Raining Blood. ฝนเลือด

          เต็นขนาดใหญ่สีเขียวที่อยู่ด้านในสุดของฐาน ตั้งเเต่เช้าก็มีทหารวิ่งเข้าออกกันอย่างไม่หยุดหย่อน เพื่อรายงานสถานการณ์ให้กับผู้นำของฐานเเห่งนี้ ทหารนายหนึ่งสวมเสื้อกล้ามสีขาว ในมือข้างหนึ่งถือม้วนกระดาษสีขาว กำลังวิ่งมาด้วยหน้าตาตื่นๆ เมื่อเขามาถึงหน้าเต็นก็หยุดยืนเเละดึงกางเกงขึ้นมาให้ดูเรียบร้อยที่สุด พร้อมกับปัดเสื้อกล้ามสีขาวของเขา ที่มีเเต่คราบสีดำติดเต็มไปหมด

"ขออนุญาติครับ" เขาตะโกนเสียงดังเเล้วเดินเข้าไปในเต็น

          พอเข้ามาถึงก็พบกับโต๊ะไม้วางยาว เป็นสีเหลี่ยมเเบ่งเป็นที่นั่งสองฝั่ง เเละมีทหารระดับหัวหน้า นั่งอยู่หกคนซึ่งหนึ่งในนั้นคือพันโทกิตติ ที่เป็นผู้บัญชาการควบคุมหน่วยจู่โจม เเละคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะคือ พลเอกสหชัย ผู้ควบคุมฐานทัพเขาใหญ่แห่งนี้

          เมื่อชายหนุ่มทหราในเสื้อกล้ามเดินเข้ามา ก็ยืนตรงทำความเคารพ เเล้วรีบเดินไปยืนข้างหลังของพันโทกิตติทันที

"รายงานล่าสุดครับ" เขาพูดพร้อมกับยื่นม้วนกระดาษสีขาววางไว้บนโต๊ะ

          พันโทกิตติหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านทันที เขาไล่สายตาไปอย่างรวดเร็วเเละจับใจความสำคัญ เมื่อเขาอ่านจบก็วางเอกสารลงบนโต๊ะ เเล้วหันไปหาทหารที่นำเอกสารมาให้

"ออกไปก่อน" 

"ครับ" ชายหนุ่มทำความเคารพอีกครั้งเเล้วรีบเดินออกไป

          พันโทกิตตินั่งเงียบเพื่อเรียงข้อมูลที่ได้มาในสมอง ก่อนจะหันไปหาพลเอกสหชัย

"รายงานล่าสุดเข้ามาว่า....การต่อสู้ของหน่วยย่อยได้จบลงเเล้ว" พันโทกิตติเอามือขึ้นมาหยิบปากกาแล้วเขียนอะไรบางอย่างบนมือ "สูญเสียกำลังไปเจ็ดสิบนาย หน่วยย่อยที่สาม กับ ห้า"

"เราพลาด" ชายไว้หนวดรูปร่างผอมที่นั่งข้างพันโทกิตติพูดขึ้น

"หมายความว่าไง" พันโทกิตติหันไปถาม

"ในตอนเเรกเราคิดว่า มีพวกมันบุกเข้ามาไม่มากจึงส่งเเค่หน่วยสามไป เเต่เเล้วมันกลับมีมากกว่าร้อย เราพลาดเรื่องข้อมูลอย่างมาก โชคยังดีที่ทหารจากหน่วยเก้าหาทางรายงานมาให้ทราบได้ทัน"

"ถ้าหากยังเป็นอย่างครั้งนี้ ฐานทัพนี้ไม่เหลือเเน่" ทหารอีกนายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดขึ้น

"ผมขอโทษครับ เพราะคนของหน่วยข้อมูลมีอยู่น้อยมาก ทำให้ข่าวสารล่าช้า" ชายที่นั่งอยู่ใกล้กับพลเอกสหชัยลุกขึ้นเเล้วก้มหัวให้กับทุกคน เขาเป็นผู้บังคับการหน่วยสื่อสาร เเละที่เกิดเรื่องเเบบนี้เขาจึงรู้สึกอยากจะรับผิดชอบ

"นั่งลงเถอะ" พลเอกสหชัยพูดขึ้น 

"เเต่ว่า..."

"ไม่มีใครโทษคุณหรอก สถานการณ์ที่เราเจอตอนนี้ ทำได้เท่านี้ก็ดีมากเเล้ว" พลเอกสหชัยพูดเรียบๆ ไม่ช้าหัวหน้าหน่วยสื่อสารก็นั่งลง "เรียกทหารจากหน่วยที่เก้า ที่ออกไปทำภารกิจมาพบฉันด้วย"

"ครับ ทหารจากหน่วยที่เก้าที่ไปเสริมกำลังมีเเค่สี่คน และคนที่ส่งสัญญาณมาให้เราชื่อ นายอนุสรณ์ เเสงสลัว และ นายเมฆา ฟ้ากระจ่าง ตอนนี้กำลังเดินทางกลับมาครับ" พันโทกิตติรายงาน "เเต่นายอนุสรณ์บาดเจ็บหนักครับ"

"เเสงสลัวงั้นหรอ" พลเอกสหชัยทำท่าครุ่นคิด

"ครับ ลูกของนายพลสมิง" 

"อ่อ เลื่อนยศให้ทั้งคู่เป็นสิบเอก และเรียกนายเมฆามาพบผมด้วย"

"มีภารกิจให้เขาทำหรอครับ"

"เนื่องจากข้อมูลล่าช้า เราจะให้เขากับทหารฝีมือดีอีกห้านายเเละคนจากหน่วยสื่อสารเข้าไปในเมือง"

"เข้าไปในเมือง!!" พันโทกิตติพูดเสียงดังขึ้นทันทีที่ได้ยิน

"ใช่ เราจะให้พวกเขาไปซ่อมเสาสัญญาณที่อยู่ใกล้กับสถานีวิทยุ เพื่อขยายขอบเขตการสื่อสารให้มากขึ้น พอจะทำได้ไหม" พลเอกสหชัยหันไปที่ผู้บังคับการหน่วยสื่อสาร

"ได้ครับ เเต่ว่ามันต้องใช้เวลา เเละทหารช่างฝีมือดี"

"ทำได้ไหม" พลเอกสหชัยถามย้ำ

"ได้ครับ" ผู้บังคับการหน่วยสื่อสารเงียบไปพักก่อนจะตอบ ความรู้สึกกดดันเข้าครอบงำหัวใจเขา 

"ส่วนเรื่องหน่วยจู่โจม จัดหน่วยย่อยใหม่ให้เรียบร้อย และรอคำสั่ง"

"ครับ" พันโตกิตติตอบ

"เเล้วเรื่องยุทโธปกรณ์ว่าไง" พลเอกสหชัยมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ทางขวาสุด

"เรียบร้อยดีครับ จากการคำนวนเเล้ว สามารถใช้ได้นานสามเดือนครับ" ชายผู้เป็นหัวหน้าหน่วยยุทโธปกรณ์ตอบ

"ดี งั้นก็...เลิกประชุมได้" พลเอกสหชัยพูดจบก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับเดินออกจากเต็นไปก่อนใคร..