รักร้ายมนตร์สีดำ

ในเช้าวันใหม่อาการสดใส แต่ร่างกายของฉันไม่สดใสเอาเสียเลยเพราะตอนนี้ฉันต้องนอนซมอยู่ที่บ้านเพราะพิษไข้

"ฉันจะไปเรียนแล้วมีอะไรโทรมา ฉันวางมือถือไว้บนหัวเตียงนะ"   ชินเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือไว้บนหัวเตียงฉันครางรับเล็กน้อยก่อนจะเห็นชินเดินออกไปนอกห้อง

"โอ๊ย!!! ปวดหัวจังเลย"  ฉันกลิ้งไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มเพราะอาการปวดหัวที่ก่อตัวขึ้น  

'คนน่ารักช่วยรับโทรศัพท์ด้วยค่ะ  คนน่ารัก'

ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยอาการที่หนักเอาการฉันเอื้อมมือขึ้นไปบนหัวเตียงกว่าจะหยิบโทรศัพท์มาได้เล่นเอาฉันหงุดหงิงกับเสียงรินโทนของตัวเอง

"ฮาโหล"  ฉันกรอกเสียงอันแหบพลางลงไปในโทรศัพท์อย่างไม่สบอารามณ์

(แกไม่สบายเหรอวารัน)  เสียงการ์ตูนที่ดังเข้ามาในโซนประสาททำให้ฉันปวดหัวหนักยิ่งกว่าเดิม

"อืม~~"  ฉันครางใส่ยัยตูนเพื่อให้รู้ว่า ฉันคุยไม่ไหวแล้ว

(เออๆ ไปนอนซะไป)  พอยัยการ์ตูนพูดจบก็ตัดสายฉันไปอย่างไม่ใยดีเลย

+++++++++++++++++++

ตุ้บ โครม!!

ไม่ต้องตกใจว่านี้คือเสียงอะไร เพราะฉันกำลังจะบอก  ระหว่างที่ฉันนอนกุมหัวอยู่บนเตียงพร้อมทั้งกลิ้งไปมาเพราะความปวดหัวตุ๊บๆ  ร่างของฉันก็กลิ้งตกเตียงไป ฉันนี้โง่จริงเลย

"อ้ายยย ปวดหัวทนไม่ไหวแล้ว"  ฉันลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะอาละวาดปาข้าวของในห้องไปมา(มันช่วยไม่ได้หรอกแต่อยากทำ)  ตอนนี้ฉันตัดสินใจโทรหาชิน เพื่อเรียกให้มาช่วย(จริงๆหายากินเองก็ได้แต่อยากแกล้งพี่ชายตัวเองเฉยๆอ่ะ)

(ว่าไง วา)  พอฉันกดโทรออกไปไม่นานชินก็รับสาย (เร็วเว่อร์อ่ะ)

"ชิน เค้าปวดหัวทนไม่ไหวแล้ว"  ฉันร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด

(ลุกไหวไหม)  ชินเองก็แตกตื้นเพราะอยู่ๆฉันก็ร้องไห้ ซึงฉันไม่เคยร้องไห้ให้หมอนี้ได้ยินหรือเห็นมาก่อน

"ไม่ไหวแล้ว แรงจะกดโทรยังจะไม่มีเลย"  ฉันพูดไปร้องไห้ไปตอนนี้ฉันได้ยินเสียงของชินกำลังหอบหายใจด้วยความเหนื่อยสงสัยคงกำลังวิ่งอยู่

(เออๆ งั้นแค่นี้ก่อนเดี๋ยวฉันไป)   ชินวางสายฉันอย่างรวดเร็ว

โอ๊ย!! ปวดหัวจังเลยไม่ไหวแล้วอ่ะ ทำไมมันปวดขนาดนี้

'คนน่ารักช่วยรับสายด้วยค่ะ คนน่ารักชะ'

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันเอื้อมมื่อไปหยิบอย่างยากลำบาก

โครม!!เพล้ง!!

ซวยแท้เผลอเอามือไปปัดโดนโคมไฟ ตกแตกเลย   ฉันมองดูหลอดไฟที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่บนพื้นด้วยความเหนื่อยใจ พื้นพรมมันทำความสะอาดยากนะเนี่ยY^Y

“ฮาโหล”

(บ้านเธออยู่ซอยอะไร) เอ๊ะ นี้ใครกันอ่ะเสียงคุ้นๆ

“นั้นใครอ่ะ” ฉันถามออกไปซึมๆ

(ยัยบ้าจำเสียงฉันไม่ได้หรือไง)   อืม~เสียงใคร อ่อจำได้ได้แล้ว

“โซระ นายอ่อ”

(ใช่ฉันเองตกลงบ้านเธออยู่ซอยอะไร) โซระยังคงพยายามถามซอยบ้านฉันอย่างหอบเหนื่อย

“ถามทำไมอ่ะ จะมาไง”

(นี้เธอปวดหัวจริงหรือเปล่าเนี่ย ถามมากจริง บอกมาเร็ว) ฉันตกใจกับเสียงของโซระทำให้เผลอตัวบอกซอยบ้านไป หมอนั้นจะมาทำไมนะ หลังจากที่ถามซอยบ้านฉันเสร็จก็ตัดสายทิ้งไปเลย เป็นบ้าอะไรของเขานะ

ออดดดดดด อดดด

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นฉันจนลุกเดินไปบ้านเปิดประตูบ้านด้วยสภาพที่ไม่น่าดูเท่าไร

“โซระ นายมาทำไมอ่ะ” ฉันถามโซระอย่างสงสัยก่อนจะมองหาพี่ชายตัวอย่างงง

“พี่เธอโทรให้การ์ตูนมาดูเธอแต่ยัยนั้นไม่ว่างเลยให้ฉันมาแทน” ห่ะ ไงเป็นงั้นอ่ะ

ฉันมองหน้าโซระแปปหนึ่งก่อนจะเชิญให้เขาเข้ามา

“เธอกินยาหรือยัง”

“ยัง” ฉันตอบอย่างไม่สนใจ

“แล้วทำไมไม่กินล่ะ” โซระหันมาทำเสียงดุกับฉัน ทำให้ฉันสะดุดตกใจไปแปปนึง

“กะ ก็มันไม่มีข้าวกินอ่ะ เผลอกินยาไปมันก็กัดกระเพาะฉันสิ”

“เดี๋ยวฉันทำข้าวต้มให้เธอไปนอนก่อนไป” เสียงโซระดูออ่นโยนขึ้นทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจมากแต่ก็ชอบที่เขาทำเหมือนเป็นห่วงฉันแบบนี้ ฉันเดินมานอนตรงโซฟามองดูโซระทำอาหารอยู่ในครัวซึ่งโซฟาตั้งอยู่ตำแหน่งตรงข้ามกับทางเข้าห้องครัวพอดีเลย

เมื่อไรจะจำได้นะว่านายมีความสำคัญอะไรกับฉันมากขนาดนี้