Love Story บทเรียนรักไม่รู้จบ

                 ทำไม..ถึงมีแต่คนเดือดร้อนเพราะฉันกันนะ...

[ADEN : STORY]

20นาทีก่อนหน้า
 
                ผม ขับรถออกมาจากโรงเรียนของสองคนนั่นอย่างหัวเสีย เมื่อวานพอผมกลับบ้านไปก็ถามเฟอร์ทันที่ว่ารู้จักยัยเดี้ยงนั่นรึป่าว แต่ผมก็ได้คำตอบที่ไม่คาดคิด
                'พี่สวีทเขาไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่หรอกคะ คือจะว่ายังไงดี .. เพื่อนๆที่โรงเรียนเฟอร์ไม่ชอบเขาน่ะ'
                ที แรกผมไม่ได้คิดอะไรมากเพราะนึกว่าจะเป็นเรื่องผู้หญิงไม่ชอบหน้ากันธรรมดา แต่พอฟังไปเรื่อยๆผมกลับเจ็บแทน... ยัยบ้านั่นทนไปได้ยังไงวะ! วันๆมีแต่พวกจ้องจะคอยเล่นงานตลอด ขนาดแค่ผมฟังจากเฟอร์ว่ายัยนั่นถูกขโมยโต๊ะเรียนผมยังโกรธขนาดนี้ ไหนจะยังข่าวลือที่ว่ายัยนั่นขายตัวให้อาจารย์อีก!! ผมล่ะทนไม่ได้จริงๆ

                ''ทำไมชอบทำตัวแบบนี้อยู่เรื่อย..ยัยเดี้ยง ''ผมเรียกสวีทว่ายัยเดี้ยงอีกครั้ง แล้วก็ใจกระตุกวาบ... แขนเธอหักคงเพราะพวกเพื่อนชั้นต่ำนั่นแน่ๆ!
                ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~ (เสียงโทรศัพท์)
                : FERRARI : ผมมองชื่อที่ขึ้นบนหน้าแล้วนึกสงสัย 'เฟอร์น่าจะกำลังเรียนอยู่นี่หว่า'  แต่ถึงอย่างนั้นผมก็กดรับแต่โดยดี
                (พี่ เอเดน! เฟอร์ได้ยินว่าพวกพี่โอลิเวียร์กำลังมีเรื่องกับพี่สวีท! แฮ่ก แฮ่ก .. มีคนบอกว่าพวกเขามีเรื่องกันที่ห้องน้ำหญิง เฟอร์หาไม่เจอ พี่เอเดนมาที่โรงเรียนหน่อยได้มั้ย!) ทุกคำพูดของเฟอร์พยายามตะโกนเต็มที่เพราะเหนื่อยที่กำลังวิ่งอยู่เลยอาจจะ กลัวผมไม่ได้ยิน... แต่มันแย่ตรงที่วันนี้ผมมีเรียน.. ผมเงียบไปพักหนึ่ง
                ''..พี่อยากไปนะเฟอร์ แต่พี่มีเรียน เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่โทรหาไอ้โจฮานให้ไปหาเฟอร์แล้วกัน โอเคนะ''พอ พูดจบผมก็ตัดสายเฟอร์แล้วโทรหาไอ้โจฮานทันที... ถึงผมไม่ได้สนิทกับมันแล้ว แต่เมื่อก่อนพวกผมก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด.. และผมเชื่อว่ามันต้องไปหาเฟอร์ทันแน่ๆ
                (มีอะไร)
                ''ตอนนี้เด็กฉันมีเรื่องที่โรงเรียนเดียวกันกับเฟอร์ ฉันอยากให้นายไปช่วยดูให้หน่อย''
                (แล้วมันเรื่องอะไรของฉัน  อย่าลืมว่าไม่กี่วันมานี้แกพึ่งมีเรื่องกับฉันไป)
                ''ถ้าไม่จำเป็นฉันไม่ขอให้แกช่วยหรอก! เดี๋ยวนะ เฟอร์โทรมาพอดี''ผมกดรับสายเฟอร์แล้วประชุมสายทันที
                (พี่เอเดน!ตอนนี้เฟอร์อยู่.. กรี๊ด!ไอ้บ้าปล่อยฉันนะ!)
                ''เฟอร์!!''(เฟอร์!!) ผมกับโจฮานตะโกนพร้อมกัน แล้วสายของเฟอร์ก็ตัดไป ! Damn! ไม่เรียนก็ไม่เรียนวะ
                (เจอกันที่โรงเรียนเฟอร์) ผมกดตัดสายแล้วเลี้ยวรถกลับทันที
                ทั้งๆ ที่ผมพยายามจะไม่อะไรกับสวีทมากนักจึงตัดสินใจไม่ไปหาเธอทั้งๆที่เป็น ห่วงจนหัวใจของผมมันแทบจะหลุดออกมาเต้นตรงหน้า .. แต่พอเป็นเฟอร์น้องสาวคนเดียวของผม ..มันยอมไม่ได้จริงๆ!

                ผมมาถึงหน้าโรงเรียนไฮสคูลแห่งนี้ นึกเจ็บใจที่พวกอาจารย์ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพราะนักเรียนที่นี่ล้วนแต่เป็น ลูกคนใหญ่คนโต
                ผมกำลังจะรีบเดินเข้าไปในโรงเรียน ก็เหลือบไปเห็นไอ้โจฮานพอดี
                ''มาไวดีนี่''
                ''ฉันมาเพราะเฟอร์''โจฮานตอบเรียบๆก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามตึกต่างๆ ถ้ามัวแต่ชักช้าแบบนี้คงหาไม่เจอแน่ พวกผมเลยแยกทางกันหา
                ผมวิ่งขึ้นวิ่งลงอยู่นานจนเจอเข้ากับห้องน้ำหญิงที่มีคนยืนอยู่จนเต็มทาง เดิน พวกเขาไม่มีใครไปเรียกอาจารย์หรือแม้แต่คิดจะช่วย  ส่วนหนึ่งส่งเสียงเชียร์ อีกส่วนหนึ่งถ่ายคลิป
                ผมกำมือแน่นพร้อมกับแหวกทางเข้าไปในห้องน้ำนั่นทันที  สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมยืนนิ่งไปชั่วอึดใจ..
                ''หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!''ผม ตะโกนลั่นพร้อมกับถลาเข้าไปกระชากมือที่กำลังจิก ทึ้งผมของสวีทออกแล้วรีบดึงตัวสวีทขึ้นมาจากน้ำในอ่างล้างหน้าที่ตอนนี้มัน ฉาบด้วยสีแดง
                ''สวีท ! สวีท !''ผมเรียกเธอพร้อมกับตบแก้มเบาๆ  มันเบาจริงๆเพราะผมกลัวเหลือเกินว่าเธอจะเจ็บมากกว่านี้
                ''สวีท !''ผมเรียกเธออีกครั้งก่อนจะค่อยๆวางตัวเธอราบกับพื้นห้องน้ำแล้วผายปอดเธอ สลับกับปั้มหัวใจ ผมทำประมาณ3-4ครั้งสวีทก็สำลักน้ำออกมา
                ''แค่ก..''เธอลืมตามองผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ผมมองหน้าเธอเนื้อตัวเธออย่างรับไม่ได้  สวีทหัวแตก  ข้อมือของเธอข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกงอผิดรูป ผิวของเธอมีแต่รอยแดงช้ำ เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย
                ''พวกแกทำอย่างนี้ทำไม..''ผมกดเสียงต่ำพร้อมกับจ้องหน้าผู้หญิงที่จับสวีทกดน้ำอย่างเอาเรื่อง
                ''อย่าบอกนะว่านายคือคนที่มาส่งนังนี่เมื่อเช้า''
                ''ฉันถามว่าพวกแกทำอย่างนี้ทำไม !!!''
                ''ก็มันชอบทำตัวร่านยังไงล่ะ ! ฉันก็ต้องสั่งสอนเป็นธรรมดา''ยัยหัวทองนี่พูดอย่างไม่แยแส
                ''ฉันว่าเธอมากกว่าที่ร่านไม่มียางอายน่ะ! จิตใจของเธอมันต่ำช้าสะยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!''ผมไม่คิดว่าเกิดมาชาตินี้จะ ได้ด่าเพศแม่แบบนี้มาก่อน .. แต่มันก็ความผิดของยัยหัวทองนี่ทั้งนั้น!

                 ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองโกรธจนตัวสั่น และผมโกรธมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเฟอร์ที่มีสภาพไม่ต่างจากสวีทเท่าไหร่นอนไม่ ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของโจฮาน
                 ''ไปโรงพยาบาล!''โจฮานตะโกนบอกผม และผมไม่รอช้ารีบช้อนสวีทไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำนรกทันที
                 ผมกับโจฮานนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินโดยที่ไม่ได้พูดคุยกันสักคำ  ผมคิดว่าจะให้เฟอร์ย้ายโรงเรียนและกำลังจะถามโจฮานหมอก็ออกมาเสียก่อน
                 ''น้องสาวกับ..แฟนผม เป็นยังไงบ้างครับ''ผมไม่กล้าพูดเต็มปากเต็มคำว่าแฟน.. เพราะแม้แต่ชื่อผมยัยนั่นยังไม่อยากรู้เลย
                 ''คุณเฟอร์รารี่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับเหลือแค่รอยฟกช้ำตามร่างกายกับสภาพจิตใจเพราะดูเหมือนเธอเกือบจะโดนข่มขืนครับ ส่วนคุณสวีทศีรษะแตกเย็บ4เข็ม กระดูกที่ข้อมือขวาแตกครับ คงต้องใส่เฝือกบริเวณนั้นไว้ก่อน ภายนอกรวมๆก็แผลฟกช้ำครับ''
                 ''...''ผมนิ่งเงียบ เมื่อโจฮานเห็นดังนั้นจึงพูดขอบคุณหมอแทน
                 ''โธ่เว้ย!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!''ผมตะโกนออกมาอย่างสุดกลั้น.. ยัยนั่นจะเขียนหนังสือยังไง จะใช้ชีวิตยังไง จะบอกพ่อแม่ยังไง..  แล้วเฟอร์ล่ะ..เฟอร์ต้องไปเจอไอ้น่าตัวเมียที่ไหนมันทำกับเธอแบบนี้!
                 โจฮานมองหน้าผมแวบหนึ่งก่อนที่มันจะสบถเสียงดังแล้วต่อยกำแพงไม่ยั้งจนเลือดไหล
                 ''แกเห็นมั้ย!! แกเห็นอะไรรึยัง!! ไหนแกบอกว่าแกคนเดียวจะดูแลเฟอร์ได้ไง! แล้วนี่มันอะไรกันวะ!''มันหันมาด่าผมที่ได้แต่นิ่งเงียบ
                 ''ต่อไปนี้ฉันจะไม่สนใจแกอีกแล้ว น่าเสียดายที่เฟอร์มีพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องแบบแก!''
                 ''...''
                 ''ทำไมไม่พูดล่ะ? ไม่เถียงงั้นหรอ!? ด่าฉันกลับเส่! ด่าฉันกลับเหมือนที่เมื่อก่อนแกด่าฉันไง!!''
                 ''ฉันก็ไม่ได้อยากให้เฟอร์โดนแบบนี้!! แกมันก็ดีแต่ปากนั่นแหล่ะไอ้โจฮาน แล้วแกล่ะ! แกช่วยเฟอร์ทันมั้ย!''ผมตะคอกกลับไปบ้าง
                 ''อย่างน้อยเฟอร์ก็ยังไม่เสียตัวให้มันล่ะวะ! ดูตัวแกเองก่อนเถอะไอ้เอเดน ห่วงแต่ยัยผู้หญิงจอมหาเรื่องใส่ตัวคนนั้น น้องสาวแกจะเป็นจะตายยังไงก็ได้ใช่มั้ย!!''แล้วผมก็ ทนไม่ไหว ลุกขึ้นไปซัดหน้าไอ้โจฮาน พวกผมต่อยกันหมัดต่อหมัด ตาต่อตา ฟันต่อฟัน จนพยาบาลที่เดิน ผ่านมาเข้ามาห้ามไว้ก่อนที่พวกผมจะเละมากไปกว่านี้
                 ''ฉันจะไม่ให้แกเข้าใกล้น้องสาวฉันอีก..''
                 ''ถ้าแกคิดว่าจะห้ามฉันได้ก็ลองดู!''
                 ''ถ้ามึงไม่ยอม!กูจะพาน้องกูไปหาป๋าที่รัสเซีย!''
                 ''ไอ้เอเดนมึงอย่าอยู่เลย!!''พวกผมจะพุ่งเข้าใส่กันอีกรอบแต่โดนยามรักษา ความปลอดภัยมาลากตัวออกไปจากโรงพยาบาล และไม่ให้พวกผมเข้าไปในโรงพยาบาลตลอดทั้งวันนี้
                 ''ทุกอย่าง...มันเป็นเพราะใครกันแน่!!''ผม! โจฮาน! เฟอร์! สวีท! หรือโชคชะตา!

[ADEN : STORY END]

                 'ทำไม...ถึงมีแต่คนเดือดร้อนเพราะฉันกันนะ..’'ฉันเฝ้าถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่าที่ฉันต้องมาโดนแกล้งอยู่บ่อยๆแบบนี้สาเหตุมันมาจากไหน..

                  ยิ่งคิดยิ่งแย่..ฉันยิ่งเจ็บ พวกเขาอยากรู้จักเอเดนเพราะคิดว่าเขาเป็นแฟนฉัน.. ฉันรู้ ถึงฉันจะยอมบอกพวกเขาหรือไม่ยอมบอก.. พวกเขาก็ไม่เลิกรังแกฉันอยู่ดี

                  (..กร็อบ..) เสียงชิ้นส่วนบางชิ้นในร่างกายฉันหัก ฉันคิดว่าน่าจะเป็นมือข้างขวาที่มันยังปกติดี ตอนนี้ฉันเจ็บจนร้องไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ทำซ้ำๆอยู่หลายทีจนข้อมือฉันมันห้อยต่องแต่งราวกับ ไม่มีกระดูกอยู่ภายใน  

                   ฉันมีความคิดอยากย้ายโรงเรียนตั้งแต่ครั้งแรกที่โดนแกล้ง แต่ฉันไม่กล้าที่จะบอกพ่อแม่.. พวกท่านทำงานกันหนักเพื่อให้ฉันสุขสบาย ฉันไม่อยากทำให้พวกท่านลำบากใจ

                   ฉันคิดไว้ว่าสักวันพอฉันเรียนจบ ฉันก็จะได้ทำงาน จะได้มีเพื่อนจริงๆแบบคนอื่นเขาสักที เหลืออีกแค่2ปี ที่ฉันต้องทนอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้

                   'หยุด....นะ!!'ฉันได้ยินเสียงคนตะโกนแต่ฟังดูขาดๆหายๆเพราะตอนนี้ในหูฉันคงมีแต่น้ำเต็มไปหมด

                   ความรู้สึกแรกที่ปะทะเข้ามากลางใจฉันคือความรู้สึกดีใจ.. ดีใจจนฉันน้ำตาไหลโดยที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บแผล เขามองฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วงและโกรธปะปนกันไป

                   ในใจฉันอยากจะบอกเขาให้ไปช่วยเฟอร์รารี่แต่ปากของฉันมันไม่ขยับ ได้แต่มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆดับวูบไป

                    ฉันลืมตาตื่นมาอีกครั้งก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล เตียงข้างๆเป็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันนอนหลับไม่ได้สติ  ตอนนี้ฉันคอแห้งมากแต่ยกมือไม่ขึ้นเลย

                    เหมือนว่าใครบางคนจะรู้ใจฉัน เขาลุกจากที่นั่งฝั่งตรงข้ามแล้วมาเทน้ำใส่แก้วพร้อมหลอดให้ฉันดื่มกิน