23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

"ช่วยด้วย!!! ช่วยฉันด้วย!!!"
 
"กรี๊ด!!!!"
 
"ช่วยฉันด้วย..."
 
"พอๆ ก่อนเถอะ จะ จะ...หะ ให้ฉัน ชะ ช่วย โอ๊ย! จะให้ฉันช่วยเรื่องอะไร แต่ช่วยมาแบบปกติหน่อยเถอะฉันจะอวก" ฉันพูดแบบทนไม่ไหวกับสภาพที่หน้าเละ ไส้ทะลัก เลือดท่วมตัว ทุกอย่างทั้งตัวเปื่อยไปหมด (และดูไม่ออกด้วยว่าเป็นใคร)
 
"มันฆ่าฉัน!!!"
 
"ใครคะ แต่...คงจะโหดมากๆ"
 
"มันสาดน้ำกรดใส่ฉัน มันอิจฉาที่ฉันสวยกว่า" อ้าว...นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ถึงกับสาดทั้งตัวเลยเรอะ
 
"ที่ร้านสะดวกซื้อ" ฉันพยายามเงี่ยหูฟังแต่ว่า...
 
          อ้าวๆๆๆ หายไปไหนแล้วนะ ฉันพยายามมองหาแต่คนที่ฉันเจอก็มีแต่คุโระ เอ....มาทำไมหว่าร้อยวันพันปีไม่เห็นมาเลย
 
"เอ่อ คือฉันมีเรื่องขอร้อง" ดูท่าทางลำบากใจมากๆ
 
"มีอะไร"
 
"คือ...ช่วย...สืบเกี่ยวกับคดีที่มีคนที่ทำงานในร้านสะดวกซื้อถูกฆ่าตายให้หน่อยได้มั้ย คือว่านัตเตอร์ไม่ว่างน่ะ" เขาพูดอย่างน่าสงสาร (ในความคิดฉันนะ)
 
"อ๋อ" หรือว่าจะเป็นคนเมื่อกี้ "แล้วถูกฆ่าตายที่ไหนรู้หรือเปล่า" ฉันถามเสียงเรียบเพราะกำลังคิดถึงสภาพที่เพิ่งเห็น
 
          คุโระพาฉันเดินมาที่จุดเกิดเหตุ ที่นี่ถูกสั่งห้ามเข้า (ก็มีป้ายติดอยู่นี่นา แต่ฉันดันเข้ามาซะได้) เอาล่ะ ที่มุมอับของที่นี่มีเศษแก้วตกอยู่ด้วยเพราะอาจจะเกี่ยวกับคดีฉันจึงบอกให้คุโระแจ้งตำรวจเรื่องนี้เป็นเวลาเดียวกันที่ฉันสงสัยบางอย่าง...
 
"ว่าแต่...ทำไมนายถึงสนใจเรื่องนี้ล่ะ"
 
"คือ...เพื่อนของฉันตกเป็นผู้ต้องสงสัยด้วยน่ะสิ เพราะเพื่อนฉันเป็นคนเงียบๆ แถมยังนิสัยดีมากๆ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะเป็นคนร้าย" เขาบอกอย่างมั่นใจ
 
"แต่คนเรามันเปลี่ยนกันได้นะ"
 
"ไม่มีทางหรอก" เขาก็ยังพูดอย่างมั่นใจเหมือนเดิม
 
          หลังจากนั้นฉันเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อร้านนี้ ที่มีห้องน้ำบริการให้ลูกค้าแบบฟรีๆ ทำให้มีลูกค้าเข้าร้านเยอะ (ฉันว่าส่วนมากน่าจะเป็นคนที่เข้ามาใช้ห้องน้ำมากกว่า) ในร้านนี้มีคนทำงานทั้งหมดสามคนถ้ารวมผู้ตายที่ชื่อนิด เพื่อนของคุโระที่ชื่อมายด์ และอีกหนึ่งคนคือคนที่มักจะทะเลาะกับนิดและมายด์บ่อยๆ ชื่อว่าจูน
 
"ฉันไม่เห็นหน้ามัน แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นคนทำ" เสียงผู้ตายที่ชื่อนิดดังก้องอยู่ในหู
 
"ใครคะ" ฉันถามเบาๆ แต่ไร้เสียงตอบรับ
 
          ฉันเข้ามานานแล้วแต่ว่าไม่ได้ซื้ออะไรเลย และด้วยสายตาของพนักงานทำความสะอาดที่ยืนมองอยู่อย่างนั้นทำให้ฉันตัดสินใจพาคุโระเดินออกมาจากร้านนั้นทันที (ก่อนที่จะโดนไล่ออกมา)
 
"นี่...เพื่อนนายเป็นคนยังไง" 
 
"เขาเป็นคนเงียบเฉพาะกับคนที่ไม่สนิท ความจริงเธอพูดเก่งมากๆ ขยันมากจนน่าตกใจ บางครั้งเธอทำงานทั้งวันโดยที่ไม่พักเลยสักนิด แถมยังเป็นคนมองโลกในแง่ดีอีกด้วย" คุโระเล่าอย่างยืดยาว และฉันคิดว่าคนที่น่าอิจฉาน่าจะเป็น....
 
          จริงสิ ตอนที่เข้าไปในร้านฉันเห็นรูปของผู้ตายอยู่ด้วยเธอเป็นพนักงานดีเด่นติดต่อกันถึงห้าเดือนแถมยังมีหน้าตาดีมากๆ มากจนน่าอิจฉา (แต่ก็ไม่น่าถึงกับฆ่ากันเลย)
 
"นี่ คุโระ"
 
"แย่แล้วฉันกลับก่อนนะ" แล้วเขาก็วิ่งไป
 
"นี่ เดี๋ยวสิ" ปัดโธ่! ช่วยตอบหน่อยเถอะว่าตำรวจพบรอยนิ้วมือหรือเปล่า
 
          ฉันเดินกลับไปที่เกิดเหตุอีกครั้ง...
 
"อ้าว นัตเตอร์"
 
"มาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าช่วยคุโระเรื่องนั้น"
 
"ก็ใช่"
 
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เมื่อกี้คุโระโทรมาบอกเรื่องลายนิ้วมืออีกไม่นานคงจับคาร้ายได้" นัตเตอร์พูดรัว "แต่ว่า..."
 
"มีอะไรเหรอ" น่าสงสัยจริงๆ เลยเชียว
 
"ช่วยไปเที่ยวด้วยกันได้มั้ย คือว่ามีบัตรสามใบน่ะ"
 
"อ๋อ...เหรอ"
 
"ไปนะ" เหมือนขอร้องฉันอยู่นะยะ "นะครับ"
 
"ไปก็ได้"
 
          หลังจากนั้น....
 
          หนึ่งวันต่อมา....
 
          ตำรวจจับตัวคนร้ายได้สำเร็จนั่นก็คือ จูน ตอนแรกก็ไม่คิดเหมือนกันว่าที่เศษแก้วที่เจอในมุมอับจะมีรอยนิ้วมือของคนร้ายด้วย ตำรวจบุกเข้าไปจับขณะทำงานเมื่อเช้าที่ผ่านมานี่เอง ตรวจพบโทรศัพท์ของผู้ตายในห้องของเธออยู่หลายเครื่อง สันนิษฐานว่า...เธอคงอิจฉาผู้ตายมากจนทำแบบนี้
 
"ขอบใจนะ" โอ้โชคดีที่โผล่มาแบบปกติ
 
"ไม่เป็นไรค่ะ"
 
          แล้วร่างของเธอก็หายลับไปตลอดกาล....
 
          ต่อไปนี้ไม่รู้ว่าจะเจอคดีแบบไหนแต่ว่า....ฉันต้องไปเที่ยวที่ไหนไม่รู้กับผู้ชายถึงสองคน ถ้าแม่กับปู่รู้มีหวังโดนบ่นหูชาแน่ (ก็ไม่ต้องไปสิยะ) เอาล่ะ...ช่างมันเถอะ!!!