P R I E S T ศึกชิงบัลลังก์สรรค์

  อากาศอันเย็นสบายที่ช่วยให้อยากนอน ตอนนี้ผมอยุ่ที่ไหนกันและที่นี่คือที่ไหน ผมกำลังอึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นและสิ่งที่ได้เจอตรงหน้า เพราะที่นี่มีทั้ง ส่วนมีมีเทคโนโลยีร่ำหน้ากว่าโน้น ซึ่งตรงนี้สามารถสังเกตได้จากจุดที่ยืนอยุ่ซึ่งตรงนั้นมันตึุกแบบที่เราไม่เคยเห็นและ ยานแบบที่เราไม่เคยเจอและเทคโนโลยีอีกหลายอย่างที่ก้าวหน้ามากๆ ส่วนอีกด่านหนึ่ง คือทิวทัศน์อันสวยงานที่อุดมด้วยความสมบูรณ์ที่เมื่อง ''เรดส์เบอตี้'' นั้นเทียบไม่ได้เลยสักนิดตกลงนี่อันที่ไหนกัน ในตอนนั้นผมอึงกับวามยิ่งใหญ่จนหยุดไม่ได้ เลยเดินไปชนเข้ากับคนๆนึงเข้าอย่างจัง แต่ดีที่เขาไม่ล้มด้วย
 
          ''ขอโทษทีครับ...คือผมไม่ทันระวังตัวน่ะครับ'' ผมรีบขอโทษเพราะมันเป็นมารายาท
 
          ''ไม่เป็นไร...ฉันเองก็ไม่ทันระวังตัว'' คนที่โดนชนพูดขึั้้น เฮ้ย !! เสียงนี้มัน ผมรู้สึกได้เลยว่าต้องใช้อย่างแน่นอน ผมรีบสะปิ๊งตัวและหันไปดูใช้แน่ชัดว่าเสียงนั้นคือคนที่ผมนึกรึเปล่า ใช้ !! เขาคือชายแกคนที่บอกให้เรามาที่นี่คนนั้น
 
           ''ฉันมีชื่อว่า...ฟินส์ แล้วเธอล่ะชื่อว่าอะไร ?''ชายแกถามผมให้สีหน้าดีใจเหมือนกับว่าดีใจที่ผมมาตามที่เขาบอก
          
             ''ผมมีชื่อว่า ร็อคซานส์ แต่จะเรียกผมว่า ร็อคเฉยๆก็ได้นะครับ ฟินส์'' ผมตอบคำถามที่ชายแกถามมาแล้วโค้งตัวเป็นเชิงทำตามเคารพผู้อวุโสกว่าและถามต่อเลยว่า ''ที่นี่คือที่ไหน...แล้วที่นี่มันอยู่ส่วนใดของโลกเราและอยู่ทางทิศใดของเมื่อง เรดส์เบอตี้''
          
             ''ที่นี่มีชื่อว่าAlodas (เอโลดาส)เป็นโลกอีกโลกนึงที่อยู่คนล่ะมิติกับโลกโน้น และเป็นโลกผู้คนนั้นถือว่า เด่นในเรื่อง การต่อสู้ และการต่อสู้ก็จะถูกแบ่งเป็นระดับทั้งหมด 3 ระดับด้วยกัน คือ 1.กีเรียน กีเรียน คือ ระดับที่ฝีมือในการต่อสู้ที่ต่ำที่สุดและมีคนอยู่ในระดับนี้จำนวนมาก 2.อาจูกัล คือ ระดับมีความแข็งแกร่งมากกว่าระดับกีเรียน และมีจำนวน ผู้มีระดับนี้น้อยกว่า กีเรียน 3. บาสโทเด้ คือระดับที่มีความแข็งแกร่งมากที่สุดและมีจำนวนน้อยที่สุด ส่วนกติกาในการเรือนขั้นคือ ให้สู้กับคนในระดับเดียวกับชนะให้ได้ เช่น กีเรียนต้องชนะ กีเรียน 30 คนด้วยกัน และ อาจูกัล ด้วยกันต้องชนะ อาจูกัลด้วยกัน 15 คน ถึงจะสามารถขึ้นอันดับต่อไปได้และ สุดท้าย บาสโทเด้ ไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะมันคือคันสุดท้ายที่พาเวอร์เต็มแล้ว นี่แหละกฏเหล็กของโลก Alodas (เอโลดาส)'' ฟินส์พูดด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าให้เราเข้าทำอาชีพนี้ซึ่งก็แปลว่าจะต้องมีอันตรายตามอีกมากมายอย่างแน่นอน
 
            ''แล้วถ้าผม...เข้าทำอาชีพนี้แล้วจะได้จะไอเหรอ'' ผมพูดเป็นเชิงว่าให้เขาเลิกทำตัวแบบว่าสั่งผมสักที
 
            ''หึ หึ หึ นี่แหละคือหัวใจของอาชีพนี้ เมื่อเธอสามารถร่วมรวมสิ่งที่เรียกว่า regalia ครบทั้งหมดเมื่อไหร่เธอก็สามารถขอพรได้หนึ่งประการไงล่ะ''สิ่้งที่ฟินส์พูดมาทำให้ผมต้องนึกถึงเรื่องที่ผมถูกช่วนมาที่นี่ คือ ชีวิต ของน้องสาวผม
 
หลังจากที่ ฟินส์ พูดจบแล้วเขาก็บอกว่าจะต้องทำยังไงถึงสามารถเป็น นักรบ ได้โดยเขาบอกว่า ผมจะต้องไปที่ Stong ที่อยู่ห่างจากที่นี่เป็นระยะทาง 36 กว่ากิโลเมตร โดยเขาบอกว่าให้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้จากที่นี่ซึ่งทิศของที่นี่ก็ต่างจากโลกนู้นอย่างแน่นอน ซึ่งผมก็ต้องถามไปว่า ''แล้วผมจะไปรู้ทิศทางของโลกนี้ได้อย่างไร'' อย่างแน่นอน
 
            ''นั้นสินะ...ฉันก็ลืมไปเลยว่าเธอพึ่งเคยมาที่นี่ต้องขอโทษที งันฉันจะให้นี่แทนล่ะกัน''ฟินส์พูดแก้ตัวจากอาการอายที่เราขัดเขาไป
พอฟินส์พูดจบก็หยิบกระดาษมา 1 แผนซึ่งในนั้นไม่มีแผนที่เลยสักนิด แต่เป็นเพียงกระดาษเปล่าที่ดูเหมือนไร้พิษสง แต่นั้นมันผิดจากโลกของผมอย่างเห็นได้ชัด เฮ้ย !!! ผมตกใจอย่างมากหลังจากที่ระดาษนั้นบินได้ และตรงมาทางผม
 
              ''นี่คือกระดาษนำทางของโลกนี้ มันไม่มีคำเขียนแค่เรากำหนดว่าจะไปไหนมันจะบินพาเราไปเอง ซึ่งใช้ได้โดยบางคนเท่านั้น บ้างคนที่ทำอาชีพนี้น่ะส่วนลายละเอียดเธอค่อยไปดูหรือสอบถามคนที่ Stong ก็เขกัน''พูดจบ ฟินส์ก็เดินจากไปโดยทิ้งกระดาษไว้กับผม ผมปล่อยให้กระดาษบินไปโดยที่ผมเดินตามเพื่อที่จะไปให้ถึง Stong โดยเร็ว เฮ้ยลืมไปเลยว่าเราทิ้งให้ เซอเกย์อยู่ที่ โลกนู้นนี่น๊า ฮ่าฮ่าฮ่า ปานนี้มันคงตามหาเราให้ยกใหญ่อยู่แน่เลย
 
              ''ฮัดชิวววว !!! เดียวนี้ไข้หวัดกำลังระบาตด้วยสิแต่อย่างเราเนียนะเป็นหวัด งั้นขอนอนต่อล่ะกัน''เซอเกย์พูดอยู่ที่ห้องของตัวเองในเวลา 10โมงกว่าๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะไปตามหา ร็อคซานส์เลยสักนิดเดียวแถบยังไม่รู้ตัวด้วยว่าเพื่อนหายไป
 
ไม่นานหลังจากที่ ร็อคซานส์ ออกเดินทางเพื่อตามหาผู้ที่จะสามารถให้ผมลงทะเบียนเพื่อเป็น นักรับ เพื่อตามหา Regalia ต่อไป โดยจุดมุงหายจะคือ ''Stong'' โดยที่มีกระดาษนำทาง เขาเดินตามกระดาษไปโดยดูทิวทัศน์รอบข้างด้วยว่าที่นี่ มันมีอะไรต่างไปจากโลกนู้น ซึ่งนั้นก็ทำเขาเอาตกใจเหมือนกัน เพราะว่า คนที่นี่สามารถใช้เวทมนต์ทำการเกษตรในบ้างคนนะ จากที่เขาได้เดินผ่านมา ก็มีน้อยคนเหมือนกัน หน้าจะ 1 - 3 คนจาก หลายๆหมู่บ้านที่ผ่านมา จนกระทั่งเขามาหยุดยืนอยุ่ที่บ้านหลังเล็กๆหลังนึงที่ กระดาษตกลงสู่พื่นดิน
 
          นี่สินะ Stong น่ะ