รักร้ายมนตร์สีดำ

เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส อาการไข้ของฉันได้หายลงแล้วแต่ก็ยังไม่หายขาดฉันยังมีอาการมึนหัวนิดๆ

"หยุดอีกสักวันให้หายดีแล้วค่อยไปดีกว่า"  ชินยืนพิงประตูห้อง ก่อนจะมองฉันที่กำลังผูกเนคไทอยู่

"ฉันมีงานต้องทำ หยุดมากไม่ได้หรอก"  พอฉันผูกเนคไทเสร็จฉันก็เดินไปหยิบกระเป๋า ก่อนจะเดินสวนชินออกไป

"โกรธฉันหรือไง"  ชินหันมาพูดกับฉันที่กำลังเดินลงบนไดไป

"ฉันจะโกรธพี่เรื่องอะไรล่ะ"  ฉันเดินไปโดยไม่สนใจชินที่อยู่ข้างหลัง

"คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"  ชินเดินมาดักหน้าฉันก่อนจะกระชากกระเป๋าไปจากมือฉัน

"เปล่าฉันไม่ได้โกรธพี่ แค่ฉันไม่คุยกับพี่ พี่ก็คิดว่าฉันโกรธพี่เหรอ"  ชินนั่งมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่งกระเป๋าคืนให้ฉัน ฉันรับกระเป๋ามาก่อนจะเดินไปหยิบของกินเล็กน้อยเพื่อรองท้อง

"วันนี้ฉันกลับช้านะ พี่ก็ออกไปหาอะไรกินเองก่อนก็แล้วกัน"  ฉันหันไปบอกชินก่อนจะเดินออกจากบ้านไป 

'กริ่นนน นนน'  เสียงกริ่งดังขึ้นบอกถึงการเริ่มเรียนชั่วโมงแรก 'ในชั่วโมงโฮมรูม'

'ครืดดดด ดด'  ฉันเปิดประตูห้องเรียนก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ตัวเองช้าๆ ทุกสายของคนในห้องจับจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว

"มีอะไร"  ฉันหันไปถามกับคนทั้งห้อง แต่ทุกคนกลับส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันกลับไปมองหนังสือของตัวเอง

"เฮ้ย วารันมานั่งเลยมา"  การ์ตูนเดินเข้ามาจับแขนฉันก่อนจะกระชากให้เดินไปที่ๆของตัวเอง

"วอนโดนตบแล้วไม่ละ"  ยัยตูนหันมาพูดกับฉันก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆที่นั่งจ้องฉันอยู่

"นี้มันเรื่องอะไรกัน"  ฉันหันไปถามยัยการ์ตูนที่นั่งระแวงหลังให้ฉันอยู่

"เอ่อ คือ ไม่มีอะไรหรอก"  ฉันมองยัยการ์ตูนที่ทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ

"แกโกหกฉัน" ฉันจ้องยัยการ์ตูนอย่างคาดคั้น ก่อนยัยนั้นจะหลบสายตาฉัน

"แกหลบสายตาฉันทำไม"  ฉันยังคงต้อนยัยการ์ตูนไม่เลิก

"เออๆ บอแล้วๆ"  หลังจากที่ฉันคาดคั้นยัยการ์ตูนได้แล้ว การ์ตูนก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟัง

"เรื่องไร้สาระ"  ฉันมองคนอื่นๆก่อนจะพูดออกมาเสียง โดยตั้งใจให้ทุกคนได้ยิน

"เฮ้ย อยากเสียงดังสิ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะเอามือมาปิดปากฉัน

"แล้วไง ก็แค่โซระจะได้รับเลือกให้เป็นหนุ่มฮอตประจำปีแต่ดังมีฉันมาพันเกี่ยวก็เลยเกิดปัญหาใหญ่ให้รองประธานนักเรียนต้องวุ่นวาย มันก็แค่เรื่องไร้สาระ จริงๆโรงเรียนนี้ไม่ต้องมีหนุ่มอฮตก็ได้แต่ดัน แด๊กดันอยากจะทำให้เหมือนโรงเรียนอื่น"  ฉันพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

"นี้ ถ้าโรงเรียนนี่ไม่มีหนุ่มอฮตแล้วพวกสาวๆจะไปกรี๊ดใครละจ๊ะ"  ยัยการ์ตูนพูดด้วยอารมณ์ที่เพ้อไปไกล

"พอๆแก ฉันกลัวแกจะลอยเสียก่อนตอนนี้"  ฉันพูดดักก่อนที่เพื่อนรักตรงหน้าฉันจะลอยไปไกล

"ตอนนี้แกไม่ปลอดภัยนะวารัน ถ้าอยากปลอดจากรองประธานนักเรียนสุดโหดแกก็ต้องคุยกับโซระให้น้อยลง สบตากับเขาให้น้อยลง อยู่กับเขาให้น้อยลง เข้าใจไหม"  ยัยการ์ตูนชี้นิ้วสั่งฉันก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างฝันหวาน ฉันชะโงกมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนเบะปากทันที  ที่แท้ก็มองนายไตเติ้ลอยู่นี้เอง

"แล้วถ้าฉันไม่ทำตามนั้นละ"  ยัยการ์ตูนที่กำลังฝันหวานอยู่หันมามองฉันก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือก

"ยัยวารันตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเก็บศพใครตอนนี้ แกทำตามที่ฉันบอกไปก่อนเหอะ"  พอยัยการ์ตูนพูดจบก็หันไปหยิบอะไรบ้างอย่างจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้ฉัน

"เอา ฉันให้ถือว่าเป็นของปลอมใจในช่วงเวลาสั้นๆของแก" 

"เฮ้ย!นี้มัน ช็อกโกแลตที่พึ่งออกมาใหม่นี่นา"  ฉันกระชากช็อกโกแลตที่อยู่ในมือของยัยการ์ตูนก่อนจะแกะกินอย่างเอร็ดอร่อย

คงต้องทำตามที่ยัยนี่บอกไปสักระยะมั้ง แต่ก็ต้องทำงานด้วย ทำยังไงดีนะลำบากชะมัดเลย เฮ้อ...