Raining Blood. ฝนเลือด

         ควันไฟสีดำทมึนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ยังมีฝนตกลงมาไม่หยุด ร่างของชายหนุ่มผมสีดำที่นั่งเอาหลังพิงอยู่กับซากตึก หลังจากเขาจุดไฟเสร็จก็หมดเเรง ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น สายตาเขามองไปยังควันไฟสีดำเบื้องหน้าที่เริ่มลามกระจายไปเรื่อยๆ ซากของสัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียวที่นอนอยู่กับพื้นก็ติดไฟลุกไหม้เเละเริ่มเละจนจำเค้าหน้าไม่ได้ ถึงเเม้เขาจะไม่อยากจำมันก็ตาม ลมนั่งคิด ถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างช้าๆ เขาน่าจะคิดให้ได้เร็วกว่านี้ว่าจุดอ่อนของพวกมันอยู่ตรงคางมีหลายครั้งที่เขาต้องเจอกับมันเเล้วได้เเต่หนี
"ลม!!" เสียงอันคุ้นเคยตะโกนเรียกดังใกล้เข้ามาเรื่อย เเต่ถึงเเม้เขาอยากจะตะโกนตอบกลับไป ก็ไม่มีเเม้เเรงจะขยับตัวเลย สายตาที่มองไปยังเบื้องหน้าเริ่มพร่ามัว จนมองไม่ชัด เเล้วในที่สุดก็ความมืดก็มาเยือน....
        หลังจากที่ลมจุดควันไฟได้สำเร็จ กองกำลังเสริมที่มีทั้งรถถัง เเละรถจิ๊บติดปืนกลก็มาช่วยได้ทันเวลา ก่อนที่พวกโต้กำลังลำบาก เพราะถูกพวกตะขาบยักษ์กว่าร้อยตัวบุกเข้ามาถึงที่กำบัง                                                                                       
"ลม ทำได้ทันเวลา เกือบจะเเย่เเล้วสิ" โจ พูด พร้อมกับยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่หน้าผาก
"เเล้วมันไปไหนว่ะ" กอง ถามเเล้วชะเงอมองหา
"มันน่าจะกลับมาได้เเล้วน่ะ หรือว่า..." โต้ พูดแล้วออกวิ่งตามทางที่ลมไป
"เห้ย ไอ้น้องโต้" กองตะโกนเรียก โต้ที่กำลังจะวิ่งไปก็หันหน้ากลับมามอง "ตูไปด้วย อาจจะมีพวกสัตว์ประหลาดหลงเหลืออยู่อีก"
"ครับ" โต้ ตอบเเล้วออกวิ่งต่อทันที
        โต้กับกองวิ่งอ้อมไปอีกทางตามที่ลมวิ่งไป พวกเขาหันมามองพวกตะขาบยักษ์ที่เหลือที่วิ่งหนีกระจัดกระจายไปทั่ว เเต่ก็ไม่อาจรอดจากวิถีกระสุนของรถจิ๊บได้ บางตัวโดนปืนจากรถถังจนร่างแตกกระจายไปทั่วพื้น
"ทำไมมันง่ายดายอย่างนี้" โต้พูด
"อะไรมันง่ายวะ" กองถามด้วยสีหน้าสงสัย
"ก็ดูสิครับ พวกมันแพ้พวกเราอย่างง่ายดาย เเต่เรากลับถูกพวกมันบุกอย่างยับเยิน"
"ไอ้น้องโต้" กองเรียกให้โต้หันหน้ามามองเขา "ถึงอาวุธของพวกเราจะรุนเเรงเเค่ไหน เเต่ถ้ามันบุกเข้ามาถึงตัวโดยไม่ให้ตั้งตัวละก็ เราก็แพ้เหมือนตอนนี้เเหละ"
         โต้หยุดวิ่งเเล้วหันมองไปรอบๆเพื่อหาลม ที่อาจจะเดินออกมาหาพวกเขา เเต่กลับไม่มีร่องรอยเลย โต้เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีเพราะกลัวเพื่อนจะบาดเจ็บ
"ลม!!" โต้ตะโกนเรียก
"มันน่าจะอยู่เเถวควันไฟน่ะ ไปดูเถอะ" กองชี้นิ้วไปยังควันไฟที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองออกวิ่งไปยังที่ๆควันไฟกำลังลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันทีที่ทั้งสองคนออกวิ่งฝนก็หยุดตก เเละดวงอาทิตย์ยามเย็นก็เริ่มสาดแสงสีส้มไปทั่ว เมื่อทั้งคู่วิ่งมาถึงก็เห็นคนที่กำลังตามหานอนเลือดอาบอยู่ข้างกำแพงตึกที่พังยับเยิน
"ลม!!" โต้วิ่งสุดตัวไปหาเพื่อนของตัวเอง
          เขาเอามือมาเช็คลมหายใจของลม เเล้วก็ยังโชคดีเมื่อเพื่อนของเขายังไม่ตาย โต้ค่อยๆเปิดเสื้อของลมขึ้น เผยให้เห็นแผลที่เป็นรูขนาดใหญ่เเละเลือดยังไหลไม่หยุด เขาเอาเสื้อกลับมาปิดแผลอย่างเดิมเเล้วรีบพยุงร่างของเพื่อนขึ้นหลัง ส่วนกองกองที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ก็หันมามอง
"ไปกันเถอะ" เขาพูด
"อืม" โต้ตอบ
          เเล้วทั้งคู่ก็ออกวิ่งเเต่เเล้วก็ต้องหยุดกระทันหัน เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียวที่มีเเขนเป็นปกติ เเล้วมีรอยขีดอยู่บนใบหน้า
"เเขนมันปกติ" กองพูดด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย "มันเป็นพวกระดับหัวหน้า"
"เอาไงดี" โต้ถามเมื่อคิดว่าไม่สามารถหนีไอตัวที่อยู่ตรงหน้าไปได้ ยิ่งตอนนี้เขาต้องเเบก ลมที่เจ็บหนักไว้ที่หลังเเล้วด้วย ยิ่งเป็นไปไม่ได้
"......" กองส่ายหน้า เป็นเชิงบอกว่าไม่รู้
          เมื่อทั้งสองไม่รุ้ว่าจะทำยังไง ก็เริ่มก้าวขาถอยทีละก้าวจนออกห่างมาเรื่อยๆ สัตวประหลาดยักษ์ตาเดียวตัวนั้นก็มองตามพวกเขาไปเรื่อยๆ เเต่มันก็ยังคงยืนนิ่งเฉย ไม่บุกเข้ามาโจมตีเหมือนอย่างเคย เเต่เเล้วเมื่อโต้เตรียมตัวจะออกวิ่ง มันก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขา
"ซวยเเล้ว" กองพูด
          โต้ได้เเต่กัดฟันเเน่น ภายในหัวของเขาคิดเพียงว่าจะต้องไม่มาตายอยู่ตรงนี้ เพราะเขาอยากทำตามความฝันที่เเสนธรรมดาๆของเขา เเต่เเล้วสัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียวที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขา อยู่ๆก็เกิดระเบิดตูมใหญ่จนร่างท่อนบนของมันขาดหายไป เหลือเพียงขาท่อนล่างที่ยังเดินได้อีกสองก้าว ก็ล้มลงพวกเขาดูภาพข้างหน้าอย่างตกใจ ทันใดนั้นรถถังคันหนึ่งก็วิ่งมาจอดข้างหน้าพวกเขา
"รีบนำคนเจ็บไปที่รถบรรทุก จะได้ไปรักษาที่ฐาน" ทหารคนหนึ่งที่ควบคุมรถถังตะโกนบอก
"ขอบคุณครับ" โต้ตะโกนตอบ