์ซักหน่อย” ยัยเลขาพูดก่อนจะเดินไปเข้ากลุ่มของตัวเองไป

“เข้าเรื่องเลยละกัน” ฉันมองรองประธานที่กำลังกอดอกมองฉันอย่างหยิ่งยโสสุดๆ

“เรื่องโซระใช่ไหม” ฉันพูดขึ้นอย่างรู้ทัก

“ใช่ ฉันอย่างให้เธอเลิกยุ่งกับเขาซะ” ฉันมองยัยรองประธานอย่างหมั่นไส้ก่อนจะยิ้มน้อยๆที่มุมปาก อย่างมีเลนัย

“ฉันรู้มาจากการ์ตูนแล้วไม่ต้องพูดซ่ำ” ฉันพูดดักก่อนที่ยัยรองประธานต่อ

“ถ้ารู้แล้วก็ทำตามที่บอกด้วย”

“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วย” ฉันกอดอกก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างยิ้มๆ ตอนนี้ฉันไม่กลัวใครทั้งนั้นนอกจากจะไม่กลัวแล้วฉันยังอยากจะท้าทายด้วยซ้ำ

“ถ้าพูดแบบนั้นก็ระวังตัวเองให้ดีก็แล้วกัน” ยัยรองประธานนักเรียนพูดก่อนจะเดินไปเข้ากลุ่มของตัวเองอีกคนฉันมองกลุ่มประธานนักเรียนเดินไปอย่างยิ้มๆ ต้องมีเรื่องสนุกๆให้เจอแน่เลย อยากท้าทายพวกนี่มานานแล้ว

ครืดดดดด

“ยัยวารัน ไปไหนมายะตั้งหนึ่งชั่วโมงอาจาร์เกือบเช็กแกขาดแล้วรู้ไหม” ยัยการ์ตูนวิ่งมาหาฉันก่อนจะขย่าตัวฉันไปมา

“ถ้าตอนนั้นแกไม่รีบวิ่งเข้าห้องก่อนฉัน แกก็คงได้อยู่เคลียร์กับกลุ่มประธานนักเรียนของแกนั้นแหละ” ฉันพูดอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

“เธอไปไหนมาตั้งหนึ่งโมง” ฉันหันไปมองหน้าโซระที่กำลังถามฉันอย่างยิ้มๆอยู่

“เป็นอะไรหรือเปล่าไข้ยังไม่หายเหรอ” โซระพูดก่อนจะเอามือมาแตะหน้าผากฉัน

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ฉันมองหน้าโซระด้วยอาการเรียบนิ่ง ก่อนจะจับมือเขาออกจากหน้าผากฉัน

“ทำไมเธอดูแปลกจังเลยวันนี่ ไม่เป็นไรแน่นะ” ฉันฟลุบหน้าลงกับโต๊ะไม่สนใจที่โซระพูด

“วันนี่เจอกันที่เดิมนะ” โซระเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูฉันก่อนจะเดินออกไปกับไตเติ้ล

“นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้านะรู้ไหม” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะมองออกไปนอกหน้าอย่างหม่อนลอย เรื่องแบบนี่มันจะจบลงยังไงนะ