23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

    ฉันตื่นมาอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้วอ่ะแถมยังเจ็บขาอีก จำได้ว่าฉันกำลังเดินลงบันไดจากนั้นก็เหมือนมีคนผลักฉันเห็นเงาคนที่ผลักฉันลางๆ น่าจะเป็นคนตัวผอมสูงนะ (จากเงา) ด้วยเหตุนี้ไม่รู้ว่าดีหรือร้ายเพราะปู่ของฉันลงทุนจ้างนักสืบมาทันที เป็นนักสืบที่ไม่ค่อยมีคนจ้างสักเท่าไหร่ (จะช่วยฉันได้มั้ยเนี่ย)

"พ่อนะพ่อหลานเป็นแบบนี้ยังจะจ้างนักสืบตกอับมาอีก" แม่ฉันพูดแบบหัวเสียสุดๆ

"ช่างเขาเถอะแม่"

"นี่แกไม่กลัวตายเลยหรือไง"

   ฉันนอนฟังแม่ฉันบ่นอยู่นานสองนานก็รู้นะว่าเป็นห่วงแต่ไม่เห็นต้องบ่นฉันเลยนี่นา หลังจากที่แม่กลับไปฉันก็นอนไม่หลับ โชคดีที่ยีงมีเพื่อนเป็นผู้หญิงที่ตกบันไดเหมือนฉัน (เอ่อ...คงเรียกว่าโชคดีไม่ได้หรอกมั้ง) เราสนิทกันเร็วมาก เธอชื่อไมโกะเรียนเต้นลีลาศโรงเรียนเดียวกับฉัน นอนอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ฉันนอนหลับจนถึงตอนเช้าไมโกะไม่ได้นอนอยู่ที่ห้องนี้แล้ว สงสัยเขาคงจะกลับบ้านไปแล้วมั้ง

"คุณพยาบาลคะ"

"มีอะไรคะ"

"ไมโกะกลับไปแล้วเหรอคะ"

"ไมโกะ???" พยาบาลทวนคำพูดฉันแบบงงๆ

"ก็คนที่นอนอยู่เตียงข้างฉันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วไงคะ"

"จะบ้าเหรอผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้วนะ...ฝันไปหรือเปล่า" พยาบาลตอบแบบตกใจสุดขีด ส่วนฉันช็อค!!!!

"อ๋อค่ะ คงฝันไป" ฉันคิดว่ามันไม่ใช่ความฝันแน่ๆ

     วันนี้ฉันได้กลับบ้านและได้เห็นนักสืบที่ปู่จ้างมา เขาเป็นผอมสูงหน้าตาดี มีผู้ช่วยซะด้วยดูเหมือนผู้ช่วยของเขาจะเป็นคนซื่อ (ดูจากหน้าตาเลยจ้า) ฉันพูดสิ่งที่ฉันจำได้ก่อนจะตกบันไดก็รีบหันมาถามทนายทันทีว่าทำไมปู่ถึงจ้างนักสืบตกอับ (ตามที่แม่บอก) มาด้วย ถึงได้รู้ว่านักสืบคนนี้เคยช่วยปู่ฉันตามหาสุนัขตัวโปรดจนเจอ (แค่ตามหาสุนัขตัวโปรดเจอก็ได้รับความไว้วางใจขนาดนี้เลยเหรอ)

"เราต้องกลับไปที่โรงเรียนลีลาศ" ลืมบอกไปว่านักสืบคนนี้ชื่อนัตเตอร์ คำพูดของเขาแทงใจฉันมากเพราะฉันคิดว่าไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว

        กลางดึกคืนหนึ่งฉัน เอ่อ...รู้สึกว่าจะอยู่ในโรงเรียนที่ฉันเคยตกบันไดนะ ที่น่าตกใจไปกว่านั้นฉันเห็นไมโกะด้วย อะไรกันเนี่ยผีหลอกเรอะฉันพยาบาลจะเดินออกจากที่นี่แต่...เวรกรรมหาทางออกไม่เจอ อยู่ตรงไหนเนี่ยทางออก ทางออกจ๋าอยู่หน๊ายยยยยยยย!!

"นามิ...ช่วยฉันด้วย"

"กรี๊ดดดดดดด" โชคดีที่ฉันฝันไป ทำไมถึงฝันแบบนี้ได้นะแล้วทำไมฉันต้องหิวน้ำตอนนี้ด้วยล่ะเนี่ย

       ครัวบ้านนนี้ก็มืดจังไฟก็เปิดไม่ติดเวรกรรมแล้วไงช่างเถอะรีบๆ กินน้ำดีกว่ายังไม่ทันที่ฉันจะได้รินน้ำใส่แก้วฉันก็เห็นร่างของไมโกะในชุดนักเรียนที่มีเลือดเต็มไปหมดฉันพยายามหยิกแขนตัวเอง  ให้ตายเถอะ! มันคือเรื่องจริงเหรอเนี่ย ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยอยากหนีแต่ก้าวขาไม่ออกกกกก~

"นามิ...ช่วยฉันด้วย"

"จะให้....ชะ...ชะ...ช่วย...อะไร" ฉันพูดติดอ่างมากๆ ตอนนี้ไม่อยากพูดเลยนะ ฉันกลัววววววว!

"มีคนจงใจฆ่าฉัน...มันอยู่ที่โรงเรียนนั้น"

"ดะ...ได้...ฉัน...จะพยายาม..นะ..." 

     เงียบ~ ทุกอย่างอยู่ในความเงียบฉันลืมตาช้าๆ ก็ไม่มีร่างของไมโกะแล้วว่าแต่...ฉันต้องกลับไปที่โรงเรียนนั้นจริงๆ เหรอเนี่ยเป็นไงเป็นกันช่วยก็ได้ (ขืนไม่ช่วยฉันก็โดนหลอกทุกคืนน่ะเซ่) สักพักมีคนใช้ในบ้านเดินมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมไม่มาตอนฉันเห็นผีล่ะ เพิ่งมาซะตอนที่ผีไปเนี่ยนะ

   ที่โรงเรียนสอนเต้นลีลาศ...ตอนนี้ใจฉันลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนก็มีของฝากมาให้ฉันเต็มไปหมดไม่เห็นมีใครน่าสงสัยเลยสักคน และอีตานักสืบก็ไม่ค่อยจะไว้ใจใครสักเท่าไหร่สงสัยเขาไปทั่ว (เป็นนักจับผิดกลับชาติมาเกิดหรือไงยะ)

"นี่...ฉันว่าไม่ใช่คนในนี้หรอกมั้ง"

"เวลาหนึ่งทุ่มตรงเป็นช่วงพัก หนึ่งทุ่มสิบห้าเธอถูกผลักตกบันได ช่วงเวลานั้นคนที่อยู่ในนี้ก็มีแต่คนพวกนี้" คำพูดที่บ่งบอกถึงความมั่นใจทำให้ฉันเถียงไม่ออกเลยทีเดียว

"ตามใจ" ทันทีที่ฉันพูดจบก็เหลือบไปเห็นร่างของไมโกะอยู่ที่หน้าประตูและคนที่เดินเข้าประตูมาก็คือมีนา

   มีนาคือคนที่ดูแปลกๆ สักหน่อยแต่เขาก็ช่วยสอนฉันเต้นลีลาศนะ ฉันแนะนำให้นัตเตอร์จับตาดูมีนาไว้แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ (ฉันไม่ใช่คนที่ไม่น่าเชื่อถือนะยะ) ไม่นานนักอีตานักสืบก็เดินมาบอกฉันตามที่ถามจากคนที่เรียนลีลาศในเวลานี้ว่า

"เพื่อนเขาบอกว่ามีนาเป็นคนเงียบ บางวันก็ร่าเริง"

"แล้วไง"

"จากข้อมูลของมีนา เธอเคยป่วยเป็นโรคประสาทแต่ช่วงนี้หายดีแล้ว"

   เนื่องจากฉันมีเรื่องที่สงสัยมากๆ ก็เลยขอให้ทนายประจำตระกูลช่วยหาข้อมูลของมีนาให้หน่อย ดูเหมือนว่าผู้ช่วยของเขาไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเหมือนคนคอยติดตามมากกว่า ดูไปแล้วเหมือนไม่ค่อยฉลาดมากกว่าคนซื่อนะ 

    ต่อมา...ฉันได้ข้อมูลของมีนาจากทนาย เธอเป็นเพื่อนสนิทของไมโกะแต่เพราะอะไรไม่รู้ทำไมมีนาแยกตัวจากไมโกะ มีนาบอกกับทุกคนว่าไมโกะเป็นคนอารมณ์ร้อนทำให้ไม่มีใครอยากอยู่ด้วย จากนั้นมีนาโดนผลักตกบันไดเธอบอกว่าเป็นฝีมือของไมโกะ

"ไม่จริง!!" เสียงไมโกะดังมาจากข้างหลังฉัน "ฉันไม่ได้ทำนะ...ฉันโดนใส่ร้าย"

"แล้วมีนาจะใส่ร้ายเธอเพื่ออะไร เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ"

"เธอก็รู้ว่ามีนาเคยเป็นโรคประสาท" ฉันไม่รู้ว่าไมโกะจะพูดอะไร แต่เธอก็เล่าว่าตอนแรกมีนาเป็นร่าเริงทั้งสองสนิทกันมากจนอยู่มาวันหนึ่งไมโกะได้รับรางวัลชนะเลิศการเต้นลีลาศ ดูเหมือนว่ามีนาไม่พอใจแล้วก็พาลหาเรื่องตอนนั้นมีนาเหมือนคนไม่ปกติ ดูเหมือนระแวงอะไรบางอย่างที่ไม่มีตัวตนจากนั้นมีนาก็เล่าให้คนทุกคนฟังตามที่ฉันรู้มาเมื่อกี้นี้เอง

     ฉันกลับมาที่โรงเรียนนี้อีกครั้งฉันคอยจับตามองดูมีนาตลอด ลืมบอกไปว่าฉันมาพร้อมกับนัตเตอร์แล้วก็คุโระ   มีนาเวลาปกติดูเหมือนคนเงียบขรึมแต่พออยู่คนเดียวกลับเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง โอ๊ย! นี่มันอะไรกันเนี่ยป่วยเป็นโรคประสาททำไมถึงไม่รีบรักษาให้หาย

"มาแอบดูใคร"

"นัตเตอร์...นายมาทำไม"

"ก็ตามหาเธอไง แล้วนี่แอบดูมีนาทำไม"

"นายก็ลองดูมีนาดีๆ สิ" มีนาตอนนี้ดูเหมือนกลัวอะไรแต่สักพักก็หัวเราะออกมาอยู่ๆ ก็ร้องไห้ขอโทษเหมือนสำนึกผิดเรื่องอะไรที่ทำผิดไว้มากๆ

    วันนี้ครูชมฉันว่าเต้นลีลาศเก่งด้วยแหละก็ภูมิใจนะ ช่วงพักฉันก็ไปล้างหน้าที่ห้องน้ำเหมือนทุกวันและเหตุการณ์ก็เหมือนวันนี้ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีคนเดินตาม ไม่ใช่ไมโกะแน่ๆ เพราะปกติเธอจะปรากฏตัวให้ฉันเห็นชัดๆเลย เอาแล้วไงมาถึงทางลงบันได วันนี้คงไม่มีใครผลักฉันอีกนะ

"กรี๊ดดดดดด" ไม่ใช่เสียงฉันนะแต่ดังมาจากข้างหลังอ่ะ พอฉันหันไปก็เห็นนัตเตอร์กับคุโระล็อคตัวมีนาไว้

"ปล่อย...ปล่อย!!! ฉันจะฆ่าแก" นี่มีนาผลักฉันจริงๆ ด้วยเหรอเนี่ย "ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" มีนาคงต้องรีบรักษาโรคประสาทอย่างด่วนแล้ว และอีกไม่นานเธอก็สารภาพว่าที่เธอตกบันไดเพราะจงใจเดินตกบันไดเองเพื่อใส่ร้ายไมโกะ จากนั้นก็ผลักไมโกะตกบันไดจนตายแล้วก็เป็นคนผลักฉันตกบันไดจนเกือบขาหักด้วย ไมโกะยืนดูเหตุการณ์แล้วค่อบจางหายไป

        หลายวันต่อมา...ฉันไปหานัตเตอร์เวลาห้าโมงเย็น...

"มาทำไมอีก"

"ฉันจะมาจ้างให้นายสืบคดีเมื่อสามเดือนก่อน"

............