Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

     ลั้ลล้า~ ฮูล้า ฮูล้า~ ในที่สุดวันที่จะได้ไปทะเลกับนายวินก็มาถึง~ แหม่ เมื่อคืนกว่าจะทำงานได้เสร็จ พอกลับมาถึงหอล้มตัวนอน แต่มัน!แทบนอนไม่หลับเพราะตื่นเต้นนี้แหละ ! ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากทำตัวเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงเลยแฮะ แต่มันอดตื่นเต้นและดีใจไม่ได้จริงๆ ><
 
หลังจากที่ฉันแต่งตัวทำอะไรเสร็จนายวินก็โทรให้ออกไปหาเขาทันที ในหัวก็เอาแต่คิดว่ากิจกรรมที่จะทำเมื่อไปถึงทะเลเป็นอะไรดีน๊า~ 
 
"อ้าว จะไปไหนหรอซิน" เพล้ง!! ความคิดของฉันถูกทุบตีด้วยเสียงของยัยเปเปิ้ล ให้ตายเถอะ อย่ามาขัดเวลาที่ฉันกำลังมีความสุขได้ไหม !
 
"เรื่องของฉัน!!" ฉันตะหวาดแว้ดใส่ยัยเปเปิ้ล แต่ยัยนี้คงเป็นพวกสีทนได้สินะ เอามืออุดหูแล้วยิ้มหน้าระรื่นซะงั้น ยัยโรคจิต!!
 
"วันนี้อารมณ์ดีอะไรหรอ เห็นยิ้มตั้งแต่ลงบันไดจนมาหน้างอตรงนี้เนี้ย" อารมณ์เสียก็เพราะเธอนั่นแหละ โดนขัดแบบนี้ฉันจะเลี่ยงยังไงดีล่ะ ยัยโรคจิตนี่ถ้ารู้ว่าฉันจะไปทะเลต้องขอไปด้วยแน่ๆเลย เอ๊ะ!? แต่ถ้ายัยนี้ไปด้วยแล้วฉันจะเดือดร้อนทำไม ? หรือเพราะว่าฉันอยากจะไปกับนายวินแค่สองคน สองคนเท่านั้น... พูดแล้วก็เขินแฮะ! ตื่นเต้นจนจะฉี่ราดอยู่แล้ว มันก็เป็นแค่อารมณ์ที่อยากจะไปเฉยๆนั่นแหละ ฉันแค่ชอบการผจญภัย ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษหรอกน่า !! พูดเตือนตัวเองได้สักพักก็มีเสียงบีบแตรมาจากรถของนายวิน อย่าเร่งฉันให้มากจะได้ไหม..
 
"อ้าว นั่นวินนี้ อย่าบอกนะว่าจะไปไหนกันสองคน ?" อะจึ๋ย! ให้ตายเส่!! อย่ารู้ทันฉันให้มากได้ไหมมมมม
 
"แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย" เห็นหน้านิ่งๆแบบนี้แต่ในใจฉันกระวนกระวายอย่างหนักเลยนะเว้ย.. ฉันอยากให้แกรีบๆไสหัวออกไปจากไม้กระดานแผ่นนี้ แผ่นที่อยู่ข้างหน้าฉัน เดินไปไหนก็ได้ ขอแค่แกหลีกทางให้ฉันพอ ขอให้ฉันมีความสุขโดยที่ไม่ต้องเอาตัวเกะกะ(?)อย่างแกไปได้ไหมมมม!!
 
"ช่างเถอะ ขอให้สนุกนะ" แล้วก็เดินจากไป.. ทำไมยัยนี้ให้ง่ายจัง คงจะไม่ได้โกรธฉันหรอกนะ แต่ก็ยิ้มให้กันอยู่นี้.. ช่างปะไร เจ้ซินคนนี้ไม่แคร์ย่ะ โฮะโฮะ !
 
 
และในที่สุดก็ถึง...
 
 
"อ่า อากาศดีจังนะครับ" นายวินพูดขึ้นขณะเปิดประตูลงจากรถด้วยใบหน้าระบายยิ้ม ก็มีนายยิ้มได้อยู่คนเดียวนั่นแหละ!! กว่าจะหาทางมาเจอก็แทบแย่! รู้ว่าไปไม่เป็นแล้วทำไมไม่เอาแผนที่มาห้ะ! ให้ตายสิ อารมณ์ดีๆของฉันหายวับไปกับตา แต่มันก็หายไปตั้งแต่เจอหน้ายัยเปเปิ้ลแล้วล่ะ ! หงุดหงิดๆๆๆ 
 
ครืน.. ซุ่ม !
 
     เสียงคลื่นทะเลกระทบหาดทรายดังมาจากข้างหน้าของซิน ลมเบาๆกระทบกับใบหน้าเนียนสะอาด หวนให้นึกถึงเมื่อยังอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านที่อยู่ตั้งแต่เกิดของเธอ.. เวลาเธอหงุดหงิดก็มักจะปีนขึ้นไปนั่งบนหน้าต่าง เมื่อลมเย็นๆพัดผ่านร่างกายของเธอ มันจะช่วยเป็นยาลดความเครียดและความหงุดหงิดให้กับเธอ.. ป่านนี้จะเป็นยังไงกันบ้างนะ รู้สึกคิดถึงจัง.. ความรู้สึกของเธอโดนขัดขึ้นโดยเสียงของชายหนุ่มคนสนิท ชายหนุ่มที่มาเปลี่ยนชีวิตของเธอ..
 
"ซินครับ!! ลองมาดูนี้สิ!"
 
"ให้ตายสิ เล่นบ้าอะไรอีกล่ะ" พูดแล้วก็ยิ้มๆให้กับความน่ารักของนายวิน ซึ่งตอนนี้กำลังจิ้มๆไปที่ปูสีส้มตัวหนึ่ง
 
"ไปจิ้มมันทำไมล่ะ" ถึงจะพูดแบบนั่นแต่ฉันก็นั่งยองๆแล้วเอานิ้วจิ้มๆมันเหมือนกัน
 
"มันตัวเล็กน่ารักดีนะ" นายวินค่อยๆก้มลงมองมันอย่างช้าๆ ฉันที่เป็นคนขี้แกล้งอยู่แล้ว ก็เลย..
 
พลั่ก! อ๊ากกกกกก!!
 
หว้า.. โทษทีนะพอดีมือมันลื่น ก็เลยเผลอไปผลักนายซะหน้าจุ่มปูซะอย่างนั่น ฮ่าฮ่า
 
"คุณซิน!!" นายวินโผล่หัวขึ้นมาจากทรายแล้วแหกปากลั่น ปูยังคงหนีบอยู่ที่แก้มของเขา เห็นแล้วมันจี้ต่อมหัวเราะฉันเป็นบ้า !
 
"ฮ่าฮ่า เรียกฉันทำไมหรอ อุ๊! ฮ่าฮ่าฮ่า.." ไม่ไหวจริงๆ ขำหน้าตาตานี่มากเลย ฮ่าฮ่าปูยังหนีบอยู่เลย! ให้ตายสิ ขำจนหยุดไม่อยู่แล้ว !
 
"โถเอ้ย ขำไปเลยนะ โอ้ย!" ฮ่าฮ่า! ดูสิปูหนีบแก้มตานั่นซะแดงเลยแถมยังหนีบแรงกว่าเดิมด้วย โอ้ยย ขำเป็นบ้า!
 
"โอ้ยๆ เจ็บๆ.." นายวินโอดครวญเบาๆ พร้อมกับเอาปูที่หนีบแก้มของเขาออก ดูหน้าตอนเอาออกสิ ฮ๊าฮาาาา!! และฉันก็ยังขำไม่หยุด จนนายวินนั่นหน้าหงิกหน้างอ
 
"คุณซินจะหัวเราะอะไรนักหนาครับ คุณแกล้งผมนะ รู้มั้ยว่ามันเจ็บ.." เห้ย! อย่ามาทำหน้าบูดเหมือนตูดเป็ดนะ ยิ่งนายส่งสายตาเหมือนจะร้องไห้นั่นมาให้ฉัน ฉันยิ่งอยากจะจับนายกดลงกับเตียงจริงๆ!!
 
"อะ...ไปหาที่พักก่อนเเถอะ.." ฉันหันหน้าหนีด้วยใบหน้าที่มันแดงระเรื่อพร้อมกับเอามือดันหน้านายวินให้หันไปที่อื่น หัวใจฉันจะเด้งออกมาอยู่แล้วนะ นายอย่าทำตัวให้มันน่ารักมากสิ ฉันคือเจ้ซินผู้ยิ่งใหญ่นะย่ะ... ถึงมันจะเป็นอดีตไปแล้วก็เถอะ
 
 
ผ่านไป 20 นาที..
 
 
     บังกะโลที่นี้เล็กจัง.. ความคิดแรกที่แทรกแซงเข้ามาในหัวขณะเอากระเป๋าไปวางไว้บนห้อง ก็มันเล็กจริงๆนี้ ถึงมันจะใหญ่กว่าหอนิดหนึ่งก็เถอะ แล้วก็มีลิฟแคบๆให้ขึ้นลงช้าๆ ในห้องตกแต่งโทนสบายๆตามสไตล์บ้านใกล้ทะเล มีต้นมะพร้าวเป็นลายของห้องน้ำ มีสบู่.. ทำไมชอบมีแต่สบู่อยู่ในห่ออย่างเดียวนะ ขอยาสระผมบ้างก็ได้ ถ้านายวินไม่เอามาด้วยป่านนี้คงต้องเดินหาซื้อกันจ้าละวัน เพราะที่นี้มีแต่ร้านฟาดฟู้ดที่เปิดขาย !
 
     คิดไปก็เท่านั้น ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า.. ชุดนั่นก็คือบิกินี่สีแดงลายลูกเชอรี่นั้นแหละ!! พอจะได้ใส่ทำไมมันตื่นเต้นแบบนี้นะ! ไฟในตัวมันลุกโหมขึ้นมาแปลกๆ ! ถ้าฉันใส่แล้วตานั่นจะว่ายังไงบ้างนะ ! อ๊าย!!  ตื่นเต้นๆๆ! ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่นายนั่นจับมือฉันซะอีก ในชีวิตนี้ฉันก็ใส่บิกินี่แค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นล่ะ แล้ว.. แล้วยิ่งตานั่นอยู่ด้วย มันก็นะ.. 
 
ก๊อก ก๊อก
 
อึ๋ย!! ตกใจหมดเลยใครมาเคาะว่ะ! คนกำลังอินๆอยู่ มาทำให้ตกใจเดี๋ยวแม่ยิงทิ้งซะหรอก! ก็บ่นได้แต่ในใจแต่พูดออกมาไม่ได้ เท้าก็เดินย่ำๆไปเปิดประตูให้ด้วยความไม่เต็มใจ แต่พอเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าห้อง ความตื่นเต้นมันก็เข้ามาแทนที่ความโกรธ ให้ตายเถอะ!! ขาว! ขาวเป็นบ้า!
 
     คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็คือนายวินนั่นเอง นายนั่นใส่กางเกงว่ายน้ำลายคลื่นทะเลกับปลาดาวสีออกเทาๆ ร่างเปลือยข้างบนของเขาทำให้ฉันใจเต้น แม้จะเห็นมาแล้วหลายคน แต่ทำไมกับตานี้ฉันชอบตื่นเต้นอยู่เรื่อยนะ คงเพราะมันขาวมากเลยล่ะมั้ง แถมยังกว้างมากด้วย หน้าเอามีดไปสลักให้เป็นรูปหัวใจแฮะ [เห้ยยย] ไม่รู้เพราะฉันจ้องแผงอกตานี้นานไปรึเปล่า ทำให้ตาวินทักขึ้นมา
 
"มองหน้าอกผมนานๆผมก็เขินนะ" พูดแล้วยังเขินด้วย!! ตาโรคจิตนี่ ถ้าได้อยู่ร่วมโลกกับยัยเปเปิ้ลมีหวัง โลกแตกแน่ๆเลย บรึ๋ยยย..
 
"ไม่น่ามองหรอกย่ะ" ปิดประตูใส่หน้าตาซะ สะใจแปลกๆ ฮุฮุ เอาล่ะๆย้อนกลับมาประเด็นบิกินี่ดีกว่า ว่าแล้วก็ก้าวฉับๆตรงไปยัง ทูพีซผืนน้อยที่วางพาดอยู่บนเตียง เห็นแล้วอยากใส่เร็วๆจัง งั้นใส่เลยดีกว่า ^o^
 
"เอ๊ะ ทำไมมันคับๆนะ หน้าอกฉันใหญ่ขึ้นหรอ" ฉันว่าฉันก็เลือกไซส์ที่เหมาะแล้วนะ ดูมันล้นๆแปลกๆ -.- หรือเพราะว่าฉันกินเยอะ ? ต้องเป็นเพราะตอนที่ไปตลาดกับยัยเปเปิ้ลแน่ๆเลย! แต่ขาแขนฉันก็เรียวอยู่นะ หรือฉันคิดไปเอง.. คิดไปคิดมามันก็จะบ่ายล่ะ กะจะเล่นรับอรุณตอนเช้าซะหน่อย เห้อ.. ช่างมันเถอะ ฉันไม่ค่อยมั่นใจเลยแฮะ รูปร่างฉันตอนนี้ก็ไม่รู้เป็นยังไง ถ้าจะให้ไปถามตาซื่อบื้อนั่นก็ไม่กล้า หาอะไรมาคลุมก่อนล่ะกัน !
 
ฉันเปิดประตูออกมาพร้อมเสื้อคลุมสีครีมที่มีชุดทูพีซอยู่ข้างใน โล่งๆเย็นๆหวิวๆดีแฮะ ไม่ได้ใส่มาตั้งนานเลย แล้วตาซื่อบื้อนั่นหายไปไหนแล้วเนี้ย 
 
"คุณซิน!!" พูดถึงก็มาเลยแฮะ ตายยากจริงอะไรจริง ว่าแต่? ...ทำไมนายมองฉันแบบนั่นย่ะ - -
 
"ทำไมมองฉันแบบนั่นห้ะ" สายตาของตานี้ดูจะมองมาที่ร่างของฉันชัดๆ มองแบบไม่แอบเลยนะย่ะ ขนาดฉันพูดขนาดนี้แล้วยังจะมองอยู่อีก มันมีอะไรให้หน้ามองว่ะ ..เห้ย ! หรือว่าฉันจะอ้วนขึ้นจริงๆ!
 
"นายวิน! นายมองอะไรย่ะ!" ฉันตะคอกใส่หน้าตานั่น จนสุดท้ายก็หันมามองที่หน้าฉันสักที ฉันเกร็งๆที่จะฟังคำพูดตานี้แฮะ..
 
"ไปเอาชุดคลุมมาจากไหนหรอครับ สีน่ารักดี" แป๋วววว!!! แกจะไปสนทำไมเรื่องชุดคลุมมมมม!!
 
"ในห้องไง!" ฉันพูดอย่างไม่พอใจแล้วเดินชนไล่ตาวินแรงๆเพื่อเดินลงบันไดไปยังชายหาด ดูตานั่นจะไม่รู้ว่าฉันโกรธอะไร แต่เรื่องอะไรฉันจะบอกนายล่ะ เชอะ
 
"เดี๋ยวก่อน รอผมก่อนสิครับ" นายวินพยายามเดินตามฉันมาอย่างทุลักทุเล ตกลงนายจะวิ่งหรือจะเดินกันแน่ ? 
 
"คุณโกรธอะไรผมเนี้ย??" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโกรธอะไร -3- [อ้าววว] แค่รู้สึกว่า ทำไมนายไม่ลองถามบ้าง.. ว่าข้างในชุดคลุม.. มีอะไรอยู่ ให้ตายสิฉันคิดอะไรเนี้ย ตานั่นเป็นคนซื่อบื้อไม่สนเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เห้ออ...
 
     ฉันลอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ดินที่ขาวสะอาดถูกฉันเหยียบเป็นรอยไปทีละก้าว ลมทะเลถูกพัดขึ้นมาถึงฝั่ง สายลมทำให้ผมสีแดงตรงเหยียดของฉันปลิ้วไสวจนพันกันยุ่งเหยิง บรรยากาศแบบนี้ทำให้มีคู่รักหลายๆคู่เริ่มเดินกุมมือกันออกมาจากบังกะโล บางคนเล่นน้ำกันสนุกสนาน บางคนกอดคอต่อกระซิกกันอย่างโรแมนติก เห็นแล้วอิจฉานิดๆแฮะ ฉันไม่เคย.. กุมมือใคร  ไม่เคย.. จูบอรุณสวัสดิ์และราตรีสวัสดิ์ ไม่เคย.. นั่งป้อนข้าวให้กันและกัน ไม่เคย..
 
หมับ!
 
"เห้ย!" ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีผู้ชายวัยกลางคนเข้ามาจับข้อมือของฉัน !! ข้อมือขาวเนียนของฉัน!! เดี๋ยวก่อนนะ.. หน้าคุ้นๆแฮะ ใจเย็นไว้ซิน.. ตั้งสติแล้วถามออกไป
 
"นายต้องการอะไร" นายนี้ก็เหมือนกับคนธรรมดาๆแฮะ แต่งตัวอย่างกับนักท่องเที่ยว ความคิดแวบหนึ่งที่โดนจับข้อมือ.. ฉันถูกพบตัวแล้วหรอ !? แต่พอเห็นการแต่งตัวก็ไม่น่าจะใช่ ตาลุงนั่นขยับปากพูด
 
"เสือบิน.. กระต่ายวิ่ง.." เฮือก!! ในวินาทีนั่นลมหายใจของฉันมันได้หยุดไปชั่วขณะ! อย่าบอกนะว่าพวกอื่น!! มันมีคนเดียวหรือว่ามาเป็นฝูง ให้ตายสิสถานการณ์แบบนี้ฉันควรจะใจเย็นก่อน!!
 
     การแก้ปัญหาคือ ! หนีแม่มส์!! ใครจะอยู่ให้รุมทึ้งฉันล่ะ ขอหนีเอาตัวรอดก่อนล่ะกัน ฉันสะบัดแขนของตัวเองแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งทันที! ตาลุงนั่นตะโกนเรียกชื่อฉันแว่วๆ แต่ฉันไม่ทันฟัง แถมมันยังไม่วิ่งตามมาด้วย ได้โอกาสฉันก็วิ่งไปหลบในร้านฟาดฟู้ดแห่งหนึ่ง เสียงหายใจของฉันถี่ลงเรื่อยๆ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอพวกอื่นในสถานการณ์แบบนี้! มันเป็นเวลาพักของฉันนะ ให้ฉันได้มีอิสระซะบ้างเส่~
 
หมับ!
 
"แว๊กก!!" มือมันไปก่อนสมองซะแล้ววว! ฉันตบเข้าที่หน้าของคนที่มาจับไหล่ของฉันอย่างแรงด้วยความตกใจแอนด์ตื่นเต้นเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นตรงหน้าฉัน แต่เสียงนี้มัน... นายวิน! 
 
"เฮ้! ฉันขอโทษ ฉันตกใจน่ะ" ฉันก้มดูใบหน้าแดงก่ำของนายวิน ตานั่นโอดครวญนิดหน่อย คนเริ่มมามุงดู ฉันจึงส่งมือให้ตานั่นจับ 
 
"อ่า ขอบคุณครับ.." หมับ! ฉันสะดุ้งเล็กน้อยกับการที่นายนี้จับหมับเข้าที่มือของฉัน แบบว่า.. มือนายนุ๊มนุ่มเนอะ ฉันที่มัวแต่ยืนนิ่งไม่เป็นอันทำอะไรเพราะตื่นเต้นกับการโดนจับมือจากนายซื่อบื้อ นายวินกระตุกมือฉันเบาๆเพื่อให้ฉันดึงขึ้น สติฉันเริ่มกลับมา แล้วดึงตัวนายวินขึ้น ..ตัวหนักเป็นบ้า
 
"ว่าแต่ทำไมวิ่งหนีผมล่ะ โกรธอะไรผมรึเปล่า" ฉันไม่ได้วิ่งหนีนาย - - ฉันวิ่งหนีตาลุงนั่นตะหากเล่า แต่พูดไปตานี้ก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี คนมันซื่อบื้อนิเนอะ ฉันยืนคิดหาเหตุผลอยู่สักพัก ก็ได้คำตอบ
 
"หิวข้าวมากน่ะ ก็เลยวิ่งมาที่ร้านนี้" เหตุผลปัญญาอ่อนมากกกกก !!
 
"อ่อครับ บ่ายแล้วนิเนอะ ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินเลย" แต่มีรึ ที่นายซื่อบื้อนี้จะไม่เชื่อ !
 
     จะหิวหรือไม่หิวก็ต้องกินก่อนล่ะฟ่ะ ..ความเครียดและกังวลทำให้อาหารที่แสนอร่อยเหาะกลายเป็นรสชาติสุดแสนห่วยบรมได้ในทันตา.. ก็ตาลุงนั่นอาจจะเป็นมาเฟียที่คิดจะลักพาตัวฉันไปเรียกค่าไถ่ หรืออาจจะเป็นคนของตระกูล เอมม่าแพนธ์ก็ได้ ถ้าเป็นอย่างหลังนี้ซวยโครตๆเลย พวกนายทีนจะตามตัวฉันเจอในไม่ช้านี้ ข่าวหน้าจะเร็วพอสมควร ให้ตายเถอะ... ฉันกำลังกลัวสินะ