Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

7.9

เขียนโดย The_girl_sama

วันที่ 21 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.14 น.

  12 chapter
  10 วิจารณ์
  19.43K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2556 02.31 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

8) ตาลุงหนวดนั่น!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     ลั้ลล้า~ ฮูล้า ฮูล้า~ ในที่สุดวันที่จะได้ไปทะเลกับนายวินก็มาถึง~ แหม่ เมื่อคืนกว่าจะทำงานได้เสร็จ พอกลับมาถึงหอล้มตัวนอน แต่มัน!แทบนอนไม่หลับเพราะตื่นเต้นนี้แหละ ! ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากทำตัวเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงเลยแฮะ แต่มันอดตื่นเต้นและดีใจไม่ได้จริงๆ ><

 

หลังจากที่ฉันแต่งตัวทำอะไรเสร็จนายวินก็โทรให้ออกไปหาเขาทันที ในหัวก็เอาแต่คิดว่ากิจกรรมที่จะทำเมื่อไปถึงทะเลเป็นอะไรดีน๊า~ 

 

"อ้าว จะไปไหนหรอซิน" เพล้ง!! ความคิดของฉันถูกทุบตีด้วยเสียงของยัยเปเปิ้ล ให้ตายเถอะ อย่ามาขัดเวลาที่ฉันกำลังมีความสุขได้ไหม !

 

"เรื่องของฉัน!!" ฉันตะหวาดแว้ดใส่ยัยเปเปิ้ล แต่ยัยนี้คงเป็นพวกสีทนได้สินะ เอามืออุดหูแล้วยิ้มหน้าระรื่นซะงั้น ยัยโรคจิต!!

 

"วันนี้อารมณ์ดีอะไรหรอ เห็นยิ้มตั้งแต่ลงบันไดจนมาหน้างอตรงนี้เนี้ย" อารมณ์เสียก็เพราะเธอนั่นแหละ โดนขัดแบบนี้ฉันจะเลี่ยงยังไงดีล่ะ ยัยโรคจิตนี่ถ้ารู้ว่าฉันจะไปทะเลต้องขอไปด้วยแน่ๆเลย เอ๊ะ!? แต่ถ้ายัยนี้ไปด้วยแล้วฉันจะเดือดร้อนทำไม ? หรือเพราะว่าฉันอยากจะไปกับนายวินแค่สองคน สองคนเท่านั้น... พูดแล้วก็เขินแฮะ! ตื่นเต้นจนจะฉี่ราดอยู่แล้ว มันก็เป็นแค่อารมณ์ที่อยากจะไปเฉยๆนั่นแหละ ฉันแค่ชอบการผจญภัย ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษหรอกน่า !! พูดเตือนตัวเองได้สักพักก็มีเสียงบีบแตรมาจากรถของนายวิน อย่าเร่งฉันให้มากจะได้ไหม..

 

"อ้าว นั่นวินนี้ อย่าบอกนะว่าจะไปไหนกันสองคน ?" อะจึ๋ย! ให้ตายเส่!! อย่ารู้ทันฉันให้มากได้ไหมมมมม

 

"แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย" เห็นหน้านิ่งๆแบบนี้แต่ในใจฉันกระวนกระวายอย่างหนักเลยนะเว้ย.. ฉันอยากให้แกรีบๆไสหัวออกไปจากไม้กระดานแผ่นนี้ แผ่นที่อยู่ข้างหน้าฉัน เดินไปไหนก็ได้ ขอแค่แกหลีกทางให้ฉันพอ ขอให้ฉันมีความสุขโดยที่ไม่ต้องเอาตัวเกะกะ(?)อย่างแกไปได้ไหมมมม!!

 

"ช่างเถอะ ขอให้สนุกนะ" แล้วก็เดินจากไป.. ทำไมยัยนี้ให้ง่ายจัง คงจะไม่ได้โกรธฉันหรอกนะ แต่ก็ยิ้มให้กันอยู่นี้.. ช่างปะไร เจ้ซินคนนี้ไม่แคร์ย่ะ โฮะโฮะ !

 

 

และในที่สุดก็ถึง...

 

 

"อ่า อากาศดีจังนะครับ" นายวินพูดขึ้นขณะเปิดประตูลงจากรถด้วยใบหน้าระบายยิ้ม ก็มีนายยิ้มได้อยู่คนเดียวนั่นแหละ!! กว่าจะหาทางมาเจอก็แทบแย่! รู้ว่าไปไม่เป็นแล้วทำไมไม่เอาแผนที่มาห้ะ! ให้ตายสิ อารมณ์ดีๆของฉันหายวับไปกับตา แต่มันก็หายไปตั้งแต่เจอหน้ายัยเปเปิ้ลแล้วล่ะ ! หงุดหงิดๆๆๆ 

 

ครืน.. ซุ่ม !

 

     เสียงคลื่นทะเลกระทบหาดทรายดังมาจากข้างหน้าของซิน ลมเบาๆกระทบกับใบหน้าเนียนสะอาด หวนให้นึกถึงเมื่อยังอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านที่อยู่ตั้งแต่เกิดของเธอ.. เวลาเธอหงุดหงิดก็มักจะปีนขึ้นไปนั่งบนหน้าต่าง เมื่อลมเย็นๆพัดผ่านร่างกายของเธอ มันจะช่วยเป็นยาลดความเครียดและความหงุดหงิดให้กับเธอ.. ป่านนี้จะเป็นยังไงกันบ้างนะ รู้สึกคิดถึงจัง.. ความรู้สึกของเธอโดนขัดขึ้นโดยเสียงของชายหนุ่มคนสนิท ชายหนุ่มที่มาเปลี่ยนชีวิตของเธอ..

 

"ซินครับ!! ลองมาดูนี้สิ!"

 

"ให้ตายสิ เล่นบ้าอะไรอีกล่ะ" พูดแล้วก็ยิ้มๆให้กับความน่ารักของนายวิน ซึ่งตอนนี้กำลังจิ้มๆไปที่ปูสีส้มตัวหนึ่ง

 

"ไปจิ้มมันทำไมล่ะ" ถึงจะพูดแบบนั่นแต่ฉันก็นั่งยองๆแล้วเอานิ้วจิ้มๆมันเหมือนกัน

 

"มันตัวเล็กน่ารักดีนะ" นายวินค่อยๆก้มลงมองมันอย่างช้าๆ ฉันที่เป็นคนขี้แกล้งอยู่แล้ว ก็เลย..

 

พลั่ก! อ๊ากกกกกก!!

 

หว้า.. โทษทีนะพอดีมือมันลื่น ก็เลยเผลอไปผลักนายซะหน้าจุ่มปูซะอย่างนั่น ฮ่าฮ่า

 

"คุณซิน!!" นายวินโผล่หัวขึ้นมาจากทรายแล้วแหกปากลั่น ปูยังคงหนีบอยู่ที่แก้มของเขา เห็นแล้วมันจี้ต่อมหัวเราะฉันเป็นบ้า !

 

"ฮ่าฮ่า เรียกฉันทำไมหรอ อุ๊! ฮ่าฮ่าฮ่า.." ไม่ไหวจริงๆ ขำหน้าตาตานี่มากเลย ฮ่าฮ่าปูยังหนีบอยู่เลย! ให้ตายสิ ขำจนหยุดไม่อยู่แล้ว !

 

"โถเอ้ย ขำไปเลยนะ โอ้ย!" ฮ่าฮ่า! ดูสิปูหนีบแก้มตานั่นซะแดงเลยแถมยังหนีบแรงกว่าเดิมด้วย โอ้ยย ขำเป็นบ้า!

 

"โอ้ยๆ เจ็บๆ.." นายวินโอดครวญเบาๆ พร้อมกับเอาปูที่หนีบแก้มของเขาออก ดูหน้าตอนเอาออกสิ ฮ๊าฮาาาา!! และฉันก็ยังขำไม่หยุด จนนายวินนั่นหน้าหงิกหน้างอ

 

"คุณซินจะหัวเราะอะไรนักหนาครับ คุณแกล้งผมนะ รู้มั้ยว่ามันเจ็บ.." เห้ย! อย่ามาทำหน้าบูดเหมือนตูดเป็ดนะ ยิ่งนายส่งสายตาเหมือนจะร้องไห้นั่นมาให้ฉัน ฉันยิ่งอยากจะจับนายกดลงกับเตียงจริงๆ!!

 

"อะ...ไปหาที่พักก่อนเเถอะ.." ฉันหันหน้าหนีด้วยใบหน้าที่มันแดงระเรื่อพร้อมกับเอามือดันหน้านายวินให้หันไปที่อื่น หัวใจฉันจะเด้งออกมาอยู่แล้วนะ นายอย่าทำตัวให้มันน่ารักมากสิ ฉันคือเจ้ซินผู้ยิ่งใหญ่นะย่ะ... ถึงมันจะเป็นอดีตไปแล้วก็เถอะ

 

 

ผ่านไป 20 นาที..

 

 

     บังกะโลที่นี้เล็กจัง.. ความคิดแรกที่แทรกแซงเข้ามาในหัวขณะเอากระเป๋าไปวางไว้บนห้อง ก็มันเล็กจริงๆนี้ ถึงมันจะใหญ่กว่าหอนิดหนึ่งก็เถอะ แล้วก็มีลิฟแคบๆให้ขึ้นลงช้าๆ ในห้องตกแต่งโทนสบายๆตามสไตล์บ้านใกล้ทะเล มีต้นมะพร้าวเป็นลายของห้องน้ำ มีสบู่.. ทำไมชอบมีแต่สบู่อยู่ในห่ออย่างเดียวนะ ขอยาสระผมบ้างก็ได้ ถ้านายวินไม่เอามาด้วยป่านนี้คงต้องเดินหาซื้อกันจ้าละวัน เพราะที่นี้มีแต่ร้านฟาดฟู้ดที่เปิดขาย !

 

     คิดไปก็เท่านั้น ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า.. ชุดนั่นก็คือบิกินี่สีแดงลายลูกเชอรี่นั้นแหละ!! พอจะได้ใส่ทำไมมันตื่นเต้นแบบนี้นะ! ไฟในตัวมันลุกโหมขึ้นมาแปลกๆ ! ถ้าฉันใส่แล้วตานั่นจะว่ายังไงบ้างนะ ! อ๊าย!!  ตื่นเต้นๆๆ! ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่นายนั่นจับมือฉันซะอีก ในชีวิตนี้ฉันก็ใส่บิกินี่แค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นล่ะ แล้ว.. แล้วยิ่งตานั่นอยู่ด้วย มันก็นะ.. 

 

ก๊อก ก๊อก

 

อึ๋ย!! ตกใจหมดเลยใครมาเคาะว่ะ! คนกำลังอินๆอยู่ มาทำให้ตกใจเดี๋ยวแม่ยิงทิ้งซะหรอก! ก็บ่นได้แต่ในใจแต่พูดออกมาไม่ได้ เท้าก็เดินย่ำๆไปเปิดประตูให้ด้วยความไม่เต็มใจ แต่พอเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าห้อง ความตื่นเต้นมันก็เข้ามาแทนที่ความโกรธ ให้ตายเถอะ!! ขาว! ขาวเป็นบ้า!

 

     คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็คือนายวินนั่นเอง นายนั่นใส่กางเกงว่ายน้ำลายคลื่นทะเลกับปลาดาวสีออกเทาๆ ร่างเปลือยข้างบนของเขาทำให้ฉันใจเต้น แม้จะเห็นมาแล้วหลายคน แต่ทำไมกับตานี้ฉันชอบตื่นเต้นอยู่เรื่อยนะ คงเพราะมันขาวมากเลยล่ะมั้ง แถมยังกว้างมากด้วย หน้าเอามีดไปสลักให้เป็นรูปหัวใจแฮะ [เห้ยยย] ไม่รู้เพราะฉันจ้องแผงอกตานี้นานไปรึเปล่า ทำให้ตาวินทักขึ้นมา

 

"มองหน้าอกผมนานๆผมก็เขินนะ" พูดแล้วยังเขินด้วย!! ตาโรคจิตนี่ ถ้าได้อยู่ร่วมโลกกับยัยเปเปิ้ลมีหวัง โลกแตกแน่ๆเลย บรึ๋ยยย..

 

"ไม่น่ามองหรอกย่ะ" ปิดประตูใส่หน้าตาซะ สะใจแปลกๆ ฮุฮุ เอาล่ะๆย้อนกลับมาประเด็นบิกินี่ดีกว่า ว่าแล้วก็ก้าวฉับๆตรงไปยัง ทูพีซผืนน้อยที่วางพาดอยู่บนเตียง เห็นแล้วอยากใส่เร็วๆจัง งั้นใส่เลยดีกว่า ^o^

 

"เอ๊ะ ทำไมมันคับๆนะ หน้าอกฉันใหญ่ขึ้นหรอ" ฉันว่าฉันก็เลือกไซส์ที่เหมาะแล้วนะ ดูมันล้นๆแปลกๆ -.- หรือเพราะว่าฉันกินเยอะ ? ต้องเป็นเพราะตอนที่ไปตลาดกับยัยเปเปิ้ลแน่ๆเลย! แต่ขาแขนฉันก็เรียวอยู่นะ หรือฉันคิดไปเอง.. คิดไปคิดมามันก็จะบ่ายล่ะ กะจะเล่นรับอรุณตอนเช้าซะหน่อย เห้อ.. ช่างมันเถอะ ฉันไม่ค่อยมั่นใจเลยแฮะ รูปร่างฉันตอนนี้ก็ไม่รู้เป็นยังไง ถ้าจะให้ไปถามตาซื่อบื้อนั่นก็ไม่กล้า หาอะไรมาคลุมก่อนล่ะกัน !

 

ฉันเปิดประตูออกมาพร้อมเสื้อคลุมสีครีมที่มีชุดทูพีซอยู่ข้างใน โล่งๆเย็นๆหวิวๆดีแฮะ ไม่ได้ใส่มาตั้งนานเลย แล้วตาซื่อบื้อนั่นหายไปไหนแล้วเนี้ย 

 

"คุณซิน!!" พูดถึงก็มาเลยแฮะ ตายยากจริงอะไรจริง ว่าแต่? ...ทำไมนายมองฉันแบบนั่นย่ะ - -

 

"ทำไมมองฉันแบบนั่นห้ะ" สายตาของตานี้ดูจะมองมาที่ร่างของฉันชัดๆ มองแบบไม่แอบเลยนะย่ะ ขนาดฉันพูดขนาดนี้แล้วยังจะมองอยู่อีก มันมีอะไรให้หน้ามองว่ะ ..เห้ย ! หรือว่าฉันจะอ้วนขึ้นจริงๆ!

 

"นายวิน! นายมองอะไรย่ะ!" ฉันตะคอกใส่หน้าตานั่น จนสุดท้ายก็หันมามองที่หน้าฉันสักที ฉันเกร็งๆที่จะฟังคำพูดตานี้แฮะ..

 

"ไปเอาชุดคลุมมาจากไหนหรอครับ สีน่ารักดี" แป๋วววว!!! แกจะไปสนทำไมเรื่องชุดคลุมมมมม!!

 

"ในห้องไง!" ฉันพูดอย่างไม่พอใจแล้วเดินชนไล่ตาวินแรงๆเพื่อเดินลงบันไดไปยังชายหาด ดูตานั่นจะไม่รู้ว่าฉันโกรธอะไร แต่เรื่องอะไรฉันจะบอกนายล่ะ เชอะ

 

"เดี๋ยวก่อน รอผมก่อนสิครับ" นายวินพยายามเดินตามฉันมาอย่างทุลักทุเล ตกลงนายจะวิ่งหรือจะเดินกันแน่ ? 

 

"คุณโกรธอะไรผมเนี้ย??" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโกรธอะไร -3- [อ้าววว] แค่รู้สึกว่า ทำไมนายไม่ลองถามบ้าง.. ว่าข้างในชุดคลุม.. มีอะไรอยู่ ให้ตายสิฉันคิดอะไรเนี้ย ตานั่นเป็นคนซื่อบื้อไม่สนเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เห้ออ...

 

     ฉันลอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ดินที่ขาวสะอาดถูกฉันเหยียบเป็นรอยไปทีละก้าว ลมทะเลถูกพัดขึ้นมาถึงฝั่ง สายลมทำให้ผมสีแดงตรงเหยียดของฉันปลิ้วไสวจนพันกันยุ่งเหยิง บรรยากาศแบบนี้ทำให้มีคู่รักหลายๆคู่เริ่มเดินกุมมือกันออกมาจากบังกะโล บางคนเล่นน้ำกันสนุกสนาน บางคนกอดคอต่อกระซิกกันอย่างโรแมนติก เห็นแล้วอิจฉานิดๆแฮะ ฉันไม่เคย.. กุมมือใคร  ไม่เคย.. จูบอรุณสวัสดิ์และราตรีสวัสดิ์ ไม่เคย.. นั่งป้อนข้าวให้กันและกัน ไม่เคย..

 

หมับ!

 

"เห้ย!" ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีผู้ชายวัยกลางคนเข้ามาจับข้อมือของฉัน !! ข้อมือขาวเนียนของฉัน!! เดี๋ยวก่อนนะ.. หน้าคุ้นๆแฮะ ใจเย็นไว้ซิน.. ตั้งสติแล้วถามออกไป

 

"นายต้องการอะไร" นายนี้ก็เหมือนกับคนธรรมดาๆแฮะ แต่งตัวอย่างกับนักท่องเที่ยว ความคิดแวบหนึ่งที่โดนจับข้อมือ.. ฉันถูกพบตัวแล้วหรอ !? แต่พอเห็นการแต่งตัวก็ไม่น่าจะใช่ ตาลุงนั่นขยับปากพูด

 

"เสือบิน.. กระต่ายวิ่ง.." เฮือก!! ในวินาทีนั่นลมหายใจของฉันมันได้หยุดไปชั่วขณะ! อย่าบอกนะว่าพวกอื่น!! มันมีคนเดียวหรือว่ามาเป็นฝูง ให้ตายสิสถานการณ์แบบนี้ฉันควรจะใจเย็นก่อน!!

 

     การแก้ปัญหาคือ ! หนีแม่มส์!! ใครจะอยู่ให้รุมทึ้งฉันล่ะ ขอหนีเอาตัวรอดก่อนล่ะกัน ฉันสะบัดแขนของตัวเองแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งทันที! ตาลุงนั่นตะโกนเรียกชื่อฉันแว่วๆ แต่ฉันไม่ทันฟัง แถมมันยังไม่วิ่งตามมาด้วย ได้โอกาสฉันก็วิ่งไปหลบในร้านฟาดฟู้ดแห่งหนึ่ง เสียงหายใจของฉันถี่ลงเรื่อยๆ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอพวกอื่นในสถานการณ์แบบนี้! มันเป็นเวลาพักของฉันนะ ให้ฉันได้มีอิสระซะบ้างเส่~

 

หมับ!

 

"แว๊กก!!" มือมันไปก่อนสมองซะแล้ววว! ฉันตบเข้าที่หน้าของคนที่มาจับไหล่ของฉันอย่างแรงด้วยความตกใจแอนด์ตื่นเต้นเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นตรงหน้าฉัน แต่เสียงนี้มัน... นายวิน! 

 

"เฮ้! ฉันขอโทษ ฉันตกใจน่ะ" ฉันก้มดูใบหน้าแดงก่ำของนายวิน ตานั่นโอดครวญนิดหน่อย คนเริ่มมามุงดู ฉันจึงส่งมือให้ตานั่นจับ 

 

"อ่า ขอบคุณครับ.." หมับ! ฉันสะดุ้งเล็กน้อยกับการที่นายนี้จับหมับเข้าที่มือของฉัน แบบว่า.. มือนายนุ๊มนุ่มเนอะ ฉันที่มัวแต่ยืนนิ่งไม่เป็นอันทำอะไรเพราะตื่นเต้นกับการโดนจับมือจากนายซื่อบื้อ นายวินกระตุกมือฉันเบาๆเพื่อให้ฉันดึงขึ้น สติฉันเริ่มกลับมา แล้วดึงตัวนายวินขึ้น ..ตัวหนักเป็นบ้า

 

"ว่าแต่ทำไมวิ่งหนีผมล่ะ โกรธอะไรผมรึเปล่า" ฉันไม่ได้วิ่งหนีนาย - - ฉันวิ่งหนีตาลุงนั่นตะหากเล่า แต่พูดไปตานี้ก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี คนมันซื่อบื้อนิเนอะ ฉันยืนคิดหาเหตุผลอยู่สักพัก ก็ได้คำตอบ

 

"หิวข้าวมากน่ะ ก็เลยวิ่งมาที่ร้านนี้" เหตุผลปัญญาอ่อนมากกกกก !!

 

"อ่อครับ บ่ายแล้วนิเนอะ ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินเลย" แต่มีรึ ที่นายซื่อบื้อนี้จะไม่เชื่อ !

 

     จะหิวหรือไม่หิวก็ต้องกินก่อนล่ะฟ่ะ ..ความเครียดและกังวลทำให้อาหารที่แสนอร่อยเหาะกลายเป็นรสชาติสุดแสนห่วยบรมได้ในทันตา.. ก็ตาลุงนั่นอาจจะเป็นมาเฟียที่คิดจะลักพาตัวฉันไปเรียกค่าไถ่ หรืออาจจะเป็นคนของตระกูล เอมม่าแพนธ์ก็ได้ ถ้าเป็นอย่างหลังนี้ซวยโครตๆเลย พวกนายทีนจะตามตัวฉันเจอในไม่ช้านี้ ข่าวหน้าจะเร็วพอสมควร ให้ตายเถอะ... ฉันกำลังกลัวสินะ 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา