Love Story บทเรียนรักไม่รู้จบ

  [ADEN : STORY]

                   หลัง จากที่ผมฟังเรื่องราวที่สวีทเล่าให้ฟัง ผมก็พอเข้าใจอะไรๆเกี่ยวกับเธอมากขึ้น ผมอยากบอกให้เธอย้ายโรงเรียน แต่นั่นก็เท่ากับว่าเป็นการหนีปัญหา 
                   ''นายกลับไปนอนพักที่บ้านก็ได้นะ ฉันอยู่กับเฟอร์รารี่ได้''ผมพาสวีทขึ้นมาส่งที่ห้องพิเศษของโรงพยาบาลนี้ เธอบอกให้ผมกลับทั้งๆที่รู้อยู่ว่าผมไม่มีทางยอม
                   ''ไม่ล่ะ ถ้าพวกนั้นมันมาทำร้ายเธอถึงที่นี่จะทำยังไง อีกอย่างเฟอร์ก็ป่วยเหมือนเธอ จะช่วยอะไรกันได้?''
                   ''อย่ามากเรื่องไปหน่อยเลยน่ายัยจอมหาเรื่อง''โจฮานพูด ผมหันไปมองหน้ามันทันที
                   ''แกนั่นแหล่ะกลับไปได้แล้ว น้องสาวฉันฉันเฝ้าเองได้''
                   ''เรื่องอะไร .. ถามเฟอร์ดีกว่ามั้ยว่าอยากให้ฉันอยู่รึปล่าว''
                   ''ว่าไงเฟอร์''ผมถามเฟอร์เสียงเรียบแต่ใช้สายตาอย่างคาดคั้น
                   ''คือ..''
                   ''คืออะไรหืม..?''โจฮานพูดยิ้มๆ  ให้ตายสิ!มันกำลังขู่น้องสาวผมทางอ้อมแน่ๆ
                   ''อะ..เอ่อ .. อยู่กันหลายๆคนก็ดีนะคะพี่เอเดน''
                   ''ชิส์!!''ผมแพ้ไอ้โจฮานอีกแล้วใช่มั้ย?!
                   ''อาหารกลางวันมาแล้วค่ะ''พยาบาลวัยกลางคนเข้ามาพร้อมกับอาหารที่มีหน้าตา จืดชืด ขนาดผมแค่เห็นผมยังรับรู้ถึงรสชาติแสนจืดของมัน
                   ''หิวรึยัง''เมื่อเห็นสวีทมองอาหารไม่วางตาผมจึงเอ่ยถาม
                   ''ก็...หิว''
                   ''หิวก็กินสิ!''
                   ''!!!!''สวีทมองหน้าผมเหมือนจะกินหัว ฮ่า ๆ ๆ ก็มือเธอเป็นแบบนั้นจะตักข้าวได้ยังไงกัน
                   ''อะๆ เดี๋ยวป้อน''
                   ''ไม่ต้องเลย ไม่กินแล้ว''แน่ะ มีงอน =[ ]=
                   ''กินหน่อยน่า เดี๋ยวหิวนะ''
                   ''ไม่กิน''
                   ''ไม่กินจูบ :X ''ดูเหมือนคำขู่นี้จะได้ผล สวีทรีบอ้าปากรับข้าวทันที .. เฮ้อ เมื่อไหร่แขนเธอจะหายดีนะ?

                  ตกดึก ผมกับโจฮานก็จัดที่ทางเพื่อนอนเฝ้าแน่นอนว่าผมกับมันแย่งโซฟาที่มีเพียงอันเดียว
                  ''ฉันเห็นมันก่อน แกไปนอนที่อื่นเลย!''ผมไล่
                  ''ฉันต่างหากที่เห็นก่อน แกไปนอนที่พื้นโน่น''
                  ''ไม่มีทาง! คนป่วยเป็นน้องสาวฉันกับแฟนฉัน ฉันมีสิทธิ์นอนเฝ้า!''
                  ''ก็ได้! งั้นฉันนอนบนเตียงกับเฟอร์''มันไม่พูดปล่าวเดินไปที่เตียงเฟอร์แต่ยังไม่ทัน จะขึ้นไปนอนเสียงของผมก็ดังออกมาแผ่วๆ...
                 ''สวีท..ฉันขอนอนกับเธอนะ T__T''โจฮานยิ้มเยาะผมนิดๆก่อนที่จะเดินไปนอนบนโซฟาอย่างผู้ชนะ  ผมนี่สิลำบาก ต้องมาขอสวีทนอนด้วย
                 ''ห้ะ ! ไม่เอาๆ''
                 ''ไม่เป็นอะไรหรอกน่า ฉันนอนไม่ดิ้นหรอก''ผมขึ้นไปบนเตียงสวีทแล้วนอนอย่างไม่รู้สึกรู้สา
                 ''เฮ้ย! ลงไปนะ''
                 ''คร่อก...ฟี้''
                 ''เอเดน!!''
                 ''ชู่ว์... เดี๋ยวเฟอร์ตื่น''
                 ''นายลงไปสิ!''
                 ''นิ่งๆเหอะน่า''ผมรวบตัวสวีทเข้ามากอดแล้วหลับตาลง สักพักหนึ่งผมก็ได้ยินเสียงของสวีทที่เบาราวกับตั้งใจพูดกับตัวเอง
                 ''ทำให้ฉันหวั่นไหวอยู่ได้..นายนี่มันแย่จริงๆ..''อืม...เธอจะรู้มั้ยนะว่าผมยังไม่ได้หลับ?
                 ''ชู่ว์.. ''ผมแนบนิ้วชี้เรียวยาวของตัวเองลงบนริมฝีปากบาง แม้จะมืดแต่ผมก็จับจุดได้แม่นยำ
                 ''อ้ะ! นี่นายยังไม่หลับอีกหรอ..''
                 ''บอกให้เงียบๆไงยัยบ้า.. อยากให้ไอ้โจฮานตื่นหรือไง''
                 ''นายก็หลับสักทีสิ''
                 ''เธอนั่นแหล่ะ บ่นอะไรอยู่ได้น่ารำคาญจริงๆ''
                 ''นี่นาย!..อื้อ!~''ผมอาศัยจังหวะที่สวีทกำลังพูดอยู่ก้มลงกระกบปากทันที..
                 ผมค่อยๆจูบริมฝีปากเธออย่างหลงไหล สวีทเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น..เธออ้าปากออกเล็กน้อยเผื่อให้ผมเข้าไปสำรวจได้สะดวก
                  เราสองคนนอนเบียดชิดกันราวกับว่าเตียงนี้มันคับแคบเหลือเกิน  ผมยังคงจูบเธอไปเรื่อยๆ ในขณะที่มือทั้งสองข้างก็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียน สวีทสั่นสะท้านนิดๆพร้อมเสียงประท้วงในลำคอ แต่ผมไม่ได้คิดจะใส่ใจ
                   ผมเหลือบมองนาฬิกา มันบอกว่าตอนนี้เวลาเที่ยงคืนแล้ว.. ผ่านมาราวๆ1ชั่วโมงกว่าที่ผมทำได้เพียงกอดจูบเธอ...
                   'นี่แกทำอะไรอยู่วะเอเดน!?' ผมหยุดความคิดเฝ้าถามตัวเอง แต่การกระทำไม่ได้หยุดตามไปด้วย มันยังคงเดินหน้าต่อไป.. จนผมสำผัสได้ถึงแรงบีบรัดอย่างรุนแรง
                    ''..อะ!''สวีทร้องออกมา ผมรีบจูบเธอต่อทันที กลัวว่าเฟอร์กับไอ้โจฮานจะตื่นมาขัดจังหวะสะก่อน
                    ติ้ก ต่อก ~.. เสียงเวลาเดินไปเรื่อยๆ ผมมองดูอีกครั้งก่อนจะพบว่าตอนนี้เวลาตี4แล้ว สวีทดูเหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่น เธอหลับไปนานบ้างบางครั้งตื่นมาส่งเสียงเล็กๆนั่นบ้าง ผมคิดว่าสักตี5ครึ่งค่อยปล่อยให้เธอนอนหลับแบบเต็มอิ่มเสียที

[ADEN : STORY END]

                   ''นี่.. แกทำอะไรน่ะเอเดน!!''อืม.. ใครมาตะโกนแถวนี้นะ คนจะหลับจะนอน
                   ''ว้าย! พวกพี่ทำอย่างนี้กันได้ยังไงคะ??''เมื่อไหร่พวกเขาจะเงียบกันสักทีเนี่ย
                   ฉันนอนหลับอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่อยู่ดีๆก็ได้ยินคนมาตะโกนเสียงดังเอะอะ โวยวายจนแทบนอนต่อไม่ได้.. นี่ถ้าไม่ติดว่าข้างกายฉันมีหมอนข้างนุ่มๆไว้บังแดดอยู่ล่ะก็ ฉันคงจะตื่นไปนานแล้ว
                    ''..อืม''ฉันส่งเสียงออกมาเบาๆอย่างรำคาน
                    ''อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวยัยเดี้ยงนี่ก็ตื่นหรอก''คราวนี้จากเสียงตะโกนกลายเป็นเสียงกระซิบ แต่มันเป็นเสียงกระซิบที่ดังราวกับเจ้าของเสียงนั้นอยู่ใกล้ฉันมากๆ
                    ''บ้าจริง!นี่พี่เอเดนกล้าทำแบบนี้ในโรงพยาบาลหรอคะ!'' ' วันนี้พวกเธอจะไม่เงียบกันเลยใช่มั้ยเนี่ย! ' ฉันคิดในใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะพยายามเอาหน้าไปซุกหมอนให้มากที่สุด เพื่อกลบเสียง
                    ''เธอออกไปหาอะไรทานกับฉันเถอะ .. ปล่อยมัน''
                    ''ตะ..แต่ว่า''
                    ''ไม่มีแต่ เฟอร์ไปกับมันเถอะ ทางนี้พี่จัดการเอง''
                    ''สวีท.. ตื่นเถอะ''ใครกันปลุกฉันแต่เช้า
                    ''...''
                    ''ตื่นเถอะสวีท.. ''คราวนี้เขาเอามือมาเขย่าตัวฉันเบาๆ
                    ''อืม.. จะนอน''
                    ''ตื่นเร็ว! ไม่อายเฟอร์กับไอ้โจฮานรึไง''อาย? อายอะไรกัน นี่เขาพูดเรื่องบ้าอะไร
                    ''ไปไหนก็ไป..คนจะนอน''
                    ''ถ้าเธอไม่ลุก''
                    ''...''
                    ''ฉันจะทำ..แบบเมื่อคืนเดี๋ยวนี้แหล่ะ!'' 'แบบเมื่อคืนแล้วมันแบบไหนล่ะยะ!?'
                    ''โอเค ๆ ฉันตื่นแล้ว พอใจรึยัง?''
                    ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ เพื่อปรับสายตา แต่แล้วก็ต้องตกใจ O[ ]o
                    ''เอเดน!! ทำไมนายถึง...''เนื้อตัวของเอเดนเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ที่เห็นได้ชัดแม้เขาจะสวมเสื้ออยู่ ให้ตายสิ!เขาไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย
                    ''หึ! ผลงานของใครกันล่ะ? ฉันว่าเธอลุกมาอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวฉันอาบให้ก็ได้''
                    ''นายจะบ้าหรอ ฉันอาบเองได้!''ฉันพูดจบก็พยายามลุกออกจากเตียงแต่ด้วยแขนที่ยังใช้งานไม่ได้เลยทำให้ขยับตัวลำบาก
                     ''อย่าอวดเก่งหน่อยเลยน่า.. เธอ..ไม่เพลียบ้างหรอ?''เขาพูดเรื่องอะไร?
                     ''อะไรของนาย ฉันเหนียวตัวไปหมดแล้ว ประคองไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ''เอเดนเข้ามาประคองฉัน แต่ยังไม่ทันจะถึงห้องน้ำเขาก็ถามขึ้นมาอีก
                     ''นี่เธอ... ไม่เป็นอะไรจริงๆอ่ะ?!''
                     ''อะไรของนายเนี่ย? .. อืมจะว่าไปฉันรู้สึกเพลียๆเหมือนกันนะ ขาไม่ค่อยมีแรงน่ะ..แล้ว...เอ่อ''ทำไมฉันถึงเพิ่งรู้สึกนะว่าฉันมีอาการ แปลกๆ.. ไหนจะขาที่อ่อนแรง แล้วยัง...เจ็บร้าวกลางลำตัว ไหนจะกางเกงที่เปื้อนอะไรสักอย่างจนมัน... เปียกเป็นวงกว้าง
                      ''แล้วอะไร?''ฉันหน้าซีด เขาคงรู้ดีอยู่แก่ใจสินะ.. ถ้าฉันถามตรงๆเขาคงจะไม่โกหกหรอกใช่มั้ย..
                      ''นี่... เมื่อคืน.. มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!?''