ขอรักได้มั้ยคะนายซุปตาร์

วันที่ฉันหมดสติ ฉันก็ต้องยอมให้ออเรนจ์มาส่งถึงบ้าน แต่ขอบอกว่าไม่เขินเลยยยยยจริงจริ้งงง>\\\\\<
อ้อ แล้วเขายังบอกอีกนะว่าจะพาไปปาร์ตี้วันเกิดเขาแทน แต่เห็นว่ามีแค่เพื่อนในวงอีกสองคนที่อยู่ในงาน อย่าเรียกว่างานเลยอย่างเนี้ย-*-มีแขก2คน
ปิ้น ปิ้น 
อ๊ะ สงสัยตาออเรนจ์คงจะมารับแล้วแน่เลย ต้องรีบลงไปละเดี๋ยวโดนดุ
ตุ้บ
"โอ้ย"ฮือๆลืมผูกเชือกรองเท้าผ้าใบอ่ะ ล้มเลยต่อหน้าออเรนจ์ด้วยT^T
"ฮ่าๆๆ เป็นไรมั้ยนั่น"ยังจะขำ
"เจ็บสิถามได้ ไม่น่าใส่ขาสั้นเลย-^-"
"มาๆ ลุกขึ้นเร็ว"เขาพูดพร้อมยื่นมือมา และฉันก็คว้ามือเขาและลุกขึ้นจนได้
ณ คอนโดออเรนจ์
แอ้ด~(ประตูเก่าไปป้ะ)
ปุ้ง
อ้ะ! สงสัยเพื่อนออเรนจ์คงจะเซอร์ไพรน่ะ พอออเรนจ์เข้าห้องมาก็เปิดวายทันที เป็นงานมาก 
"เอ๊ะ? พี่แล้วผู้หญิงคนนี้ใครอ่ะ แฟนหรอ?? พี่ไม่เคยพาใครมาคอนโดเลยนี่นอกจาก..."เพื่อนออเรนจ์คนหนึ่งที่ดูท่าทางร่าเริงวิ่งมาเขย่าตัวออเรนจ์ เพื่อที่จะรู้ว่าฉันเป็นใครให้ได้
"แฟนคลับน่ะ คราวที่แล้วฉันทำเขาเป็นลมเลยพามาไถ่โทษ"
"อ๋อ สวัสดีครับผมชื่อ เจรามี่ นะคร้าบบยินดีที่รู้จักคุณ?"เขาพูดพร้อมยื่นมือมา
"ฉันวาฟเฟิลค่ะ"ฉันพูดพร้อมยื่นมือไปจับกับเจรามี่ มือนิ่มมากๆเลย>\\\<
"ส่วนฉันแอลนะ ยินดีที่รู้จัก"มีผู้ชายอีกคนแนะนำตัวขึ้นพร้อมยื่นมือมาเลยทำให้ฉันต้องปล่อยมือเจรามี่แล้วมาจับมือแอลต่อ 
"อ่าวๆๆ แนะนำตัวกันแล้วก็ไปหาอะไรกินซะสิยืนจับมือนานๆเดี๋ยวมือก็เปื่อยหรอก"อะไรของตาออเรนจ์เขาเนี่ย มือแอลนิ่มมากก็ต้องอยากจับนานๆเซ่
"เอ้อ วาฟเฟิลเธอชอบเลี้ยงหมาป่าว"เจรามี่ถามฉันขึ้นหลังจากที่กินข้าวกันอย่างเงียบๆ
"อ้อ ชอบสิ เจรามี่มีหรอ"
"มีสิ วันไหนฉันพาเจ้าคอนเน่ไปเดินเล่นแล้วฉันจะชวนเธอไปนะ"
"ได้สิ"
"นี่เจรามี่ฉันนึกว่านายหวงหมาของนายซะอีก แม้แต่ฉันนายยังไม่อยากให้จูงมันเลย"
"เอาเถอะๆ วาฟเฟิลฉันขอโทรศัพท์เธอหน่อยสิ"
จะแลกเบอร์ใช่ปร้าาาาา>\\\\\\<
เจรามี่รับโทรศัพท์ฉันแล้วคงจะกดเบอร์แลกกัน
"โอเค เสร็จแล้ว ไว้ฉันจะโทรหานะวาฟเฟิล"
"ได้สิ"
คนที่ชื่อแอลนี่ทำไมเงียบอย่างนี้นะ ฉันรู้สึกเหมือนในห้องนี้มีฉันกับเจรามี่แค่สองคนเลยอ่ะ
"เธอน่ะอิ่มยัง?"ในที่สุดตาออเรนจ์ก็ยอมพูด
"กินไม่ค่อยลงแล้วอ่ะ นายกินไปเหอะเดี๋ยวฉันกลับบ้านเองได้"
พรวด~
อยู่ๆตาออเรนจ์ก็ลุกพรวดพร้อมดึงแขนฉันไปด้วย
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่เป็นไร"
"เฮ้อ ทำไมเธอชอบปฏิเสธฉันอยู่เรื่อย"พูดกับฉันเสร็จก็หันไปพูดกับเพื่อนเขาต่อ
"ฉันไปส่งยัยนี่ก่อนไปล่ะ"
ณ บ้านของฉัน
"นายไปได้แล้ว"เอ๊ะยังไงของเขาบอกให้ไปหลายรอบก็ไม่ไป
"อะ..ไร..ของ..เธอ"
"นี่นายเมาแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งนายที่คอนโดแล้วกัน"ให้มันได้อย่างนี้เถอะ ระหว่างที่เขาขับรถมาส่งฉัน เขาก็จิบเหล้าไปขับไปเลยเมาอย่างนี้
"เดี๋ยวฉันพากลับเอง"อยู่ๆแอลก็โผล่มาเฉยเลยอ่ะ
"ได้สิ ฉันเข้าบ้านก่อนนะ" 
พรึบ
"ปล่อยนะ"ขณะที่ฉันกำลังจะเข้าบ้านจู่ๆตาออเรนจ์ก็วิ่งมาสวมดอกฉันจากด้านหลัง"ปล่อยนะ นายเมามากแล้ววว"
"เธอทิ้งฉัน เธอต้องกลับมา"
"ฉันไม่รู้จักนายจะมาทิ้งนายได้ไงเล่า"
"กลับมานะ..."น้ำเสียงของออเรนจ์ฟังแล้วดูเหมือนมีความเจ็บปวดอยู่ในใจลึกๆแต่ฉันก็พอที่จะสัมผัสความเจ็บปวดนั้นได้
"แอลช่วยทีสิ"ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากแอล เพราะออเรนจ์ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยฉันเลย
ณ คอนโดออเรนจ์
มาจนได้T^Tสุดท้ายออเรนจ์ก็ลากฉันกลับมาที่นี่อีกจนได้ แอลก็ช่วยพูดให้ตั้งหลายรอบแต่มันได้ผลซะที่ไหน
"นี่แอล เขาจะปล้ำฉันมั้ยเนี่ย"
"ไม่หรอก"
"นายอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ ฉันไม่อยากอยู่กับคนเมาสองต่อสองอ่ะ"
"แล้วเธอไม่กลัวฉันปล้ำเธอหรอ"
"นายเป็นซุปตาร์นี่นายไม่ทำหรอก"
เขาไม่ตอบอะไร แต่เมื่อกี้ฉันเห็นเขาแอบอมยิ้มด้วยอ่ะน่ารักจัง 
ตอนนี้น่ะหรอ ฉันกับแอลนั่งดูหนังกันที่โซฟา ส่วนออเรนจ์ก็นอนอยู่ในห้อง อยู่ใกล้แอลแล้วมันเขินๆยังไงบอกไม่ถูก
"เธอรู้จักกับออเรนจ์ได้ไง"
"ไม่รู้จักหรอก ก็แค่วันนั้นเขาชนฉันทำให้กล้องราคาหลายบาทของมหาลัยตกแต่ตอนที่เขาจ่ายเงินให้แล้วนักข่าวก็วิ่งมาเป็นขโยงเลยทำให้เขาต้องพาฉันวิ่งขึ้นรถเขาไปด้วยน่ะ"
"แล้วมันทำอะไรให้เธอเป็นลม"
"อ่อ...."ฉันเล่าเหตุการณ์วันที่ลิฟต์ค้างอะไรนั่นให้แอลฟัง
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าเป็นออเรนจ์ตัวจริงจะไม่สนใจใยดีเธอ เขาจะไม่พาเธอหนีนักข่าว เขาจะไม่ยอมเกี่ยวข้องเขาจะปล่อยให้เธอนอนกองอยู่กับพื้น"
"งั้น...เขาชอบฉันหรอ"
"ไม่รู้สิ แต่ว่าเธอหน้าเหมือนแฟนเก่ามันมาก นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้มันทำแบบนี้กับเธอ"
ตอนแรกฉันเกือบจะรู้สึกดีแล้วเชียว เพราะว่าฉันหน้าเหมือนแฟนเก่าเขา ใช่สิฉันมันไม่มีความหมายหรอก ฉันมันไม่คู่ควรกับเขาหรอก แล้วทำไมฉันต้องน้อยใจทำไม...
"เฮ้ เธอร้องไห้หรอ"
"ป่าว ฉันง่วงเฉยๆน่ะ"
ดูหน้าแอลก็พอจะดูออกว่าเขาค่อนข้างจะเป็นห่วงฉันและไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันตอบเท่าไหร่
"แอลฉันกลับบ้านได้ยัง"
"เธออยากกลับแล้วหรอ"คำพูดเหมือนมีอะไรแอบแฝง
"เอ่อ.."
"ฉันคิดว่ามันดึกแล้ว ฉันก็ไม่อยากขับรถดึกๆน่ะ"
"งั้นฉันนั่งแท็คซี่กลับก็ได้"
"เอางี้ เธอไปนอนห้องฉันเดี๋ยวฉันนอนกับออเรนจ์มันเอง"
"จะ..จะดีหรอ"
"ดีสิ ป่ะไปกัน"ว่าแล้วเขาก็จับมือฉันพาไปถึงหน้าห้องเขา
หลังจากที่แอลพาเข้าห้องของเขา(อย่าไปไกลเน้อ)ก็เอาชุดนอนมาวางให้ เห็นเขาว่าของเพื่อน ใครจะเชื่อล่ะเนอะฮ่าๆๆ
ว่าแต่เตียงแอลนี่นุ่มนิ่มมากเลยเหมือนนอนบนสำลีเลย และฉันก็เคลิบเคลิ้มหลับไป..

---โปรดติดตามตอนต่อไปน้าจ้ะ---