Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

“หืม..ไปแล้วหรอ”  ฉันพูดออกมาเบาๆพอให้ตัวเองได้ยิน  ตอนนี้ภาพข้างหน้าของฉันเป็นเปเปิ้ลกำลังยืนโบกมือให้กับรถของนายวินที่เคลื่อนตัวออกไปผ่านกระจกใสๆที่เรียกว่าหน้าต่าง 

 

นายวินนะนายวิน ขอโทษโน่นขอโทษนี้อยู่ได้  เห็นไหม! ฉันใจอ่อนเลย! แต่อย่างน้อยพรุ่งนี้ฉันก็จะได้ไปทะเล ไปเตรียมชุดดีกว่า ยะฮู้ว~

 

     ฉันเดินไปดูชุดในกระเป๋า แบบว่า มันมีแต่ชุดใส่ออกไปข้างนอก ไม่มีชุดว่ายน้ำเลย จะออกไปซื้อดีไหมนะ ไปกับยัยเปเปิ้ลก็ได้มั้ง  ยัยนั่นคงจะรู้จักแถวนี้ดี  ฉันเดินไปเปิดประตูพร้อมกับล็อคเรียบร้อย  เดินไปเรื่อยๆก็เจอกับยัยเปเปิ้ลกำลังเดินบันไดขึ้นมา ยัยนั่นยิ้มทักฉันนิดหน่อยฉันก็ยิ้มตอบเช่นกัน ยัยนั่นจะเดินผ่านฉันไปแต่ฉันเรียกให้หยุดซะก่อน

 

“เดี๋ยวก่อนเปเปิ้ล”  ยัยเปเปิ้ลหยุดชะงักทันทีแล้วหันหน้ามาคุยกับฉันด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

 

“ว่าไง มีอะไรหรอ”

 

“วันนี้เธอว่างไหม”  ยัยนั่นกลอกลูกตาไปมา แล้วตอบคำถามของฉัน

 

“ก็ว่างนะ ทำไมหรอ?”

 

 

“พาฉันไปซื้อของหน่อยสิ” 

“จริงหรอ!จะไปซื้อของสินะ!ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนเดี๋ยวมา!” ว่าแล้วก็วิ่งสวนฉันขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวฉันไปรอข้างล่างดีกว่า   เห็นแบบนี้ฉันก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะ ฉันไม่ค่อยจะออกไปซื้ออะไรกับยัยคัพเค้กนัก  พูดแล้วก็คิดถึงมัน โทรไปหาหน่อยก็ได้มั้ง ดีนะที่โทรศัพท์ฉันมีตังค์อยู่ ไม่งั้นติดต่อใครไม่ได้แน่ๆเลย

 

‘เธอมีเขา ฉันก็ต้องไป เรื่องง่ายๆที่ไม่ต้องคิดก็เพราะฉันเข้าใจ ฉันรักเธอมากแค่ไหนมันก็คงไม่พอ ไม่อยากจะขอให้เธอนั่นลำบากใจ~’  เสียงรอสายอินเทรนดีนะย่ะ =  =’’

 

‘ฮัลโหล ยัยซินหรอ!?’  ยังอยู่สินะ นึกว่ากำลังเจรจาต่อรองที่ดินอยู่กับนักธุรกิจคนอื่นซะอีก

 

“เออฉันเอง แกเป็นไงบ้างว่ะ”

 

‘พวกบอดี้การ์ดยังไม่รู้ว่าแกหนีออกจากบ้าน ฉันบอกว่าแกมานอนค้างบ้านฉันน่ะ’  ขอบคุณพระเจ้า ทำไมแกเป็นเพื่อนที่แสนดีแบบนี้

 

“ขอบใจมากเลย แกนี้เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”  ฉันทั้งซึ้งและปลาบปลื้มที่มีเพื่อนแบบแกยัยเค้กกกก

 

‘ไม่เป็นไร ว่าแต่แกเถอะ เป็นไงบ้าง ชีวิตที่ต้องดิ้นรนเอง’  พูดซะน่าอนาถเลยนะย่ะ

 

“ตอนนี้ฉันมีงานทำแล้ว เป็นสาวเสิร์ฟส่วนเรื่องที่พักไม่ต้องเป็นห่วง เป็นที่ๆน่าอยู่มากเลยล่ะ ส่วนเพื่อน..”  ฉันหันไปมองยัยเปเปิ้ลที่กำลังเดินบันไดลงมาแล้วทำหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส 

 

‘ส่วนเพื่อน? ทำไม?’  ยัยคัพเค้กทวนคำอีกครั้ง

 

“ฉันเจอเพื่อนที่ดีมากเลยล่ะ”  ฉันหันไปมองทางยัยเปเปิ้ลแล้วยิ้มให้ ยัยนั่นยิ้มตอบแล้วทำมือชี้ไปทางข้างนอก เพื่อจะบอกว่า จะไปรอข้างนอกนะ ฉันพยักหน้านิดหน่อย แล้วกลับมาฟังเสียงบ่นของยัยคัพเค้กต่อ

 

‘เดี๋ยวแกก็จะทิ้งฉันแล้วไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ใช่ไหมล่า แกมีชีวิตใหม่แกก็เจอคนใหม่ๆ เชอะๆ ฉันจะไม่เป็นเพื่อนแกแล้วจำไว้เลย’  ยัยเค้กบ่นนิดหน่อยแต่มันก็เป็นการบ่นที่ทำให้ฉันยิ้มออก

 

“เออ จะจำเอาไว้เลย” ฉันหัวเราะนิดหน่อยแล้วก็กดวางสายไป แกล้งยัยนี้สนุกที่สุดแล้วล่ะ  หลังจากกดวางสายแล้วฉันก็เดินไปหายัยเปเปิ้ล ยัยนั่นยิ้มทัก แล้วพาไปโบกรถหน้าหอ

 

“เธอรู้หรอว่าจะขึ้นคันไหน?”  ยัยเปเปิ้ลหันมามองหน้าฉันแบบงงๆ  เดี๋ยว ฉันพูดอะไรผิด กรอกลับไปใหม่ได้ไหม

 

“ไม่ใช่คันไหน แต่ต้องเป็นสายไหน นี้เธอไม่เคยขึ้นหรอ?” เออ  ก็ฉันไม่เคยขึ้นนี่หว้า ปกติมีคนมารับมาส่งตลอด

 

“มีคนมารับมาส่งตลอด ไม่เคยขึ้นรถกลับเอง”  ยัยนั่นยิ้มนิดหน่อยแล้วพูดต่อ

 

“มีชีวิตสุขสบายขนาดนั้น แล้วทำไมต้องมาเช่าห้องอยู่แบบนี้ล่ะ”

 

     คำถามนี้ทำให้ฉันชะงัก  ฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันหนีออกมาเพื่ออะไร มันคงจะเป็นความคึกคะนองของวัยรุ่นหรืออาจเป็นเพราะฉันต้องการความเป็นส่วนตัว และการเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยเป็นคนธรรมดาสามัญทั่วไป ไม่ต้องมีตำรวจ หรือบอดี้การ์ดคอยคุมหน้าคุมหลัง  ฉันไม่เลือกที่จะบอกความจริงออกไป แต่เลือกที่จะเลี่ยงแทน

 

“เรื่องของฉัน อย่ายุ่ง” ฉันตอบแล้วหันหน้าหนีทันที เดี๋ยวยัยนี้จะสงสัยไปใหญ่แล้วถามโน่นถามนี่จนฉันพูดออกมาจนได้

 

“ก็ได้ ไม่ถามแล้ว ว่าแต่ซินจะไปซื้ออะไรอ่ะ?”

 

“หลายอย่าง”  ที่จริงจะไปซื้อบิกินี่สีแดงซะหน่อย =.,=

 

“ของใช้หรอ พอดีเลยฉันกำลังหาคนไปด้วย!”

 

"หรอ ลืมไปเธอไม่มีเพื่อนสินะ" ยัยเปเปิ้ลหันมามองฉันนิดหน่อย ฉันก็มองตอบ แล้วยัยนั่นก็แลบลิ้นใส่ ฉันเลยโชว์นิ้วกลางใส่ ยัยนั่นสะดุ้งเล็กน้อยแล้วก็หัวเราะแห้งๆ  ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอหรอกนะ..

 

"อ่ะ! รถมาแล้ว" 

 

ณ ตลาดแห่งหนึ่ง

 

     เห้ย ...ทำไมมาตลาดย่ะ ทำไมไม่ไปห้างที่มันติดแอร์เย็นๆตกแต่งหรูๆกันล่ะ มาเดินตลาดกลิ่นสาบมันเยอะนะรู้ไหม แถมยังร้อนจนอยากถอดเสื้อด้วย ดูเหมือนอาการนี้จะมีฉันเป็นอยู่คนเดียว ก็ดูยัยเปเปิ้ลร่าเริงกระดี้กระด๊ากระโดดโลดเต้นไปมาอย่างกับลิงในป่าสงวนแน่ะ ยัยนั่นตอนที่ขึ้นรถมาได้บอกกับฉันว่า 'เชื่อฉันสิ ตลาดที่ๆฉันจะพาไปมีของเยอะกว่าในห้างหรูๆอีกนะ' 

 

อ่อหรอย่ะ = = ฉันขอขีดค่าประโยคนั่นของเธอเลย มีแต่ป้าแก่ๆวางแผงขายของ บางคนก็หาบเดิน เห็นมือดำๆของยายพวกนั้นแล้วฉันไม่กล้าซื้อแฮะ

 

"นี่ เธอจะไปซื้ออะไรล่ะ ร้านสะดวกซื้ออยู่ข้างหน้านี้เอง" 

 

"มีเซเว่นไหม" ขอให้มีเถอะ อย่างน้อยฉันก็หาอะไรประทังชีวิตได้ ตามตรงเลยนะ ฉันทำอาหารไม่เป็นนนน

 

"ไม่มีหรอก นี้มันแถวชานเมืองนะ ไม่ใช่ในเมือง" ให้ตายสิ โชคไม่ได้เข้าข้างฉันเลย งั้นอย่างน้อยน่าจะมีร้านขายเสื้อผ้า

 

"ร้านขายเสื้อผ้าล่ะ" ยัยเปเปิ้ลพยักหน้าแล้วจูงมือฉันเดินแบบเร่งๆ และแล้วก็ถึง ...ร้านน่ารักดีแหะ แต่มันไม่มีบิกินี่[สีแดง]แฮะ มีแต่เสื้อขาย เดี๋ยวฉันเดินดูเองดีกว่า ให้ยัยเปเปิ้ลอยู่ด้วย เดี๋ยวก็ถามอีกจนได้ ฉันรำคาญญญ

 

"เราแยกกันตรงนี้นะ ฉันจะไปหาดูอะไรหน่อย"

 

"ไม่เอาอ่ะ! อยู่เป็นเพื่อนฉัน" ยัยเปเปิ้ลเข้ามากอดแขนฉันเอาไว้ ฉันเลยมองจิกไปที่ยัยนี้ เป็นใครมาจากไหนถึงมาจับแขนฉันได้ย่ะ นี้ถ้าฉันไม่หนีออกจากบ้านน่ะฉันอาจจะมีอิทธิพลพอที่จะเอาเงินมาเปลี่ยนตลาดใหม่ และ...เอาเงินฟาดหน้ายัยนี้ซะเลย ฉันยิ่งไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะอยู่ - -*

 

"ถอยไปนะ ฉันจะไปซื้อของ" ฉันสะลัดแขนแรงๆแต่ก็ไม่หลุด ยัยนี้มันปลิงทะเลชัดๆ

 

"ไม่เอานะ! อุตส่าห์ได้มากับเพื่อนทั้งทีช่วยไปเที่ยวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ นะนะ" ยัยบ้าเอ้ย แล้วฉันจะไปซื้อได้ไหมเนี้ย แต่เห็นยัยนี้แล้วนึกสงสารแฮะ คงจะไม่เคยมีเพื่อนมาด้วยสินะ ไปซะหน่อยก็ได้ยังมีเวลาทั้งวัน ตอบแทนเรื่องที่อธิบายให้นายวินเข้าใจล่ะกัน

 

"ก็ได้ๆ จะไปไหนล่ะ"

 

"เย้ >< ! ซินใจดีที่สุดเลย ! ไปกินข้าวกันเถอะ เมื่อตอนกลางวันเธอก็ไม่ได้กินใช่ม้า~" ใช่แล้วล่ะ เพราะเกิดเรื่องบ้าๆนั่นไง ทำให้ฉันกินข้าวไม่อิ่ม 

 

ฉันเดินมาเรื่อยๆก็มาเจอร้านอาหารตามสั่ง มีคนนั่งกันแน่นเอียด เสียงคุยฮือฮาเสียงดัง ฉันเริ่มรู้สึกขนลุก ร้านแบบนี้จะสะอาดรึเปล่านะ แล้วนี่ ..ฉันเป็นพวกอนามัยจัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่..

 

"ป้าค่า!พัดทะเลรวมมิตร1ค่ะ!" ยัยเปเปิ้ลตะโกนสั่งอาหาร ส่วนฉันหรอ..

 

"มีเมนูไหม" 

 

"นี่ ซิน ..เธอมาจากตระกูลพวกลูกคุณหนูจริงๆสินะ ที่แบบนี้เขาไม่มีเมนูให้หรอก เอางี้เดี๋ยวฉันสั่งให้" ยัยเปเปิ้ลหันไปสั่งกระเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่สุกให้ฉัน รสชาติมันจะเป็นยังไงนะ อยากจะรู้เหมือนกัน

 

ผ่านไปสัก 15 นาที ...

 

"เอ้า! ได้แล้วจ๊ะสาวๆ" มีลุงหน้าตายิ้มแย้มคนหนึ่งเดินถือจานอาหารสองจานมาวางที่โต๊ะ หืม..กลิ่นหอมดีจังเลย กลิ่นแบบยั่วต่อมน้ำลายฉันให้ไหลหยดย้อยได้เลยนะเนี้ย ยัยเปเปิ้ลซัดข้าวกับปลาหมึกไปคำแรก ฉันจึงกินตาม..

 

อร่อย *0* !! อร่อยมาก แถมกลิ่ยังหอมด้วย ~!

 

จากนั้นเราก็กินจนหมด เดินออกมาจากอาหารยังไม่ถึงครึ่งก้าว ยัยเพื่อนตัวดีก็ชวนให้ไปลองโน่นลองนี่ ฉันว่าน้ำหนักฉันจะขึ้นเพราะยัยบ้านี้ล่ะ

 

ตกเย็น...

 

"เห้อ~ อิ่มเนอะ แต่ก็อร่อยสุดๆไปเล้ย!" ยัยเปเปิ้ลเลียปากแผล่บๆ ฉันคิดในใจ อย่างกับหมาแน่ะ แต่ก็ได้แค่คิดไม่อาจพูดออกไปได้ ทั้งวันยัยนี้เอาแต่พาฉันเข้าร้านโน่นออกร้านนี้ ถือว่ามาครั้งนี้ก็ไม่เสียเที่ยวสักเท่าไหร่ ฉันได้เรียนรู้การใช้ชีวิตของคนธรรมดามาเยอะ พวกเขาอยู่กันแบบง่ายๆมีการแบ่งปันซึ่งกันและกัน มนุษย์ก็ต้องพึ่งมนุษย์ด้วยกันสินะ แล้วจะให้ไปพึ่งสัตว์ตัวไหน ??

 

"อ่ะ! บิกินี่ตัวนั้น!!" ยัยเปเปิ้ลตะโกนเสียงดังพร้อมชี้ไปทางด้านหลังของฉัน ฉันจึงหันไปช้าๆ 

 

ให้ตายสิ! บิกินี่ลายสตอรเบอรี่!! น่ารักเป็นบ้า!

 

"อยากได้เนอะ.." 

 

"ก็ไปซื้อสิ"

 

"ไม่มีตังค์"  แต่ฉันมี ฉันก็อยากจะได้เหมือนกัน ลายสตอรเบอรี่เลยนะ รู้สึกว่าจะเหลือตัวเดียว อยากได้อ่ะ ทำไงดีฟ่ะ..

 

"เรากลับกันเถอะ เย็นมากแล้ว" 

 

"เฮ้ย!เดี๋ยว!" ฉันเผลออุทานออกมา ก็ฉันออกมาข้างนอกนี่เพื่อมาซื้อบิกินี่ไปทะเลกะตาวินนะ! จะให้ฉันกลับมือเปล่าได้ยังไง เสียตังค์ฟรีๆเลยสิ

 

"อะไร จะซื้ออะไรอีกหรอ" ยัยเปเปิ้ลหันกลับมาแล้วยืนมองฉัน

 

"เอางี้ เดี๋ยวฉันจะซื้อบิกินี่ให้ เอาปล่าว" ของฟรี ใครจะไม่เอาเนอะ

 

"จริงหรอ อยากได้เหมือนกันนะ แต่ฉันไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ไม่เป็นไรหรอก" ยัยเบอะ !! ของฟรีทั้งทีทำไมแกไม่อาวววว แล้วฉันจะไปซื้อยังไงล่ะเนี้ย ทำไงดีๆๆๆ!

 

"ทำไมหรอ ซินจะซื้อบิกินี่หรอ จะซื้อไปทำไม" โอ้ยยัยเก่ง รู้ทันไปซะทุกเรื่องเลยนะ ! ขอล่ะไม่รู็สักเรื่องจะได้ไหม ช่างมันเถอะ แกจะถามก็ถามไป ฉันขอไปซื้อของๆฉันก่อน

 

แล้วฉันก็เดินลิ่วๆไม่สนใจคำเรียกของยัยเปเปิ้ลเลี้ยวเข้าร้านไปเรียบร้อย ฉันเดินเลือกสักพักก็ได้บิกินี่สีแดงลายลูกเชอรี่มาเรียบร้อย สวยจังเลย กลับหอไปลองดูดีกว่า ลั้ลล้า~

 

อ่ะ ...ยัยนั่นอุตส่าห์มาเป็นเพื่อน ซื้อไปฝากหน่อยก็แล้วกัน ..ฉันเดินไปหยิบบิกินี่ลายสตอรเบอรี่ตัวเดิมที่ยัยนั่นบอกว่าชอบ ไปจ่ายที่เคาเตอร์ พอเดินออกมาจากร้านก็เห็นยัยนั่นนั่งรออยู่บนม้านั่ง

 

"อ่ะ ฉันซื้อมาฝาก" ฉันยื่นถุงให้ยัยเปเปิ้ล ยัยนั่นก้มลงดดูของในถุง แล้วก็เงยหน้าถามฉัน

 

"เธอจะซื้อให้ฉันทำไม?" 

 

"ค่าปิดปากไงล่ะ ต่อจากนี้ฉันจะทำอะไรไม่ต้องถาม" ยัยนั่นพยักหน้าแล้วก็เดินไปโบกรถ

 

ในที่สุดฉันก็ได้บิกินี่สีแดงมาใส่แล้ว >< !!!