23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          และแล้วเราก็มาถึงบ้านที่เกิดเหตุ ซึ่งก็ไม่มีอะไรผิดสังเกต ฉันเข้าไปในบ้านโดยอ้างว่ามาเยี่ยมเด็กๆ ที่นี่ และเดินดูรอบๆ จนกระทั่งมาถึงชิงช้าที่มีคนบอกว่าเธอมักจะมานั่งเล่นที่นี่บ่อยๆ จากที่ดูก็เป็นแค่ชิงช้าธรรมดา

 

          แอ๊ดดดด~

 

          ฉันหันไปตามเสียงก็เห็นว่าชิงช้าไกวเองคงเป็นเพราะลมพัดมากกว่า แต่ว่าฉันเห็น....เด็กคนนั้นนั่งอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วยเพราะอะไรกันฉันสงสัยจึงเดินเข้าไปถาม

 

"หนู"

 

"พี่เห็นหนู ช่วยหนูด้วย" เด็กคนนั้นพูดพร้อมมีเลือดไหลออกมา

 

"เอ่อ...ก่อนจะช่วย กลับมาเป็นปกติได้มั้ย หมายความว่าแบบไม่มีเลือดไหลแบบนี้เนี๊ยะ"

 

"มันฆ่าหนู มันฆ่าแม่หนู มันหนีไปแล้ว"

 

"เดี๋ยวๆๆๆ แล้วคนที่ฆ่าหนูเป็นใครล่ะ"

 

"หนูไม่รู้"

 

"อ้าว"

 

"หนูไม่รู้ หนูไม่รู้จริง"

 

          ฉันพยายามหาทางช่วยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เป็นเวลาเดียวกันที่....

 

"ทำอะไร"

 

"เอ่อ" ใช่สิเด็กคนนั้นอาจจะเห็นหน้าคนร้ายก็ได้

 

"ถามว่าทำอะไร"

 

"กลับกันเถอะ"

 

          เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันก็พยายามติดต่อกับเด็กคนนั้นโดยการนั่งสมาธิ ฉันว่าจ้างคนที่วาดรูปเก่งมาวาดรูปคนที่เด็กคนนั้นเห็น ลืมบอกไปว่าเธอชื่อนิ่มมีแม่ชื่อนี ไม่มีใครรู้ว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหนแต่นิ่มรู้ว่าแม่เธอตายแล้วเพราะคนร้ายฆ่าแล้วเอาศพไปทิ้งที่อื่น

 

          ฉันบอกตามที่เด็กคนนั้นบอกทุกอย่าง จนได้ภาพคนร้ายออกมา แต่มีเรื่องที่น่าแปลกมากๆ คือ....

 

"รู้จักนายชัชด้วยเหรอ"

 

"นายชัช" ฉันพูดด้วยความแปลกใจ

 

"เพื่อนของลูกชายตอนนี้ตกงาน อยู่ที่บ้านกับลูกชายฉันนั่นแหละ"

 

"จริงเหรอคะ"

 

"จริง"

 

          เย็นวันนั้นฉันไปที่บ้านของเขาเพื่อไปดูหน้าให้ชัดๆ ว่าเหมือนกับคนในรูปหรือเปล่าแต่เมื่อเทียบกันแล้วก็เหมือนกันอย่างกับแกะ

 

"หนูนิ่มจะทำอะไร"

 

"หนูจะฆ่ามัน"

 

          ทันใดนั้นหนูนิ่มก็ทำให้ผู้ชายคนนั้นกระอักเลือดออกมาอย่างน่ากลัว ฉันพยายามเข้าไปช่วยและบอกว่าควรจะหาหลักฐานมาจับผิด แต่หนูนิ่มบอกว่าไม่มีหลักฐานอะไรแน่ๆ เพราะเกิดเรื่องมานานแล้ว

 

          ที่โรงพยาบาลฉันพยายามกล่อมให้เขายอมรับผิดโดยมีนัตเตอร์ช่วยอีกแรงแต่แล้วเขาก็บอกว่าไม่รู้ไม่เห็นอย่างเดียว

 

"นี่คุณ" นัตเตอร์พูดอย่างเหลืออด

 

"ใจเย็นน่า"

 

          ฉันทำใจเย็นและรอจนกว่าเขาจะสารภาพแม้ว่าพูดขู่เขาก็ยังไม่กลัว....

 

"คนทำผิดก็รู้อยู่แก่ใจ ไม่กลัวเวรกรรมบ้างหรือไง" นัตเตอร์พยายามพูดอย่างใจเย็น

 

"นั่นสิ" ซึ่งฉันเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

 

"มันไม่ยอมรับมันต้องตาย"

 

          ทันใดนั้นหนูนิ่มก็พุ่งเข้าไปบีบคอนายชัชทันที...

 

"นัตเตอร์ไปตามหมอมาเร็ว"

 

"โอ๊ย..."

 

"นัตเตอร์" ฉันหันไปมองนัตเตอร์ที่ยืนตัวแข็งคล้ายผีอำ

 

"ช่วยด้วย"

 

"หนูนิ่มหยุดเถอะ"

 

          ฉันพยายามช่วยนัตเตอร์ให้ได้แต่ก็ไร้ผล ฉันถอดสร้อยพระที่ติดตัวใส่ให้นัตเตอร์ไว้จนเขาขยับตัวได้จึงรีบวิ่งไปเรียกหมอมาที่นี่ให้เร็วที่สุด

 

"คุณชัช ถ้าคุณไม่อยากตายก็ไปมอบตัวกับตำรวจซะ"

 

"ไม่!!!" เขาตอบทั้งที่ทรมาน

 

"ตามใจอยากตายก็เชิญ"

 

          หนูนิ่มบีบคอแรงขึ้นจนหน้าของเขาซีดจนน่ากลัว อีกไม่นานหมอก็เข้ามาในห้องและรีบไปแกะมืออกอย่างรวดเร็ว แต่ชัชไม่ยอมปล่อยมือเป็นเพราะหนูนิ่มยังบีบคอเขาอยู่นั่นเอง

 

"ฉัน...ยอม...มอบตัว" เขาพูดอย่างทรมาน "ฉันจะไปมอบตัวกับตำรวจ!!!"

 

          หลังจากที่หมอพยายามทำให้นายชัชใจเย็นลงแล้วเขาก็เกิดกลัวขึ้นมาจนยอมไปมอบตัวกับตำรวจและยอมสารภาพความผิดด้วยตัวเอง ศพของแม่หนูนิ่มนั้นอยูใต้น้ำใกล้บ้านเด็กกำพร้า

 

          เหตุการณ์ทุกอย่างจบลงด้วยดีหนูนิ่มได้พบแม่และคงไปเกิดพร้อมกัน ตำรวจปิดคดีนี้ได้หลังจากที่ผ่านมาหลายปี...

 

"ไง"

 

"ก็ดี กลับบ้านกับเถอะ"

 

"คราวหลังฉันคงต้องคล้องสร้อยพระไว้บ้าง"

 

"แหม! แค่นี้เอง"

 

"แค่นี้เอง พูดมาได้นะ"

 

"ขอโทษ"

 

"ไม่จำเป็น"

 

"โห ทำไมเนี่ยโกรธเหรองั้นฉันเลี้ยงข้าว ไป"

 

"ไม่"

 

"นัตเตอร์"

 

"อะไร"

 

"ดีกันนะ"

 

"ไม่ดี ฉันไม่โกรธอะไรสักหน่อย"

 

"ไอ้บ้า" ฉันทุบหลังเขาแรงๆ แล้วรีบวิ่งหนีทันทีเพราะว่าเขาต้องแกล้งฉันกลับแน่และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ