Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

     หลังจากที่กินอาหารฟ้าดฟูดสุดห่วย[สำหรับฉัน]ไปแล้ว นายวินชวนฉันออกมาเดินย่อยที่ริมทะเล แต่ฉันบอกปัด ก็ถ้าไปเดินในที่โล่งๆแบบนั่น ตาลุงนั่นก็มาเห็นเข้าพอดีน่ะสิ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ๋ ฉันไม่อยากจะลากนายวินเข้ามาเกี่ยวด้วยหรอกนะ.. แค่เขาช่วยฉันนี้ก็มากพอแล้ว เพราะงั้นแหละ ตอนนี้ฉันกับนายวินเลยมาเดินที่ตลาดเพื่อซื้อของฝากให้ยัยเปเปิ้ลและยัยมะตูมนั่นอยู่ -*-

"นี่ เมื่อไหร่นายจะเลือกเสร็จสักที" ฉันยืนจนขาของฉันจะเป็นตะคริวอยู่แล้วนะ ไหนบอกดูแปปเดียว เห็นเลือกซะนานเลย ถ้าฉันไม่ทักท้วงบ้างนายก็คงไม่หยุดสนใจเจ้าหอยกาบสีสันสดใสนั่นสินะ

"อีกนิดนึงนะ ซินเดินไปดูออะไรก่อนก็ได้" นายวินหันหน้ามาพูดแค่นั่นแล้วก็หันไปเลือกต่อ หนอย..เมินฉันแบบนี้เดี๋ยวก็แกล้งซะเลยตาบ้า เชอะ ! แล้วบิกินี่ที่ฉันอุตส่าห์ไปซื้อแทบตายมันได้ประโยชน์อะไรห้ะ!

     เกิดอาการน้อยอกน้อยใจขึ้นเฉียบพลัน เดินกระแทกฝาเท้าไปทางอื่นซะเลย ! ฉันก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่ตานั่นไม่สนใจฉันเลย ฉันจะไม่คุยด้วยเลยคอยดู ! ...แต่พอคิดไปคิดมา ฉันเริ่มทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ความน่าเกรงขามของฉันหายไปไหนหมด.. ก็คงตั้งแต่เจอนายนี้ล่ะมั้ง พอคิดทบทวนอีกที ฉันทำตัวเป็นเด็กเกินไปรึเปล่านะ เอาความน่าเกรงขามของฉันคืนมา !

ได้แต่บ่นไปในใจ ตาก็มองโน่นมองนี้ไปเรื่อย คนก็เริ่มเยอะขึ้นเพราะเข้าช่วงเย็น มองไปนานๆก็ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะได้ทำอะไรอิสระแบบนี้.. อ่า ลมเย็น~

แควก!!

"เห้ย!!" เกิดการทบทวนเหตุการณ์ขึ้นอย่างรวดเร็วภายในสมอง กำลังเดิน เสื้อคลุมไปเกี่ยวไม้ไผ่ที่แผงลอย จากนั้นมันก็ขาด บิกินี่โผล่! คิดได้แบบนั่นสมองมันก็สั่งให้มือทั้งสองปิดที่หน้าอกของฉันแล้วนั่งยองๆกับพื้น ผู้คนหันมามองที่ฉันอย่างสนใจ ผู้ชายหลายคนวี้ดวิ้วด้วยความสนุกปาก ตอนนี้ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลย ความคิดรวนเรไปหมด ให้ตายสิ ! ใครก็ได้ช่วยที !

ฟุ่บ !

"ไม่เป็นไรนะ" เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูของฉันพร้อมกับที่มีผ้าผืนหนาโอบรอบตัวของฉันอยู่ ผู้ชาย.. ฉันรู้ได้เพียงแค่นั่น แล้วเขาก็โอบตัวฉันพร้อมผ้าผืนหนาก้าวออกมาจากตลาดนั้นทันที.. เมื่อพ้นจากตลาดนั่นแล้ว ฉันจึงเอ่ยปากพูด

"ขอบใจนะ.." ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่มาช่วยชีวิตฉันให้รอดจากสถานการณ์ที่แสนหน้าอาย เขามีผมสีแดงอ่อนๆเฉกเช่นฉัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองตรงมาที่ฉันอย่างไม่หวั่นเกรง ร่างกายกำย่ำสีออกแทนๆของเขาช่างหน้าดึงดูดสายตาสาวๆให้มองอย่างเนิ่นนาน และฉันก็ด้วย.. ฉันมองเขาตาไม่กระพริบ ในหัวก็มีแต่ภาพเขาเต็มไปหมด ปากได้รูปนั้นขยับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากถาม

"ไม่เป็นไร ขอแค่อย่ากินผมเข้าไปก็พอ" ดวงตาคมคายปิดเขาด้วยกันเพราะการยิ้มของเขา เวลายิ้มทำไมเขาถึงหล่อแบบนี้นะ.. คำพูดเล่นๆของเขาทำเอาฉันใจสั่นระรัว กินหรอ.. ขอเป็นกลืนแทนได้ไหม..

"เธอคงไม่เป็นไรแล้วสินะ งั้นผมขอตัวล่ะ ผมต้องไปช่วยงานพ่อต่อ" พูดแล้วก็โบกมือลาช้าๆ พร้อมกับเดินห่างออกไปไกล ฉันมองจนมองเขาไม่เห็นแล้ว ฉันจึงกระพริบตาแล้วหันหลังเตรียมจะเดินกลับ แต่นายซื่อบื้อคนเดิมนั่นก็กระหืดกระหอบวิ่งตรงมาทางฉัน 

"..เป็นอะไรไหมซิน ผมเห็นเสื้อคลุมคุณหล่นอยู่ที่ตลาด กว่าจะหาเจอก็เหนื่อยแทบแย่" นายวินพูดไปหายใจไป สกพักก็ก้มลงพร้อมกับเอามือดันเข่าขณะยืน ด้วยความสงสัยฉันเลยถามออกไป

"นายไปตามหาฉันที่ไหนมา" ฉันกระชับผ้าคลุมผืนใหญ่ไว้แน่น พร้อมกับฟังคำตอบจากปากนายวิน

"ผมวิ่งไปหลังตลาดมาน่ะสิ.. คุณรู้มั้ยว่ามันไกลมาก ผมนึกว่าคุณจะโดนจับไปไหนซะอีก ผมกลัวแทบแย่" เสียงนายวินเหมือนผู้ชายกำลังจะร้องไห้ ฉันฟังแล้วก็ตกใจหน่อยๆ วิ่งไปหลังตลาดเลยหรอ.. หลายเมตรอยู่นะตาบ้านี้ คิดในใจมือก็พลางจับที่ไหล่ตาวินทั้งสองข้าง

"เดี๋ยวเลี้ยงน้ำล่ะกัน" ฉีกยิ้มจนแก้มปริด้วยความปลื้มในตัวตาบ้านี้ การยิ้มแบบนี้ของฉันไม่ได้มีใครได้เห็นบ่อยๆหรอกนะ พูดแล้วก็หมั้นเขี้ยว ทำไมนายนี้ต้องได้เห็นมุมดีๆของฉันด้วยนะ แต่เอาน่า ถือว่าตอบแทนก็แล้วกัน ^^

     ฉันและนายวินเดินมาซื้อน้ำส้มกันอยู่หน้าร้านแห่งหนึ่ง ร้านนี้ติดทะเลพอดี ทำให้เห็นทะเลสีฟ้าสดได้อย่างถนัดตา จะว่าไปตั้งแต่มาที่นี้ฉันยังไม่ได้เหยียบน้ำทะเลเลยสักหยด ฃวนนายนี้ไปเล่นน้ำดีกว่า.. ในแบบวิธีของฉัน

"วิน" ฉันเรียกนายนั่นเสียงดังพร้อมกับถือน้ำส้มแล้วชูขึ้น

"ครับ?"จังหวะที่นายวินหันหน้ามา ฉันสาดน้ำส้มใส่นายนั่นแบบเหมาะเจาะ ฮ่าฮ่า นายวินสำลักใหญ่เลย ครั้งนี้ฉันไม่อยู่เพื่อหัวเราะแต่ฉันวิ่งไปที่ทะเล เพื่อให้นายวินวิ่งตามไป

"คุณซิน! มันเหนียวตัวนะ!" ผลดีเกินคาดนายนั่นวิ่งแบบมุทะลุไม่มีจุดมุ่งหมายมาทางฉัน ถึงเวลาที่เราจะต้องโชว์สรีระอันงดงาม(?)ให้ประชาชีได้รับรู้ซะแล้ว ฉันปล่อยผ้าผืนนั่นให้ตกไปอย่างไม่สนใจ ในหัวแอบมีภาพของชายหยุ่มคนนั่นผุดขึ้นมา แต่ความคิดก็หายไปเมื่อมีเสียงของนายวินแทรกเข้ามา

"รอผมก่อนนน!" เรื่องอะไรฉันจะรอล่ะนายบ้า เสียงน้ำกระจัดกระจายแผ่เป็นวงกว้าง ฉันวิ่งตะเกียกตะกายหนีนายวิน แต่มันก็ไม่ทันซะแล้วเมื่อนายนั่นมีกำลังขามากกว่าฉันต่างจากฉันที่กำลังขาอ่อนด้อยกว่าทำให้มือใหญ่ของนายวินจับเข้าที่ไหล่เล็กๆของฉัน จากนั้นเกิดการเสียหลักขึ้นเล็กน้อย ร่างของฉันเซถลาตัวคว่ำไปด้านหลังน้ำกระเซ็นไปทั่วบริเวณ ตอนที่ตัวของฉันตกไปในน้ำฉันก็นึกอยากจะแกล้งตานี้ ก็เลยแอบดึงกางเกงตานี้ให้หลุด ฮุฮุ แอบเห็นบ็อกเซอร์ลายหมีพลูด้วยล่ะ 

ผ่านไป 1 ชั่วโมง

"เห้อ!...เหนื่อย.." เสียงบ่นของฉันดังลอยขึ้นมาในขณะที่กำลังหลับตาอยู่ หลังจากที่เล่นน้ำกันมาเป็นเวลานาน ฉันและนายวินก็มานอนแผ่อยู่บนชายหาดขาวสะอาด  นายวินเลิกเล่นก่อนฉัน ทำให้ฉันไม่มีเพื่อนเล่นเลยต้องมานอนแผ่กับนายนี้ 

     ช่วงเวลาที่ได้เล่นกับนายวิน.. ทำไมมันสนุกแบบนี้นะ ฉันไม่เคยสนุกแบบนี้มาก่อน ถึงแม้ว่ามันจะเหมือนเด็กๆก็เถอะ แต่ก็เป็นอะไรที่สนุกสุดเหวี่ยงเลยล่ะ นึกถึงตอนที่น้ำทะเลเข้าปากนายวินฉันก็ขำไม่หายทุกที ลองมองดูดีๆ.. เวลาที่ผมเปียกนายนี้ก็หล่อน่ารักไปอีกแบบแฮะ ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยน้ำสะท้อนไปด้วยแสงตะวันที่ใกล้จะลับฟ้า ทำให้ภาพผู้ชายตรงหน้าของฉัน..ดุจเทวดาตัวน้อยๆแสนบอบบาง น่าสัมผัส น่าถนุถนอม อบอุ่น ปลอดภัย ความรู้สึกหลายๆอย่างมันพุ่งพล่านเข้ามาไม่หยุด นายวินที่เห็นฉันยิ้มตลอดเลยทักฉันขึ้น

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ.. เหนื่อยจนเพี้ยนหรอ" มุขฝืดดีนะนาย แต่ที่ไม่ฝืดคงเป็นรอยยิ้มของนายล่ะมั้ง ไม่แปลกใจเลยที่จะมีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังตานี้อยู่เรื่อย แต่ทำไมนายไม่เลือกสักคนนะ ดูอย่างยัยมะตูมนั่นสิ อกตูม หุ่นเลิศ หน้าเด้งซะขนาดนั้น ทำไมนายไม่ชอบนะ? 

"กลับห้องไปอาบน้ำกันก่อนมั้ย เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะถ้ามัวมานอนแบบนี้" นายวินลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือมาจับข้อแขนฉัน แรงดึงทำให้คนตัวเล็กแบบฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เราสองคนเดินไปที่บังกะโลพร้อมกัน ระยะการเดินไม่ตก เดินได้พร้อมเพรียงกัน ซึ่งนั่นทำให้ฉันดีใจอย่างหนึ่ง

อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ช้าไปก้าวหนึ่ง.. และไม่ได้นำไปก้าวหนึ่งเช่นกัน

นายวินให้ฉันเข้าไปอาบน้ำก่อนส่วนเขาจะไปหาอาบที่ห้องน้ำรวม พอเข้ามาในห้องก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นขึ้นมาทันที ในห้องนี้อากาศอุ่นดีจัง คิดแล้วก็เปิดฝักบัวอาบน้ำ น้ำก็อุ่น.. ดีจริงๆ

ผ่านไป 15 นาที

     เสียงเคาะประตูดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเป่าผมด้วยพัดลม ก็เพิ่งจะเคยทำครั้งแรกในชีวิตนี้แหละ ฉันก็ดันลืมซื้อมาใช้ซะด้วย เซ็งจริง.. ฉันก้าวฉับๆไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เจอนายวินยืนยิ้มแฉ่งด้วยชุดสบายๆสไตล์ทะเลอยู่หน้าประตู นายวินบอกว่าเขาจองร้านอาหารให้แล้ว ให้ตามเขาไป.. เพรียบพร้อมดีจริงๆนะ นายนี้..

     หลังจากกินอาหารมื้อค่ำกันเสร็จแล้ว เราก็กลับมาที่ห้องตามเคย ฉันเดินมาเปลี่ยนชุดนอนในห้องน้ำ ส่วนนายวินก็เอาแต่เอนหลังพิงกับโซฟาพร้อมกับอ่านหนังสือเล่มเล็ก ไม่สนใจกันอีกแล้วนะ =3= ..ช่างเถอะ อารมณ์ดีๆไม่อยากคิดให้อารมณ์เสีย ที่บังกะโลมีหน้าต่างแบบไม้ตั้งให้บานหนึ่ง ถ้ามองออกไปจะเห็นทะเลพอดี ลมพัดเย็นๆช่วยดึงดูดให้ฉันไปเกาะตรงหน้าต่างมาก ในระหว่างที่เราสองคนต่างก็เงียบ นายวินเปิดฉากพูดก่อน

"วันนี้สนุกดีนะครับ"

"อะ..อืม" รู้สึกประหม่าจังแฮะ

"ผมว่า..บิกินี่สีแดงนั่น เข้ากับคุณมากเลยนะ" ห้ะ!! ว่าไรนะ! ฉันหันหลังกลับไปมองตาวินทันที ตานั่นเอาหนังสือบังหน้าตัวเองที่ตอนนี้มันเป็นสีแดงระเรื่อ แดงยิ่งกว่าฉันในตอนนี้ซะอีก แล้วฉันก็หันกลับมาที่เดิม

"อืม..ขอบใจ" บรรยากาศชวนอีโรติก เอ้ย! โรแมนติกนี้ทำให้ฉันรู้สึกขนลุกจังแฮะ ว่าแล้วก็เอามือลูบๆแขนตัวเอง การอยู่กับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ฉันก็เคยทำนะ แต่สถานการณ์มันไม่เหมือนกัน..

"คุณอยากได้อะไรมั้ย?" นายวินยังคงถามต่อ

"ไม่เห็นอยากได้อะไร" ตอบตรงๆเลยนะ แค่นายพาฉันมาที่นี้ฉันก็มีความสุขมากพอแล้ว..

เสียงปิดหนังสือดังขึ้น ทำให้ฉันที่หันหลังอยู่สะดุ้งเล็กน้อย ต่อจากเสียงวางหนังสือก็ตามมาด้วยเสียงเหยียบแผ่นไม้ดังเข้ามาใกล้ตัวฉันเรื่อยๆ ..ฉันก็ไม่กล้าหันไปซะด้วย นายวิน!นายจะทำอะไร!?

"อ่ะ" นายวินทำฉันเซอร์ไพร เขาหย่อนสร้อยเส้นสีดำที่มีจี้รูปไข่มุกแต่งแต้มด้วยเปลือกหอยน้อยๆ ระยิบระยับเมื่อต้องแสงลงมาตรงหน้าฉัน ฉันอึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ฉันไม่พูดแต่เป็ฯแสดงท่าทางแทน

หมับ!

ฉันหันหังกลับไปกอดนายวินทันที นายนั่นสะดุ้งหน่อยๆแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้ฉันกอดเขาแน่นแถมซบอกเขาอีกตั้งหาก กลิ่นตัวพื้นบ้านๆของนายวินลอยเข้ามาเตะจมูกฉัน หอมดีจัง.. คิดได้แค่นั่นในเสี้ยววินาทีนี้ แล้วนายวินก็พูดขัดขึ้น

"ผม..ผมหายใจไม่ออก" 

"ห้ะ! ขอโทษทีนะ" ฉันปล่อยมือออกทันที เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว ฉันกอดเขาเข้าไปได้ไงย่ะ ยัยซินบ้าเอ้ย ! 

"ก็..ขอบใจนะ" ฉันเก็บสร้อยลงในกระเป๋ากางเกงอย่างถนุถนอม เพิ่งรู้ว่าที่เลือกอยู่ตั้งนานนั่นนายเลือกให้ฉันงั้นหรอ.. น้ำตาที่อดกลั้นมาตลอด10ปีพาลจะไหลลงมาตลอดเมื่อมองสร้อยเส้นนี้ นายบ้า คืนนี้ฉันคงฝันดีแน่ๆ

"ไม่เป็นไร.. ผมตั้งใจเลือกเลยนะ" ฉันรู้แล้วน่า ว่าแต่ว่า.. เมื่อไหร่นายจะเอาตัวออกห่างจากหน้าฉันสักที งั้นฉันเขยิบแทนก็ได้ 

"จะไปไหนล่ะ" อึ๋ย! นายวินเอามือใหญ่ๆนั่นมาจับที่เอวของฉัน อุต๊ะ! ถ้าไม่เห็นว่าเป็นนายฉันคงซัดไปแล้ว ! เขาค่อยๆจับเอวฉันให้มาอยู่ตำแหน่งเดิม นายนั่นโน้มตัวลงมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนหน้านายกับหน้าฉันจะติดกันอยู่แล้ว แอร๊ยยยย!! พอสักทีอย่ามาแกล้งฉันนะ 

     ได้แต่กระวนกระวายในใจแต่ที่ไหนได้ ฉันยืนสบตานิ่งกับนายวินอยู่ตั้งนาน หน้าของฉันมันร้อนผ่าวไปหมดแล้วววว เลิกกลั่นแกล้งฉันทางอ้อมสักทีเถอะ~~! ฉันไม่กล้าขยับไปไหนเพราะเกร็งไปหมด เสียงลมหายใจของนายวินดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าขาวเนียนของเขายังคงโน้มลงมาเรื่อยๆ หน้าอกของเขาเริ่มเบียดฉันจนติดขอบหน้าต่าง มือของเขารัดโอบเอวฉันแน่นขึ้น ดวงตายังคงสบกันอยู่ตลอดเวลา และจากนั่น..

'ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก เพิ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย~'

เสียงริงโทนช่วยชีวิตตตต!! นายวินรีบถอยห่างออกจากฉันก่อนจะก้าวฉับๆเดินออกจากห้องไปเลย ให้ตายสิ ฉันต้องยืนหายใจอยู่นานกว่าจะไปรับโทรศัพท์ แต่พอรับได้เท่านั้น ลมหายใจของฉันก็หยุดนิ่งไปเลย..

'ฮัลโหลยัยซิน!นี้ฉันเองนะยัยเค้กอ่ะ! เกิดเรื่องใหญ่แล้วพวกบอร์ดี้การ์ดรู้แล้วว่าเธออยู่ไหน!!'

"อะไรนะ!!!"

ไม่จริง!