Love Story บทเรียนรักไม่รู้จบ

 

-------------------------------Love Story ( I ) 03
       
           
             คุณหมอเข้ามาตรวจนั่นตรวจนี่ฉันสักพัก ก็ให้ฉันนอนพักผ่อน .. ที่จริงฉันก็ไม่ได้ความจำเสื่อมอะไรหรอก แค่ปวดหัว แต่หลงๆลืมๆนิดหน่อยเลยอาจจะจำครอบครัวของตัวเองไม่ได้(?)             ''เธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ''           ''เธอสมองกระทบกระเทือนน่ะครับ คงเป็นเพราะศีรษะกระแทกกับของแข็งอย่างแรง  แต่เธออาการไม่ได้ร้ายแรงมากอาจจะจำไม่ได้บางเรื่อง แต่เวลาผ่านไปเธอน่าจะค่อยๆจำอะไรได้เองครับ''            เมื่ออธิบายอาการคร่าวๆของฉันเสร็จคุณหมอก็ขอตัวไปตรวจคนไข้ท่านอื่นต่อ ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆที่อยู่กับคนที่แม้แต่ชื่อยังจำไม่ได้            ''สวีท.. ฉันเอเดนนะ  นั่นโจฮาน ส่วนที่นอนอยู่เตียงข้างๆเธอคือน้องสาวฉันชื่อเฟอร์รารี่''เอเดนบอกเป็นลำดับๆ            ''นายเป็นอะไรกับฉันล่ะ ไม่ใช่พี่ชาย หรือญาติฉันหรอ''            ''ไม่ใช่หรอก .. ฉันรู้จักเธอเมื่อ2-3วันก่อน เราไม่ได้เป็นญาติกัน''            ''แล้วทำไมฉันเป็นแบบนี้ล่ะ ..''            ''...''เอเดนเงียบ เขาไม่ตอบคำถามฉัน            ''ฉัน.. รู้สึกจะจำได้ลางๆ..''ฉันพูดไปก็พยายามนึกไป            ''?''            ''ห้องน้ำ ... ฉันโดนรุมทำร้ายในห้องน้ำเหรอ?''คำถามของฉันทำให้ทั้งเอเดนและโจฮานเหงื่อตก            ''ปกติแล้วฉันเป็นคนไม่ดีหรอ?''            ''ปล่าวนะ!''            ''แล้วทำไม...''            ''เธอจะไปสนใจทำไม ไอ้ความทรงจำแบบนั้นน่ะให้มันหายไปเลยซะยังจะดีกว่า!''            ''ทำไมต้องโมโหด้วย''            ''ก็เธอทำตัวน่าโมโหทำไม? เรื่องดีๆระหว่างเราทำไมจำไม่ได้ ทำไมเธอถึงจำได้แต่เรื่องที่มันแย่ๆในชีวิตเธอ!?''เขาขึ้นเสียงใส่ฉันอีก ครั้ง ดูเหมือนว่าเสียงเขาจะดังพอที่จะทำให้เฟอร์รารี่น้องสาวของเขาตื่น            ''พี่เอเดน... พี่โจฮาน... ฮึก ฮือ..''สาวสวยน่ารักตื่นขึ้นได้ไม่เกิน1นาทีเธอก็ร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ มันเป็นภาพที่ฉันเห็นแล้วรู้สึกเศร้ามากมายอย่างบอกไม่ถูก            ''ฉันอยู่นี่.. เธอปลอดภัยแล้วนะ''โจฮานเข้าไปปลอบโยนหญิงสาว ฉันสังเกตเห็นว่าเอเดนมีสีหน้าไม่พอใจและเขากำลังจะไปแยกสองคนนั้นออกจากกัน             ''เอเดนฉันหายใจไม่ออกเลย... พาฉันไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยนะ''เขามองฉันอย่างชั่งใจ แล้วก็ยอมพาไปแต่โดยดี
                         ฉันกับเอเดนมาสวนสาธารณะข้างๆโรงพยาบาล โดยที่เขาเข็นรถเข็นให้ฉันมาตลอดทาง สีหน้าของเขาดูยังไม่หายกังวลกับเรื่องของโจฮานและเฟอร์รารี่             ''นายกังวลหรอ''             ''ฉันแค่ไม่ไว้ใจ  ฉันไม่อยากให้เฟอร์เสียใจ''             ''เธอเคยบอกนายหรอว่าเสียใจ''ฉันถามกลับ             ''ไม่.. แต่ฉันคิดว่ามันต้องทำเฟอร์เสียใจสักวันแน่ๆ''             ''หวงน้องมากไปรึปล่าวเอเดน..''ฉันเรียกชื่อเขาออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร น่าแปลกที่ทั้งเขาและฉันหันมองสบตากันพร้อมกันอย่างประหลาด             ''ฉันดีใจที่เธอยอมเรียกชื่อฉัน''             ''ฉันไม่เคยเรียกชื่อนายเลยรึไง''             ''ชื่อฉันเธอยังไม่อยากรู้ด้วยซ้ำ.. แต่เหตุผลคงต้องรอให้เธอจำมันได้ก่อนแล้วกัน''             ''ถ้าอย่างนั้นฉันเรียกเอเดนตลอดเลยได้มั้ย?''ฉันถามหยั่งเชิง             ''ได้สิ  ไม่อยากจะบอกว่าฉันดีใจมากเลยล่ะ''             ''บางครั้ง การที่ฉันจำอะไรไม่ได้ มันอาจจะดีอย่างที่นายว่าก็ได้นะ...''             เราสองคนสบตากันอีกครั้ง กว่าที่ฉันจะรู้ตัวใบหน้าของเขาก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ.. จนปลายจมูกของเราชนกันนิดหน่อย ฉันรับรู้ถึงความร้อนของใบหน้าตัวเองและการเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนแปลงไป มันเต้นรัวเสียจนฉันอยากจะควักเอามันออกมาให้เขาดู              ''ฉัน... ''เขากระซิบข้างใบหูฉันเบาๆแต่ก็หนักแน่นพอที่จะทำให้ฉันตั้งใจฟังให้จบ              ''...''              ''ชอบเธอ...จริงๆ...''              ''...''              ''My...Sweetheart'' เขาจะรู้มั้ยนะ... ว่าฉันไม่เคยฟังเพลงไหน ประโยคไหน ที่ไพเราะหรือน่าฟังเท่านี้มาก่อน              ''Let  me kiss you..''ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยอะไร ริมฝีปากได้รูปของเขาก็ทาบทับลงบนแก้มของฉัน มันเบามากสะจนฉันรู้สึกเย็นวูบไปทั้งตัว              เอเดนไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาไล่ริมฝีปากไปจนถึงเรียวปากของฉัน ...ฉันตัดสินใจเบือนหน้าหนีเขา เอเดนมีแววตาสงสัยและสับสนไปหมด จนฉันเองไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ              ''ทำไม..''              ''ฉันขอโทษ.. ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เอเดน..''              ''เธออยากให้มันเป็นแบบไหนสวีท! บอกฉันมาสิว่าเธอต้องการแบบไหน!''              ''ฉันไม่รู้! .. ฉัน ..''              ''เธอทำไม! ไหนพูดออกมาสิว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมเธอมีอะไรไม่บอกฉันตรงๆ? เธอช่วยคิดว่าฉันเป็นคนรู้จัก เป็นเพื่อนเธอ หรือแม้แต่เป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอมาหน่อยจะได้ไหม!''              ฉันเงยหน้าขึ้นมาเขาอีกครั้งก่อนที่ฉันจะรู้สึกว่าทุกอย่างมันกลับมาเป็นแบบเดิม              ''แล้วนาย..อยากจะรู้อะไร?''              ''หึ!  ถ้าเธอจะใจดีขนาดนั้น ก็ช่วยเล่ามาตั้งแต่เธอลืมตาดูโลกเลยก็แล้วกัน!''
               ''ฉันเกิดมา ในบ้านที่ไม่มีอะไรเลย .. ตอนเด็กๆฉันชอบที่จะขอให้พ่อแม่ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ ทั้งๆที่ฉันก็รู้ดีว่าบ้านเราไม่มีเงิน''ฉันค่อยๆเล่าให้เอเดนฟัง
              ''พ่อ แม่ฉันสงสารฉัน พวกเขาจึงขยันทำงานเก็บเงิน จนบ้านเราเริ่มฐานะดีขึ้นเรื่อยๆ  ฉันเองก็ได้ย้ายมาเรียนโรงเรียนดังๆที่มีแต่คนรวยๆเขาเรียนกัน''
              ''แล้วยังไงต่อ''              ''ฉันเรียนได้ประมาณ2วัน ฉันก็มีกลุ่มเพื่อน  พวกเราสนิทกันแต่ลับหลังฉันพวกเขาก็เอาฉันไปใส่ร้าย  เพื่อนๆในห้องบอกฉันอย่างนั้นแต่ฉันไม่เคยเชื่อ''              ''จนวันนึงมีผู้ชายรุ่นเดียวกัน เข้ามาพูดคุยกับฉันและบอกชอบ ฉันตอบตกลงโดยไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือแฟนของเพื่อนคนนึงในกลุ่มฉัน''             ''แต่เธอก็ไม่ได้แย่งแฟนเพื่อนมานี่? ฉันคิดถูกมั้ย''             ''จริงอยู่ที่ฉันไม่ได้คิดจะแย่งผู้ชายคนนั้น แต่เพื่อนฉันก็เอาไปเล่ากันปากต่อปาก จนในที่สุด.. เพื่อนฉันที่เป็นแฟนของผู้ชายคนนั้นก็ฆ่าตัวตาย..''             ''...''เอเดนอึ้งกับสิ่งที่ฉันเล่า             ''ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่กล้าคุยกับใคร .. พอมีใครเข้ามาคุย ฉันจะไม่อยากยุ่งด้วย''             ''ทำไม..''             ''นั่นก็เพราะ..''             ''...''             ''ฉัน..ไม่อยากให้ใครต้องตายเพราะฉันเป็นต้นเหตุ.. ''             ''บ้าน่า!  เธอเองก็ไม่ได้คบเพื่อนคนไหนแล้วไม่ใช่หรอ?  แล้วอีกอย่าง ผุ้ชายทุกคนไม่ได้เป็นแฟนกับเพื่อนเธอสะหน่อย''             ''ฉัน รู้สึกไม่ดีเลย.. ฉันพยายามคิดว่าเพื่อนคนอื่นอาจไม่ได้โกรธเกลียดฉันในเรื่องนี้ แต่ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย ทุกคนโทษว่าเป็นความผิดของฉัน''ฉันพูดอย่างเลื่อนลอย ตอนนี้ตาของฉันพร่ามัวไปหมดหยดน้ำใสๆมันเอ่อล้นจนแทบจะไหลออกมา             ''ตั้งสติหน่อยสิสวีท.. เธอไม่จำเป็นจะต้องอยู่คนเดียวสักหน่อย..''เขาสวมกอดฉันอย่างปกป้อง น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นมันไหลออกมาจนเสื้อของเอเดนเปียกชุ่มไปหมด             ''...''             ''เธอไม่ต้องไปสนใจหรอก ว่าใครจะคิดยังไง จะพูดอะไร... ฉันต้องการแค่เธอนะ''             ''นาย... ไม่รังเกียจฉันเหรอ..''             ''ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น..  ให้ฉันคอยดูแลเธอเถอะนะ..สวีท''เขาดันตัวฉันออกพร้อมเช็ดน้ำตาให้ฉันเบาๆ             ''นายพูดเองนะ ... นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจใช่มั้ย...''             ''I promise ... I make you happy''ฉัน ร้องไห้อีกครั้งแล้วสวมกอดเขา .. กำแพงในใจของฉันพังทลายจนไม่เหลือชิ้นดี สิ่งที่ฉันพยายามปิดกั้นตัวเองมาตลอดตอนนี้ไม่หายไปเพียงเพราะผู้ชายที่ฉัน เจอหน้าไม่ถึงเดือน.. เขาทำได้ยังไงกันนะ