23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          ความน่ารักของเด็กคือนิสัยไร้เดียงสา ขี้สงสัย ว่าแต่ฉันจะพูดเรื่องนี้ทำไมแต่ก็ช่างเถอะเพราะต้องหาเงินบริจาคให้เด็กกำพร้านั่นแหละก็เลยคิดแต่เรื่องนี้ อาทิตย์หน้าก็ต้องเริ่มแล้ว หวังว่าคงมีคนมาบริจาคเงินเยอะนะ
 
"แม่...แม่"
 
"ใครมาเรียกแม่แถวนี้"
 
"ใคร...ไม่มีใครเลยนะ" ฟางพูดกับฉันแบบไม่เข้าใจ
 
"ไม่มีอะไร ฉันพูดเล่น"
 
"ยัยบ้าฉันคิดว่าเห็นผี"
 
          สงสัยจะหูฝาดแต่ฉันได้ยินเสียงจริงๆ นะวันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านเพราะแม่กับปู่ต้องเดินทางไปญี่ปุ่นวันนี้และอีกหนึ่งเดือนฉันต้องไปอยู่ที่นั่นเหมือนกัน ลืมบอกไปว่าโรงเรียนปิดเทอมแล้วที่ต้องหาเงินบริจาคก็เพราะยัยยูมิขอให้ช่วยน่ะเซ่
 
"ฉันกลับก่อนนะ"
 
"อือ"
 
          ฉันเดินกลับบ้านเกือบทุกวันเพราะไม่ชอบนั่งรถ ความจริงเป็นเพราะฉันอยากไปเที่ยวที่โน่นที่นี่หลังกลับบ้านมากกว่าขืนมีรถมารับฉันก็ต้องกลับบ้านตรงเวลาทุกวันน่ะสิน่าเบื่อจะตาย
 
"แม่จ๋า"
 
          เสียงใครกันนะ มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีใครสักคน เอ๊ะหรือว่าเป็นเสียง...
 
"ผีหลอก!!!"
 
"กรี๊ดดดด"
 
"เป็นบ้าอะไร" เสียงคุ้นๆ นะ
 
"นัตเตอร์!!! ไอ้บ้าเล่นบ้าอะไรของนายว่างนักหรือไงยะ"
 
"อย่าเพิ่งบ่นได้มั้ยเนี่ย ขอโทษครับพอใจยัง"
 
"เออ" ตกใจหมดเลย
 
"โห อารมณ์เสียขนาดพูดเออกับฉันเลยเหรอ"
 
"แล้ว...มีอะไร"
 
"อ้าวก็ปู่เธอจ้างฉันมาดูแลเธอตลอดหนึ่งเดือน รับค่าจ้างมาแล้วด้วย"
 
"หา....งั้นสรุปว่า..."
 
"เธอไปไหนก็ต้องมีฉันกับคุโระไปด้วย"
 
 
 
          หลังจากที่ปู่และแม่ไปที่ญี่ปุ่นฉันกับนัตเตอร์ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนกระทั่งถึงวันที่ต้องหาเงินบริจาค...ยัยเพื่อนฉันสองคนแซวแล้วแซวอีก
 
"พอได้แล้ว"
 
"แม่ แม่จ๋า" เสียงใครอีกล่ะ
 
"มองหาอะไร"
 
"ฉันได้ยินเสียงเด็กเรียกแม่"
 
"เธอท้องหรือเปล่า"
 
"ไอ้บ้า"
 
"ล้อเล่นน่า....แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ"
 
"ไม่รู้"
 
          ทุกคนหาเงินบริจาคจนเกือบห้าทุ่ม และคงเป็นอะไรที่ดีมากถ้าวันที่ไปส่งเงินบริจาคทุกคนไม่ติดภารกิจกับครอบครัวจนเหลือแต่ฉันกับนัตเตอร์สองคนเนี่ย เอาล่ะ...วันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันยังไงซะฉันก็ไม่ได้ขับรถเองอยู่ดี (ที่บ่นมาเพราะขี้เกียจขับรถ)
 
 
 
          วันที่เอาเงินบริจาคไปให้ที่บ้านเด็กกำพร้า....
 
"ไม่เห็นมีใครเลย"
 
"ออกไปซื้อของมั้ง"
 
"หนูมาหาใครเหรอ"
 
"มาส่งกล่องบริจาคค่ะ แล้วคนแถวนี้เขาหายไปไหนกันหมดคะ"
 
"คนแถวนี้เขาย้ายออกไปหมดแล้วเพราะผีเด็กที่เขาเล่ากันนั่นแหละ"
 
"ผีเด็ก"
 
          เพราะความสงสัยฉันจึงหยุดพูดกับพี่สาเจ้าของบ้านเด็กกำพร้าที่ตอนนี้มีเด็กกำพร้าอยู่หลายคนแต่ไม่มีใครช่วยบริจาคเงินทำให้ที่นี่ดูโซมเหมือนบ้านร้าง
 
          เมื่อหลายปีก่อนเคยมีเด็กถูกฆ่าตายที่นี่ตำรวจหาตัวฆาตกรไม่พบและคดีก็ยังไม่ถูกปิดแต่ไม่มีใครสนใจสักคนเป็นเหตุให้เด็กคนนี้ออกอาละวาด
 
          เมื่อวันที่ยี่สิบของเดือนพฤศจิกายน ยามประจำหมู่บ้านที่มักจะตรวจดูความเรียบร้อยเหมือนเด็กวันเหมือนนั่งอยู่หน้าบ้าน ตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กหลงทางจึงหยุดคุยด้วยแต่เด็กคนนั้นเงยหน้าเละๆ มาให้ดูยามคนนั้นจึงตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่งจนคนแถวนั้นแตกตื่นไปหมด เรื่องนี้ยังไม่มีใครเชื่อ
 
          ถัดมาอีกห้าวัน...คนที่เจอก็คือแม่บ้านประจำบ้านเด็กกำพร้าเห็นว่ามีเด็กยืนอยู่หน้าบ้านจึงเดินเข้าไปถามแต่เด็กคนนั้นร้องไห้เสียงดังและค่อยๆ มีเลือดไหลเป็นทางแม่บ้านคนนั้นคิดว่าคงเป็นเด็กคนเดียวที่ยามคนนั้นเล่าให้ฟังรีบวิ่งหนีเข้าไปในบ้านและเช้าวันต่อมาก็ลาออกทันที
 
"เฮี้ยนขนาดนี้ทำไมไม่มีใครสนใจ" นัตเตอร์พูดด้วยความสงสัย
 
"ไม่รู้ย่ะ"
 
"สืบเรื่องนี้ดีมั้ย"
 
"ไม่เอาน่า"
 
"แม่...แม่จ๋า"
 
"ได้ยินเสียงอีกแล้ว"
 
          ทั้งที่ได้ยินเสียงแต่ไม่มีใครสักคนมันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ความจริงเด็กคนนั้นยังทำให้ชาวบ้านแถวนี้หวาดกลัวอยู่บ้าง เอาเป็นว่าหลังจากนั้นหลายวันเด็กคนนี้หลอกชาวบ้านทุกคนในคืนเดียวกันพร้อมกับขอความช่วยเหลือให้จับตัวฆาตกรไม่ได้แต่เพราะทุกคนกลัวก็เลยพากันย้ายหนีออกไปโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กคนนี้ต้องการให้ช่วยอะไรกันแน่ แต่น่าแปลกที่เด็กคนนี้ไม่เคยปรากฏตัวให้เจ้าของบ้านเด็กกำพร้าและเด็กๆ ที่นี่เห็นเลย
 
"ตกลงว่าไง"
 
"สืบก็สืบสิ แต่อาทิตย์หน้าฉันต้องไปแล้วนะ"
 
"รู้แล้วน่า"
 
          ด้วยเหตุนี้ฉันจึงบังคับให้นัตเตอร์และคุโระมาพักที่บ้านเพราะอยากให้เรื่องนี้จบลงเร็วๆ เนื่องจากฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเสียงเด็กที่เรียกหาแม่เป็นเสียงคนไนกันแน่