รักไม่มีวันตาย ... กับนายแวมไพร์สุดหล่อ!

9.2

เขียนโดย JK90

วันที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.22 น.

8 chapter

37 วิจารณ์

24.10K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2556 22.53 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) Get out !!! ( chapter 5 )

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บ้านของซาเดโกะ มาอิกะ

@ ห้องนอนของมาอิกะ

แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านมาทะแยงตาของฉัน แสงจากดวงอาทิตย์ทำให้ฉันตื่นเต็มที่ไม่มีงัวเงีย ฉันไม่ใช่คนขี้เซาขนาดนั้น ตอนนี้ก็เวลา 10:05 น. เฮ้ยยยย 10 โมงแล้ว ว๊ากกก ฉันไปโรงเรียนสายแน่เลย ไม่ใช่สิ มันสายแล้ววว ฉันคิดได้ฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำโดยไว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงใครคนพูด

"ไม่ต้องไปแล้วก็ได้.."

คอร์นทาย!! เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง ก็แน่ละ เขาจะทำอะไรตามใจเขาก็ได้นี่ นายแวมไพร์ คุณชายเอาแต่ใจ

"ด่าฉันในใจอยู่ละสิ ..หึ!" เขารู้ได้ไง อ่านใจฉันได้เหรอ นิสัยไม่ดี ชิส์!

"นาย ...อ่านใจฉันได้เหรอ?"

"..."เขานิ่งไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น"สะกดจิตก็ได้นะ.." พลังวิเศษอะไรของนายจะเยอะไปไหนเนี่ย.. เหอะ ๆ ~

"นายมาที่นี่ทำไม?"

"ฉันก็แค่มาดูอาการเธอว่าเป็นยังไงมั่ง? ..หรือเสียสติไปแล้ว?" กรอด.. ชอบดูถูกฉันจังนะคุณชาย ... หึ ! ไม่มีอะไรทำรึไง ? ถึงมาป่วนปั่นประสาทฉันถึงห้องแบบนี้

     "แน่ใจเหรอ? ..ว่ามาดูอาการฉัน หรือว่ากลัวฉันไปบอกคนอื่นเรื่องนายเป็นตัวอะไร! ..ป๊อดขนาดนี้ นายน่าจะฆ่าฉันดีกว่าม้างง~ จะได้ไม่ต้องมาระแวงฉัน ...และฉันไม่ใช่สุนัขตามก้นแน่ไปตลอดชีวิตนะ ..นายเอาแต่ใจแบบนี้ไงถึงได้กลัวแบบจนหัวหดแบบนี้"
               ฉันพูดแทงใจดำเขาให้มั่วไปหมดแต่เขากลับแสดงสีหน้านิ่ง ไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น เขายังมีความรู้สึกอยู่รึเปล่านะ ...เขาเดินสาวเท้ามาใกล้ฉันด้วยความเร็วและฉันก็ต้องถอยหนีด้วยความกลัวจนชิดติดข้างฝาไม่มีทางหนี ..เขาพร้อมที่จะทำร้ายฉันด้วยพละกำลังทุกลมหายใจ

ปึง!!!

               เขากักขังฉันไว้ในอ้อมแขนของเขา เท่ากับฉันไม่มีทางแม้แต่จะหนี เขามองหน้าเขาสู้ถึงแม้จะไม่สู้ 100% ก็ตาม เขามองด้วยสายตาหื่นรอบๆคอของฉัน ตามด้วยคำพูดที่ฉันแทบหายใจติดขัดไปชั่วขณะเลย
     "ยั่วโมโหฉันเก่งนี่ ...ลองยั่วอย่างอื่นไหมละ?"เขาเลิกคิ้วและมองหน้าฉันอย่างเยาะเย้ย ฉันรู้เขาหมายถึงอะไร คนโรคจิต

เพี๊ยะ!!!

               ฉันได้ยินอย่างนั้นถึงกับตบหน้าเขาไปเต็มแรง หน้าเขาถึงกับสะบัดไปตามแรงที่ฉันตบ เขามันก็แค่โรคจิตคนนึงเท่านั้น เขาสมควรโดนแล้ว พูดแบบนี้กับกุลสตรีได้เช่นไร ( เอิ่ม... )
เขาหันหน้ามามองฉันช้าๆและจัดการบดขยี้ริมฝีปากอย่างหนักหน่วงและร้อนแรงที่สุด หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ หายใจถี่ขึ้นจากการที่ฉันกลั้นหายใจนาน เขาไม่ยอมเลิกผละออกฉันดันหน้าอกกว้างของเขาให้ฉันได้หายใจ
               เขาถอนจูบเพียงไม่กี่วินาทีก็กลับมาบดขยี้ริมฝีปากฉันเหมือนเดิม แต่ไม่ใช่จูบหนักหน่วงแต่เป็นจูบที่อ่อนโยนจนทำฉันแถบจะเคลิ้มเลยละ เขาอุ้มฉันเหมือนเด็กทารกแล้วเดินไปยังเตียงนอนซึ่งยังไม่เป็นระเบียบ เขาจะทำอะไรเนี่ย

ฟุ่บ~

     "อื้อ~ .. ไม่นะ" นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมา .... -///- บ้าเอ้ย ฉันดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง เขาล้ำเส้นฉันด้วยกันฉีกชุดเมื่อวานของฉันออกจนเหลือแต่เสื้อสีขาวบางเท่านั้นและเขาก็เสื้อคลุมของโรงเรียน ขอร้องละ ฉันกลัว .. จริงๆนะ

"ไม่~ คอร์นทายนี่ไม่ใช่เวลาที่จะมา..อื้อ~" เขาจูบฉันอีกครั้งและเลื่อนจูบมาอยู่ที่ซอกคอและเลื่อนจูบลงมาที่กระดูกไหปลาร้า เขาขบฟันจนเกิดรอยและกลับมาที่ซอกคอของฉันอีกครั้งและจัดการดูดเลือดฉัน ..ฉันฮึบกำลังสุดท้ายผลักเขาออกและมันก็ได้ผล

"แฮ่กๆ .." ขอบตาฉันร้อนผ่าวนานๆไปน้ำตาก็หยดจนได้ คอร์นทายมองหน้าฉันด้วยสายตาอ่านยากแต่กับทำให้ฉันรู้สึกอึกอัด "ฮีก ... " ฉันกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ปล่อยโฮออกมา คอร์นทายเดินเข้ามาเหมือนจะเข้ามาปลอบ แต่ฉันกับถอยหนีจนสุดหัวเตียง

"..." เขามองอย่างเย็นชามาที่ซอกคอดูเลือดที่กำลังไหลลงมา เขาหันหลังให้ฉันและเดินออกไปจากห้อง ฉันมองสภาพรอบๆเตียงและจัดการเก็บเสื้อที่ถูกฉีกจนไม่เหลือไว้ให้เย็บติดกันใหม่

ฉันเดินเข้าห้องน้ำและส่องกระจกดูเงาที่สะท้อน ก็พบรอยแดงตรงเนินหน้าอกและเห็นเลือดสีแดงสดที่กำลังไหลที่ซอกคอ รู้สึกปวดที่รอยกัดขึ้นมาทันที ฉันพยายามลบรอยตรงเนินอกด้วยการขยี้ๆแต่ก็ไม่เป็นผล เฮ้อ เขายังคิดว่าฉันเป็นอยู่คนรึเปล่าเนี่ย ฉันไม่อยากจะพัวพันกับเรื่องพรรนี้อีกแล้ว เหนื่อย

RRRRRRRRRRRRRR !

ฉันรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์ที่เตียงนอนก่อนจะพบว่าเป็นเบอร์แปลก ใครอีกเนี่ย หวังว่าคงจะไม่ใช่นายคอร์นทายนะ

"ฮัลโหล?"

"มาอิ .. เธออยู่ไหน? ทำไมไม่รับสายฉัน ..แล้วทำไมไม่มาโรงเรียน?"

"จะ ..ใจเย็นสิโรลด์ ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน ..ฉันไม่ว่างจะรับสายและฉันไม่สบายตื่นสายเลยไม่ไปโรงเรียน"

"ฉันจะไปบ้านเธอ .."

"ฮะ .. เฮ้ย!!!!! อย่ามานะโรกิ"

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด

วางสายเฉยเลย เอาเถอะ จะมาก็มาฉันรีบขึ้นไปจัดห้องให้เรียบร้อยดีกว่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อตัวร้ายยังไม่ราวีออกจากบ้านของฉัน

"หึ! ...ตัวเกะกะกำลังมาสินะ"

"!!!"

"..."