รักร้ายมนตร์สีดำ

ตอนนี้บรรยายกาศรอบข้างเริ่มเย็นลงเรื่อยๆฉันใช้ฝ่ามือตัวเองถูไปถูมาเพื่อความอบอุ่น

"เรื่องที่ฉันจะเล่าให้เธอนี้มันเป็นโศกนาฎกรรมของตัวเธอเอง"  ฉันหันไปมองโซเฟียที่เริ่มเล่าเรื่องในอดีตของฉัน

"ตอนที่เธออยู่ที่นี้เธอชื่อมาเรียเธอเป็นเจ้าหญิงของที่นี้และที่นี้ก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุดของเธอเธอตั้งชื่อที่นี้ว่าสวนสวรรค์สวนสวรรค์มีชาวบ้านมากพอสมควรส่วนมากผู้หญิงจะมากกว่าผู้ชายทำให้คนที่นี้ไม่ค่อยได้มีความรักกันมากมายนัก "   โซเฟียยังคงเล่าเรื่องต่อไปเรื่อยๆ ฉันเองก็ตั้งใจฟังตาของฉันก็ยังมองออกไปรอบๆมองกี่ทีๆก็สวย

"ต่อมาวันหนึ่งเธอเริ่มรู้สึกเบื่อที่ได้แต่มองดูวิวในห้องของตัวเองเธอเลยให้ฉันออกไปเป็นเพื่อนเดินเล่นนอกวังระหว่างที่เธอเดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยเธอก็เผลอเดินเข้าไปในป่าลึกคนเดียวซึ่งตอนนั้นฉันเริ่มที่จะหาตัวเธอไม่เจอแล้วฉันเลยวิ่งไปบอกทหารในวังให้มาช่วยตามหาเธออีกแรง" 

โซเฟียหยุดเล่าสีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเธอขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมฉันเองก็เริ่มอินกับเหตุการณ์มากขึ้นและเหมือนจะเริ่มจำอะไรได้บ้าง

"แล้วเธอไปเจอฉันที่ไหน"  ฉันถามขึ้นเพื่อกระตุ้นให้เธอเล่าต่อ

"ฉันไปเจอเธอในสวนคำสาปแต่ตอนนั้นเธอไม่ได้เป็นอะไรฉันเห็นเธอนั่งเฝ้าผู้ชายคนนึงอยู่"

"เขาเป็นใคร" 

ฉันถามก่อนจะเริ่มเอามือตัวเองคุมที่หัวตัวเองตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงอีกและร่างกายฉันก็เหมือนจะทนไม่ไหวฉันเริ่มมีอาการปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย

"เขาเป็นคนรักของเธอ และเป็นคนทำให้เธอตาย"

"คนรักทำให้ฉันตายเหรอ"  ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่โซเฟียที่นั่งข้างฉันก็ได้ยินด้วย

"เธอพาเขาเข้ามารักษาพอเขาฟื้นเขาก็จำอะไรไม่ได้เธอเลยให้เขาอยู่ในวังจนกว่าจะจำได้"

"เขาชื่ออะไร"   

ฉันหันไปถามโซเฟียด้วยเสียงออ่ยๆเพราะตอนนี้ฉันเริ่มหนาวขึ้นมาอย่างมาก

"เขาชื่ออีธาน"    โซเฟียพูดพลางกำมือแน่น

"โซเฟียที่นี้หนาวเหลือเกินฉันทนไม่ไหวแล้ว"    ฉันหันไปบอกโซเฟียที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่

"เอ๊ะ นี้มันใกล้จะถึงเวลาแล้วนี้"  โซเฟียอุทานขึ้นอย่างตกใจก่อนจะลุกขึ้นและดึงแขนฉันเดินออกไป

"หมดเวลาแล้วมาเรีย เธอต้องกลับไป" 

"เดี๋ยว ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น" 

"เมื่อถึงเวลาความจริงจะปรากฎเอง"

ยังไม่ทันที่ฉันจะถามอะไรโซเฟียก็ใช้มือของเธอผลักฉันอย่างแรงร่างของฉันปลิวตามแรงของเธอบวกของแรงลมที่พัดมามากมายและในที่สุดสติของฉันก็ดับวูบอีกครั้ง