รักร้ายมนตร์สีดำ

โอ๊ย! นี้มันอะไรกันเนี่ยรู้สึกเมื่อยตัวอย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่สติกลับมาฉันลืมตาขึ้นมองออกไปรอบๆ ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของใครบ้างคน ที่สันนิฐานแบบนั้นก็เพราะว่าที่นี้ไม่ใช่ห้องฉันและอีกอย่างห้องนี้เละมากคงไม่ใช่โรงพยาบาลแน่นอน

"ฟื้นแล้วเหรอ"  ฉันหันไปมองต้นเสียงอันคุ้นเคย

"ฉันอยู่ที่ไหน"  โซระเดินมาหยุดที่ข้างเตียงก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงฉัน

"ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านฉัน"  ฉันมองไปรอบๆห้องด้วยสายตาที่วางเปล่า

"ฉันต้องกลับเดี๋ยวนี้ ตอนนี้พี่ชายฉันคงเป็นห่วงฉันมาก"  ฉันรีบบอกกับโซระก่อนจะกระโดดลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว!" มือแกร่งรั้งร่างของฉันเอาไว้อย่างรวดเร็วเช่นกัน  ฉันหันไปมองโซระก่อนจะขมวดคิ้วอย่างรำคาญ

"อะไรเล่า ฉันรีบอยู่นะ" 

"ฉันจะบอกว่า ฉันโทรไปหาพี่ชายเธอแล้ว เดี๋ยวอีกสิบนาทีพี่ชายเธอก็มา"  ฉันมองหน้าโซระเชิงถามว่าเขาไปเอาเบอร์พี่ฉันมาจากไหน

"ฉันรื้อกระเป๋าเธอแต่เอาแค่เบอร์โทรศัพท์ไม่ได้รื้ออะไรนอกเหนือจากนั้น"  โซระรีบปฎิเสธทันควัน

ฉันหันกลับเดินไปนั่งที่เตียงตามเดิม พลางมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง ในห้องมีแต่รูปของโซระกับครอบครัวเต็มไปหมด ฉันเดินไปหยิบกรอบรูปขึ้นมาอันหนึ่งก่อนจะมองมันอย่างยิ้มๆ

"ยิ้มอะไรของเธอ"  ฉันหันไปมองโซระที่นั่งมองฉันอยู่บนเก้าอี้

"นี้น้องสาวนายเหรอ"  ฉันหันไปถามโซระที่ตอนนี้เอาแต่จ้องฉันไม่วางตา

"อืม" โซระตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาฉัน

"เธอหิวหรือเปล่า" 

"นิดหน่อย"  ฉันพูดแต่ตาก็ยังมองรูปเขาไปเรื่อยๆ

"ไป เดี๋ยวฉันหาอะไรให้กิน" 

"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ค่อยหิวมากเท่าไรและอีกเดี๋ยวก็กลับแล้ว ไม่รบกวนนายดีกว่า"

เฮ้อ หิวจังแต่รบกวนหมอนี้มามากแล้วอย่าดีกว่า ระหว่างที่ฉันเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื้อยเพื่อให้ลืมเรื่องหิวข้าวไปแต่ท้องยังไงก็เป็นท้องมันไม่มีความคิดเหมือนกับฉันแถมยังมาทรยศฉันอีกต่างหาก 

โครกก ครากก โครกก

ฉันหันไปมองโซระที่ตอนนี้เอาแต่หัวเราะฉันใหญ่

"หยิ่งจริงๆเลย หิวก็บอกมาสิ"  โซระยังคงกลั้งขำอยู่ ฉันหันไปมองทางอื่นอย่างเขินอาย

"ฉันหิวมาก"  ฉันบอกกับโซระแต่ไม่ได้หันไปมองหน้าหมอนั้น

"ตามมา" โซระควักมือเรียกฉันก่อนจะเปิดประตูและเดินออกไป

"ชิ บ้าชะมัดเลย"  ฉันสมทบกับตัวเองก่อนจะเดินตามโซระลงไป

"มีอะไรให้ฉันกินอ่ะ"  ฉันเดินเข้าไปในห้องครัว ตอนนี้โซระกำลังถือจานอะไรบ้างอย่างมาทางฉัน

"สปาเก็ตตี้"  โซระวางจานสปาเก็นตี้ลงตรงหน้าฉัน ยอมรับว่ากลิ่นของมันหอมใช่ได้

"น่าอร่อยจัง"  ฉันยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

"ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง"  โซระถามขึ้นขณะที่ฉันจิ้มเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปาก

"อะไร"  ฉันถามขึ้นอย่างแปลกใจ

"อาการเธอตอนนี้เป็นยังไงบ้าง"  โซระดึงหูของฉันก่อนจะตะโกนใส่เข้ามา  เล่นซะแสบแก้วหูเลย

"ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย" ฉันผลักโซระออกไปก่อนจะจับหูตัวเองลูบไปมาเบาๆ

"ก็ฉันทำให้เธอได้ยินชัดๆไงเล่า"  โซระพูดไปก็ยิ้มไปด้วย เห็นรอยยิ้มเขาแบบนี้แล้วมีความสุขจังแถมยังเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนด้วย แต่จำไม่ได้อีกแล้ว

"นายเป็นบ้าหรือไงยิ้มอยู่ได้"  ฉันพูดแขวะโซระออกไปหนึ่งทีก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินสปาเก็ตตี้ต่อ

"เธอเคยมีความรู้สึกคุ้นเคยอะไรบ้างอย่างไหม"  ฉันเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัย

"ทำไมอยู่ๆถึงถามละ นายเป็นอะไรหรือเปล่า"  ฉันถามโซระเชิงเป็นห่วง

"ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันก็แค่มีความรู้แปลกๆเวลาอยู่ใกล้เธอ" ตอนนี้หน้าของฉันขึ้นสีทันทีที่โซระพูดจบ

"คงเป็นเพราะฉันมีความรู้สึกไวต่อคนบ้ามั้ง"  จากที่หน้าของฉันแดงเพราะอาการเขินตอนนี้มันเปลี่นเป็นโกรธแทนแล้ว ฉันยกส้อมขึ้นและทำท่าเหมือนจะแทง หมอนั้นเลยลุกขึ้นหลบ

ออดดดดด  ออดดด

"พี่ฉันคงมาแล้วฉันกลับก่อนนะ"  ฉันหันไปลาโซระที่ตอนนี้กำลังล้างจานอยู่

"อืม ออกไปแล้วไม่ต้องล็อกประตูนะเดี๋ยวฉันล็อกเอง"  โซระสั่งฉันก่อนจะหันไปล้างจานต่อ

ฉันได้แต่ยิ้มกว้างและหันหลังเดินออกไป  ฉันเองก็รู้สึกคุ้นเคยกับนายเหมือนกันโซระ