รักไม่มีวันตาย ... กับนายแวมไพร์สุดหล่อ!

ณ โรงอาหาร

               เหอะ ! ... ใครจะเข้าถ้ำเสือละ ! .. ฉันหิวนี่หน่า ... กองทัพต้องเดินด้วยท้องอะได้ยินหม้ายยยยย ??  .. เออ !! ฉันลืมใครไปคนหนึ่งนะ ... อะจะอะ ... ใช่แล้ว .. อีตาหัวเทา ๆ .. อีตาโลกส่วนตัวสูงเหลือเกิน 'โรกิ' มองซ้ายมองขวา ชะแว๊บ ! ชะแว๊บ ! ... อืม ! หมอนี่น่าจะอยู่ใต้ต้นไม้แล้วก็นั่งอ่านหนังสือไร้สาระเกี่ยวกับพวกแวมไพร์งี่เง่าปัญญาแข็ง !! ซึ่ง ... มันไม่มีอยู่ในโลก ถึงจะมีฉันก็ไม่เชื่อหรอก  ฮิฮิ ! .. 

หมับ !!

                หืม ? ใครมาจับไหล่ฉันน่ะ ฉันหันหลังไปมอง... อ๊ะ ?! อ้าว โรกิเองเหรอ ? ... ตายยากจริง ๆ เลยนะ ! พูดถึงไก่ ...ไก่ก็มาหา KFC ตึ่งตึ๊งตึ้ง!

     "โรกิ .. หายไปไหนมา ตอนเช้าไม่เห็นเลยนะ"

     "ฉันมาสาย ..."

     "อ้อหราาาา ? ... อืม ๆ ช่างมันเถอะ .. แล้วนายอยู่ห้องอะไร ? ฉันจะได้ไปหาถูก"

     "ห้อง B ... เธอห้อง A สินะ ?" 

     "นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้อง A"

     "เพื่อนกันก็ต้องรู้สิ !"

     "เฮ้ยยยย!! จริงปะเนี่ย ?! โอเค ๆ... ไปกินข้าวกันเถอะ ! ฉันหิวแล้วอะ"

     "โอเค ๆ ไป ๆ"

               ฉันกับโรกิก็เดินเข้าโรงอาหาร ... พลางมีสายตาและเสียงซุบซิบดังขึ้นมา .. ฉันบอกให้โรกิรีบเดินเพราะฉันไม่อยากตกเป็นเป้าสายตา !!  ...

               หลังจากหาอาหารหาที่นั่งได้แล้ว ... ฉันก็คุยโม้กับโรกิ ... กินไปด้วยโม้ไปด้วยว่าปิดเทอมฉันเป็นยังไง อาศัยยังไง ?! ... หมอนี่ให้ฉันเล่าอยู่ฝ่ายเดียวแล้วตัวเองก็นั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ !! ... แต่ก็ดีเหมือนกัน ... ฉันคุยเพลินจนเสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้น .. หมอนั่นก็บอกขอตัวไปงีบที่ป่าหลังโรงเรียนหน่อย ..ฉันไม่ห่วงหมอนี่หรอก .. หมอนี่เอาตัวรอดเก่งกว่าฉันสะอีก ! .. เอาละ ! ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปเรียนบ้างแล้วละ ... 

               ฉันเดินมาถึงหน้าห้องเรียน ..พอมาถึงฉันก็ยืนถอนหายใจ ภาวนาอย่าให้เจอตาซ่องสีแดงเถ๊อะะ!! (ฉายาใหม่?!) ... ฉันรวบรวมสมาธิแล้วเปิดประตูเข้าไปก็พบกับหน้านักเรียนมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ... ฉันมองรอบ ๆ ก็ไม่เจอนายซ่องอะไรนั่น ! ต่อด้วยเสียงซุบซิบนินทา นินทาไปเถอะ! ฉันจะมโนละกันว่าฉันคือ 'ดารา'... ฉันเดินไปที่โต๊ะก็พบว่ามีกระดาษใบหนึ่ง ..เขียนว่า

'ถ้าไม่มาพบฉัน..

ก่อนจะหมดเวลา

...ฉันจะไปหาถึงที่'

               ถึงที่ ? หมายถึงที่ไหน ? ถังขยะเหรอ ? ..เฮ้อ ... ฉันไม่อยากไปเลย .. ใจสั่นนะเนี่ย ไม่ได้ ! เราต้องคิดในแง่บวกเข้าไว้ ว่าเขาอาจจะพบฉันเรื่องงานในห้องเรียนก็ได้ ... ก็เขาเป็นถึงประธานนักเรียนนี่เนอะ ?!

               ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ดาดฟ้า .. จุดนัดพบของฉันและ 'เขา' ...ฉันรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ... แต่ฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ฉันพยายามที่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เมื่อวานนี้ ฉันได้พบเจอกับเขา... 

แอ๊ดด ... ปัง !!!

               ฉันมาถึงดาดฟ้า ..ก็พบว่าไม่มีเขารออยู่ เขาหายไปไหน ? ... ฉันเดินมาหยุดที่ระเบียงซึ่งข้างล่างเป็นพื้นดิน ... ตกลงไปมีหวังศพไม่สวยแน่นอนเบยยย!! .. ฉันสูดออกซิเจนเข้าปอด ... ฮ้าาา!! บนนี้ก็สบายเหมือนกันแฮะ ! ... เดี๋ยววันหลังชวนโรกิขึ้นมากินข้าวที่นี่ดีกว่า

ซู้ดด...

     "เฮือก!!"ฉันหันหลังไปมองก็พบว่าไม่มีใครยืนอยู่ข้างหลัง ขนลุกซู่! ..แล้วเมื่อกี้เหมือนมีเสียงใครมาสูดหายใจแรง ๆ ข้าางหูขวาฉันอะ อ๊ากกกกกกกกกก !! ฉันต้องหลอนแน่ ๆ..ฉันส่ายหัวไร้อารมณ์หลอนก่อนจะหันกลับมามองวิวต่อ .. แต่ก็ต้องชะงักเมื่อตรงหน้าคือ ตาซ่องง!! กรี๊ดดดดดดด !!! ...

     "ว๊ากกกกก!!" ... ฉันรีบถอยกรูถอยแล้วถอยอีกถอยจนติดกำแพง .. ไม่นะ !! .. ก็ .. ก็ตอนแรกเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้นี่หน่า !! เป็นไปไม่ได้ ...หมอนี่มองหน้าฉันก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเดินมาประชิดตัวฉันก่อนจะเอาแขนทั้ง 2 ข้างมากั้นฉันไม่ให้หนีไปไหน ... 

ปึง !!!

               เสียงดังข้าง ๆ หูฉัน .. ฉันเหล่มองไปที่มือของหมอนี่ .. ก็ต้องถึงกับตาโตเพราะกำแพงเป็นรอยร้าวขนาดใหญ่ .. เอาละ .. เจอกับตัวฉันก็เริ่มกลัวขึ้นมาบ้างแหละ หายใจเข้าลึก ๆ ไม่ต้องกลัว ... เธอต้องทำได้แน่นอนมาอิ!!

     "เมื่อวานเธอเห็นสินะ.."

     "...เห็น ? ..เห็นอะไรมิทราบ ? ไม่รู้ไม่ชี้"

     "ถ้าเธอไม่พูดความจริง ... เธอจะตายโดยไม่รู้ตัว"

     ".. อะ ...เอ่อ ... เออ ๆ ๆ ฉัน ..เห็น"

     "หึ ! .." ..จู่ ๆ หมอนี่ก็เหมือนจะเอาหน้ามาใกล้ ๆ ซอกคอฉัน .. ไม่นะ !! โอเค ๆ ฉันจำไม่ทำซื่ออีกต่อไปแล้วววว!! ...ฉันรู้แล้วว่าหมอนนี่คือ 'แวมไพร์' ... ให้ตายสิ .. มาเจอตัวอันตรายสะแล้ว!!! ... ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ ...ยังไม่ได้แต่งงานมีลูกเบยยยย!! ....ฉันผลักหมอนี่แต่ก็ไม่ได้ผล .. ไม่ขยับเขยื่อนเลย ..ฉันรู้สึกได้ถึงของแหลมคมอยู่ที่ซอกคอ .. ไม่! ไม่!!!!!!!

     "หยุด ! หยุด !!!!!!!!!! หยุดก่อน ! ได้โปรด!!!"

     "...หืม.." หมอนี่ชะงักทันที ... แล้วผละออกจากซอกคอของฉัน

     " ................. ฉันจะไม่ยอมให้นายมางับต้นคอของฉันเด็ดขาด !!" เมื่อฉันได้จังหวะฉันก็ชกไปที่หน้าของเขาเต็มแรง .. หมอนั่นถึงกับมีเลือดซิบ ๆ ที่มุมปาก .. ฉันไม่ยอมหยุดอยู่ที่แค่ชกหน้าหรอก ..ฉันชกเสยคางของเขา ..แต่เขาดันหลบได้ .. ฉันชกแล้วชกอีก ..เขาก็หลบได้ตลอด ชิส์ !!! มันไม่ยุติธรรม!! ... กร๊าซซซซ !! ฉันหมดความอดทนแล้วนะ

โอ้วววว!! ไม่นะ .. 

มาอิจะสู้กับคอร์นทายพระเอกสุดขรึมของเราได้ไหมน้าาา ?

ต้องรออ่านแล้วพี่น้องงง!! >[]<

#ติดตาม chapter ต่อไปนะจ๊ะ!#
##ซารางเฮ จุบุ! ม๊วฟ##