ขอรักได้มั้ยคะนายซุปตาร์

ฮือออๆฉันจะดีใจดีม้าาาย วันนี้แล้วสินะที่ต้องไปกินดินนงดินเนอร์อะไรนั่นน่ะ อาจารย์ล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยยย T^Tณ ภัตรคาร....เอ่อมันอ่านว่าอะไรนะ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าภัตรคารนี้มีแต่ผู้ดีกันทั้งนั้นเลยอ่ะ ดีนะที่ทางทีมงานแบรนน้ำหอมนั่นจัดเตรียมชุดให้ ไม่งั้นคงเป็นเด็กบ้านนอกอ่ะ และก็ดีที่เขานัดเย็นๆไม่งั้นคงเตรียมตัวไม่ทันอ่ะแต่แต่งหน้าทำผมนี่ไม่ต้องอะไรมากสวยอยู่แล้วว (ไม่่ค่อยเลยนะ)"ได้จองโต๊ะอาหารไว้รึป่าวครับ" พนักงานชายหนึ่งพูดขึ้น(หล่อแฮะ>\\\<)"มาดินเนอร์กับตาออ.เอ้ย...คุณออเรนจ์น่ะคะ""เชิญทางนี้ครับ"พนักงานสุดหล่อชี้ไปที่ลิฟต์เฮ้ยยๆ มี 30 ชั้น!!!"พี่คะฉันต้องไปชั้นไหนหรอคะ""30ครับ แล้วขึ้นไปบนดาดฟ้าอีกที""หห หาาา" ฉันยืนรอลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้น30ขาแทบอ่อนหน่ะชั้น 10ตึ้ง ตึ่งมีใครมากดลิฟต์ที่ชั้น 10 เนี่ย"ออ..ออเรนจ์ O_o"ออเรนจ์ทำสัญญาณหะนหัวไปทางนอกลิฟต์เพื่อให้พนักงานสุดหล่อคนนั้นออกไป สองต่อสอง!! นี่ถ้าเป็นคนอื่นตอนนี้คงจะบิดเป็นเกลียวไปแล้วอ่ะ........เงียบได้อีกชั้น 18 ยังคงความเงียบ.....ชั้น 25ใกล้แล้ววว ชั้น 29ตึ้ก"โอ๊ะ"เกิดอะไรขึ้นน่ะ จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าลิฟต์มันหยุดเคลื่อนไหวพรึ่บ"กรี๊ดดด"ไฟดับง่ะ ฉันตกใจวิ่งโผลไปกอดออเรนจ์ เอาเถอะๆเวลานี้คนมันกลัวนี่หว่าแปลกแฮะออเรนจ์ไม่ว่่าอะไรเลยอ่ะ"ทำไงดีลิฟต์ค้างง่ะ"ฉันเงยหน้าถามออเรนจ์"รอ!""รอให้ตายก่อนงั้นหรอหาาา"ตานี่คงบ้า-^-"ถ้าเธอกลัว...""???""ก็กอดฉันไว้สิ!!"ฉันปล่อยมือออกจากร่างเขาทันที แต่...เขาก็ดึงมือฉันกลับมากอดอย่างง่ายดาย"ปล่อยฉันนะ"ฉันพยายามตีมือเขาแต่เขาก็ยิ่งกอดฉันแน่นกว่าเดิม"ฉันก็กลัวเหมือนกัน""ผู้ชายบ้าอะไรเขากลัวความมืดกันเล่าาาา""ฉันไม่ได้กลัวความมืด..""แล้วกลัว..??""กลัวเธอจากไป""ห๊ะๆ >\\\< ทท..ทำไม..ล่ะ""ฉันหมายถึงกลัวเธอไปแหกลิฟต์หนีแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียวน่ะสิ""อ๋่อ เอ่อนาย""หือ""ปล่อยฉันก่อนได้มั้ยฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว"เขาปล่อยฉันออกทันทีเพราะน้ำเสียงฉันเริ่มอ่อนแรง"เธอ!หายใจออกรึยัง"ฉันไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะยืนหรือตอบอะไรเขาทั้งนั้นตอนนี้มันเหมือนจะ...เหมือนจะ....ตุ้บ ออเรนจ์ตกใจไม่น้อยที่เห็นผู้หญิงร่างบางคนตรงหน้าเขาหมดสติไปต่อหน้าต่อตา ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมภัตรคารหรูขนาดนี้ลิฟต์ถึงได้ค้างย้อนกลับไปเมื่อวาน.."มันจะดีหรอ ออเรนจ์""ฉันบอกให้ตัดก็ตัด"เข้าใจไม่ผิดหรอกค่ะเขาสั่งผู้จัดการส่วนตัวของเขาให้ตัดไฟลิฟต์"ฉันก็แค่...อยากแกล้งยัยนี่ไม่มีอะไรมาก ยัยนั่นเอาเงินฉันไปซื้อกล้องฟรีๆ""แต่ออเรนจ์ชนเขาก่อนนะ""ตัด!!!!"เขาตะโกนใส่หูผู้จัดการเสียงดังลั่นฉันลืมตาเบลอๆของฉันขึ้น แล้วนี่มันห้องใคร ที่ไหน ใครพามา ฉันพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดเมื่อไม่นานมานี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น....ใช่สิ ฉันหมดสติเพราะลิฟต์ค้าง แล้ว...ออเรนจ์เอ๊ะ? นี่เขานอนเฝ้าฉันหรอ คนอย่างออเรนจ์เนี่ยนะจะมานอนเฝ้าคนอย่างฉัน!"ออเรนจ์ ออเรนจ์ๆๆๆ"ฉันลึกขึ้นไปเขย่าตัวเขาที่นอนบนโซฟาขนาดใหญ่ไม่ไกลจากฉัน"ออเรนจ์ๆๆๆๆๆ"เขาตายรึยัง หรือว่าเขาจะขาดอากาศหายใจเหมือนกัน!!ฉันเอาหน้าไปแนบใกล้ๆจมูกเขาหวังในใจว่าจะได้ยินเสียงลมหายใจ....และฉันก็"เฮ้ยย"ออเรนจ์ตกใจเสียงดัง"อะ..อะไร""นี่เธอแอบให้ฉันหอมแก้มงั้นหรอ""จะบ้าหรอ ฉันเนี่ยนะจะอยากให้คนอย่างนายมาหอมแก้มอ่ะ""นี่ฉันเป็นซุปตาร์นะ ใครๆก็อยากให้ฉันหอมแก้มทั้งนั้น!""แต่ไม่ใช่ฉัน!!!"ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง"ให้มันจริง""ขอบคุณนะ"เขินแฮะ คนอย่างฉันน้อยครั้งที่จะขอบคุณใครดีดีอย่างนี้อ่ะ"เรื่อง??""ก็ที่นายช่วยฉันและก็มานอนเฝ้าฉันนี่ไง""ฉันไม่ได้ช่วยเธอ""แล้วว...ช่างมันเถอะ แล้วนี่ที่ไหนอ่ะ""คอนโดฉันเอง"อร้าาาายอยากจะอยู่นานๆจังเลย(ไม่ใช่ละ)"งง..งั้นฉัน หายดีแล้ว ปป..ไปล่ะนะ"คนมันเขินนี่หว่าอยู่กับผู้ชายสองคน"....""ดินนงดินเนอร์ไม่ต้องกินหรอก บาย""งั้นฉันไปส่งบ้าน""ไม่!!""ไม่ให้ปฏิเสธ ซุปตาร์อย่างฉันไม่เคยมีใครปฏิเสธ!!"ว่าจบเขาก็ดึงแขนฉันไปให้มัันได้อย่างนี้เซ่ๆๆๆๆ-^-
---โปรดติดตามตอนต่อไปน้าาา---