23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          ความน่ารักของเด็กคือนิสัยไร้เดียงสา ขี้สงสัย ว่าแต่ฉันจะพูดเรื่องนี้ทำไมแต่ก็ช่างเถอะเพราะต้องหาเงินบริจาคให้เด็กกำพร้านั่นแหละก็เลยคิดแต่เรื่องนี้ อาทิตย์หน้าก็ต้องเริ่มแล้ว หวังว่าคงมีคนมาบริจาคเงินเยอะนะ

 

"แม่...แม่"

 

"ใครมาเรียกแม่แถวนี้"

 

"ใคร...ไม่มีใครเลยนะ" ฟางพูดกับฉันแบบไม่เข้าใจ

 

"ไม่มีอะไร ฉันพูดเล่น"

 

"ยัยบ้าฉันคิดว่าเห็นผี"

 

          สงสัยจะหูฝาดแต่ฉันได้ยินเสียงจริงๆ นะวันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านเพราะแม่กับปู่ต้องเดินทางไปญี่ปุ่นวันนี้และอีกหนึ่งเดือนฉันต้องไปอยู่ที่นั่นเหมือนกัน ลืมบอกไปว่าโรงเรียนปิดเทอมแล้วที่ต้องหาเงินบริจาคก็เพราะยัยยูมิขอให้ช่วยน่ะเซ่

 

"ฉันกลับก่อนนะ"

 

"อือ"

 

          ฉันเดินกลับบ้านเกือบทุกวันเพราะไม่ชอบนั่งรถ ความจริงเป็นเพราะฉันอยากไปเที่ยวที่โน่นที่นี่หลังกลับบ้านมากกว่าขืนมีรถมารับฉันก็ต้องกลับบ้านตรงเวลาทุกวันน่ะสิน่าเบื่อจะตาย

 

"แม่จ๋า"

 

          เสียงใครกันนะ มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีใครสักคน เอ๊ะหรือว่าเป็นเสียง...

 

"ผีหลอก!!!"

 

"กรี๊ดดดด"

 

"เป็นบ้าอะไร" เสียงคุ้นๆ นะ

 

"นัตเตอร์!!! ไอ้บ้าเล่นบ้าอะไรของนายว่างนักหรือไงยะ"

 

"อย่าเพิ่งบ่นได้มั้ยเนี่ย ขอโทษครับพอใจยัง"

 

"เออ" ตกใจหมดเลย

 

"โห อารมณ์เสียขนาดพูดเออกับฉันเลยเหรอ"

 

"แล้ว...มีอะไร"

 

"อ้าวก็ปู่เธอจ้างฉันมาดูแลเธอตลอดหนึ่งเดือน รับค่าจ้างมาแล้วด้วย"

 

"หา....งั้นสรุปว่า..."

 

"เธอไปไหนก็ต้องมีฉันกับคุโระไปด้วย"

 

 

 

          หลังจากที่ปู่และแม่ไปที่ญี่ปุ่นฉันกับนัตเตอร์ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนกระทั่งถึงวันที่ต้องหาเงินบริจาค...ยัยเพื่อนฉันสองคนแซวแล้วแซวอีก

 

"พอได้แล้ว"

 

"แม่ แม่จ๋า" เสียงใครอีกล่ะ

 

"มองหาอะไร"

 

"ฉันได้ยินเสียงเด็กเรียกแม่"

 

"เธอท้องหรือเปล่า"

 

"ไอ้บ้า"

 

"ล้อเล่นน่า....แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ"

 

"ไม่รู้"

 

          ทุกคนหาเงินบริจาคจนเกือบห้าทุ่ม และคงเป็นอะไรที่ดีมากถ้าวันที่ไปส่งเงินบริจาคทุกคนไม่ติดภารกิจกับครอบครัวจนเหลือแต่ฉันกับนัตเตอร์สองคนเนี่ย เอาล่ะ...วันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันยังไงซะฉันก็ไม่ได้ขับรถเองอยู่ดี (ที่บ่นมาเพราะขี้เกียจขับรถ)

 

 

 

          วันที่เอาเงินบริจาคไปให้ที่บ้านเด็กกำพร้า....

 

"ไม่เห็นมีใครเลย"

 

"ออกไปซื้อของมั้ง"

 

"หนูมาหาใครเหรอ"

 

"มาส่งกล่องบริจาคค่ะ แล้วคนแถวนี้เขาหายไปไหนกันหมดคะ"

 

"คนแถวนี้เขาย้ายออกไปหมดแล้วเพราะผีเด็กที่เขาเล่ากันนั่นแหละ"

 

"ผีเด็ก"

 

          เพราะความสงสัยฉันจึงหยุดพูดกับพี่สาเจ้าของบ้านเด็กกำพร้าที่ตอนนี้มีเด็กกำพร้าอยู่หลายคนแต่ไม่มีใครช่วยบริจาคเงินทำให้ที่นี่ดูโซมเหมือนบ้านร้าง

 

          เมื่อหลายปีก่อนเคยมีเด็กถูกฆ่าตายที่นี่ตำรวจหาตัวฆาตกรไม่พบและคดีก็ยังไม่ถูกปิดแต่ไม่มีใครสนใจสักคนเป็นเหตุให้เด็กคนนี้ออกอาละวาด

 

          เมื่อวันที่ยี่สิบของเดือนพฤศจิกายน ยามประจำหมู่บ้านที่มักจะตรวจดูความเรียบร้อยเหมือนเด็กวันเหมือนนั่งอยู่หน้าบ้าน ตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กหลงทางจึงหยุดคุยด้วยแต่เด็กคนนั้นเงยหน้าเละๆ มาให้ดูยามคนนั้นจึงตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่งจนคนแถวนั้นแตกตื่นไปหมด เรื่องนี้ยังไม่มีใครเชื่อ

 

          ถัดมาอีกห้าวัน...คนที่เจอก็คือแม่บ้านประจำบ้านเด็กกำพร้าเห็นว่ามีเด็กยืนอยู่หน้าบ้านจึงเดินเข้าไปถามแต่เด็กคนนั้นร้องไห้เสียงดังและค่อยๆ มีเลือดไหลเป็นทางแม่บ้านคนนั้นคิดว่าคงเป็นเด็กคนเดียวที่ยามคนนั้นเล่าให้ฟังรีบวิ่งหนีเข้าไปในบ้านและเช้าวันต่อมาก็ลาออกทันที

 

"เฮี้ยนขนาดนี้ทำไมไม่มีใครสนใจ" นัตเตอร์พูดด้วยความสงสัย

 

"ไม่รู้ย่ะ"

 

"สืบเรื่องนี้ดีมั้ย"

 

"ไม่เอาน่า"

 

"แม่...แม่จ๋า"

 

"ได้ยินเสียงอีกแล้ว"

 

          ทั้งที่ได้ยินเสียงแต่ไม่มีใครสักคนมันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ความจริงเด็กคนนั้นยังทำให้ชาวบ้านแถวนี้หวาดกลัวอยู่บ้าง เอาเป็นว่าหลังจากนั้นหลายวันเด็กคนนี้หลอกชาวบ้านทุกคนในคืนเดียวกันพร้อมกับขอความช่วยเหลือให้จับตัวฆาตกรไม่ได้แต่เพราะทุกคนกลัวก็เลยพากันย้ายหนีออกไปโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กคนนี้ต้องการให้ช่วยอะไรกันแน่ แต่น่าแปลกที่เด็กคนนี้ไม่เคยปรากฏตัวให้เจ้าของบ้านเด็กกำพร้าและเด็กๆ ที่นี่เห็นเลย

 

"ตกลงว่าไง"

 

"สืบก็สืบสิ แต่อาทิตย์หน้าฉันต้องไปแล้วนะ"

 

"รู้แล้วน่า"

 

          ด้วยเหตุนี้ฉันจึงบังคับให้นัตเตอร์และคุโระมาพักที่บ้านเพราะอยากให้เรื่องนี้จบลงเร็วๆ เนื่องจากฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเสียงเด็กที่เรียกหาแม่เป็นเสียงคนไนกันแน่