Raining Blood. ฝนเลือด

          โต้กำลังยืนเอามือมาไว้เหนือคิ้ว เพื่อมองหาเพื่อนของเขาที่กำลังไปเสี่ยงตายอยู่ ตะขาบยักษ์เริ่มบุกเข้าใกล้มาเรื่อยๆ พร้อมกับอาวุธที่เริ่มหมดไปเรื่อยๆ ความหวังของพวกเขาเหมือนขึ้นอยู่กับลม ทหารที่อยู่ที่นี้เริ่มตายไปเรื่อยๆ พื้นที่สีเขียวที่ลมตั้งขึ้นเริ่มเเคบลงเรื่อยๆ เเละดูเหมือนพวกตะขาบยักษ์จะล้อมรอบพวกเขาหมดทุกทางเเล้ว

"เอาไงต่อดี" โจ เดินเข้ามาถาม

"ไม่รู้สิ คงขึ้นอยู่กับลมเเล้ว"

"จะไหวหรอนั่น ไปคนเดียวเองน่ะ" 

"เขาต้องไหว" โต้ พูดอย่างมั่นใจ "นายต้องไหว" เขาพูดอีกครั้งกับตัวเอง

           ลมยังคงหลบอยู่ในท่อระบายน้ำ เขากำลังคิดหาทางขึ้นไป เเละตรงไปยังเป้าหมายของเขา ฝนที่ตกมานานก็เริ่มหยุดลงเเล้ว เหมือนฟ้าเริ่มเป็นใจให้เขา 

'เอาละ' เขาคิด

           เขารีบคลานตรงไปตามทางของท่อระบายน้ำ ซึ่งมันเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆเเละเริ่มส่งกลื่นเหม็นออกมา เเต่ในที่สุดเขาก็เจอเเสงสว่างของทางออก ถึงเเม้จะไม่มั่นใจว่าจะออกไปโผล่ที่ไหน เเต่ตอนนี้ต้องไปแล้ว เขารีบวิ่งออกไปทันทีที่คิดอย่างนั้น เมื่อออกมาได้เขาก็หันหารอบตัว ก็พบว่าตัวเองมายืนอยู่ห่างจากเป้าหมายเพียงไม่ไกล 

'โชคเริ่มเข้าข้างเเล้วสิน่ะ' ลมคิดเมื่อเห็นว่าโอกาศดีมาถึงเเล้ว

          เขารีบวิ่งตรงไปยังถังน้ำมันที่อยู่ตรงหน้า เเต่ถึงเเม้มันจะเป็นถังใหญ่ก็ไม่น่าจะพอสำหรับการก่อควันไฟขนาดใหญ่ ลมหันมองไปรอบตัวหาสิ่งของที่สามารถติดไฟได้ เเต่เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียว ตัวที่ไล่ตามเขามากำลังยืนมองเขาอยู่ไม่ไกล เมื่อมันเเน่ใจเเล้วว่าเป็นคนที่ฆ่าพวกมันลงได้ ก็รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับง้างเเขนที่เป็นหนามจะฟาดเข้าใส่ลม

           เสียงเท้าของมันดังเข้ามาใกล้จนลมรู้สึกตัวได้ เเต่ตอนนี้เขาไม่พร้อมที่จะสู้เลย แผลที่ท้องของเขามันเจ็บเกินกว่าขะทนไหว อาจจะเป็นโชคดีของเขา ที่เเขนเเหลมของสัตว์ประหลาดที่เเทงเข้าที่ท้องของเขาไม่ใหญ่มาก เพราะขนาดเเขนของมันเท่ากับขาโต๊ะเท่านั้นเอง เเต่ถ้าใหญ่กว่านี้เขาคงไม่รอดแล้ว

           ลมยืนนิ่งหาทางรอดออกจากสถานการ์ณตอนนี้ สัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียวที่เข้าใกล้มาเรื่อยๆทำให้เขาคิดไม่ออก นอกจากยอมตายซะตรงนี้ เเต่เเล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าจุดอ่อนมันอยู่ที่คาง ที่จริงเเล้วเขารู้มาได้สักพักเเล้ว เเต่ยังไม่เเน่ใจ จนเมื่อตะกี้เขาเพิ่งเเสดงความเเน่นอนให้กับตัวเองเเล้วเขาก็อยากจะใช้วิธีนี้อีก เเต่คงไม่ง่ายอย่างที่คิด

"เอาฟร่ะ" ลม ตัดสินใจต่อสู้ตัวๆ เขายกมีดตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อม "ตายเป็นตาย"

           มันวิ่งมาใกล้ลมก็ไม่รอช้า ฟาดเเขนใส่ลมทันทีเเต่ลมเบี่ยงตัวหลบ เเล้ววิ่งเข้าหาศัตรูตัวใหญ่นี้เพื่อจะเข้าไปที่คางมัน เเต่เเขนอีกข้างของมันมาจับเขาเอาไว้ พร้อมกับยกขึ้น

อ้ากกก

            มันบีบเขาจนเเน่นเหมือนจะให้เเหลกคามือ 

"แก...แก...ก็พลาด..." ลมพูดพร้อมกับยิ้ม 

            ทันใดนั้นเขาก็เหวี่ยงขาเตะเข้าที่คางของสัตว์ประหลาดตัวยักษ์ ไม่ช้ามันก็ล้มลงกับพื้นซึ่งนั้นเป็นแผนที่เขาคิดเพียงชั่วครู่ ด้วยมีดที่มัดไว้ที่เท้าของเขา เขาตั้งใจล่อมันให้เข้ามาใกล้เเล้วให้มันจับตัวเขาไว้ เพื่อจะเตะเข้าที่คางของมันให้ตายในทีเดียว เเต่มันเสี่ยงมากเพราะถ้าหากพลาด เขาตายไปแล้วเเน่ๆ

            แล้วในตอนนั้นสายตาเขาก็เจอสิ่งที่เป็นเชื้อไฟเเล้ว นั้นคือสายไฟยาวที่วางอยู่บนพื้น พร้อมกับศพของสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวนี้ เเละถ้าเขาทำให้ไฟมันลามมากกว่านี้ได้แผนของเขาต้องไปได้ดีเเน่ เเต่ลมเกิดเข่าอ่อนขึ้นมากระทันหัน เพราะการต่อสู้ที่ผ่านมาทำให้เขาอ่อนล้ามากกว่าเดิม เเต่เขาไม่มีเวลาอีกแล้ว คนอื่นกำลังคาดหวังในตัวเขาเเละเขาต้องทำให้สำเร็จ

'ต้องรอดไปให้ได้' ลมคิดเพียงอย่างเดียว

            ปกติเขาตัดใจที่จะมีชีวิตอยู่ไปนานเเล้ว เเต่ตอนที่โต้พูดถึงความฝันของตัวเอง เเละได้เจอมิ้ง กับ นานา มันก็ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป ตอนนี้เขาอยากมีชีวิตเพื่อปกป้องคนอื่น เเละต้องการจะรู้ให้เเน่ใจว่า ความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อนานานั้นมันจะเป็นจริงได้ไหม....

            แก้วกาแฟหล่นลงบนพื้นจนเเตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ นานาถึงกับหน้าซีดเมื่อรู้สึกถึงลางไม่ค่อยดี สำหรับเธอเเล้วไม่ค่อยเชื่อเรื่องโชคลางสักเท่าไร เเต่ตอนนี้เธอรู้สึกใจคอไม่ดี

'หรือว่า...ลม' เธอคิด

            เธอรีบเก็บเศษแก้วกาแฟที่หล่นเเตกอยู่ เเล้วรีบเดินมาหาร้อยตรีมานพ ที่กำลังยืนเช็ดมืออยู่หน้าอ่างล้างมือ

"มีอะไรหรอ นานา" เขาถามด้วยสีหน้าสงสัย

"เดี๋ยวฉันมาน่ะค่ะ" 

"จะไปไหนล่ะ"

"จะไปหาเพื่อนที่หน่วยสื่อสารนะค่ะ" นานาเอนหัวเล็กน้อย "พอดีมีเรื่องอะไรคาใจ"

"จะไปก็ได้ เเต่รีบกลับมาล่ะ งานที่นี้ยังล้นมืออยู่เลย"

"ค่ะ ขอบคุณมาก" นานา รีบเดินออกไปจากเต็นของหน่วยแพทย์เพื่อไปหามิ้งที่หน่วยสื่อสาร

             เมื่อมาถึงก็เจอกับเพื่อนสนทิของเธอทันที กำลังนั่งสัปหงกอยู่หน้าเต็นของหน่วยสื่อสาร พอนานามาถึงเธอก็สะดุ้งตื่นขึ้น

"เอ๊ะ!!" มิ้งสงเสียงเเปลกใจ "มีอะไรหรอ มาหาถึงที่เลย"

"มีเรื่องให้ช่วยน่ะ เเต่แกไหวไหมเนี้ย" นานา นั่งยองๆตรงหน้ามิ้ง

"ก็พอไหว เเต่มันเรื่องอะไรกันล่ะ" 

"แกบอกว่า แกทำรายชื่อผู้ออกไปทำภารกิจใช่ไหม" นานาถามด้วยเสียงจริงจัง "ถ้าอย่างนั้นพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับ โต้ และ ลม บ้าง"

"ก็ๆๆๆ"มิ้งทำท่าครุ่นคิด "รู้สึกว่าวันนี้จะมีภารกิจช่วยเหลือน่ะ"

"ไปที่ไหน แล้วกลับมาหรือยัง"

"ใจเย็นๆ มีเรื่องอะไรหรอ" มิ้งเอามือมาโอบไหล่เพื่อนสาว

"ฉันเเค่รู้สึกไม่สบายใจน่ะ คือ...มันบอกไม่ถูก" 

"เป็นห่วงลมสิน่ะ" 

"เอ๊ะ!! เปล่าซะหน่อย คนละเรื่องเเล้ว" นานาร้อนรนเมื่อได้ยินอย่างนั้น

"เอาเถอะๆ ฉันจะลองเช็คให้เเล้วกัน" มิ้งลุกขึ้นยืนเเล้วเดินหายไปในเต็นของหน่วยสื่อสาร 

'อย่าเป็นไรไปล่ะ' นานาคิด 

             มิ้งที่กำลังวุ่นอยู่กับการหาข้อมูล ก็เจอกับรายงานมาใหม่ ของทหารที่เฝ้าสังเกตุการ์ณจนเธอต้องรีบวิ่งไปหาหมวดสา ผู้เป็นหัวหน้า

"หมวดค่ะ มีรายงานด่วนเข้ามาค่ะ" มิ้งพูดด้วยเสียงหนักแน่น เพราะเริ่มชินกับการทำงาน

"รายงานมา" หมวดสาพูดโดยไม่หันมามอง เพราะกำลังวุ่นกับเอกสารตรงหน้า 

"ห่างจากฐานทัพไปประมาณสิบกิโลมีควันดำลอยขึ้นมาค่ะ"

"แล้วยังไง ไฟไหม้ในเมืองมันสำคัญตรงไหนในเวลเเบบนี้หรอ" หมวดสาหันกลับมามอง

"บริเวณนั้นเป็นสถานที่ของแนวหน้า ซึ่งมีหน่วยสอง หก เก้า ที่ไปช่วยเสริมอยู่ค่ะ" มิ้งพูดมาเท่านี้ก็ทำเอาหมวดสานิ่งเงียบไป 

"ว่าต่อ"

"เนื่องจากเราขาดการติดต่อไปได้หกชั่วโมงเเล้ว ก็เลยคิดว่า..."

"สัญญานขอความช่วยเหลือ" หมวดสาพูดต่อ

"งั้นเอาไงดีค่ะ" มิ้งถามด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเพิ่งนึกได้ว่า โต้ กับ ลม อยู่ในหน่วยเก้า

"ก็เเย่น่ะสิ ติดต่อ ผ.บ.(ผู้บัญชาการ)เเจ้งเรื่องนี้ให้ทราบทันที" หมวดสาพูดอย่างจริงจัง

"ค่ะ จะ....จะ...ไปเดี๋ยวนี้" มิ้งตื่นเต้นนิดหน่อยก่อนจะรับคำ เเล้วเธอก็รีบวิ่งออกมาหานานา พร้อมกับเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง 

"ไม่จริงน่า เเบบนั้น ลม กับ โต้ จะรอดได้ไงกัน" นานา พูดด้วยความเป็นห่วง

"ตอนนี้เรากำลังจะส่งคนไปช่วยเหลือน่ะ ใจเย็นๆ"

"ถ้าเป็นยังไงบอกฉันทันทีเลยน่ะ"

"เข้าใจเเล้วๆ" มิ้งรับคำเเล้วเดินกลับเข้าไปในเต็นทันที

           นานาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลางสังหรณ์เธอไม่ผิดพลาดเเต่นั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเลย

'อย่าตายน่ะ' เธอคิด 'ฉันยังอยากทะเลาะกับนายอีก'.........