ดาวเสี่ยงเธียร(ปาฏิหาริย์รักในคืนฝนดาวตก)

ทั้งสองเดินเข้ามาในผับแห่งหนึ่งท่ามกลางนักท่องราตรีจำนวนมากมาย 

‘นี่น่ะหรอที่ว่าจะมาพักผ่อน’  ประกายดาวคิดในใจพลางกวาดตามองชายหญิงขาแดนซ์หลายสิบคนตรงหน้า  เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพวกหล่อนถึงชอบใส่ชุดเปิดหน้าเปิดหลัง  กำลังคิดเพลินๆชายหนุ่มก็หยุดเดินซะงั้นทำเอาเธอเกือบชนเข้าให้

เขามองหน้าเธอยังไม่กล้าพูดออกไปซะทีเดียว  “…..ตามมาเองก็ช่วยดูแลตัวเองด้วย”

หญิงสาวเห็นว่าด้านหลังเขามีคนกวักมือเรียกยิกๆก็พอจะเดาออกว่าเขาไม่ต้องการให้เธอร่วมโต๊ะด้วยและเธอก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร

“เชิญนายตามสบาย  ฉันจะนั่งของฉันอยู่ตรงนี้”

ประกายดาวเลือกที่จะนั่งรออยู่ที่โต๊ะใกล้ๆกัน  เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีปัญหาอะไรเธียรทัดก็ขยับเดินไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนกลุ่มใหญ่นั่งรอเขาอยู่

“เห้ยไอ้เธียรอะไรดลใจแกให้หยิบชุดสูทขึ้นมาใส่วะ”  เพื่อนในกลุ่มรีบทัก

“จะมีอะไรซะอีกวะ”

ชายหนุ่มบ่นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายพลางปลดเน็คไทออกแล้วนั่งลง

“อย่าบอกนะว่าผู้หญิงที่อยู่โต๊ะนั้น…พ่อแกส่งมา”  ทุกสายตาจับจ้องมองไปยังประกายดาว

เธียรทัดเงียบแล้วหยิบแก้วขึ้นมายกดื่มซึ่งนั่นแทนคำตอบว่าคนถามคิดไม่ผิด

“คราวนี้พ่อแกคิดยังไงวะถึงส่งมาซะสาวเชียว”

พอคิดถึงคนก่อนๆที่ไม่ใส่แว่นหน้าเตอะก็สูงอายุจวนจะเรียกแม่ได้แล้วทุกคนก็มองหน้ากันหัวเราะอย่างชอบใจยกเว้นก็แต่เจ้าตัว  เพื่อนอีกคนรีบสวนขึ้น

“แต่ฉันว่าแม่นั้นคงไม่ได้มีดีแค่ความสาวความสวยหรอกว่ะ”

“ยังไงวะ?”  แทบทั้งกลุ่มยื่นหน้าสลอนด้วยสายตาอยากรู้

“ไอ้โง่!ไม่งั้นไม่มีทางที่ไอ้เธียรจะยอมใส่ชุดที่อยู่บนตัวมันหรอก”

“พูดกันพอหรือยัง”

เธียรทัดขึงตาดุใส่พวกเพื่อนๆของเขาเพราะรู้สึกว่าชักพูดมากไป  ทำเอาหน้าจ๋อยกันถ้วนหน้าว่าแล้วจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“เรามาฉลองให้กับความสำเร็จของไอ้เธียรมันดีกว่า…ชนนนน”

แล้วทุกคนต่างก็คุยกันเฮฮาตามประสาเพื่อนฝูงที่นานๆจะนัดมาเจอกันสักที  งานในวันนี้คงหนีไม่พ้นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอีตาคุณเธียรก็ซัดเข้าไปแล้วเต็มๆสองแก้วไอ้คนที่นั่งติดรถมาด้วยอย่างฉันก็คงจะต้องพูดเตือนเขาให้พอ  นอกจากเขาจะไม่ยอมฟังฉันแล้วเขายังยื่นแก้วเหล้ามาให้ฉันอีกตั้งหาก 

“ทำไมไม่ดื่มล่ะ...กลัวหรอ”  สายตาท้าทายส่งถึงคนตรงหน้า

“มันดึกแล้วฉันว่าเราควรรีบกลับบ้านนะ” 

“เธอตอบไม่ตรงคำถาม……..ถ้าเธอดื่มหมดแก้วฉันถึงจะยอมกลับ” 

เมื่อเห็นว่าฉันลังเลเขาก็รีบยัดแก้วใส่มือฉันไว้

“นี่คุณเธียร!”  หญิงสาวกัดฟันกรอดๆพลางระงับอารมณ์ที่คุกกรุ่นอยู่ภายใน

แล้วเสียงเชียร์จากเพื่อนเขาดังขึ้นเสมือนเป็นการกดดันให้ฉันไม่มีทางเลือก  ทว่าฉันยืนกรานเสียงแข็งว่าไม่ซึ่งนั่นก็เท่ากับว่าฉันต้องรอเขาต่อไป  ฉันจึงปล่อยให้เขาได้สนุกต่ออีกสักหน่อยแล้วหันกลับไปนั่งจับเจ่ารอที่โต๊ะอย่างเก่า จะว่าไปตั้งแต่มาถึงก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องแต่ในเมื่อฉันแตะแอลกอฮอล์ไม่ได้ฉันก็เลยต้องสั่งอะไรที่นอกเหนือไปจากนั้น  ซึ่งก็คือน้ำเปล่าแล้วก็ขนมขบเคี้ยวอีกสองสามอย่าง

ระหว่างที่นั่งรอ  ดูเหมือนว่าจะเกิดความผิดพลาดขึ้นเมื่อชายหนุ่มบริกรหยิบแก้วของประกายดาวสลับกับของลูกค้ารายอื่นโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน  ว่าแล้วจึงเดินไปยังโต๊ะของประกายดาว

“เก็บเงินที่ผู้ชายใส่ชุดสูทโต๊ะนั้นนะคะ”

ว่าพลางชี้ไปยังชายที่ว่าซึ่งก็คือเธียรทัด  ประกายดาวหัวเราะกับตัวเองอย่างซะใจแล้วคว้าแก้วตรงหน้ามาดื่มถึงแม้มันจะมีกลิ่นและรสชาติแปลกๆก็ตามที  เพียงครู่เดียวเธอก็รู้สึกมึนหัว   สิ่งรอบตัวมันหมุนติ้วๆอยู่ตลอดเวลาหญิงสาวตาพร่ามัวเหมือนว่าวิญญาณจะถูกกระชากออกจากร่างอาการเหล่านี้ทำให้หญิงสาวรู้ได้เลยว่าไอ้น้ำใสๆนั่นมันไม่ใช่อย่างที่แม้ว่าเธอพยายามเรียกสติกลับคืนมาด้วยการส่ายหน้าถี่ๆแล้วตบหน้าตัวเองหรือแม้แต่หยิบน้ำที่เหลือขึ้นมาราดใส่หัวตัวเองแต่มันก็สายเกินไปแล้ว  เธียรทัดเองก็แอบชำเลืองมองหญิงสาวอยู่ตลอดเพราะตั้งแต่มาก็เห็นมีชายหนุ่มแวะเวียนมาจะเกี่ยวเธอเรื่อยๆ  แต่ครั้งนี้เขาไม่พบเธอแล้ว  ชายหนุ่มกวาดตามองจนทั่วแต่ก็ไม่เจอครันจะลุกไปตามก็ถูกเพื่อนๆที่เมาได้ที่รั้งตลอด

“เธออยู่ไหนนะประกายดาว”

เขาทนนั่งต่อไปทั้งที่ใจอยู่ไม่สุขแล้วอยู่ๆเพื่อนของคนก็วิ่งหน้าตั้งกลับมา

“เฮ้ยเธียรฉันว่าเมื่อกี๊ฉันเห็นแม่สาวสวยที่มากับแกเต้นรั่วอยู่หน้าเวทีวะ”

เพื่อนเขาคงหมายถึงประกายดาวแต่เท่าที่รู้จักกับเธอมาหลายวันนี้เธอไม่น่ามีพฤติกรรมแบบนั้น

“แกจำผิดคนหรือเปล่าวะ  อย่าแม่นั้นไม่น่า….ขนาดไวน์สักแก้วยังไม่แตะ”  เขาทำวางใจเย็นอยู่

“ไอ้เธียรแกจะไม่ทำอะไรสักอย่างเลยหรอไงวะ  ถ้าแกมัวชักช้าอยู่มีหวังยัยนั่นคงได้ถอดหมดตัวแน่”

“ถอด!  ถอดอะไรของแกวะ”

“ก็ถอดเสื้อผ้าไงเล่าโว๊ย”

ห๊ะ!ว่าไงนะ!!!

ได้ยินอย่างนั้นทำเอาเขาแทบจะสำลัก  พูดจบเขาทั้งคู่ก็รีบเข้ามาตามหาเธอที่อยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าน้อยชิ้นแถมยังเต้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวท่ามกลางเสียงเชียร์ว่าให้รีบถอดให้หมด!  แล้วบังเอิญว่าประกายดาวเองก็บ้าจี้ซะด้วย

การที่ผู้คนต่างมุงดูประกายดาวเป็นกลุ่มก้อนก็เป็นที่สะดุดตาทำให้การตามหาตัวเธอนั้นทำได้ไม่ยากเย็น  เธียรทัดเดินเบียดเสียดแทรกตัวผ่านผู้คนแน่นๆเข้ามา  สภาพของหญิงสาวในตอนนี้ทำเอาเขาต้องรีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเขามาคลุมท่อนบนของเธอไว้แล้วพยายามจะดึงเธอให้ออกไปด้วยกัน  ทว่าหล่อนเองกลับขัดขืนและใช้มือทั้งสองโอบคอเขาเอาไว้แน่นแล้วก้มหน้าซบที่หน้าอกของชายหนุ่ม  เขารีบดันเธอให้ออกห่างหญิงสาวยิ้มข้างมุมปากจากนั้นเธอก็ถูกเขาเหวี่ยงจนเซไปชนเข้ากับชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง  เธียรทัดหันหลังเตรียมเดินออกไปแต่แล้วก็มีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหยุดแล้วหันกลับไปหาประกายดาว  เขาดึงเธอออกมาจากอ้อมแขนของชายหนุ่มอีกคนที่พยายามจะล่วงเกินเธอ

“อย่ามายุ่ง!”

เธอจ้องเขาอย่างหัวเสีย  ดีที่ว่ามีเพื่อนของชายหนุ่มคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ

“ฉันว่าแกรีบพาเธอออกไปเถอะ  ขืนปล่อยไว้คงได้ถอดหมดตัวแน่”

เขาตัดสินใจแบกเธอไว้บนหลังแล้วรีบพาไปที่รถอย่างทุลักทุเลและพยายามยัดร่างของเธอไว้ที่เบาะข้างคนขับแต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเพราะประกายดาวที่อารมณ์ยังคุกกรุ่นค้างในความเมามันของเสียงเพลงก็อยากจะกลับเข้าไปอีกครั้งก็เลยขัดขืนสุดใจขาดดิ้น

“ปล่อย!ฉันจะกลับไป”

“จะไปได้ยังไงก็เธอเมาอยู่”

ไม่มีคนเมาที่ไหนบอกว่าตัวเองเมาหรอกเธอที่ยังยืนยันว่าตัวเองไม่ได้เมาก็เลยบอกให้เขาปล่อยแขนเพราะเธอจะยืนเองเพื่อพิสูจน์ว่า  เธอยังไหว  แล้วเขาก็ปล่อยจริงๆแล้วจะเหลือรึหญิงสาวยืนเซไปเซมาในที่สุดก็ล้มลงทว่าเขาเองประครองร่างเธอเอาไว้นับว่าเป็นโชคดีที่ล้มใส่เบาะนี่ถ้าเป็นพื้นคงเลือดตกยางออกเป็นแน่  แต่การล้มในครั้งนี้ก็ทำให้เธอสงบสติอารมณ์เรียกว่าหลับปุ๋ยคารถเลยก็ว่าได้  ทว่าเธียรทัดที่ล้มคล่อมอยู่บนร่างของหญิงสาวกลับมองผู้อยู่ตรงหน้านิ่งด้วยความรู้สึกบางอย่างแต่ท่าทีที่เธอกำลังจะอ้วกทำเอาเขารีบผละตัวเองออกมาแทบไม่ทัน  ดูเขาเองก็ยังจะงงๆกับเหตุการณ์เมื่อกี๊ก่อนจะขึ้นมาทำหน้าที่พนักงานขับรถกลับบ้านต่อไป  แม้ว่าเขาจะจอดรถให้เธอได้อ้วกมาตลอดทางแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านประกายดาวก็ยังไม่รู้สึกตัว  และก็คงเหลือทางเดียวถ้าหากเขาไม่ต้องการให้รถเปื้อนอ้วกของหญิงสาวนั่นก็คือ  อุ้ม  เขาพาเธอลับมาห้องแล้วสั่งให้กานดาคอยดูแลก่อนเขาจะเดินแยกไปอย่างห่วงๆ

ยามเช้ากับความวุ่นวายภายในครัว 

“ความจริงคุณดาวไม่น่ามาช่วยป้าเลยนะคะน่าจะนอนพักต่ออีกสักหน่อย”

“ฉันนอนมาทั้งคืนแล้ว  นอนต่ออีกคงไม่ไหว  ลงมาช่วยคุณกานดาดีกว่าเยอะเลยคะ” 

ฉันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้แล้วก็ก้มลงหั่นผักต่อ 

ดูเหมือนว่าประกายดาวจะช่วยให้ทุกคนยุ่งซะมากกว่าเพราะไม่ว่าจะหยิบจะจับอะไรก็พลอยแต่จะมีอันต้องแตก  ต้องหัก  ต้องหกอยู่ตลอด  ครั้นจะบอกก็ไม่กล้ากลัวเจ้าหล่อนจะเสียใจแต่เพื่อเป็นการตัดไฟแต่ต้นลมทั้งหมดจึงยืนประจำทุกตำแหน่งเพื่อป้องกันการแทรกแซงจากหญิงสาว  ทว่าปล่อยให้มือว่างได้ไม่นานก็นึกขึ้นได้ว่าหล่อนน่าจะทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนที่เธียรทัดไม่ปล่อยเธอทิ้งไว้ที่ผับเมื่อคืน  ว่าแล้วจึงหยิบมะนาวซักหอบมือก่อนขยับไปทำน้ำมะนาวปั้นตามที่ตั้งใจ

ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำ  ขณะที่เธียรทัดกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์  ประกายดาวที่แอบมองอยู่ไกลๆก็กำลังนึกหาคำพูดดีๆเพื่อขอบคุณ  หล่อนยืนละล้าละลังหันมาอีกทีก็ไม่พบเจ้าตัวแล้ว

“อะอ้าว!”  เธอยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้

หญิงสาววางแก้วน้ำมะนาวปั้นไว้ที่โต๊ะแล้วตัดสินใจขยับเดินตามหลังไวๆของชายหนุ่มไป  เธอพบว่าต้นเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มรีบร้อนก็คือหญิงสาวผิวขาวตัวเปียกที่เขาประครองเอาไว้  เธียรทัดไหว้วานประกายดาวให้เป็นคนหาเสื้อผ้าชุดใหม่ให้หญิงสาวแววตาเศร้าคนนั้น  ประกายดาวเดินนำเธอไปยังห้องนอนของหล่อนแล้วจึงเอ่ยปากให้เธอเลือกเสื้อผ้าในตู้ได้ตามใจโดยไม่ได้ถามไถ่อะไรก่อนจะเดินแยกออกไปเพื่อชงน้ำขิงร้อนๆมาให้  กำลังจะเดินเอาไปให้แล้วก็บังเอิญเห็นว่าเธียรทัดกำลังปลอบประโลมหญิงสาวที่กำลังร้องไห้อยู่ทำให้เธอยังไม่ผลีผลามเข้าไปเพียงแต่ยืนดูอยู่ห่างๆ  ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทำให้ทั้งสองหันมามองทางต้นเสียง

“ขอโทษค่ะพอดีฉันเอาน้ำขิงอุ่นๆมาให้  ฉันวางไว้ตรงนี้ก็แล้วกันนะคะ”

พูดจบก็รีบก้าวออกจากห้องไปเธอถอนหายใจยาวๆแล้วกดรับโทรศัพท์

“ค่ะคุณลุง”

“ทำงานได้ดีมาก”

ทัศไนยกล่าวชื่นชมกับผลงานเมื่อวาน  แม้จะเป็นนิมิตหมายที่ดีแต่พอนึกถึงวีรกรรมแสบของเธียรทัดก็ยิ้มไม่ออกเท่าไหร่

“ฉันว่าน่าจะถึงเวลาสำหรับภารกิจใหม่แล้วล่ะ”

ให้ตายสิฉันยังหายใจไม่ทั่วท้องเลยแล้วนี่ฉันจะต้องลุกขึ้นมาสู้รบปรบมือกับเขาอีกแล้วหรอเนี่ย

“รายละเอียดของงานฉันเตรียมไว้ให้ที่เดิมนะ”

ห้องสมุดขนาดย่อมๆของบ้านสหสมุทรที่ภายในสามารถมองผ่านกระจกออกไปเป็นสนามหญ้า  ประกายดาวเดินหัวหมุนค้นหาข้อมูลสำหรับภารกิจใหม่ที่ได้รับมอบหมายมา  หญิงสาวสรรหาหนังสือที่มีอยู่มากมายภายใต้ชั้นหนังสือที่สูงระลิ่ว  ในใจก็เป็นกังวลว่าจะต้องทำด้วยวิธีไหนเธียรทัดถึงจะยอมทำตามโดยไม่มีเงื่อนไข  ระหว่างที่เปิดกระดาษแต่ละหน้าอยู่ๆก็มีบางสิ่งหลุดล่วงหล่นลงพื้น  เธอก้มเก็บมันขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นภาพถ่ายของเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงสองคนและหากว่าเธอมองไม่ผิดเด็กผู้ชายในภาพก็คงเป็นเธียรทัดแต่เด็กผู้หญิงนี่สิเป็นใครกัน?  หล่อนจึงพลิกดูด้านหลังแล้วก็พบข้อความบอกรักตามประสาเด็กๆ

“เกษรางั้นหรอ?”

เธอพินิจรูปใบนั้นอย่างถีถ้วนแล้วตัดสินใจเก็บภาพใบนั้นไว้กับตัวก่อน  แล้วก็ลงมือทำในสิ่งที่สำคัญมากกว่า  เวลาผ่านไป  ประกายดาวได้ข้อมูลตามที่ต้องการเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับออกมาบังเอิญพบกับเธียรทัดเข้าพอดีหล่อนจึงถามถึงผู้หญิงคนนั้น

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรอ  ทำไมนายดูเป็นห่วงเธอจัง”

“เธอชื่อเกษราเป็นเพื่อนฉันเอง”

“เกษรา?”  ประกายดาวทวนอีกรอบแล้วนึกถึงข้อความหลังรูปใบนั้น  ถ้าหล่อนเดาไม่ผิดเธียรทัดคงจะแอบหลงรักผู้หญิงที่ชื่อเกษรา  แล้วถ้าเป็นอย่างที่คิดไว้เธอก็พอจะหาทางออกให้กับตัวเองได้แล้ว

“เธอเป็นแค่เพื่อนนายจริงๆหรอ”  หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างจับผิด

“แล้วเธอคิดว่าเขาเป็นใครล่ะ”

“ก็ถ้าดูจากที่นายคอยดูเธอในวันนี้ถ้านายไม่บอกว่าเป็นแค่เพื่อนฉันคงคิดว่านายกับเขาเป็นคนรักกันซะอีกแหนะ”

“พูดให้ดีนะประกายดาว!”

ชายหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจแล้วทำท่าจะเดินไปทางอื่น

“นั่นสินะนายกับเขาก็คงเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆก็เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วไม่ใช่หรอ”

ว่าพลางหยิบภาพใบนั้นขึ้นมาดู  ชายหนุ่มชะงักหยุดเดินแล้วค่อยๆหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวยืนยิ้มแป้นแล้นรออยู่

“นี่เธอไปเอาภาพนั้นมาได้ยังไง!”

ว่าแล้วจะฉกหยิบจากมือหล่อนมาแต่เธอหลบได้ทันเวลา

“นายแอบชอบคุณเกษรามานานแล้วใช่ไหมล่ะ  และดูท่าเธอเองก็ไม่จะรู้ว่านายรู้สึกแบบนั้นหรือว่านายไม่กล้าบอก”

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”

“นายไม่กล้าบอกจริงด้วย  ดีล่ะฉันจะได้ไปบอกให้เอง”

ประกายดาวเตรียมขยับเดินไปทว่าชายหนุ่มออกคำสั่งให้หยุด

“เธอต้องการอะไรกันแน่”

หญิงสาวแสยะยิ้มค่อยๆหันมาเพื่อตอบคำถามนั่น  “คิดโปรเจ็คงานของบริษัท”

“ไม่มีทาง!”  น้ำเสียงหนักแน่น

“ก็ตามใจ”  หล่อนเบ้ปาก

หญิงสาวไม่รอต่อรองในเมื่อเธอเป็นต่ออยู่ชัดๆ  แล้วอยู่ๆชายหนุ่มก็พุ่งมาจากทางด้านหลังจะหยิบภาพนั้นไปให้ได้ระหว่างนั้นเกษราเดินออกมาตามหาเธียรทัดพอดีเขาจึงรับเอามือปิดปากประกายดาวเอาไว้เมื่อเห็นว่าเธอจะอ้าปากเรียกคนข้างหน้า  แล้วเขาก็ลากเธอไปหลบมุมห้อง  เธอสะบัดจนหลุดจากเข้า

“อี๊!”  ฉันถูปากสลัดความเค็มออก

“นายจะเอายังไงฉันให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย”

เขาลังเลแต่ก็รับปากส่งๆไปก่อนแต่มีข้อแม้ว่าเธอจะต้องคืนภาพใบนั้นให้เขาซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหา  เพราะอะไรน่ะหรอหึหึหึ

“แล้วเธอก็ห้ามออกไปพบกับเขาเด็ดขาดเข้าใจไหม”  เธียรทัดชี้หน้าเตือน

หญิงสาวพยักหน้าให้สัญญา(. .)(‘  ‘)(.  .)แล้วเขาก็รีบไปหาเกษราที่เดินมาทางนี้พอดีเพื่อไปส่งเธอที่บ้าน